Εγκράτεια
μας την διδάσκουν τα θηρία
Τα θηρία ξέρουν να σέβωνται τους φίλους του Θεού. Και όταν ακόμα τα θερίζη η πείνα, γίνονται σεβαστικά. Ας νοιώσουν ντροπή οι κοιλιόδουλοι, σαν βλέπουν την εγκράτεια των θηρίων. Λιοντάρια είδαν τον Δανιήλ και έδειξαν εγκράτεια. Εμείς βλέπουμε τον Υιό του Θεού να έρχεται σε μας, και δεν σεβόμαστε. Τα λιοντάρια προτίμησαν να πεθάνουν από την πείνα, παρά να αγγίξουν το σώμα του αγίου. Εμείς βλέπουμε γυμνό το Χριστό, να περιφέρεται απ’ εδώ και απ’ εκεί και να λειώνη από την πείνα, και δεν του προσφέρουμε ούτε τα περιττά. Ζούμε πλουσιοπάροχα και περιφρονούμε τους αγίους, τους αδελφούς μας που πεινάνε.
Ε.Π.Ε. 5,552
μελών και αισθήσεων
Ας μάθουμε καλά την ίδια την κατασκευή μας και θα διαπιστώσουμε, ότι ένα πολύ μικρό μέλος του σώματός μας έχει τέτοια λειτουργία. Διότι το στόμα και η γλώσσα μας δόθηκαν για να υμνούμε, ο φάρυγγας για να μιλάμε. Άλλωστε εκ φύσεως oι αισθήσεις μας και τα μέλη μας κινούνται μέσα σε όρια, ώστε να μη παραφορτωνώμαστε πιεζόμενοι, με περιττές ανάγκες.
Ε.Π.Ε. 16α,120
σε όλα τα πάθη
Ο αγώνας δεν γίνεται να απέχη ο άνθρωπος απ’ αυτό και σε άλλο να αμαρτάνη, αλλά να απέχη και από τη γαστριμαργία και από τη λαγνεία και από τη μέθη. Και σ’ όλα γενικώς τα πάθη να νικά.
Ε.Π.Ε. 18α,42
εκ συμφώνου
Να μην εγκρατεύεται η γυναίκα χωρίς τη θέλησι του άντρα της, ούτε ο άντρας χωρίς τη θέλησι της γυναίκας.
Ε.Π.Ε. 18,522
με αγάπη, διαφορετικά πηγή κακών!
Μεγάλα κακά προέρχονται από μια τέτοια εγκράτεια. Και μοιχείες και πορνείες και αναστατώσεις σπιτιών πολλές φορές συνέβησαν απ’ αυτή την αιτία.
Ε.Π.Ε. 18,522
και ομόνοια
Πρέπει να προτιμά κάποιος την ομόνοια περισσότερο από όλα, διότι αυτό είναι το κυριώτερο όλων... Τι, λοιπόν; Ποιο είναι το κέρδος, αν εκείνος πορνεύη, ή δεν πορνεύη μεν, αλλά στενοχωρήται, πιέζεται, αναστατώνεται, φλέγεται, εκνευρίζεται και δημιουργή άπειρα προβλήματα στη γυναίκα του; Ποιο το κέρδος της νηστείας και της εγκρατείας, εφ’ όσον έχει καταστραφή η αγάπη; Κανένα.
Ε.Π.Ε. 18,522
και προσευχή
Ποιό είναι το κέρδος της νηστείας και της εγκρατείας, αν διασπαστή η αγάπη; Κανένα. Μιλάω και για την προσευχή, που γίνεται με μεγάλο ζήλο στην περίοδο της εγκρατείας. Είναι δυνατόν να ζη κανείς με γυναίκα και να προσέχη στην προσευχή, αλλ’ αυτή (η προσευχή) γίνεται ακριβέστερη με την εγκράτεια.
Ε.Π.Ε. 18,522
«σχολάζετε τη προσευχή»
Εδώ εννοεί την προσευχή, που γίνεται με περισσότερο ζήλο. Αν όμως οι συζυγικές σχέσεις στέκουν εμπόδια στην προσευχή, πώς θα ήταν δυνατόν να εφαρμοσθή η αδιάλειπτη προσευχή; Είναι, λοιπόν, δυνατόν, και να ζη κανείς με γυναίκα και να προσεύχεται. Αλλ’ η προσευχή γίνεται ακριβέστερη με την εγκράτεια.
Ε.Π.Ε. 18,524
υπέρ την εγκράτεια η αγάπη
Επειδή συνέβαινε να γίνωνται διαιρέσεις, εξ’ αίτιας της εγκράτειας και γι’ άλλες προφάσεις και μικροψυχίες, είναι καλύτερα, λέει, ούτε καν να γίνεται αρχή διαιρέσεως. Αν όμως και συμβή, ας μένη η γυναίκα μαζί με τον άντρα της. Αν όχι για να έχουν σχέσεις, τουλάχιστον για να μη σύναψη σχέσεις με κανέναν άλλο άντρα.
Ε.Π.Ε. 18,526
στο γάμο και στην παρθενία
Η εγκράτεια είναι αναγκαία για ν’ αξιωθούμε να δούμε το Θεό, είτε ζούμε την παρθενική ζωή, είτε στον πρώτο γάμο, είτε στο δεύτερο. Εγκράτεια, για να πετύχουμε τη βασιλεία των ουρανών.
Ε.Π.Ε. 18,548
στο κρασί
Δεν του επέτρεπε (ο απόστολος Παύλος) να πίνη κρασί ελεύθερα, αλλά τόσο, όσο χρειάζεται για την υγεία, όχι για την απόλαυσι.
Ε.Π.Ε. 23,410
της νεότητας
Τα παιδιά ας είναι έτσι ντροπαλά, ώστε να διακρίνωνται για τη σεμνότητά τους και τη σωφροσύνη τους, για να επαινούνται και από τους ανθρώπους και από το Θεό. Ας μάθουν να εξουσιάζουν το στομάχι, να απέχουν από την πολυτέλεια, να μη σπαταλούν, να είναι φιλόστοργα. Να μάθουν να υπακούουν.
Ε.Π.Ε. 23,270
παθών
Ποιον ονομάζει εγκρατή; Δεν εννοεί μόνο το νηστευτή, αλλά και εκείνον, που συγκρατεί το πάθος, τη γλώσσα, το χέρι, τα ακόλαστα μάτια. Αυτό σημαίνει εγκράτεια, το να μη παρασύρεσαι από κανένα αμαρτωλό πάθος.
Ε.Π.Ε. 24,40
δεν είναι φορτικό
Έχεις γυναίκα; Να σωφρονής. Είναι δύσκολο αυτό; Και πώς θα ήταν δύσκολο, όταν πολλοί και χωρίς γυναίκα ζουν με αγνότητα, όχι μόνο χριστιανοί, αλλ’ ακόμα και εθνικοί (ειδωλολάτρες).
Ε.Π.Ε. 24,536
για την πάλη των αρετών
Όλη η παρούσα ζωή είναι αγώνας και πάλη. Πρέπει να μπαίνουμε στο στάδιο αυτό της αρετής με εγκράτεια σε όλα. «Καθένας που αγωνίζεται, εγκρατεύεται σε όλα» (Α’ Κορ. θ’ 25). Δεν βλέπεις τι γίνεται στους γυμναστικούς αγώνες; Πως φροντίζουν πολύ για τον εαυτό τους όσοι ετοιμάζονται να παλέψουν με άνθρωπο αντίπαλο; Με πόση εγκράτεια εξασκούνται σωματικά!
Ε.Π.Ε. 36,88

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 98-100)

Εβδομήκοντα
πρόνοια θεϊκή για τη Γραφή
Μερικοί δεν ξέρουν καν ότι υπάρχουν Γραφές, μολονότι το άγιο Πνεύμα οικονόμησε τόσα πολλά, ώστε να διαφυλαχτούν. Να μάθετε πόσο φιλάνθρωπος στην προκειμένη περίπτωσι είναι ο Θεός... Ύστερα οικονόμησε ο Θεός να μεταφραστούν οι Γραφές από τους Εβδομήκοντα. Εκείνοι τις μετέφρασαν.
Ε.Π.Ε. 24,214
Εβραίους Επιστολή
περίληψίς της
Σ’ αυτή την Επιστολή λέει πολλά για την πίστι και στο τέλος με πολλά παραδείγματα δείχνει, ότι και σ’ εκείνους υποσχόταν αμέσως τα αγαθά, αλλά δεν έδωσε κανένα. Και εκτός αυτού, για να μη νομίσουν, ότι έχουν εγκαταλειφθή στις συμφορές, διδάσκει δυο πράγματα: Το ένα, να υπομένουν γενναία όλες τις συμφορές. Το άλλο, να προσδοκούν οπωσδήποτε την αμοιβή. Γιατί ο Θεός δεν θ’ αφήση χωρίς αμοιβή τον Άβελ και όλους τους επόμενους δικαίους.
Ε.Π.Ε. 24,208
Έγγαμοι
ζουν ενάρετα
Είναι δυνατόν να βρούμε και στις πόλεις ανθρώπους, που ζουν ως μοναχοί. Είναι δυνατόν να έχη κανείς και γυναίκα και να μεριμνά για το σπίτι του, και όμως να προσεύχεται και να νηστεύη και να διάγη με κατάνυξι. Άλλωστε και όσοι από τους αποστόλους κατηχήθηκαν τα πρώτα χρόνια, κατοικούσαν μεν σε πόλεις, αλλ’ έδειχναν ευλάβεια, σαν εκείνην των μοναχών. Άλλοι δε ήσαν προϊστάμενοι σε εργαστήρια, όπως το ζευγάρι Ακύλας και Πρίσκιλλα. Και οι προφήτες είχαν και αυτοί γυναίκα και οικογένεια, όπως ο Ησαΐας, ο Ιεζεκιήλ και ο μεγάλος Μωυσής. Τίποτε δεν τους εμπόδισε, καίτοι έγγαμοι, να ζουν με αρετή.
Ε.Π.Ε. 11,238
ζουν ενάρετα
Προτρέπω να προσέχουν από την αρχή και να φροντίζουν να παίρνουν σύζυγο, που να ταιριάζουν και να είναι γεμάτοι αρετές. Αν όμως συμβή ν’ αποτύχουν στην επιλογή συζύγου και δεχτούν στο σπίτι τους νύφη μη ενάρετη και ανεκτική, τότε ας μοιάζουν με το φιλόσοφο εκείνο, που προσπαθούσε να ρυθμίση σωστά τη γυναίκα του. Τίποτε άλλο ανώτερο δεν υπάρχει από αυτό.
Ε.Π.Ε. 18α,178
Εγγύς
το τέλος
Πλησιάζει η ανάστασις, πλησιάζει η φοβερή κρίσις, πλησιάζει η ημέρα του πυρός η καιομένη. Είναι, λοιπόν, ανάγκη ν’ αποτινάξουμε τη ραθυμία.
Ε.Π.Ε. 17,528
εντονώτερος ο αγώνας
Όσο πλησιάζει η ώρα του βραβείου, τόσο περισσότερο να εντείνουμε τους πνευματικούς αγώνες. Αυτό άλλωστε δεν κάνουν και οι δρομείς; Όταν πλησιάζουν προς το τέλος του αγώνα και προς την λήψι των βραβείων, τότε προσπαθούν περισσότερο.
Ε.Π.Ε. 17,530
Εγκατάλειψις
φίλων
Ήταν αναμενόμενο, όταν συνελήφθη ο Παύλος, να εγκαταλειφθή και να μην έχη καμμιά συμπαράστασι ούτε βοήθεια ούτε συναντίληψι. Προδόθηκε και απ’ αυτούς ακόμα τους πιστούς και τους φίλους.
Ε.Π.Ε. 23,504
του φυλακισμένου Παύλου
Δεν είναι μικρό αυτό το αμάρτημα. Διότι, αν στον πόλεμο εκείνος που, εγκαταλείπει τον κινδυνεύοντα και διασώζει τον εαυτό του από τα χέρια των εχθρών, δικαιολογημένα τιμωρείται, διότι φάνηκε προδότης, πολύ περισσότερο κάτι τέτοιο συμβαίνει με το κήρυγμα.
Ε.Π.Ε. 23,654

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 96-98)

Με την νοερή προσευχή μέσα στην Αθήνα
Ξέραμε το μοναχισμό, ξέραμε την αγγελική ζωή από τα βιβλία, από τα ασκητικά.
Την είδαμε στο πρόσωπο του Γέροντος μέσα στην Αθήνα.
Να σας εξομολογηθώ κάτι ; Χρόνια που τον έβλεπα, είχα την εντύπωση ότι έχω δίπλα μου, απέναντί μου, έναν άγγελο. Ένσαρκο άγγελο.
Αυτό είναι η μοναχική πολιτεία, ο αγγελικός βίος.
Αυτό το έφερε ο Γέροντας στην Αθήνα.
Με τη νοερή Προσευχή !
Είναι χαρακτηριστικό ότι τη νοερή προσευχή δεν την περιόριζε μονάχα στους μοναχούς, αλλά πίστευε ότι και οι άνθρωποι του κόσμου μπορεί να τη λένε.
Πήγαινε κάποιος να τον δει;
Σταματούσε για λίγο και έλεγε : " Κύριε Ιησού Χριστέ ... ".
Ήτανε η όλη ζωή του μιά αδιάλειπτη προσευχή.
[Ί 206]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.387)

Ν' αντιμετωπίζεις όλα τα προβλήματα με την προσευχή
Ο Γέροντας με συμβούλευε να αντιμετωπίζω όλα τα προβλήματά μου με την προσευχή, μέχρι τη λύση τους.
Μου έλεγε : " Να προσεύχεσαι χωρίς αγωνία, ήρεμα, με εμπιστοσύνη στην αγάπη και στην πρόνοια του Θεού.
Μην κουρασθείς να προσεύχεσαι ".
Μου ζητούσε να προσεύχομαι και για να του χαρίζει ο Θεός υπομονή στις ασθένειές του, που τον έκαναν να υποφέρει πολύ.
[Γ' 59]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.388)

«Ο νόμος του Κυρίου είναι τέλειος. Ανανεώνει τη ζωή. Η μαρτυρία του αληθινή, σοφό κάνει τον άσοφο… οι εντολές του καθαρές, φωτίζουν τη διάνοια…» (Ψαλμός 19:8-15)

Κάποτε σε μια τρομερή θύελλα βυθίστηκε ένα πλοίο στις ακτές της Αγγλίας. Απ’ όλο το πλήρωμα μόνο ένας ναύτης σώθηκε χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι σανίδι. Όταν έφτασε στην ακτή, έπεσε λιπόθυμος. Τον είδαν μερικοί κι έτρεξαν να τον βοηθήσουν. Όταν τον πλησίασαν είδαν πως στη μέση του υπήρχε ένα μικρό δέμα σφιχτά δεμένο με μια ζώνη. Το άνοιξαν και με έκπληξη είδαν πως δεν ήταν ούτε χρήματα, ούτε κοσμήματα, ούτε άλλος πολύτιμος θησαυρός, αλλά μία Αγία Γραφή. Στην πρώτη σελίδα υπήρχε μια χειρόγραφη προσευχή του πατέρα του, που παρακαλούσε το Θεό να οδηγήσει το γιό του σε μετάνοια και σωτηρία και να τον προστατεύει. Μια προσευχή που είχε εισακουστεί. Αυτήν την Αγία Γραφή θέλησε να σώσει ο ναύτης ως τον πολυτιμότερο θησαυρό του! Έχεις εσύ αυτόν το θησαυρό; Τον μελετάς; Τον τηρείς;
(Σ.Α.Ι.)

«Οι ηλικιωμένοι δεν είναι πάντα και σοφοί, ούτε κι οι γέροντες ξέρουνε πάντα το σωστό ποιο είναι» (Ιώβ 32:9)
«Από τους γέροντες έγινα συνετότερος, γιατί τις εντολές σου τις τηρώ» (Ψαλμός 119:100)

Ένα παιδί βγήκε στην εξοχή κι εκεί μέσα στην όμορφη φύση άρχισε να προσεύχεται. Το είδε ένας κύριος και του λέει: «Παιδί μου θα σου δώσω 100 ευρώ αν μου δείξεις που είναι ο Θεός». Ο μικρός τον κοίταξε απορημένος και του λέει: «Εγώ, κύριε, θα σου δώσω διακόσια ευρώ, αν εσύ μου δείξεις που δεν είναι ο Θεός»!
Είναι σαν την ιστορία που βρίσκουμε στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο 21:12-17. Όταν οι αρχιερείς και οι νομοδιδάσκαλοι άκουσαν τα παιδιά μέσα στο ναό να λένε: «Ψάλτε ύμνο στο Γιο του Δαβίδ», ύστερα από τα αξιοθαύμαστα που έκανε ο Χριστός, αγανάκτησαν και Του είπαν: «Ακούς τι λένε αυτοί;». Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «Ποτέ σας δε διαβάσατε οτι: Από στόμα νηπίων και βρεφών, που ακόμα θηλάζουν, συνέθεσες τέλειο ύμνο;». Πόσο δίκαιο έχει ο Λόγος του Θεού, όταν λέει: «Ενώ διέκριναν το Θεό, δεν τον δόξασαν… Κι ενώ ισχυρίζονται ότι είναι σοφοί, έχουν ξεμωραθεί» (Ρωμαίους 1:21-22). «…Έλεγα μέσα μου πως θα μιλούσε η ηλικία και πως σοφία θα δίδασκαν τα χρόνια τα πολλά. Μα ό,τι κάνει συνετό τον άνθρωπο είναι το πνεύμα…» (Ιωβ 32:7-8).
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Απόσπασμα από επιστολή:

«Η πνευματική σου κατάστασις πώς είναι; Πολύ επιθυμώ να γνωρίζω. Πιστεύω η προσευχή θα είναι τακτική καθώς και η μελέτη.

Διότι αυτά είναι τα μόνα που μπορούν να μας φέρουν κοντά στον Χριστόν και να γνωρίσωμεν την πραγματικήν ευτυχίαν. Εάν ο Θεός μας αγαπά και μας αποστείλη και λίγην θλίψιν τότε συντομεύει το βάδισμα προς συνάντησιν του Ιησού που Αυτός μας αναμένει και συμβαδίζει σ’ αυτόν τον δύσκολο δρόμο της ζωής μας.

Και τότε η καρδιά μας θα θερμανθή από την τόσην φλόγαν της αγάπης που Αυτός έχει για μας και μόνον. Ο δρόμος θα είναι ευχάριστος όσο δύσκολος και να είναι, διότι θα έχωμεν συνοδοιπόρον τον Ιησούν και όταν σκοτεινιάση θα ευρισκώμεθα σε Τράπεζα πνευματική γεμάτη φως και αγάπη και τροφή για την ψυχήν.

Ας μας αξιώση ο Κύριος να τον έχομεν οδηγόν και διδάσκαλον στον δρόμο της ζωής μας διότι παντού είναι σκότος πνευματικό και ο δρόμος γεμάτος από παγίδες και εμπόδια.

Ο Κύριος όμως ηκολούθησε τον Λουκά και Κλεόπα· ας ακολουθήση και κάθε ψυχή που ζητά την σωτηρίαν της και την αγάπη του Χριστού».

(απόσπασμα από επιστολή του Αγίου Αμφιλοχίου της Πάτμου όπως δημοσιεύεται στο βιβλίο του Αρχιμανδρίτη, π. Παύλου Νικηταρά, ο "Άγιος Αμφιλόχιος της Πάτμου")

Ο αρχιμ. Αμφιλόχιος Μακρής (†16/4)

Ο περίφημος πνευματικός και ιδρυτής της γυναικείας Ι. Μονής του Ευαγγελισμού της «Μητρός του Ηγαπημένου» στην Πάτμο αρχιμ. Αμφιλόχιος Μακρής (1889-1970) έφθασε σε βαθύ γήρας. Ο νεανικός του όμως ενθουσιασμός παρέμενε ο ίδιος! Και ήταν αντιληπτό αυτό όχι μόνο από όσους ζούσαν κοντά του, αλλά και από τους περαστικούς επισκέπτες, με τους οποίους πάντα νουθετούσε και ενθουσίαζε για μια πραγματικά χριστιανική ζωή.

Την Κυριακή προ των Βαΐων του 1970, κατά το μεσημέρι, καθισμένος στην πολυθρόνα του αναφώνησε:

- Ήρθαμε και φεύγουμε για την Άνω Ιερουσαλήμ! Αδελφή Αγάθη, φώναξε τη γερόντισσα και όλες τις αδελφές.

Φαίνεται ότι δέχθηκε το κάλεσμα για τον ουρανό! Η γερόντισσα και οι αδελφές συγκινημένες περιστοίχισαν τον γέροντα. Πήραν την τελευταία συγχώρησι και μια ιδιαίτερη ευχή και ευλογία η καθεμιά.

Τις υπόλοιπες ημέρες παρέμεινε στο κρεββάτι απ’ όπου εξακολουθούσε να δίνη τις τελευταίες του ευχές και νουθεσίες, παρ’ όλο τον κλονισμό της υγείας του.

- Πρέπει να είσθε παιδιά της αγάπης! Να μη φοβάσθε τον διάβολο… Δεν έχω άλλη χαρά και άλλο πόθο, από το να σας δω στον παράδεισο! Ο Θεός να σας αξιώση της δόξης Του. Έχω μεγάλη συγκίνησι που έχω πλάι μου όλα τα πνευματικά μου τέκνα. Άλλη χαρά δεν έχει ο πατέρας… Δεν μπορεί να λέγεται χριστιανός εκείνος που δεν έχει αγάπη. Προσποιείται τον χριστιανό… Να έχετε ενότητα μεταξύ σας. Ο Χριστός να μη λείπη από την καρδιά σας… Να παρακαλήτε τον Θεό να με συγχωρήση, γιατί δεν σας έδωσα τίποτα σαν φτωχός πατέρας.

Η γερόντισσα κατασυγκινημένη του αποκρίθηκε:

- Το παν, γέροντα μου, μας έδωσες.

Και ενώ η γερόντισσα παρέμεινε γονατιστή μπρος στο κρεββάτι του, ο γέροντας συνέχισε:

- Ο Θεός να σας ενισχύη, να οδηγήσετε σωστά το ποίμνιο που σας έδωσε να ποιμάνετε. Θέλω να συνεχίσετε πιστά το έργο μου, όταν θα φύγω. Θα χαίρομαι όταν θα βλέπω ότι προχωρήτε στις άγιες γραμμές του μοναχισμού… Ο Κύριος να μας αξιώση να ζήσουμε στη δόξα του παραδείσου…

Η αγωνία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων των μοναχών, γιατί σε λίγο θα έχαναν τον στοργικό τους πατέρα.

Η ώρα του θείου θελήματος έφθασε! 16 Απριλίου του 1970, Πέμπτη, 2.15μ.μ. παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του αγαπημένου του Ιησού.

Η μορφή του πήρε μια ξεχωριστή ομορφιά, ειρήνη και ιλαρότητα. Το πένθος ήταν βαρύ, αλλά μια ενδόμυχη και ανέκφραστη χαρά μετρίαζε τον πόνο της ορφάνιας στις καρδιές των τέκνων του. Ο γέροντάς τους βρισκόταν στον παράδεισο!

(Ο Γέροντας μας)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 244-246)

Με την ταπείνωσή του [ο Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής] κέρδισε την εμπιστοσύνη του Αγίου Νεκταρίου. Έκτοτε τον επισκεπτόταν συχνά. Όταν ο Γέροντας Αμφιλόχιος έγινε Διάκος, συλλειτούργησαν πολλές φορές.

Οι ψυχές τους ενώθηκαν ακόμη περισσότερο κατά την τελευταία λειτουργία πού έκαναν ένα χρόνο πριν από την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου. Η πνευματική ένωσή τους έγινε εντονότερη, όταν ο Άγιος του ανέθεσε να μεταλάβει μία άρρωστη μοναχή στο κελλί της.

Άλλη φορά, εξαιτίας του συνωστισμού στον μικρό ξενώνα της Μονής, ο Άγιος τον έβαλε να κοιμηθεί στο κελλί του μέσα στον περίβολο του Μοναστηριού.

Η πνευματική αυτή φιλία και αγάπη συνεχίστηκε και μετά την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου.

Το 1958 εξαιτίας του διαβήτη δημιουργήθηκε ένα επικίνδυνο απόστημα στο πόδι του Γέροντα. Ο γιατρός και οι μοναχές βρίσκονταν σε ανησυχία για την εξέλιξη του αποστήματος, όταν άκουσαν ατάραχο τον Γέροντα να λέει στην διακονήτριά του:

– Άναψε θυμιατό, αδελφή Αγάθη, και ανέβασε το λείψανον του Αγίου.

Σταύρωσε το πόδι του και είπε:

– Εσύ, Άγιέ μου Νεκτάριε, που θεραπεύεις τον κόσμον, θεράπευσε και εμέ τον φίλον σου.

Το επόμενο πρωί ο γιατρός που ήρθε να χειρουργήσει το απόστημα διαπίστωσε ότι είχε υποχωρήσει εντελώς.

Με ευγνωμοσύνη ο Γέροντας αφιέρωσε μία Εκκλησία στο όνομα του Αγίου Νεκταρίου η οποία πανηγυρίζει κάθε χρόνο τη μνήμη του θαυματουργού Αγίου.

(από το βιβλίο του Ιερομονάχου, π. Δημητρίου Καββαδία, “Γέροντες και γυναικείος Μοναχισμός”, έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος, 2015)

116. «Επλήσθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν» (Λουκ. β' 6)

Μέσα στη γαλήνη της σιωπής και της αναμονής, τα μεγάλα γεγονότα δεν άργησαν να ξεσπάσουν. Η Θεοτόκος, χωρίς καν να το καταλάβη, εγέννησε τον Ιησού (πρβλ. «πριν ηδινήσε έτεκεν», Δ, 156) και ειδοποίησε σχετικά τον Ιωσήφ! Έτσι πήραν και οι δυό τους την απάντησι που περίμεναν: στη Βηθλεέμ είχαν έλθει όχι τόσο για το ασήμαντο γεγονός της απογραφής, αλλά για το μέγιστο γεγονός της ιστορίας: να γεννηθή εκεί, στην πόλι του Δαβίδ, «ο υιός Δαβίδ»! Με το ταξίδι τους εκείνο υπηρέτησαν τη βουλή και το σχέδιο του Θεού!
Όταν η αγάπη του Θεού μας ανοίγη ένα δρόμο στη ζωή, ας τον βαδίζωμε με εμπιστοσύνη. Στην αρχή, η πορεία μας σ΄αυτόν, ίσως να μη έχη καμμιά ιδιαίτερη σημασία ή ακόμα να φαίνεται σαν μια άσκοπη περιπλάνησις. Ίσως ακόμα να νομίζωμε ότι πήραμε λάθος δρόμο. Τότε, ας θυμόμαστε το ταξείδι της Θεοτόκου και του Ιωσήφ στη Βηθλεέμ. Και ας συνεχίζομε την πορεία της ζωής, όπου η αγάπη του Θεού ανάβει για μας το «πράσινο φώς». Κάθε μας βήμα θα μας φέρνη πιο κοντά στην πόλι του θελήματος του Θεού· κάθε ανηφοριά και πιο κοντά στην κορυφή της Βασιλείας του Θεού. Η πιο άχαρη πορεία που δεν την θελήσαμε εμείς, ο πιο τραχύς δρόμος που δεν τον διαλέξαμε εμείς, ίσως αποδειχθή και για μας ο δρόμος προς την Βηθλεέμ!
Στη «Βηθλεέμ» μας περιμένουν εκπλήξεις! Στη «Βηθλεέμ» βρίσκεται, ο Κύριος! Μπαίνοντας στην πόλι του θείου θελήματος, θα μάθομε το μεγάλο νέο: η μικρή και φτωχή Βηθλεέμ δεν είναι πια ασήμαντη κι ελάχιστη (Μιχ. ε' 2), γιατί εκεί γεννιέται ο Χριστός (Ματθ. β' 4-5). Ο δρόμος, στον οποίο μας έβαλε ο Θεός, οδηγεί τελικά σε «οίκον άρτου» (= Βηθλεέμ, ΥΛ, 86), για να χορτάσωμε την πείνα μας. Ξεκινήσαμε ίσως κλαίγοντας, φθάνομε όμως τραγουδώντας: «πορευόμενοι επορευόμεθα και εκλαίομεν, βάλλοντες τα σπέρματα ημών, ερχόμενοι δε ήξωμεν (=θα φθάσωμε) εν αγαλλιάσει αίροντες τα δράγματα ημών» (Ψαλμ. 125, 5-6).
Εάν αγαπάμε τον Ιησού, εάν τον ζητάμε, ο μόνος τρόπος για να τον βρούμε είναι να ταξιδεύωμε στη «Βηθλεέμ»! Ας μάθωμε να ταξιδεύωμε μέσα στον χειμώνα, στις θύελλες και τις καταιγίδες, στα καυτά καλοκαίρια για τον Ιησού... που βρίσκεται στη «Βηθλεέμ» του θελήματός του και μας περιμένει εκεί, στην είσοδό της.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 145-146)

ΣΤΙΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ του Παλλαδίου βρίσκουμε αξιοπρόσεκτα γεγονότα κι ωφέλιμα παραδείγματα επανόρθωσης του αμαρτωλού παρελθόντος.
Ο δίκαιος έχει ανάγκη μόνο από άγρυπνη προσοχή, για να μην του κλέψει ξαφνικά ο διάβολος τους καρπούς της αρετής του. Τί υπερανθρωπο αγώνα χρειάζεται ο παραστρατημένος, για να βρει τον δρόμο της αγιότητος! Μα τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο για τον άνθρωπο που θα αγκαλιάσει η θεία Χάρη. Θαύμασα, γράφει ο Παλλάδιος, κι έμεινα πολλή ώρα εκστατικός, όταν μου διηγήθηκαν πώς ο περίφημος ασκητής της αφρικανικής ερήμου, Μωυσής ο Αιθίοψ, μεταστράφηκε από λήσταρχος κι έγινε αγιώτατος μοναχός. Αυτή είναι με συντομία η παραδειγματική του ιστορία.
Γέννημα και θρέμμα της Μαύρης Ηπείρου ο Μωυσής, ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Σκληρός και δύστροπος στον χαρακτήρα, αναστάτωνε καθημερινώς το σπιτικό του αφέντη του, φιλονικώντας με τους άλλους δούλους. Κατάντησε αφόρητος. Στο τέλος, εκείνος τον βαρέθηκε και τον πέταξε στον δρόμο. Ο Μωυσής τότε βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία. Με την τεράστια σωματική του δύναμη -ήταν σωστός μαύρος δαίμονας που, βλέποντάς τον μόνο, παρέλυες από τον φόβο σου- γρηγορα επιβλήθηκε στους άλλους ληστές κι έγινε αρχηγός τους. Χαρακτηριστικό της ωμότητάς του είναι και το ακολουθο:
Κάποτε απέτυχε σε μια από τις παράνομες νυχτερινές επιδρομές του από τ’ άγρια γαυγίσματα των σκυλιών ενός κοπαδιού, που έβοσκε εκεί γύρω. Τόσο πολύ οργίστηκε γι’ αυτό, που έβγαλε αμέσως την απόφαση να σφάξει τον τσοπάνη. Έπρεπε όμως να περάσει στην αντίπερα όχθη του Νείλου, για να φθάσει στην καλύβα του. Ο Μωυσής όρμησε μεσα στα νερά, που είχαν αρχίσει να φουσκώνουν και δυσκόλευαν το πέρασμα. Έδεσε στο κεφάλι του τα ρούχα του, κράτησε με τα δόντια το πελώριο δίστομο μαχαίρι του, που έφερνε παντού όλεθρο, και κολυμπώντας πέρασε. Στο μεταξύ όμως, ο τσοπάνης πρόλαβε κι εξαφανίστηκε, για να σώσει την ζωή του. Ο λήσταρχος, που έχασε τα ίχνη του, έπεσε με πρωτάκουστη μανία μέσα στο έρημο κοπάδι και για εκδίκηση έσφαξε όσα πρόβατα βρεθήκανε μπροστά του. Σαν χόρτασε το μάτι του από αίμα, έδεσε μεταξύ τους από τις ουρές τέσσερα από τα καλύτερα κριάρια, τα φορτώθηκε στον ώμο και κολυμπώντας πάλι πέρασε τον Νείλο. Ύστερα έψησε τα κριάρια, έφαγε τα καλύτερα κρέατα, ήπιε είκοσιπέντε λίτρες κρασί που είχε φυλαγμένο, περπάτησε πενήντα μίλια χωρίς διακοπή κι έφτασε στο κρησφύγετό του.
Καποτε όμως το ανθρωπόμορφο αυτό θεριό, κυνηγημένο από την εξουσία για ένα σωρό εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθιά στην έρημο, οπου ζούσαν τότε οι πιο ονομαστοί από τους Αιγυπτίους Αναχωρητές. Η συναναστροφή με τους Αγίους, η κατανόηση και η στοργή που του έδειξαν, ημέρωνε σιγά-σιγά τα βάρβαρα ένστικτά του. Κι ο Θεός, που δεν θέλει τον θάνατο, αλλά την επιστροφή του αμαρτωλού, επισκίασε την ψυχή του με την σωστική Χάρη Του. Ο μαύρος αγριάνθρωπος ένιωσε να μαλακώνει η καρδιά του, μετανόησε και ζήτησε την λύτρωση.
Ποιός ξέρει αν το κολοσσιαίο τούτο έργο της Χάριτος δεν το παρακίνησε η ταπεινή προσευχή καποιου αφανούς Αγίου;
Η άλλαγή του ήταν ριζική. Πολύ πιο γρηγορα απ’ ό,τι μπορούσε ακόμη να προβλέψει κι ο πιο ευφάνταστος νους, ο Μωυσής έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Έγινε πρότυπο αρετής και αγιότητος. Ζωντανό παράδειγμα για τους δύσκολους χαρακτήρες, που επιθυμούν να στρώσουν, να γίνουν εύπλαστο ζυμάρι, για να τυπώσει επάνω τους την σφραγίδα Του ο Πλαστουργός.

Κάποτε τέσσερις ληστές, παλιοί σύντροφοι του Αιθίοπος, μπήκαν να ληστέψουν την καλογερική καλύβα του, χωρίς να φαντάζονται ποιόν μπορούσαν να βρούν μεσα. Σαν τον είδαν, κυριολεκτικά σάστισαν. Εκείνος με μεγάλη ευκολία τους επιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στην συνάθροιση των Γερόντων.
- Τί προστάζετε να κάνω τους ανθρώπους αυτούς, ρώτησε, που ήρθαν να με ληστέψουν; Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπο.
Οι Πατέρες τον συμβούλεψαν να τους λύσει και να τους αφήσει να φύγουν ανενόχλητοι. Εκείνοι όμως δεν θέλησαν πια να φύγουν. Τους συγκλόνισε το παράδειγμα του πρώην αρχηγού τους. Έμειναν κοντά του για να βρούν κι αυτοί τον ίσιο δρόμο.
Ο Μωυσής ο Αιθίοψ, που αξιώθηκε να χειροτονηθεί και Πρεσβύτερος για την μεγάλη αρετή του, όταν έφυγε από τον κόσμο, λένε πως άφησε περίπου εβδομήντα μαθητές. Η Ορθόδοξος Εκκλησία τον κατέταξε μεταξύ των Οσίων της και τιμά την μνήμη του στις 28 Αυγούστου.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου
Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 175-177)