273. Σώσε τον λαό σου, Δέσποινα! Σώσε τον λαό σου, από τον οποίο και συ προήλθες! Σώσε μας, Μητέρα μας, παρ’ όλο που δεν αξίζουμε να σε λέμε Μητέρα. Καθάρισε, αγίασε, ενίσχυσε και σώσε μας με τις μεσιτείες σου.

274. Οι Άγιοι, με τη χάρι του Θεού, μας βλέπουν, γιατί ζουν εν Θεώ και ο Θεός ζη σ’ αυτούς. Είναι όλοι τους ένα πνεύμα με τον Κύριο (Α’ Κορ. στ’ 17) και ο Κύριος όλα τα βλέπει και όλα τα ακούει. Όταν λοιπόν –για παράδειγμα– ατενίζης στην εκκλησία τις εικόνες των Αγίων του Θεού, να πιστεύης ότι εκείνοι σε βλέπουν και, προ παντός, βλέπουν μέσα στην καρδιά σου.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 120)

Από τη μια έχουμε μια μάνα που σηκώνεται το πρωί και δεν έχει γάλα να δώσει στα παιδιά της, έναν εργαζόμενο που ξυπνάει αχάραγα για να πάει στην οικοδομή για ένα μεροκάματο έχοντας στο πορτοφόλι του μόλις λίγα κέρματα, ένα παιδί που στο διάλειμμα του σχολείου δεν έχει κολατσιό να φάει γιατί οι γονείς του είναι άνεργοι και πόσες άλλες παρόμοιες περιπτώσεις! Και από την άλλη έχουμε ανθρώπους να ξοδεύουν αλόγιστα για ακριβά εδέσματα και ποτά, να ζουν πλουσιοπάροχα, να καταναλώνουν χωρίς μέτρο και αιδώ, το ψυγείο τους να κοντεύει να ξεχειλίσει και το στομάχι τους να πάθει έλκος από την πολυφαγία. Όλοι αυτοί ζουν ταυτόχρονα πάνω στη γη και στους μεν πρώτους υπάρχει στέρηση ακόμη και των βασικών, στους δεύτερους δε περίσσεια δευτερευόντων! Τι ειρωνεία και τι κρίμα!
Αλλιώς μας τα είπε ο Χριστός… να είμαστε ελεήμονες και φιλεύσπλαχνοι μας είπε, να αγαπάμε τον συνάνθρωπο και να τον διακονούμε μας είπε, όχι να είμαστε μονοφαγάδες και εαυτούληδες! Τί από όλα όσα έχουμε είναι άλλωστε δικά μας; Ευγνώμονες στον Κύριο πρέπει να είμαστε γιατί χωρίς το έλεος Του τίποτα δεν θα είχαμε και να επιστρέφουμε στους ανθρώπους λίγη από τη γενναιοδωρία Του χρειάζεται! Οπωσδήποτε υπάρχουν άνθρωποι που βοηθάνε ανυστερόβουλα και με αυτοθυσία τους συνανθρώπους τους αλλά φοβάμαι ότι αποτελούν εξαιρέσεις. Είναι όμως αυτοί οι ελεήμονες που θα δοξάσει ο Κύριος γιατί αυτοί Του μοιάζουν!
Αυτή τη μάνα που έχασε τη δουλειά της και δεν έχει να προσφέρει φαγητό στο παιδί της ποιος θα τη βοηθήσει; Ας σκεφτούμε τελικά ότι αυτό το παιδί πρέπει να μάθει από τώρα ότι ο Χριστός υπάρχει και μάλιστα πηγαίνει και σπίτι του να το βοηθήσει! Ας γίνουμε όλοι μας Χριστοί λοιπόν για να προστρέχουμε και να συνδράμουμε με όποιο τρόπο ο καθένας μπορεί. Ας γίνουμε εμείς τα χέρια του Χριστού, τα πόδια του Χριστού, το στόμα του Χριστού, η αγκαλιά του Χριστού και έτσι μέσα από τις δυσκολίες που θα ξεπερνάνε μαζί μας οι άνθρωποι θα τους παρέχεται και η δυνατότητα να γνωρίσουν το φιλεύσπλαχνο πρόσωπο του Χριστού που συνιστά στην πραγματικότητα τη σπουδαιότερη ελεημοσύνη που μπορούμε να κάνουμε σε κάποιον! Θυμάμαι μια ιστορία που είχα διαβάσει με μια κυρία που αγόρασε σε ένα παιδί ρούχα και παπούτσια που δεν είχε και το παιδί με απλότητα και ευγνωμοσύνη τη ρώτησε ‘ είστε η γυναίκα του Χριστού;’
Κι αν σε πολλούς έχει σκληρυνθεί η καρδιά τους και ενώ μπορούν δεν βοηθάνε γιατί δεν βλέπουν πέρα από τον εαυτό τους, ας κάνουμε και γι’ αυτούς μια προσευχή γιατί αν δεν μετανοήσουν κινδυνεύουν με τον αιώνιο θάνατο. Και είναι τελικά αυτοί που έχουν περισσότερο από όλους ανάγκη βοηθείας γιατί με τον εγωισμό και την ασπλαχνία τους έχουν μπει στην τροχιά απώλειας της ψυχής τους. Ποια φοβερότερη συμφορά μπορεί να βρει έναν άνθρωπο; Ο Χριστός μάς το είπε « Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται» ( Ματθ.ε΄,7) Δηλαδή μακάριοι είναι οι ευσπλαχνικοί και επιεικείς, που συμπονούν στη δυστυχία του πλησίον, γιατί αυτοί θα ελεηθούν από το Θεό την ημέρα της Κρίσεως!(Α.Κ.Β)

Είναι πολλοί οι άνθρωποι δυστυχώς που υποφέρουν επειδή αρνούνται εγωιστικά να ζητήσουν βοήθεια από τους άλλους. Η αξιοπρέπειά τους λένε δεν τους επιτρέπει να απλώσουν το χέρι στο συνάνθρωπο και να ζητήσουν έλεος. Έτσι καταδικάζουν τον εαυτό τους αλλά μερικές φορές και τα παιδιά τους σε στέρηση ακόμα και των βασικών για να μην πληγεί η υπερηφάνεια τους. Δεν είμαστε η δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Είμαστε δημιουργήματα του Θεού με ανεκτίμητη αξία και με αυτή τη ματιά πρέπει να αντιμετωπίζουμε ό ,τι μας συμβαίνει. Ας μην λυπόμαστε τους εαυτούς μας στις δυσκολίες. Καμία θλίψη δεν μπορεί να είναι ικανή να μας κλέψει τη χαρά και την τιμή που είμαστε πλάσματα της Αγάπης του Θεού. Αυτό πρέπει να μας προσδιορίζει και όχι οποιαδήποτε παροδική δυσχερής κατάσταση!
Είναι και άνθρωποι που θέλουν μόνο να δίνουν αλλά όχι να λαμβάνουν. ‘Δεν έχω ανάγκη κανέναν. Ίσα ίσα εγώ παρέχω βοήθεια σε άλλους. Είμαι σπουδαίος!’ Οποία αλαζονεία! Τις προάλλες άκουγα μια ιστορία από το Γεροντικό για έναν γέροντα ασκητή που αρρώστησε και λαχτάρησε λίγο ψωμί να φάει αλλά δεν είχε. Το έμαθε ένας μοναχός από μακριά και ξεκίνησε ταξίδι δυο ημερών για να του πάει ψωμί. Όταν έφτασε στη σκήτη και ο γέροντας έμαθε για τη μεγάλη διαδρομή που έκανε, αρνήθηκε να πάρει το ψωμί λέγοντας πως αυτό είναι ο κόπος και το αίμα του αδερφού. Τελικά τον έπεισαν οι άλλοι γέροντες και το πήρε λέγοντας του πως έπρεπε να το πάρει για να πιάσει τόπο η θυσία του αδελφού!
Άρα λοιπόν κι όταν παίρνουμε δίνουμε! Δίνουμε ουράνια ανταμοιβή για τη θυσία του αδελφού. Δίνουμε χαρά στον άλλο που έχει λάβει το χάρισμα της προσφοράς. Συντελούμε ώστε να πάρει ουράνιο μισθό για την ελεημοσύνη του. Δίνουμε την ευκαιρία στους άλλους να μοιραστούν την αγάπη που έχουν στην καρδιά τους. Δίνουμε αφορμές στους άλλους να επιτελέσουν το θέλημα του Θεού… να είναι ελεήμονες. Δίνουμε παράδειγμα με την ταπείνωση μας που είναι κι αυτή θείο θέλημα! Οπότε όλοι βγαίνουμε κερδισμένοι και μου φαίνεται πως ίσως περισσότερα δίνει αυτός που παίρνει παρά αυτός που δίνει! Εξάλλου στο Θεό συνέχεια δεν σηκώνουμε τα χέρια για βοήθεια; Και δυσκολευόμαστε στους ομοίους μας συνανθρώπους;
Κι αν εμένα ο Θεός με έβαλε σε αυτή τη θέση κι εσένα σε εκείνη, οφείλουμε και οι δύο να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της θέσης μας και να ενεργήσουμε έτσι ώστε να είμαστε ευάρεστοι στο Θεό. Εγώ ταπεινά να ζητήσω βοήθεια κι εσύ ταπεινά να μου την προσφέρεις και οι δυο μας με ευγνώμονα καρδιά να ευχαριστήσουμε τον Κύριο μας! Γιατί ασφαλώς και έχει σημασία το πνεύμα με το οποίο ζητάμε ή προσφέρουμε. Είναι άλλο πράγμα να ζητάμε κάτι που έχουμε πραγματικά ανάγκη και άλλο περιττές πολυτέλειες. Και είναι διαφορετικό να προσφέρουμε ανιδιοτελώς και με φιλάνθρωπη καρδιά από το να προσφέρουμε αλαζονικά και με έπαρση! Δεν είναι λοιπόν ντροπή να ζητάμε βοήθεια, ντροπή είναι να την προσφέρουμε με υπερηφάνεια! Γιατί ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται αλλά στους ταπεινούς δίνει πλούσια τη Χάρη Του! (Επιστ. Ιακώβου δ΄, 6).(Α.Κ.Β)

«Ο καθένας μπαίνει σε πειρασμό από τη δική του επιθυμία που τον ξελογιάζει και τον ρίχνει στην παγίδα. Κατόπιν η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννά την αμαρτία. Κι όταν η αμαρτία διαπραχθεί πια, γεννάει το θάνατο» (Ιάκωβος 1:14-15)

Έλληνες επιστήμονες χρησιμοποιώντας εξελιγμένη δορυφορική τεχνολογία διαπίστωσαν πως υπάρχει ένα άγνωστο ρήγμα στην περιοχή της Πάτρας, που κινείται…αθόρυβα, ήδη από τη δεκαετία του ’90. Είναι ρήγμα ενεργό, που το 1989 δραστηριοποιήθηκε προκαλώντας σεισμό 4,8 της κλίμακας ρίχτερ με πολλές ζημιές. Όμως, από τότε μέχρι σήμερα το ρήγμα εξακολουθεί να κινείται ανεπαίσθητα και αθόρυβα από τα ανατολικά στα δυτικά για να καταλήξει στη θάλασσα, προκαλώντας εδαφική παραμόρφωση στην πόλη. Παρόμοια είναι και η αμαρτία όταν τη φιλοξενούμε και την καλλιεργούμε στη ζωή μας. Ένα αθόρυβο, ανεπαίσθητο ρήγμα. Προκαλεί παραμορφώσεις στην οικογένεια και σε κάθε άλλο τομέα της ζωής και όλοι αναζητούμε αιτίες, ενώ η αιτία υπάρχει αλλά δε φαίνεται, είναι το αθόρυβο, ανεπαίσθητο ρήγμα της σχέσης μας με το Θεό που δημιουργείται από την αμαρτία.
Ας ζητήσουμε από το Θεό να μας δείξει που είναι το δικό μας ρήγμα στη ζωή μας…
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Ποιος μπορεί να διαγνώσει τα δικά του αμαρτήματα; Καθάρισέ με από τις κρυφές αμαρτίες» (Ψαλμ. 19:12)

Ένα μεγάλο δέντρο σωριάστηκε στο έδαφος ύστερα από μια θύελλα. Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ο αέρας δεν ήταν ο μόνος λόγος της πτώσης του. Το δέντρο είχε αποδυναμωθεί από εσωτερική αρρώστια. Όταν ακόμα ήταν δενδρύλλιο, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, που ήταν κι αυτός τότε μικρό παιδί, θυμήθηκε πως μ’ ένα τσεκούρι είχε χτυπήσει τον κορμό κι αφαίρεσε αρκετά κομμάτια από τον φλοιό του. Το νερό που έμπαινε από τις σχισμές μετέφερε και την ασθένεια που χτύπησε το δέντρο και το έφθειρε εσωτερικά. Έτσι, ενώ φαινομενικά αναπτυσσόταν, η κρυφή αρρώστια το έτρωγε από μέσα, ώσπου σ’ ένα δυνατό φύσημα του ανέμου, σωριάστηκε κάτω.
Πολλοί χριστιανοί επιτρέπουν σχισμές στην πνευματική τους ζωή, που μπορεί να προκαλέσουν πτώση, όπως μια κακή συνήθεια που παραμένει ή κάποια μικρή αμαρτία που σκεπάζουμε. Ας εξετάζουμε ειλικρινά τους εαυτούς μας στο φως του Λόγου του Θεού. Ας μην αμελούμε την προσευχή, την ατομική μελέτη και την κοινωνία με τους αδελφούς. Είναι μέτρα προληπτικά ενάντια στις θύελλες.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

271. Δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε για την αλήθεια του Ευαγγελίου και της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας. Ό,τι διδάσκει το Ευαγγέλιο και η Εκκλησία, είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. «Τὰ λόγια Κυρίου λόγια ἁγνά, ἀργύριον πεπυρωμένον, δοκίμιον τῇ γῇ κεκαθαρισμένον ἑπταπλασίως» (Ψαλμ. ια’ 7). Αλλοίμονο σε όποιον αμφιβάλλει. Είναι υποχείριος του σκοτεινού, κακοποιού πνεύματος. Η πείρα το μαρτυρεί.

272. Αδελφοί και αδελφές μου! Γεννηθήκατε ξανά (μετά τη φυσική σας γέννησι από τους γονείς σας) μες από το νερό περιμένετε τον Κύριό σας να έλθη πάλι από τους ουρανούς, όπως υποσχέθηκε με την Αγία Γραφή; Περιφρονείτε τα γήινα θέλγητρα και ποθείτε με όλη σας την καρδιά τα ουράνια αγαθά; Απεχθάνεστε αυτόν τον κόσμο, τον μοιχό και αμαρτωλό; «Εάν τις αγαπά τον κόσμον, ουκ έστιν η αγάπη του Πατρός εν αυτώ» (Α’ Ιω. β’ 15). «Η φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν» (Ιακ. δ’ 4). «Οτι πᾶν τὸ ἐν τῷ και το Πνεύμα και έτσι γίνατε παιδιά του Θεού. Αλλά, πέστε μου: ζήτε άξια αυτής της υψηλής κλήσεως; Ζήτε όπως θα έπρεπε να ζουν τα παιδιά του Θεού; Γίνεται φανερό από τη συμπεριφορά σας και τις πράξεις σας ότι «Τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει»; (Φλιππ. γ’ 20). Είναι φανερό ότι κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρός» (Α’ Ιω. β’ 16). Ο κόσμος αυτός σταύρωσε και σταυρώνει έως τώρα τον υιό του θεού, αδελφοί και αδελφές μου. Κυττάχτε τον εαυτό σας: ζήτε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο; Μήπως ζήτε αντίθετα προς αυτό; Ας διαβάζετε συχνότερα τα πρώτα κεφάλαια του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 119-120)

269. Όταν η καρδιά είναι καθαρή, είναι καθαρός και ο όλος άνθρωπος. Όταν η καρδιά είναι ρυπωμένη, ρυπωμένος είναι και ο όλος άνθρωπος. «Έκ γὰρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. ιε΄19). Οι Άγιοι όμως απέκτησαν καθαρή καρδιά με νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές, ανάγνωσι των Γραφών, κόπο και ιδρώτα, χύσιμο του αίματός τους. Το Άγιο Πνεύμα τους καθάρισε από κάθε ρύπο, τους αγίασε στον αιώνα. Ας ζητήσουμε και εμείς αυτή την καθαρότητα της καρδιάς. «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός» (Ψαλμ. ν’ 12)

270. Τι όνομα έχω, αφ’ ότου ανήκω στην Εκκλησία; Το όνομα: χριστιανός. Τι σημαίνει αυτό το όνομα; Σημαίνει ότι είμαι μέλος του Σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας. Ότι είμαι αδελφός του Χριστού. Τι με υποχρεώνει το όνομα του χριστιανού; Με υποχρεώνει να έχω πάντοτε μέσα στην καρδιά μου τον Χριστό, να διαποτίζω με το Πνεύμα του τη ζωή μου, να μιμούμαι τη ζωή του, να εφαρμόζω τις άγιες εντολές του, να «ζητώ τα άνω, ου ο Χριστός εστιν εν δεξιά του Θεού καθήμενος» (Κολ. Γ’ 1).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 119)

Πλησίασε διακριτικά τον εισπράκτορα
Τον Παππούλη τον περίμενε μία μεγάλη δοκιμασία, που τον στενοχώρησε πάρα πολύ.
Συγκεκριμένα, ο εισπράκτορας του λεωφορείου με το οποίο ταξίδευε,
άρχισε να χλευάζει το Γέροντα και να λέει διάφορες ανοησίες, που προκαλούσαν το γέλωτα στους άπιστους
συνεπιβάτες του και την αγανάκτηση των πιστών. Έτσι, οι επιβάτες χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα,
και με φωνές ο εισπράκτορας εξακολουθούσε να συμπεριφέρεται απρεπώς.Όλα αυτά είχαν στενοχωρήσει
σε μεγάλο βαθμό τον Παππούλη, ο οποίος επιμελώς απέφυγε να λάβει μέρος στη συζήτηση.
Όταν, όμως, σταμάτησε κάπου το λεωφορείο για ξεκούραση και οι επιβάτες κατέβηκαν κάτι να πιούν
ο Παππούλης σηκώθηκε και πλησίασε διακριτικά τον εισπράκτορα και του είπε:
"Εγώ μπορεί να μην ξέρω να βρίσκω όπως λες, τα υπόγεια νερά,
ξέρω όμως ότι εσύ πάσχεις από σύφιλη και πρόσεξε να μην παντρευθείς τώρα,
γιατί θα τη μεταδώσεις στη γυναίκα σου και στα παιδιά. Να συνεχίσεις τη θεραπεία.
Να γίνεις καλά και ύστερα να παντρευθείς".
Οπότε ο εισπράκτορας έμεινε άφωνος. Το μόνο που είπε ήταν: "Και που το ξέρεις εσύ;"
Και ο Παππούλης τον ρωτά. "Είναι έτσι ή δεν είναι;"
Και αυτός το παραδέχθηκε και από εκείνη την ώρα κατάπιε τη γλώσσα του!
Δεν ξαναμίλησε μέχρι πού φθάσαμε στην Αθήνα. Και οι επιβάτες το ίδιο".
[Κ 23π.]

"Το σωστό είναι εκείνη να θελήσει να έρθει"
Μία γνωστή μου κυρία, της οποίας το παιδί ήταν σοβαρά άρρωστο,
με παρακάλεσε να την οδηγήσω στο Γέροντα. Πέρασαν έκτοτε αρκετοί μήνες σιωπής εκ μέρους της κυρίας.
Ρώτησα το Γέροντα αν όφειλα, προς το συμφέρον του παιδιού της, να της τηλεφωνήσω σχετικώς.
Ο Γέροντας αντέδρασε έντονα: "Μην της τηλεφωνήσεις καθόλου. Δεν είναι σωστό.
Το σωστό είναι εκεί να θελήσει να έρθει. Αλλά μην ανησυχείς • σύντομα θα σου τηλεφωνήσει".
Μετά τρεις μέρες μου τηλεφώνησε. Εξεπλάγη, όταν της είπα ότι περίμενα αυτό το τηλεφώνημα αυτές τις μέρες.
Όταν της εξήγησα τη συζήτησή μου με το Γέροντα, η έκπληξή της μεγάλωσε.
Τον επισκεφθήκαμε κι από την ημέρα εκείνη η κυρία έγινε τακτική επισκέπτριά του.

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.156-158)

Η δουλειά είναι ευλογία
-Γέροντα, παλιά έλεγαν: «Καλύτερα να λειώνης σόλες παρά κουβέρτες». Τί εννοούσαν;
-Ήθελαν να πούν: «Καλύτερα να λειώνης σόλες δουλεύοντας παρά να μένης στο κρεββάτι τεμπελιάζοντας».
Η δουλειά είναι ευλογία, είναι δώρο Θεού. Δίνει ζωντάνια στο σώμα, φρεσκάδα στον νού.
Εάν δεν έδινε ο Θεός την δουλειά, θα μούχλιαζε ο άνθρωπος.
Όσοι είναι εργατικοί, ακόμη και στα γεράματά τους δεν σταματούν να δουλεύουν.
Αν σταματήσουν την δουλειά, ενώ ακόμη έχουν δυνάμεις, μελαγχολία θα πάθουν.
Αυτό είναι θάνατος γι’ αυτούς. Θυμάμαι, ένα γεροντάκι στην Κόνιτσα, κοντά ενενήντα χρονών, συνέχεια δούλευε.
Τελικά πέθανε στο χωράφι, δυο ώρες μακριά από το σπίτι.
Εξάλλου και αυτή η σωματική ανάπαυση που επιζητούν μερικοί δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση.
Ίσα-ίσα που ξεχνούν το άγχος τους εκείνη την ώρα. Έχουν το φαγητό τους, το γλυκό τους, το μπάνιο τους, την ξεκούρασή τους.
Μόλις όμως τελειώσουν αυτά, ζητούν άλλη ανάπαυση. Έτσι είναι συνέχεια στενοχωρημένοι,
γιατί πάντα κάτι τους λείπει, νιώθουν ένα κενό και η ψυχή τους ζητά να το συμπληρώση.
Ενώ αυτός που κουράζεται με την δουλειά έχει μια συνεχή χαρά, την πνευματική χαρά.
-Γέροντα, αν έχης πρόβλημα με την μέση, δεν μπορείς να κάνης οποιαδήποτε εργασία.
-Καλά, και η μέση δεν χρειάζεται άσκηση; Μια εργασία που είναι σαν άσκηση για την μέση δεν βοηθάει;
Κοίταξε να σου πώ: Αν κανείς τρώη, πίνη, κοιμάται και δεν δουλεύη, παθαίνει ένα ξεβίδωμα
και θέλει όλο να κοιμάται, γιατί το σώμα του, τα νεύρα του, χαλαρώνουν. Φθάνει σιγά-σιγά να μην μπορή να κάνη τίποτε.
Μόλις περπατήση λίγο, κόβεται. Ενώ, αν δουλέψη λίγο και κινηθή, δυναμώνει και στα πόδια και στα χέρια.
Βλέπεις, αυτοί που αγαπούν την δουλειά, δεν κοιμούνται πολύ ή, από κούραση, μπορεί και καθόλου να μην κοιμηθούν,
αλλά έχουν δυνάμεις, γιατί με την δουλειά ψήνονται και δυναμώνουν σωματικά.
Η δουλειά, ειδικά για τον νέο, είναι υγεία. Έχω παρατηρήσει ότι μερικά καλομαθημένα παιδιά,
όταν πάνε στον στρατό, ψήνονται, σκληραγωγούνται. Ο στρατός τους κάνει πολύ καλό.
Φυσικά αυτό περισσότερο γινόταν παλιά. Σήμερα φοβούνται να ζορίσουν τους στρατιώτες, γιατί με λίγο ζόρισμα
κόβουν τις φλέβες, παθαίνουν νευρικό κλονισμό... Εγώ λέω στους γονείς να πληρώνουν κάποιον
και να στέλνουν τα παιδιά τους σ’ αυτόν να δουλεύουν, για να έχουν την υγεία τους - φθάνει να κάνουν μια δουλειά που να την αγαπούν.
Γιατί ένας νέος που έχει νεύρο, έχει και μυαλό, αν δεν δουλεύη, γίνεται νωθρός.
Όταν μάλιστα βλέπη τους άλλους να προκόβουν, μπερδεύεται από τον εγωισμό του και δεν ευχαριστιέται με τίποτε.
Συνέχεια έχει λογισμούς και το μυαλό του κουρκουτιάζει. Ύστερα πάει και ο διάβολος και του λέει:
«Χαμένε, τί ανεπρόκοπος που είσαι! Ο τάδε έγινε καθηγητής, ο άλλος έχει δική του δουλειά και βγάζει χρήματα,
εσύ που θα καταλήξης;», οπότε τον απελπίζει. Ενώ, αν δουλέψη, θα αποκτήση εμπιστοσύνη στον εαυτό του, με την καλή
έννοια. Θα δη ότι και αυτός μπορεί να τα βγάλη πέρα, αλλά και το μυαλό του θα απασχολήται στην δουλειά και θα γλιτώνη από τους λογισμούς.
Γίνονται έτσι δυο καλά.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 165-167)

μικρή και μεγάλη
Θέτει το μέθυσο και τον κακολόγο στην ίδια μοίρα
με το μοιχό και τον πόρνο και τον θηλυπρεπή;
Τα εγκλήματα, λένε, δεν είναι ίσα, πώς είναι ίσες οι τιμωρίες;
Απαντάμε: Δεν είναι καθόλου μικρά τ’ αμαρτήματα της μέθης και της κακολογίας.
Και ο Χριστός καταδίκασε στην κόλαση αυτόν, που απλώς αποκαλεί τον αδελφό του «μωρό».
Πολλές φορές το μικρό αμάρτημα γεννάει μεγάλο, προκαλεί θάνατο.
Ε.Π.Ε. 18,456

φωτιά
Και τώρα υπάρχει ο βασιλιάς της βαβυλωνιακής καμίνου.
Και τώρα ανάβει φλόγα χειρότερη εκείνης.
Υπάρχει και τώρα αυτός που διατάζει να θαυμάζουμε την εικόνα του κ
αι να την προσκυνούμε. Τέτοια εικόνα είναι η πλεονεξία.
Όσοι κατέχουν πολλά, τη σατανική αυτή εικόνα προσκυνούν και τελικά καίγονται.
Όσοι εκούσια είναι φτωχοί, αυτοί είναι σαν τα τρία παιδιά που μέσα στη φωτιά δροσίζονταν.
Ε.Π.Ε. 18,510

δουλεία
Δεν βλάπτει τόσο η σωματική δουλεία, όσο η φυσική, δηλαδή, η αμαρτία.
Αν δεν είσαι δούλος της, να έχεις θάρρος και να χαίρεσαι.
Κανένας δεν θα μπόρεσει σε τίποτε να σε αδικήσει, αν έχεις αδούλωτο το φρόνημα.
Αν όμως είσαι δούλος της αμαρτίας, κι αν ακόμα είσαι μυριάκις ελεύθερος,
κανένα όφελος δεν έχεις από την εξωτερική ελευθερία σου.
Διότι, πες μου, ποιό το όφελος, όταν δεν είσαι μεν δούλος ανθρώπου,
αλλ’ υποδουλώνεις τον εαυτό σου στα πάθη;
Ε.Π.Ε. 18,540

και συνείδησις
Ο μοιχός όλους τους φοβάται, και τη γυναίκα του και τον άντρα της μοιχαλίδας
και την ίδια τη μοιχαλίδα και τους γνωστούς και τους φίλους και τους συγγενείς
και τους τοίχους και τη σκιά του ακόμα. Και προ παντός έχει τον χειρότερο φόβο.
Μέσα του φωνάζει η συνείδησης, κλωτσάει καθημερινά.
Αν δε σκεφτεί και το δικαστήριο του Θεού, δεν θα μπορέσει να σταθεί.
Ε.Π.Ε. 18α,32

τυραννία
Δεν υποχωρεί εύκολα η κακή επιθυμία. Είναι τυραννία.
Εγώ όμως προσπαθώ να την χαλιναγωγώ. Δεν παραδίνομαι στο πάθος.
Με κάθε τρόπο και αγώνα να μη παρασυρθώ. Δεν είναι εύκολο.
Είναι αγώνας δρόμου. Είναι πάλη και πυγμαχία. Είναι τυραννική η φύσις.
Όμως καταστέλλω τις ορμές και τις υποτάσσω με πολλούς κόπους και ιδρώτες.
Ε.Π.Ε. 18α,46

πόνος, δάκρυα
Όταν αμαρτήσεις, τότε μόνο να στενάξεις, τότε να δακρύσεις.
Δεν εμποδίζω στην περίπτωση αυτή το θρήνο, μάλλον και συνιστώ.
Αλλά και τότε με μέτρο το πένθος, κι αυτό το λέω,
διότι υπάρχει επάνοδος με τη μετάνοια και συγχώρησης.
Ε.Π.Ε. 18α,580

ευπερίστατος
Η αμαρτία είναι κάτι, που εύκολα γίνεται και μας προσβάλλει,
βρίσκεται παντού, γύρω μας, μπροστά μας, πίσω μας,
κι έτσι μας καταβάλλει.
Ε.Π.Ε. 19,70

φωτιά
Πώς έχεις απαίτηση να σβήσει η φωτιά,
αφού κάθε μέρα προκαλείς τη φωτιά και φουντώνει;
Ε.Π.Ε.19,230

προσκόλλησις
Δεν κοκκινίζεις από ντροπή με το να ‘σαι τόσο προσηλωμένος στα παρόντα;
Δεν θα πάψεις να παραφρονείς και να λες ανοησίες και στη νεότητά σου;
Ε.Π.Ε. 19,262

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 150-151)

2,5. «ει γαρ και τη σαρκί άπειμι, αλλά τω πνεύματι συν υμίν ειμι, χαίρων και βλέπων υμών την τάξιν και το στερέωμα της εις Χριστόν πίστεως υμών».

Όχι μόνο με τις σκέψεις, αλλά και με το πνεύμα του ο άγιος Απόστολος είναι μαζί με τους Κολασσαείς. Σαν να έφυγε το πνεύμα του από το σώμα του και να μετοίκησε σ’ αυτούς· τόσο αυτός, ολόκληρος, συμμετείχε στην ζωή τους.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι αυτός ζει με την καθολική ζωή της Εκκλησίας, ώστε απλά δεν ξέρεις, που σταματά η ζωή του και που αρχίζει η ζωή των αδελφών του «εν Χριστώ».

Γι’ αυτό και η χαρά του, πάντοτε εξαρτάται απ’ αυτούς: από την πίστη τους στον Χριστό και από την ζωή τους «εν Χριστώ». Αν η πίστη τους στον Χριστό είναι σταθερή και η ζωή τους είναι «διατεταγμένη εν Χριστώ» και είναι σύμφωνη, εδώ στην γη, με το θέλημα του Χριστού, τότε αυτοί σιγουρεύουν την αιώνια ζωή στον ουρανό. Η αποστολική χαρά, στην περίπτωση αυτή, είναι πλούσια, ολόψυχη και ανείπωτη.

Γιατί και στον εαυτό του και σε πολλούς άλλους, χωρίς καμιά επιφύλαξη, έλεγξε, διαπίστωσε και παρουσίασε την ακρίβεια αυτής της αλήθειας: μόνο όταν οι άνθρωποι ζουν «εν Χριστώ» και «χάριν» του Χριστού, η ζωή τους στην γη, λαμβάνει το άφθαρτο νόημά της, την ένθεη έννοιά της και την άφθαρτη θεϊκή της αιωνιότητα.

Γι’ αυτό και ο Απόστολος, που έχει την σοφία του Θεού, ευαγγελίζεται στους χριστιανούς.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 72-73)