«Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο». 

(Ιω. ιγ΄ 35)

«Τίποτε δεν είναι τόσο αγαπητό στο Θεό, όσο η αγάπη,

εξαιτίας της οποίας έγινε άνθρωπος και έδειξε υπακοή μέχρι θανάτου.

Για τον λόγο αυτό και οι πρώτοι μαθητές που κάλεσε ήταν δυο αδέλφια,

δείχνοντας έτσι από την αρχή ο πάνσοφος Σωτήρας, ότι θέλει όλοι οι μαθητές του

να συνδέονται μεταξύ τους με αδελφική αγάπη.

Ας μη θεωρούμε, λοιπόν, τίποτε προτιμότερο από την αγάπη,

η οποία συνδέει τα πάντα μεταξύ τους και τα κρατάει σε ομόνοια, που είναι το συμφέρον τους».

(Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου, Επιστολές, ΕΠΕ Α', 35-37)

[Ο Χρυσόστομος επαινεί το ποίμνιό του που δεν δέχτηκε τους επισκόπους που τον εξόρισαν,αλλά αγωνίστηκε με δύναμη για την επιστροφή του]
Αν ζήσω, αν πεθάνω, δε με μέλει πια. Κοιτάξτε τα κατορθώματα της δοκιμασίας.
Τί να κάμω για να σας ανταποδώσω αντάξια την αμοιβή της αγάπης σας;
Αντάξια βέβαια δεν μπορώ, αυτήν όμως που έχω τη δίνω.
Από αγάπη είμαι έτοιμος να χύσω το αίμα μου για τη δική σας σωτηρία.
Κανένας δεν έχει τέτοια τέκνα,
κανένας δεν έχει τέτοιο ποίμνιο,
κανένας δεν έχει τόσο ανθηρή γη.
Δε χρειάζεται να την καλλιεργώ· εγώ κοιμάμαι και τα στάχυα ωριμάζουν.
Δε χρειάζεται να κοπιάζω· εγώ ησυχάζω, και τα πρόβατα νικούν τους λύκους.
Τί να σας ονομάσω; πρόβατα ή ποιμένες,
κυβερνήτες ή στρατιώτες και στρατηγούς;
Όλα τα ονόματα αποδεικνύονται αληθινά σε σας.
Όταν δω την πειθαρχία σας, σας καλώ πρόβατα·
όταν δω την πρόνοιά σας, σας προσφωνώ ποιμένες·
όταν δω τη σοφία σας, σας ονομάζω κυβερνήτες·
όταν δω την ανδρεία και τη γενναιότητά σας, σας λέγω όλους στρατιώτες και στρατηγούς.
Τί κόπος, τί πρόνοια λαού! Απομακρύνατε τους λύκους και δεν αδιαφορήσατε.
Οι ναύτες που ήταν μαζί σας στράφηκαν εναντίον σας, αυτοί προετοίμασαν τον πόλεμο κατά του πλοίου. Φωνάζετε ‘έξω ο κλήρος και άλλος κλήρος στην Εκκλησία’. Τί χρειάζονται οι φωνές; Έφυγαν και απομακρύνθηκαν, χωρίς κανένας να τους διώκει τράπηκαν σε φυγή. Δεν τους κατηγορεί αυτούς άνθρωπος, αλλά η συνείδησή τους. «Αν με κατηγορούσε εχθρός, θα υπέφερα την κατηγορία».
Αυτοί που ήταν μαζί μας στράφηκαν εναντίον μας· αυτοί που κυβερνούσαν μαζί μας το πλοίο, θέλησαν να καταποντίσουν το πλοίο. Θαύμασα τη σύνεσή σας.
Αυτά τα λέγω όχι για να σας ετοιμάσω για στάση. Γιατί στάση ήταν οι δικές τους ενέργειες, ενώ οι δικές σας ζήλος. Γιατί δεν αξιώσατε να θανατωθούν αυτοί, αλλά να εμποδισθεί κάτι τέτοιο και για σας και για την Εκκλησία, για να μη βυθισθεί πάλι. Η ανδρεία σας λοιπόν δεν άφησε να γίνει η τρικυμία, αλλά η δική τους διάθεση προκάλεσε τη θαλασσοταραχή. (ΕΠΕ 33,430)

Ειμαι 72 χρόνων, γυναίκα χωρισμένη μ ένα κορίτσι 42 χρόνων. Ο γάμος κράτησε μόνο 1,5
χρόνο. Έκτοτε ζω μόνη μου.
Προέρχομαι από μια οικογένεια που δεν είχε ιδιαίτερους δεσμούς με την Ορθοδοξία
Ακολουθούσε τυπολατρικά κάποιες νηστείες τη Μεγάλη βδομάδα, κοινωνούσε 2-3 φορές
το χρόνο, είχε ένα εικονοστάσι ψηλά κοντά στο ταβάνι κάποιου δωματίου, για προστασία
άκουγα, στο οποίο απευθύνονταν όταν ζητούσαν να γίνει η να αποτραπεί κάτι.
Δεν μιλούσαν για το Θεό παρά μόνο για να με φοβίσουν, δεν υπήρχαν εκκλησιαστικά
βιβλία, εκτός από την Καινή διαθήκη του Τρεμπέλα, κάπου παρατημένη.
Πήγαινα στο κατηχητικό στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και τις πρώτες του
Γυμνασίου επειδή μας υποχρέωναν οι δάσκαλοι.Το βαριόμουνα, όλα μου φαινόντουσαν
αδιάφορα, δεν με συγκινούσε τίποτε, ήμουνα πολύ κλεισμένη στον εαυτό μου ως παιδί
μονάκριβο που δεν ήξερε το μοίρασμα, το άνοιγμα στους ανθρώπους.
Όταν πέρασα στη Νομική Σχολή Αθηνών, συναναστράφηκα κύκλους της αριστεράς ,
μυήθηκα στο Μαρξισμό, συμμετείχα σε αριστερές φεμινιστικές ομάδες κι έτσι για μια
εικοσαετία έζησα την αθεΐα, ενώ είχα αρχίσει να διερευνώ και διάφορα ρεύματα
συμμετέχοντας σε ομάδες μελέτης Θεοσοφίας, Στωικών, Πλατωνιστών, Αριστοτελικών.
Κατά τα 50 άρχισα να σπουδάζω εναλλακτικές θεραπείες, βελονισμό, ρεφλεξολογία, ινδική,
θιβετάνικη ιατρική, γιόγκα, ται-τσι, οι οποίες μ έφεραν σ επαφή με τον πολιτισμό και τις
θρησκείες αυτών των χωρών, Ινδουισμό και Βουδισμό. Θέλησα να γνωρίσω τι μπορούν να
προσφέρουν στον άνθρωπο για να ‘χει καλλίτερη σχέση με τον εαυτό του και τους άλλους ,
ποιο είναι κατ αυτούς το νόημα ζωής, ποια η σχέση τους με το Θεό ,πως προσεύχονταν, τι
σκέφτονταν για τη μετά θάνατον ζωή . Όταν συνταξιοδοτήθηκα ,άρχισα να ταξιδεύω Ινδία
Κίνα , Ιαπωνία, Θιβέτ και άλλες ασιατικές χώρες , μένοντας σε άσραμ και μοναστήρια
ακολουθώντας τα ειδικά προγράμματα διδασκαλίας στα αγγλικά αυτών των Θρησκειών για
ξένους . Όταν επέστρεφα στην Ελλάδα πήγαινα σε ομάδες Βουδιστικές και Ινδουιστικές
όπου μελετούσαμε ιερά κείμενα ,ακούγαμε Θιβετάνους δασκάλους που κατά καιρούς
έρχονταν για να μας εκπαιδεύσουν ,παρακολουθούσαμε τελετές.
Οι αλλαγές που ήρθαν στον εαυτό μου από αυτές τις επιρροές ήταν η δημιουργία ανάγκης
να μιλάω σ ένα Θεό και να του απευθύνω τα αιτήματά μου ,κάτι που δεν υπήρχε στη ζωή
μου πιστεύοντας μέχρι τότε ότι όλα είναι ύλη , κόσμος προερχόμενος από Κοσμική έκρηξη
κλπ. Κατά δεύτερον έμαθα μέσω της διαλογιστικής γαλήνης να κρατάω απόσταση απ’ ότι
συνέβαινε , και να το θεωρώ ως μάθημα για να γίνω καλλίτερη, πλησιάζοντας τις αρετές
του Θεού .Αυτό θα με βοηθούσε ν αποφύγω κύκλο πολλών επαναγεννήσεων [σαμσάρα
λεγόμενη] στον οποίο μπαίνουν όσοι δεν βελτιώνονται στον κάθε κύκλο ζωής και χάνουν
τις ευκαιρίες- μαθήματα.
Κατά τρίτον έμαθα να στηρίζομαι στον εαυτόν μου την εσωτερική
μου δύναμη,για ότι κάνω να νοιώθω αυτόνομη ν αποφασίζω, χωρίς να ρωτάω το Θεό, παρά μόνο στα δύσκολα .
Η επαφή μου με το Βουδισμό κράτησε περίπου 8 χρόνια μέσα σε ομάδες που κλονίζονταν
από έριδες και ανταγωνισμούς και λίγο- λίγο απογοητευμένη αραίωσα.
Πέρασα κάποιο διάστημα μελετώντας μόνη μου τα Βουδιστικά βιβλία και ερχόμενη σ επαφή με ομάδες αυτογνωσίας.

Ένιωθα ότι κάτι έλειπε, κενό , που γινότανε πιο έντονο και από αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις από τις οποίες ζητούσα νόημα ζωής,

σκοπό να υπάρχω, κι αν δεν βρισκόμουνα σε ερωτική σχέση ήμουνα θλιμμένη και η αποκτηθείσα αταραξία μου πήγαινε περίπατο.
Μια Κυριακή πρωί, πριν 4 χρόνια, ακούγοντας την καμπάνα σηκώθηκα με τη διάθεση να
πάω εκκλησία. Πήγα στην Πλάκα, στον Αγιο Νικόλαο το Ραγκαβα που μου ήταν γνώριμη
από χρόνια, γιατί ήταν μια φίλη μου νεωκόρος και πήγαινα κάποιες φορές .
Αισθάνθηκα γαλήνια και απ’ όλη τη λειτουργία και τον κηρυγματικό λόγο του π.
Καριώτογλου μου γεννήθηκε η περιέργεια να γνωρίσω την Ορθοδοξία σε βάθος, να βρω
απαντήσεις στα ερωτήματα που ήδη έχω αναφέρει προηγουμένως.
Αρχισα να πηγαίνω τις Κυριακές ,περιόρισα τις Κυριακάτικες εκδρομές, τις έκανα Σάββατα,
τους χορούς τα Σαββατόβραδα γιατί με ανάπαυση είχα αυτή την προτεραιότητα .
Θα ήθελα να προσθέσω ότι όλο αυτό τον καιρό των αλλόθρησκων επιρροών, πήγαινα
αραιά και που στον Ραγκαβά ,να δω τη φίλη μου και καθόμουνα και στη λειτουργία ,τη
Μεγάλη Βδομάδα , μου άρεσαν οι ύμνοι. Θεωρούσα τον Χριστό σαν ένα ιστορικό πρόσωπο
που δίδασκε τους ανθρώπους να κάνουν το καλό ,να συγχωρούν , να μην έχουν απληστία.
Μέσα σ αυτά τα τέσσερα χρόνια μελέτησα ασκητές πατέρες κι εντυπωσιάσθηκα βλέποντας
να μιλούν για τα ανθρώπινα και να προτείνουν συμπεριφορές ευεργετικές για τον άνθρωπο
σεβόμενοι την ιδιοσυγκρασία αυτού που θ’ ασκηθεί, με τον τρόπο που είχα διδαχθεί τόσα
χρόνια στις ομάδες αυτογνωσίας, με ποικίλες ψυχολογικές μεθόδους.
Αυτή η γνώση είχε βαθιά επίδραση μέσα μου, μ’ έπεισε ότι βρίσκομαι με κάτι αυθεντικό,

αληθινό, αισθάνθηκα την ουτοπία να ψάχνω σε λάθος δρόμους αυτά που θα με
ωφελήσουν στη πνευματική μου πορεία, δρόμοι που μου τα πρόσφεραν και
παραποιημένα, π χ σε μια ομάδα διδασκόμουνα ότι ο Χριστός είναι δάσκαλος, φίλος
αδερφός, μάθαινα τη συγχώρεση, αλλά και την μετεμψύχωση και ότι είμαι αθώα και
αναμάρτητη δεν υπήρχε η έννοια του προπατορικού αμαρτήματος και της μετάνοιας.
Η γνώση ότι ο Χριστός ήρθε ως νέος Αδάμ να εξαγνίσει την ανθρωπότητα και με τη θυσία
Του στο Σταυρό ήρθε να σώσει αυτούς που θα τον πιστέψουν και θα μετανοήσουν στάθηκε
η αρχή της προσωπικής μου σχέσης μαζί Του. Η συναίσθηση ότι δεν είμαι αναμάρτητη και
αθώα, όπως πίστευα, αλλά φέρω από τη σύλληψή μου το προπατορικό αμάρτημα που
εξαγνίσθηκε με το βάπτισμα αλλά χρειάζεται τη διαρκή εγρήγορση να μην παραβαίνω το
λόγο του Θεού και ότι έχω μια μόνο, αυτή τη ζωή να εξαγνισθώ, μ έκανε να καταλάβω τη
βαθιά μου πλάνη που ζούσα κοντά στις άλλες διδασκαλίες. Αλλά μ έκανε πιο υπεύθυνη
απέναντί Του να θέλω να τηρώ τον λόγο Του και για να μην Τον στεναχωρήσω Εκείνον που
έχει υποστεί τόσα βάσανα για μένα κι έχει τόση υπομονή να περιμένει να συνειδητοποιώ
τα λάθη μου, να περιμένει να είμαι έτοιμη να μετανοήσω. Με πόση υπομονή προς τους
άλλους με έχει οπλίσει αυτή η στάση Του!! Κάτι πρωτόγνωρο για μένα.
Η ανάγκη μου να Του απευθύνομαι σε ότι κάνω, κόβει πολύ από την περηφάνειά μου
Γιατί πίστευα ότι όλα μπορώ να τα κάνω μόνη μου με την δύναμή μου ,και αγνοούσα ότι
ό,τι έχω Εκείνος μου το έχει δώσει, όσο θέλει μου το διατηρεί κι όταν θέλει μου το παίρνει.
Η δύναμή μου βρίσκεται στην εμπιστοσύνη που Του έχω, ότι Εκείνος ξέρει προς τα πού με
κατευθύνει, και μου δίνει τη διάκριση να αναγνωρίζω πόσο να αφαιρώ με κάθε νέα
συνειδητοποίηση, από τον παλιό μου εαυτό, σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία μου, ώστε
κάθε αλλαγή να γίνεται με ανάπαυση και όχι πίεση, αλλά και με την βοήθεια του
πνευματικού μου .

«Δεν υπάρχει κανένα δημιούργημα αδιερεύνητο για το Θεό, κι είναι όλα γυμνά και διάφανα μπροστά στα μάτια του, στον οποίο και θα δώσουμε λόγο» (Εβραίους 4:13)

Τα βλέπει όλα

    Είναι για την ασφάλειά μας ή πρόκειται για παραβίαση της προσωπικότητάς μας; Το θέμα προέκυψε για το σύστημα επισκόπησης του ανθρώπινου σώματος με ειδικά μηχανήματα στα αεροδρόμια. Ελέγχουν «σαρωτικά» το ανθρώπινο σώμα του επιβάτη και τον βλέπουν γυμνό όσα ρούχα κι αν φοράει. Έτσι, οι αρχές μπορούν να εντοπίσουν αν ο ταξιδιώτης έχει κρύψει κάτι κάτω από τα ρούχα του. Από τη σάρωση αυτή δεν εξαιρείται κανένας: άντρες, γυναίκες, παιδιά, επιχειρηματίες, στρατιωτικοί ή ιερείς…

    Πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να ζουν ανενόχλητοι σ’ αυτήν τη ζωή, να κάνουν ό,τι θέλουν, να σκέφτονται ό,τι θέλουν, να πάνε όπου θέλουν. Η Γραφή όμως λέει ότι μπροστά στα μάτια του Θεού είναι όλα γυμνά και διάφανα και κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί. Τι βλέπει, αλήθεια, ο Θεός όταν κοιτάει μέσα στην καρδιά μας; Ο σαρωτής του Θεού βλέπει πολύ βαθύτερα και θέλει να αφαιρέσει από μέσα μας την αμαρτωλή καρδιά και να μας δώσει μια καινούρια. Θα Του το επιτρέψουμε;

(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Γιατί είναι μέγας ο Θεός, ο Κύριος» (Ψαλμός 95:3)

«Γιατί πραγματικά, σας λέω, αν έχετε πίστη ίσα μ’ έναν κόκκο σιναπιού, θα πείτε στο βουνό αυτό: Πήγαινε απ’ εδώ εκεί, και θα πάει» (Ματθαίος 17:20)

Η μικρή πίστη του ανθρώπου και η μεγάλη δύναμη του Θεού

    Σ’ ένα χωριό υπήρχε μια θεοσεβής γυναίκα που η φήμη της για την πίστη και την αγιότητά της, αλλά και για τις μεγάλες δοκιμασίες στη ζωή της, είχε απλωθεί στα γύρω χωριά. Μια άλλη γυναίκα από ένα άλλο χωριό αποφάσισε να πάει να τη γνωρίσει. Όταν τη συνάντησε, τη ρώτησε: «Εσύ είσαι η γυναίκα με τη μεγάλη πίστη, για την οποία ακούμε»; «Όχι», απάντησε εκείνη, «δεν είμαι η γυναίκα με τη μεγάλη πίστη, αλλά η γυναίκα με τη μικρή σ’ ένα Μεγάλο Θεό».

    Τέτοια είναι η ομολογία των πραγματικών χριστιανών, που δεν ανυψώνουν τον εαυτό τους, αλλά τον Κύριο στον οποίο πιστεύουν. Γιατί γνωρίζουν τη δική τους μηδαμινότητα και το μεγαλείο του Θεού, που τους δίνει όλη τη δύναμη να βγαίνουν νικητές μέσα από όλες τις περιστάσεις της ζωής, όποιες κι αν είναι αυτές, όσο δύσκολες κι ανυπέρβλητες κι αν φαίνονται.

(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

155. Είναι αδύνατο να φαντασθούμε και να σκεφθούμε τον Σταυρό χωρίς αγάπη. Όπου είναι ο Σταυρός, εκεί είναι και η αγάπη. Στην εκκλησία, βλέπουμε παντού το σημείο του Σταυρού. Έτσι, από παντού μας γίνεται η υπόμνησις ότι βρισκόμαστε στο σπίτι του Θεού της αγάπης, στο σπίτι της ίδιας της αγάπης, που σταυρώθηκε για μας.

156. Λένε μερικοί ότι αν δεν νοιώθουμε διάθεσι για προσευχή, καλύτερα να μην προσευχηθούμε. Είναι μία σοφιστεία της σαρκός. Η σάρκα δεν θέλει την προσευχή. Αλλά «η βασιλεία των ουρανών βιάζεται» (Ματθ. ια’ 12). Δεν μπορούμε να εργασθούμε τη σωτηρία χωρίς να εκβιάσουμε τον εαυτό μας.

157. Κατά την ανατροφή που δίνουμε στα παιδιά μας, είναι πολύ επικίνδυνο να αναπτύσσουμε την αντίληψι και τη διάνοια, χωρίς να προσέχουμε την καρδιά. Πρέπει να έχουμε συγκεντρωμένο το ενδιαφέρον μας στην καρδιά, γιατί η καρδιά είναι ζωή, αλλά ζωή φθαρμένη από την αμαρτία. Είναι ανάγκη να καθαρίσουμε αυτή την πηγή της ζωής, να ανάψουμε στην καρδιά τη φλόγα της ζωής, ώστε να καίη και να λάμπη αέναα, χωρίς να σβήνεται. Η κοινωνία είναι διεφθαρμένη ακριβώς γιατί της λείπει η χριστιανική αγωγή. Είναι καιρός οι χριστιανοί να καταλάβουν τον Κύριο, να καταλάβουν τι ζητεί από μας. Ζητεί καθαρές καρδιές. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία» (Ματθ. ε’ 8). Ας ακούσουμε τη γλυκύτατη φωνή του Ευαγγελίου. Η αληθινή ζωή της καρδιάς μας είναι ο Χριστός. «Ζη εν εμοί ο Χριστός» (Γαλάτ. β’ 20). Αυτό είναι το κοινό πρόβλημα όλων μας: να φέρουμε τον Χριστό να κατοικήση μέσα στις καρδιές, καρδιές που να τον πιστεύουν αληθινά.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 83-84)

153. Δύο μικρά παιδιά, ο Παύλος και η Όλγα, χάρις στο άπειρο έλεος του Κυρίου, που ανταποκρίθηκε στις προσευχές της αναξιότητός μου, έγιναν καλά από την αρρώστια τους. Στην περίπτωσι του Παύλου, η αρρώστια έφυγε μες από ένα ήσυχο ύπνο. Και το προσωπάκι της Όλγας φωτίσθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη με τη χαρά της υγείας. Εννέα φορές πήγα να προσευχηθώ με πίστι, ελπίζοντας ότι την πίστι μου δεν θα την απεδοκίμαζε ο Κύριος. Αρκεί να κρούη κανείς και η πόρτα θα του ανοιχθή. Μπορεί εγώ να ήμουν ανάξιος, αλλά ο Κύριος χάρις στο άπειρο του έλεος θα με άκουε. Ο άδικος κριτής λύγισε στο τέλος στις επίμονες παρακλήσεις της γυναικός που τον ενωχλούσε με το αίτημά της. Πολύ περισσότερο ο δίκαιος Κριτής δεν θα έμενε ασυγκίνητος στην προσευχή μου για τα αθώα εκείνα παιδάκια. Δεν θα παρέβλεπε τα λόγια μου, τις γονυκλισίες μου, την πεποίθησί μου στο έλεός του. Και, πράγματι, δεν με απεδοκίμασε, εμένα τον αμαρτωλό ικέτη. Πήγα για δεύτερη φορά στο σπίτι τους και τα μικρά ήσαν καλά. Ευχαρίστησα από τα βάθη της καρδιάς μου τον Κύριο και τη Γρηγορούσα Μητέρα του.

154. Η αγάπη προς τον Θεό αρχίζει να εκδηλώνεται όταν αρχίζουμε να αγαπάμε το πλησίον σαν τον εαυτό μας. Γιατί ο πλησίον μας, όπως και εμείς, είναι εικών του Θεού. Και δείχνουμε πραγματική αγάπη προς τον Θεό, όταν, επίσης, δεν ικανοποιούμε τις απαιτήσεις της σαρκός ούτε εκείνες στης σαρκικής σοφίας, που δεν υποτάσσεται στη σοφία του Θεού. «Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν· ο γάρ μη αγαπών τον αδελφόν ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πώς δύναται αγαπάν;» (Α’ Ιω. δ’ 20). «Οι δε του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίας» (Γαλάτ. ε’ 24).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 82-83)

" Η αγάπη του Χριστού διώχνει τα πάθη "
Όσο αυξάνεται η αγάπη του Χριστού, τόσο μειώνονται τα πάθη• κι όσο μειώνονται τα πάθη, τόσο αυξάνεται η αγάπη για τον Χριστό. Είναι όπως μία ζυγαριά. Κατάλαβες ;
Δεν σου λέω απλώς ν' αγαπήσεις τον Χριστό, αλλά να τον ερωτευτείς.
- Γέροντα, πώς θ' αγαπήσω τον Χριστό ;
- Με την ταπείνωση !
- Και πώς θα ταπεινωθώ ;
- Να κάνεις υπακοή.
- Και πώς να κάνω υπακοή ;
- Δεν ξέρεις πώς να κάνεις υπακοή ;
(Εδώ αγρίεψε λίγο.) Όλοι οι Πατέρες το λένε και οι Γραφές το γράφουν και λες " Πώς να κάνω υπακοή ; "
Αν σε είχα μπροστά μου, θα σου έδινα τρία χαστούκια, να δεις !
-Στείλτε τα τηλεφωνικώς, Γέροντα !
Κάπου εδώ τελείωσε αυτός ο υπέροχος και θαυμαστός διάλογος με το Γέροντα. Η τηλεφωνική εμπειρία έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη του αδελφού, στον οποίο εδραιώθηκε η πεποίθηση για την αγιότητα του Παππούλη και αυξήθηκε η ευλάβεια προς το πρόσωπό του. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, είναι μοναχός.
[Χρ 363π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.288-289)

Ο λειτουργός άγγελος
Στην Κύπρο, στο χωριό Τραχιάδες, δέκα χρόνια πριν από την άλωση του νησιού ( 1571), ζούσε κάποιος ανάξιος ιερέας.
Με τη συνέργεια του πονηρού είχε πλανεθεί και είχε μάθει στην εντέλεια τη μαγική τέχνη. Είχε φτάσει μάλιστα στο κατάντημα να τρώει και να πίνει σε ιερά σκεύη μαζί με πόρνες!
Η θεία δίκη όμως σύντομα τον τιμώρησε. Μόλις πληροφορήθηκε ο άρχοντας της περιοχής την πολιτεία του, τον καταδίκασε σε θάνατο. Κι όταν ο μελλοθάνατος οδηγήθηκε στη μέση του αμφιθεάτρου, κάποιος σύμβουλος του άρχοντα τον ρώτησε:
-Πες μου, μιαρέ, με τι καρδιά, με τι χείλη, με τι χέρια τολμούσες να πλησιάζεις τον Αμόλυντο; Δεν έτρεμες μήπως σε κάψει κεραυνός, μήπως σε καταπιεί η γη; Πώς τολμούσες εσύ, που προσκυνούσες το διάβολο, να μεταδίδεις στους χριστιανούς τα θεία Μυστήρια;
-Ορκίζομαι στο Θεό που πρόκειται να με κολάσει, απάντησε τότε εκείνος, πως απ’ την ώρα που έγινα μάγος και φαρμακός, δεν λειτουργούσα εγώ. Μόλις έμπαινα στο άγιο βήμα, κατέβαινε άγγελος από τον ουρανό, μ’ έδενε πισθάγκωνα στην κολόνα και τελούσε εκείνος τη λειτουργία. Τέλος, αφού κοινωνούσε το λαό, μ’ έλυνε και έφευγα.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.128-129)

Ο μελαγχολικός αδελφός
Κάποιος μοναχός της μονής του Σάρωφ κυριεύθηκε από μελαγχολία. Μια φορά μάλιστα που ένιωσε να φτάνη στην απόγνωσι, ζήτησε την συμπαράστασι ενός αδελφού.
Βγήκαν και οι δύο έξω από την μονή μετά τον εσπερινό και άρχισαν να περπατούν στον κήπο και να παρηγορούνται με την συζήτησι. Πλησίασαν στον σταύλο της μονής. Εκεί κοντά άρχιζε το δρομάκι που ωδηγούσε στην πηγή του οσίου Σεραφείμ.
Ο άρρωστος αδελφός θέλησε ν’ αλλάξη κατεύθυνσι, για να μη συναντηθή με τον στάρετς σ’ αυτή την ψυχική κατάστασι. Πριν όμως προφθάσουν ν’ απομακρυνθούν, τον βλέπουν να έρχεται προς το μέρος τους.
Οι δύο μοναχοί έπεσαν με σεβασμό στα πόδια του. Εκείνος τους ευλόγησε και τους μίλησε με ασυνήθιστη καλωσύνη. Σαν στοργικός πατέρας! Κατόπιν άρχισε να ψάλλη ένα τροπάριο της ενάτης ωδής του μικρού παρακλητικού κανόνος της Θεοτόκου, που ψάλλεται σε κάθε θλίψι και δοκιμασία:
« Χαράς μου την καρδίαν
πλήρωσον Παρθένε,
η της χαράς δεξαμένη
το πλήρωμα
της αμαρτίας την λύπην
εξαφανίσασα».
Ύστερα χτύπησε το πόδι του στην γη και είπε:
-Δεν μας επιτρέπεται να μελαγχολούμε. Ο Χριστός νίκησε τα πάντα! Ανέστησε τον Αδάμ! Ελευθέρωσε την Εύα! Θανάτωσε τον θάνατο!
Η ψυχική κατάστασις του στάρετς μεταδόθηκε στην ψυχή των αδελφών. Ζωογονημένοι τώρα με την χαρά του, επέστρεψαν στην μονή ειρηνικοί!
( Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.169-170)

Η πίστη στο Θεό είναι μια διαρκής και εν εξελίξει σχέση και συνομιλία μαζί Του. Είναι εμπιστοσύνη στην πρόνοια και στο έλεος Του. Είναι το άφημα της ζωής μας στα χέρια Του. Είναι η παράδοση μας στην Αγάπη Του. Είναι η ακλόνητη πεποίθηση πως ό,τι κι αν γίνει, κι ο κόσμος να έρθει ανάποδα Εκείνος δε θα μας αφήσει ποτέ απ’ το χέρι. Πίστη είναι να βλέπω πίσω από το σκοτάδι το φως, να βλέπω πίσω από την κλειστή πόρτα το δρόμο, να βλέπω πίσω από τα ορατά τα αόρατα, πίσω από το λίθο τον Αναστημένο Χριστό!
Δυστυχώς πολλοί από εμάς έχουμε συνδυάσει την πίστη μας στο Χριστό με την εκτέλεση ή μη των επιθυμιών μας… αν μας κάνει το χατίρι, πιστεύουμε σ’ Αυτόν, αν όχι ,τότε απομακρυνόμαστε και παύουμε να έχουμε έστω κι αυτή την προβληματική πίστη που είχαμε σ ’Εκείνον. Μα αληθινή πίστη δεν έχω όταν ζητάω κάτι από το Θεό αλλά όταν ζητάω τον ίδιο το Θεό! Γιατί τί μπορεί να είναι πιο σημαντικό από το Θεό; Όταν έχω το Θεό τα έχω όλα ό,τι μου χρειάζεται. ‘ Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν.( Ματθ. 6,33) Δηλαδή ‘ Να ζητάτε πρώτα τη βασιλεία και τη δικαιοσύνη του Θεού και ύστερα όλα τα άλλα θα προστεθούν σε εσάς’.
Άρα λοιπόν πιστεύω σε έναν Θεό Άγιο Βασίλη ή στον Θεό της Αγίας Γραφής; Γιατί στην πρώτη περίπτωση σίγουρα θα ασθενεί η πίστη μου και πολύ συχνά μάλιστα, στη δεύτερη περίπτωση όμως, αν αφουγκραστώ και εγκολπωθώ το Λόγο του Θεού, τότε η πίστη μου δεν θα κινδυνεύει να διασαλευθεί, ακόμα κι ‘αν πορεύομαι εν μέσω σκιάς θανάτου’.( Ψαλμ. 22) Γιατί τελικά η πίστη είναι μια αποδοχή… ότι ο Χριστός είναι μαζί μου αν Του το ζητήσω! Η συνειδητοποίηση της παρουσίας Του στη ζωή μου απομακρύνει κάθε φόβο και κάθε αμφιβολία που υπάρχει μέσα μου. Και αν τα πράγματα δεν γίνονται πάντα όπως εγώ τα θέλω να γνωρίζω ότι γίνονται όπως Εκείνος τα θέλει και αυτό να με αναπαύει! Γιατί Εκείνος είναι πάνσοφος και παντογνώστης και προνοητικός και ελεήμων και η Αγάπη η ίδια!
Και ας μην καταλαβαίνω… θα καταλάβω αργότερα… κι ας μην καταλάβω ποτέ! Μου αρκεί που είμαστε μαζί! Τον εμπιστεύομαι απόλυτα και ηρεμώ! Και η εμπειρία μου μού έχει δείξει ότι Εκείνος είχε πάντα δίκιο τελικά! Οπότε λοιπόν για να μην ασθενεί πλέον η πίστη μας ας ασθενήσουμε τα πάθη μας και κυρίως τον εγωισμό μας! Όσο ασθενεί το εγώ μας τόσο θα αυξάνεται η πίστη μας στο Χριστό και ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στη ζωή μας θα μπορούμε να λέμε μέσα από την καρδιά μας δόξα τω Θεώ… δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!(Α.Κ.Β)