(Με το αριστοτεχνικό αυτό επίσημο Δογματικό κείμενο (Όρο) των Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Χαλκηδόνα (451 μ.Χ.), καταπολεμούνται οι εξής αιρέσεις: α) ο Αρειανισμός, που δίδασκε ότι ο Χριστός δεν είναι τέλειος Θεός, αλλά κτίσμα, β) ο Νεστοριανισμός που δίδασκε ότι δεν είναι Ένας Χριστός, μία υπόσταση, αλλά δύο πρόσωπα. Άλλο ο Θεός Χριστός και άλλο ο άνθρωπος Χριστός. Η Παναγία γέννησε τον άνθρωπο, οπότε δεν πρέπει να λέγεται Θεοτόκος, χώριζε δηλαδή στα δύο τον Χριστό, και γ) ο Μονοφυσιτισμός που έλεγε ότι ο Χριστός δεν έχει δύο τέλειες φύσεις, άλλά η ανθρώπινη φύση Του απορροφήθηκε από τη θεία, άρα δεν είναι τέλειος άνθρωπος, και άλλες αιρέσεις βεβαίως).
     "Ακολουθώντας, λοιπόν, τους αγίους Πατέρες, διδάσκουμε ακριβώς, συμφωνώντας όλοι,
έναν και τον αυτόν να ομολογούμε Υιό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό,
ότι είναι τέλειος στη θεότητά του και τέλειος στην ανθρωπότητά του,
Θεός αληθινός και άνθρωπος αληθινός, που αποτελείται από λογική ψυχή και σώμα˙
ότι είναι ως προς τη θεότητα ομοούσιος με τον Πατέρα και ομοούσιος μ’ εμάς ως προς την ανθρωπότητα,
σε όλα όμοιος μ’ εμάς, εκτός από αμαρτία.
Προ των αιώνων γεννήθηκε μεν από τον Πατέρα κατά τη θεότητα,
τους έσχατους δε καιρούς (γεννήθηκε) κατά την ανθρωπότητα για εμάς και για τη δική μας σωτηρία από την Παρθένο Μαρία, τη Θεοτόκο.
Ένας και ο αυτός Χριστός, Υιός, Κύριος, μονογενής, που γίνεται γνωστός με δύο φύσεις
χωρίς αυτές να συγχέονται, να μεταβάλλονται, να διαιρούνται, να χωρίζονται˙
που σε καμιά περίπτωση δεν αναιρείται η διαφορά των φύσεων εξαιτίας της ένωσης,
αλλά μάλλον διατηρείται η ιδιότητα καθεμιάς από τις δύο φύσεις και συνυπάρχει σε ένα πρόσωπο και μια υπόσταση,
χωρίς να διαμοιράζεται ή να διαιρείται σε δύο πρόσωπα,
αλλά (παραμένει) ένας και ο αυτός Υιός μονογενής, Θεός Λόγος, Κύριος Ιησούς Χριστός,
όπως ακριβώς με τον άνωθεν φωτισμό οι προφήτες περί αυτού και ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας παιδαγώγησε και μας παρέδωσε το Σύμβολο των Πατέρων .
     Αφού, λοιπόν, αυτά διατυπώθηκαν από εμάς με κάθε ακρίβεια και αρμονία από κάθε άποψη, η αγία και οικουμενική σύνοδος όρισε να μη επιτρέπεται σε κανέναν να διδάσκει άλλη πίστη ή να διατυπώνει ή να προσθέτει ή να πιστεύει ή να κηρύττει διαφορετικά. Εκείνους δε που τολμούν είτε να προσθέσουν διαφορετική πίστη, είτε να εμφανίζουν ή να διδάσκουν ή να παραδίνουν άλλο Σύμβολο σ’ αυτούς που θέλουν να επιστρέψουν στην επίγνωση της αλήθειας από την ειδωλολατρεία ή τον Ιουδαϊσμό ή από οποιαδήποτε αίρεση· αυτούς, αν μεν είναι επίσκοποι ή κληρικοί, οι μεν επίσκοποι να αποξενώνονται από την επισκοπή και οι κληρικοί από την ενορία· αν πάλι είναι λαϊκοί, να αναθεματίζονται.
(Η Σοφία των Πατέρων 8,Ευάγγελος Λέκκος, εκδ. Λύχνος,σελ. 38-40)