(Με το αριστοτεχνικό αυτό επίσημο Δογματικό κείμενο (Όρο) των Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Χαλκηδόνα (451 μ.Χ.), καταπολεμούνται οι εξής αιρέσεις: α) ο Αρειανισμός, που δίδασκε ότι ο Χριστός δεν είναι τέλειος Θεός, αλλά κτίσμα, β) ο Νεστοριανισμός που δίδασκε ότι δεν είναι Ένας Χριστός, μία υπόσταση, αλλά δύο πρόσωπα. Άλλο ο Θεός Χριστός και άλλο ο άνθρωπος Χριστός. Η Παναγία γέννησε τον άνθρωπο, οπότε δεν πρέπει να λέγεται Θεοτόκος, χώριζε δηλαδή στα δύο τον Χριστό, και γ) ο Μονοφυσιτισμός που έλεγε ότι ο Χριστός δεν έχει δύο τέλειες φύσεις, άλλά η ανθρώπινη φύση Του απορροφήθηκε από…

84. Τι εννοούμε λέγοντας απολύτρωση; Εννοούμε τη σωτηρία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι όν λογικό και ελεύθερο. Είναι αυτεξούσιος και αυτοπροαίρετος. Έχει τη δυνατότητα να διαθέσει τη ζωή του, όπως αυτός νομίζει. Με ποια έννοια όμως είναι σκλάβος, από τί πιέζεται και ασφυκτιά, ώστε να έχει ανάγκη σωτηρίας; Ο άνθρωπος μπορεί να είναι εξωτερικά ελεύθερος, όμως στο εσωτερικό βάθος της ψυχής του είναι δούλος της αμαρτωλής του φύσεως, του νόμου της σάρκας που βασιλεύει στα μέλη του, δούλος κάτω από τον πιεστικό ζυγό του διαβολου. Από τότε που έπεσε στην Εδέμ, δυνάμεις ξένες προς τη φύση του εισώρμησαν σ’ αυτή,…

83. Πέθανε αληθινά η Θεοτόκος; Ναι, πέθανε. Αθάνατη είναι μόνο η άυλη φύση του Θεού, όπως γενικά και η φύση των πνευμάτων (αγγέλων και δαιμόνων). Αθάνατη είναι και η ανθρώπινη ψυχή. Σε αντίθεση με την άυλη φύση των πνευμάτων, τα υλικά σώματα είναι από τη φύση τους θνητά. Διαγράφουν έναν κύκλο ζωής, φθείρονται και χάνονται. Σ’ αυτά ανήκε και το σώμα της Θεοτόκου. Ήταν υλικό και φθαρτό, καταγόμενο απο τη φυσική ρίζα του γενάρχη. Ως τέτοιο ήταν υπήκοο θανάτου. Κανένας λόγος δεν υπήρχε να εξαιρεθεί η Μητέρα του Θεού απο το καθολικό απόκριμα της αμαρτίας, το θάνατο. Κάτι τέτοιο θα…

82. Ήταν αναμάρτητη η Παναγία; Φυσικά όχι. Αναμάρτητος στην κυριολεξία είναι μόνον ο Θεός που κατοικεί στους ουρανούς, ο πανάγιος Κύριος της δόξης. Ιδέα ή ίχνος αμαρτίας δεν μπορεί να υπάρξει στην πανάσπιλη φύση του. Αν μπορούσε ν’ αμαρτήσει, δεν θα ήταν Θεός αληθινός, πανάγαθος, πάνσοφος και παντοδύναμος. Αμαρτία και θεότητα αποτελούν έννοιες αντικρουόμενες. Στη γη δε, αναμάρτητος υπήρξε μόνον ο Κύριος, ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος όχι μόνο δεν αμάρτησε, αλλ΄ ούτε είχε τη δυνατότητα να αμαρτήσει. Αυτό, ως είδαμε, ήταν ακολουθία της μορφώσεως του θεανδρικού προσώπου του. Αν και ελεύθερος ο Χριστός, δεν μπορούσε…

81. Τι πρεσβεύει περί της Θεοτόκου ο Προτεσταντισμός; Οι Προτεστάντες, ως άνθρωποι λογικοκρατούμενοι, απορρίπτουν ορισμένες πτυχές του θεομητορικού δόγματος. Και ενώ δέχονται την παρθενική σύλληψη του Χριστού, περί της οποίας ομιλεί σαφώς η Γραφή, αρνούνται την παρθενική γέννησή του, γιατί μια γέννηση καταστρέφει φυσιολογικά την παρθενία της όποιας μητέρας. Αυτό βέβαια είναι αληθινό στη φυσική τάξη των πραγμάτων. Κάθε μάνα που γεννά δεν μπορεί να παραμένει παρθένος. Πέρα από τα στεγανά όρια της φύσεως και της λογικής οι άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση της μυστηριακής πραγματικότητας, η οποία νικά «φύσεως τάξιν». Κατ’ αυτούς ο τρόπος γεννήσεως του Χριστού δεν έχει μεγάλη…

80. Μπορούσε ένα ανθρώπινο πλάσμα να γεννήσει το Θεό; Με το δικό μας μυαλό και στη βάση της φυσικής τάξεως του κόσμου κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί. Ο Θεός δεν είναι όν φυσικό για να μπορεί να γεννηθεί όπως γεννώνται όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Μια τέτοια γέννηση δεν θα είχε νόημα. Τότε μόνο θα ήταν δυνατή, αν, είτε η Μητέρα του ήταν και αυτή Θεά, της ίδιας δηλαδή φύσεως με αυτόν, ώστε το όμοιο να γεννήσει το όμοιο, είτε ο Θεός κατέβαινε στην τάξη των κτισμάτων, ώστε κτίσμα να γεννήσει άλλο κτίσμα. Ποια είναι τότε η σημασία της γεννήσεως…

79. Τί σημαίνει για την Ορθοδοξία η Παναγία της; Η Παναγία είναι η λαμπρότερη μορφή στο αγιολόγιο και εορτολόγιο της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας. Οι θεομητορικές γιορτές «πνίγουν» κυριολεκτικά την ορθόδοξη ευσέβεια. Την τιμά ως το γλυκύτερο και υψηλότερο δημιούργημα του Θεού, της οποίας τη δόξα τοποθετεί πιο πάνω από τη δόξα των αγγέλων. Την ψάλλει ως «τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Και είναι μεν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος «μείζων εν γεννητοίς γυναικών», όμως η τιμή και η χάρη του δεν μπορούν να παραβληθούν προς το «μητροπάρθενον κλέος» της αγνής Κόρης, η οποία φιλοξένησε στη μήτρα της και…

78. Ποιες ήταν οι επιδράσεις της αρχαίας ελληνικής σκέψεως (της φιλοσοφίας) πάνω στη θεολογική σκέψη της αρχαίας Εκκλησίας; Ήταν και θετικές και αρνητικές, ανάλογα με το πνεύμα, τους σκοπούς και τις επιδιώξεις εκείνων που έκαναν χρήση αυτής. Θετικές ήταν, όταν οι θεολόγοι της Εκκλησίας έκαναν χρήση της ελληνικής σκέψεως για να ερμηνεύσουν τις δογματικές αλήθειες της πίστεως, οι οποίες από τη φύση τους είναι σκοτεινές και δυσερμήνευτες και να τις κάνουν ευκολότερα αποδέκτες στο εκκλησιαστικό πλήρωμα και το πνευματικό περιβάλλον της εποχής. Κυρίως έπαιρναν φιλοσοφικούς όρους για ν’ αναπτύξουν μορφολογικά τα δόγματα, όπως ήταν οι όροι: ουσία, υπόσταση, πρόσωπο, ομοούσιο,…

77. Που οφείλουν την ονομασία τους οι Αφθαρτοδοκήτες; Από τη λέξη αφθαρσία, την οποία νόμιζαν ότι είχε η ανθρώπινη φύση του Χριστού, όταν αυτός ζούσε στη γη. Και αυτή η αίρεση ανήκε στο ιδιαίτερο θεολογικό κλίμα της Αλεξανδρινής Σχολής. Ενώ οι Δοκήτες αρνούνταν, όπως είδαμε, την πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού, ο Απολλινάριος αφαιρούσε απ’ αυτήν το λογικό στοιχείο της και οι Μονοφυσίτες την ήθελαν να απορροφάται και να αναλύεται στη θεία φύση, οι Άφθαρτοδοκήτες, θέλοντας να την εξωραΐσουν, αρνούνταν απ’ αυτήν τις φυσικές ανάγκες και τα αδιάβλητα πάθη της. Αρχηγός της αιρέσεως ήταν ο Ιούλιος Αλικαρνασσεύς. Αυτός δίδασκε…

76. Τι δίδασκε ο Μονοφυσιτισμός; Ο Μονοφυσιτισμός που βρισκόταν στον αντίποδα του Νεστοριανισμού, επηρεαζόταν αισθητά από τις διαρχικές αντιλήψεις (πνεύμα-ύλη) του Νεοπλατωνισμού και από τις ιδιαίτερες χριστολογικές τάσεις της αρχαίας Αλεξανδρινής Σχολής. Οι ιδέες του είχαν συγγένεια προς τα διδάγματα του Απολλιναρισμού. Βασικό πρόβλημα της αρχαίας ελληνικής σκέψεως στο χώρο της φιλοσοφίας ήταν ο καθορισμός της σχέσεως μεταξύ πνεύματος και ύλης, μεταξύ του απολύτου (absolutum) και του κόσμου. Δύο δε τρόποι καθορισμού ήσαν δυνατοί: ο μονιστικός, κατά τον οποίο το πεπερασμένο εκλαμβάνεται πανθεϊστικά ως εκδήλωση του άπειρου και αιώνιου, και ο δυιστικός, ο οποίος εκλαμβάνει το αισθητό ως προϊόν πτώσεως,…