Είναι πολλοί οι άνθρωποι δυστυχώς που υποφέρουν επειδή αρνούνται εγωιστικά να ζητήσουν βοήθεια από τους άλλους. Η αξιοπρέπειά τους λένε δεν τους επιτρέπει να απλώσουν το χέρι στο συνάνθρωπο και να ζητήσουν έλεος. Έτσι καταδικάζουν τον εαυτό τους αλλά μερικές φορές και τα παιδιά τους σε στέρηση ακόμα και των βασικών για να μην πληγεί η υπερηφάνεια τους. Δεν είμαστε η δύσκολη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Είμαστε δημιουργήματα του Θεού με ανεκτίμητη αξία και με αυτή τη ματιά πρέπει να αντιμετωπίζουμε ό ,τι μας συμβαίνει. Ας μην λυπόμαστε τους εαυτούς μας στις δυσκολίες. Καμία θλίψη δεν μπορεί να είναι ικανή να μας κλέψει τη χαρά και την τιμή που είμαστε πλάσματα της Αγάπης του Θεού. Αυτό πρέπει να μας προσδιορίζει και όχι οποιαδήποτε παροδική δυσχερής κατάσταση!
Είναι και άνθρωποι που θέλουν μόνο να δίνουν αλλά όχι να λαμβάνουν. ‘Δεν έχω ανάγκη κανέναν. Ίσα ίσα εγώ παρέχω βοήθεια σε άλλους. Είμαι σπουδαίος!’ Οποία αλαζονεία! Τις προάλλες άκουγα μια ιστορία από το Γεροντικό για έναν γέροντα ασκητή που αρρώστησε και λαχτάρησε λίγο ψωμί να φάει αλλά δεν είχε. Το έμαθε ένας μοναχός από μακριά και ξεκίνησε ταξίδι δυο ημερών για να του πάει ψωμί. Όταν έφτασε στη σκήτη και ο γέροντας έμαθε για τη μεγάλη διαδρομή που έκανε, αρνήθηκε να πάρει το ψωμί λέγοντας πως αυτό είναι ο κόπος και το αίμα του αδερφού. Τελικά τον έπεισαν οι άλλοι γέροντες και το πήρε λέγοντας του πως έπρεπε να το πάρει για να πιάσει τόπο η θυσία του αδελφού!
Άρα λοιπόν κι όταν παίρνουμε δίνουμε! Δίνουμε ουράνια ανταμοιβή για τη θυσία του αδελφού. Δίνουμε χαρά στον άλλο που έχει λάβει το χάρισμα της προσφοράς. Συντελούμε ώστε να πάρει ουράνιο μισθό για την ελεημοσύνη του. Δίνουμε την ευκαιρία στους άλλους να μοιραστούν την αγάπη που έχουν στην καρδιά τους. Δίνουμε αφορμές στους άλλους να επιτελέσουν το θέλημα του Θεού… να είναι ελεήμονες. Δίνουμε παράδειγμα με την ταπείνωση μας που είναι κι αυτή θείο θέλημα! Οπότε όλοι βγαίνουμε κερδισμένοι και μου φαίνεται πως ίσως περισσότερα δίνει αυτός που παίρνει παρά αυτός που δίνει! Εξάλλου στο Θεό συνέχεια δεν σηκώνουμε τα χέρια για βοήθεια; Και δυσκολευόμαστε στους ομοίους μας συνανθρώπους;
Κι αν εμένα ο Θεός με έβαλε σε αυτή τη θέση κι εσένα σε εκείνη, οφείλουμε και οι δύο να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της θέσης μας και να ενεργήσουμε έτσι ώστε να είμαστε ευάρεστοι στο Θεό. Εγώ ταπεινά να ζητήσω βοήθεια κι εσύ ταπεινά να μου την προσφέρεις και οι δυο μας με ευγνώμονα καρδιά να ευχαριστήσουμε τον Κύριο μας! Γιατί ασφαλώς και έχει σημασία το πνεύμα με το οποίο ζητάμε ή προσφέρουμε. Είναι άλλο πράγμα να ζητάμε κάτι που έχουμε πραγματικά ανάγκη και άλλο περιττές πολυτέλειες. Και είναι διαφορετικό να προσφέρουμε ανιδιοτελώς και με φιλάνθρωπη καρδιά από το να προσφέρουμε αλαζονικά και με έπαρση! Δεν είναι λοιπόν ντροπή να ζητάμε βοήθεια, ντροπή είναι να την προσφέρουμε με υπερηφάνεια! Γιατί ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται αλλά στους ταπεινούς δίνει πλούσια τη Χάρη Του! (Επιστ. Ιακώβου δ΄, 6).(Α.Κ.Β)