155. Είναι αδύνατο να φαντασθούμε και να σκεφθούμε τον Σταυρό χωρίς αγάπη. Όπου είναι ο Σταυρός, εκεί είναι και η αγάπη. Στην εκκλησία, βλέπουμε παντού το σημείο του Σταυρού. Έτσι, από παντού μας γίνεται η υπόμνησις ότι βρισκόμαστε στο σπίτι του Θεού της αγάπης, στο σπίτι της ίδιας της αγάπης, που σταυρώθηκε για μας.
156. Λένε μερικοί ότι αν δεν νοιώθουμε διάθεσι για προσευχή, καλύτερα να μην προσευχηθούμε. Είναι μία σοφιστεία της σαρκός. Η σάρκα δεν θέλει την προσευχή. Αλλά «η βασιλεία των ουρανών βιάζεται» (Ματθ. ια’ 12). Δεν μπορούμε να εργασθούμε τη σωτηρία χωρίς να εκβιάσουμε τον εαυτό μας.
157. Κατά την ανατροφή που δίνουμε στα παιδιά μας, είναι πολύ επικίνδυνο να αναπτύσσουμε την αντίληψι και τη διάνοια, χωρίς να προσέχουμε την καρδιά. Πρέπει να έχουμε συγκεντρωμένο το ενδιαφέρον μας στην καρδιά, γιατί η καρδιά είναι ζωή, αλλά ζωή φθαρμένη από την αμαρτία. Είναι ανάγκη να καθαρίσουμε αυτή την πηγή της ζωής, να ανάψουμε στην καρδιά τη φλόγα της ζωής, ώστε να καίη και να λάμπη αέναα, χωρίς να σβήνεται. Η κοινωνία είναι διεφθαρμένη ακριβώς γιατί της λείπει η χριστιανική αγωγή. Είναι καιρός οι χριστιανοί να καταλάβουν τον Κύριο, να καταλάβουν τι ζητεί από μας. Ζητεί καθαρές καρδιές. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία» (Ματθ. ε’ 8). Ας ακούσουμε τη γλυκύτατη φωνή του Ευαγγελίου. Η αληθινή ζωή της καρδιάς μας είναι ο Χριστός. «Ζη εν εμοί ο Χριστός» (Γαλάτ. β’ 20). Αυτό είναι το κοινό πρόβλημα όλων μας: να φέρουμε τον Χριστό να κατοικήση μέσα στις καρδιές, καρδιές που να τον πιστεύουν αληθινά.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 83-84)