Στις θλίψεις ο Θεός δίνει την αληθινή παρηγοριά
Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του
και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τί νομίζεις,
θέλει να βλέπει το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται;
Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του
και ύστερα πληρώνει. Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά.
Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό,
για να Του ζητήσει το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει,
είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος,
απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.
Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν
κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις. Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων,
αλλά παράλληλα μαζεύουν και την πολλή αγάπη του Θεού. Όταν ψάλλω το
τροπάριο «Μη καταπίστευσης με ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα»,
καμμιά φορά σταματώ στο «αλλά δέξαί δέησιν του ικέτου σου...».
Αφού δεν έχω θλίψη, πώς να πω «θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι»; Ψέματα να πώ;
Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, γιατί, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθεί σωστά,
πνευματικά, όλα αλλάζουν. Αν ο άνθρωπος ακουμπήσει την πίκρα του πόνου του στον γλυκύ Ιησού,
οι πίκρες και τα φαρμάκια του μεταβάλλονται σε μέλι.
Αν καταλάβει κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο
με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στενοχωριέται για ό,τι του συμβαίνει,
γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του.
Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό
να του λευκάνει την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες
κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται
κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο, ζητάει να του έρθουν όλα,
όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα, όπως τα θέλει, και ανάπαυση δεν βρίσκει.
Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν,
πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζει όλα ταπεινά και με υπομονή.
Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνει ευλογίες, ώσπου να φθάσει η ψυχή του
σε σημείο να μη χωράει, να μην αντέχει την καλωσύνη του Θεού.
Καί, όσο θα προχωράει πνευματικά, τόσο θα βλέπει την αγάπη του Θεού
σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνει από την αγάπη Του.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 198-199)

"Η ενεργητικότητα του Γέροντα"
Μερικές φορές μας προκαλούσε έκπληξη το πλάτος των ενδιαφερόντων του.
Ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα βιαζόμαστε να φύγουμε. Του είπα το λόγο.
Θα πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε μια συναυλία στο Ηρώδειο.
Το ανέφερα έτσι σχεδόν επίτηδες, για να δώ τις αντιδράσεις του.
Έμεινα κατάπληκτος, όταν και το μουσουργό ήξερε και τον ερμηνευτή
και μου μίλησε με πολύ εύστοχες παρατηρήσεις. Ο παππούλης της Β' Δημοτικού!
Ρώτησα επίσης αυτούς που πήγαιναν παλαιότερα από εμένα και ήξεραν περισσότερες
λεπτομέρειες για τον Γέροντα, τί χρειαζόταν εκεί η κεραία.
Κι έμαθα ότι ο Γέροντας κάποτε καταγινότανε με την κατασκευή κάποιου
είδους δέκτη με γαληνίτη. Του άρεσε εκτός από την καλλιέργεια της γης
- που άλλωστε ή ήδη μεγάλη ηλικία του και η ευαίσθητη υγεία του δεν του επέτρεπαν να ασχολείται -
να καταπιάνεται με τα τεχνικά. Θυμάμαι ακόμη της δικής του έμπνευσης ξυλόσομπα,
που μας μάζευε τις χειμωνιάτικες μέρες μετά την εκκλησία κι' αρχίζαμε
ατέρμονες συζητήσεις περιμένοντας την ώρα να δει έναν έναν ο Γέροντας,
ενώ η κυρία Χαρίκλεια (η σημερινή Γερόντισσα Πορφυρία), αδελφή του Γέροντα,
μας φρόντιζε με καφέ και κάθε άλλο κέρασμα. Μαζευόντουσαν εκεί αδελφωμένοι θεολόγοι και κληρικοί,
Έλληνες και Σέρβοι, δικαστές, φιλόσοφοι, γιατροί, παιδαγωγοί, καθηγητές, φοιτητές και είχε μια
ζεστασιά η συντροφιά, που και να έσβηνε η σόμπα δε θα το νιώθαμε.
[Ί 238]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.184-185)

[…] Αλλά και πάλιν, την νυχτερινήν εκείνην γαλήνην μας χαλούσε το γαύγισμα ενός σκυλιού, το οποίον ακατάπαυστα γαύγιζε όλη την νύκτα.

Ρωτήσαμε τους γείτονες τίνος είναι αυτό το άγριο σκυλί και μας είπαν ότι είναι του ψευτο-Βασίλη. Ψάξε τώρα να μάθης ποιος είναι ψευτο-Βασίλης!

Τελικά μάθαμε ότι ήταν καλόγηρος και μάλιστα ο Γέροντας του κελλιού του αγίου Κηρύκου. Το όνομά του ήταν μοναχός Βασίλειος. Κατόπιν, δεν γνωρίζω πώς, του κόλλησαν και το… επίθετο.

Άντε τώρα, τι θα γίνη με το σκυλί του ψευτο-Βασίλη; Πάλι τα παράπονα στον παππού [τον Γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη συνασκητή του οσίου Ιωσήφ Ησυχαστή και Σπηλαιώτη]. Αλλά και ο παππούς, αρκετά ενοχλημένος, «αμάν πατέρες, μας χάλασε όλην την ησυχίαν· αλλά μην ανησυχήτε, κάτι θα γίνη».

Την άλλη νύκτα, παραδόξως, τσιμουδιά το σκυλί· περνά δεύτερη, τρίτη νύκτα, τίποτε. Τι έγινε το σκυλί; Μας φωνάζει ο παππούς και μας λέει: «Ευτυχώς ησυχάσαμε· παρακάλεσα την Παναγία μας και του βούλωσε το στόμα».

Έκτοτε με την θαυματουργικήν επέμβασιν του παππού, εγλυτώσαμε και από το σκυλί. Η περιέργεια μόνο έμεινε στο αφεντικό του. Ακούστηκε μια μέρα σ’ ένα κατάστημα των Καρυών ο γερο-Βασίλης (ψευτο-Βασίλης) να παραπονιέται, «ό,τι κι αν έπαθε αυτό το έρημο το σκυλί μου, βουβάθηκε».

Άλλο ένα δείγμα και αυτό της παρρησίας του παππού.

(απόσπασμα από το βιβλίο του Μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτη, “Ο Γέρων Αρσένιος Σπηλαιώτης, (1886-1983), Συνασκητής Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού”)

Ο γέροντας Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης

Έπειτα από μια ζωή εκπληκτικών ασκητικών αγώνων και αναλόγων πνευματικών καρπών, ο γέροντας Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης πλησίασε στο τέλος του βίου του.

Επιθυμούσε την κατάπαυσι των κόπων και των πόνων του, και είχε εξοικειωθή με το «φοβερώτατον του θανάτου μυστήριον», καθώς μας πληροφορεί ο υποτακτικός του αρχιμ. Εφραίμ, ηγούμενος τώρα της Ι. Μονής Φιλοθέου.

Περίμενε τον θάνατο σαν μια γιορτή! Τόσο έντονη πληροφορία είχε για το θείο έλεος. Όμως τις τελευταίες ημέρες έκλαψε πολύ. Για να τον παρηγορήση, του είπε ο υποτακτικός του π. Αρσένιος.

- Γέροντα, τόσους κόπους, τόση προσευχή κάνατε σε όλη σας τη ζωή, τόσα κλάματα… και πάλι κλαίτε;

Τον κοίταξε τότε ο γέροντας και απάντησε αναστενάζοντας:

- Ε, γερό-Αρσένιε! Αλήθεια είναι αυτά που είπες, αλλά άνθρωπος είμαι. Μήπως γνωρίζω αν αυτά που έκανα ήταν αρεστά στον Θεό; Αυτός Θεός είναι. Δεν κρίνει όπως εμείς οι άνθρωποι. Κι αν σε κάτι τον δυσαρεστήσαμε, μήπως θα ξαναγυρίσουμε πάλι εδώ για να κλάψουμε; Ό,τι προλάβη τώρα ο καθένας μας. Όσο πενθήση και κλάψη, τόσο θα παρακληθή!

Η αγάπη του γέροντος Ιωσήφ προς την Υπεραγία Θεοτόκο ήταν ανώτερη από κάθε περιγραφή. Μόνο που ανέφερε το όνομά της, τα μάτια του έτρεχαν. Την παρακαλούσε από καιρό να τον πάρη, να ξεκουρασθή. Και τον άκουσε η Παντάνασσα! Τον πληροφόρησε ένα μήνα πριν από την αναχώρησί του. Η κοίμησίς του θα συνέπιπτε με την εορτή της Κοιμήσεώς της. Στις 15 Αυγούστου του 1959.

Έπειτα από αυτή τη θεία πληροφορία ο γέροντας υπέδειξε στη συνοδεία του τι έπρεπε να ετοιμασθή.

Την παραμονή της αναχωρήσεώς του τον επισκέφθηκε ο εκλεκτός εκδότης από τον Βόλο, μακαριστός ήδη, Σωτήριος Σχοινάς.

- Τι κάνετε;, γέροντα, πώς είναι η υγεία σας;

- Αύριο, Σωτήρη, αναχωρώ για την αιώνια πατρίδα.

Όταν ακούσης τις καμπάνες, να θυμηθής τα λόγια μου αυτά.

Το βράδυ στην αγρυπνία της Κοιμήσεως της Παναγίας, έψαλε όσο μπορούσε μαζί με τους πατέρες. Στη θεία λειτουργία, την ώρα που κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια είπε: «εφόδιον ζωής αιωνίου».

Ξημέρωσε η 15η Αυγούστου. Ο γέροντας κάθησε στη μικρή του πολυθρόνα, στην αυλή του ησυχαστηρίου. Περίμενε την ώρα και τη στιγμή… Ήταν σίγουρος για την πληροφορία, που του έδωσε εδώ κι ένα μήνα η Θεοτόκος. Βλέποντας όμως την ώρα να περνά και τον ήλιο ν’ ανεβαίνη, άρχισε ν’ αδημονή, να στενοχωριέται. Είναι η τελευταία επίσκεψις του πονηρού, για να του δημιουργήση σύγχυσι και ταραχή. Φωνάζει τότε τον π. Εφραίμ και του λέει:

- Παιδί μου, γιατί αργεί ο Θεός να με πάρη; Ο ήλιος ανεβαίνει κι εγώ είμαι ακόμη εδώ!

Βλέποντας εκείνος τον γέροντά του να θλίβεται και ν’ αγωνιά, του απαντά:

- Γέροντα, μη στενοχωριέστε, τώρα θα κάνουμε «ευχή» και θα φύγετε.

Παρηγορήθηκε μ’ αυτό! Σταμάτησαν τα δάκρυα του. Σε λίγο είπε στον π. Εφραίμ:

- Κάλεσε τους πατέρες να βάλουν μετάνοια, γιατί εγώ φεύγω.

Οι αδελφοί έβαλαν την τελευταία μετάνοια.

Έπειτα προσήλωσε επί δύο λεπτά τα μάτια στον ουρανό. Κατόπιν γύρισε, σαν από έκστασι, και με νηφαλιότητα είπε:

- Όλα τελείωσαν, φεύγω, αναχωρώ… Ευλογείτε!

Με τις λέξεις αυτές έγειρε το κεφάλι δεξιά, ανοιγόκλεισε δυο-τρεις φορές το στόμα και τα μάτια, και παρέδωσε το πνεύμα στα χέρια Εκείνου, τον οποίον πόθησε και υπηρέτησε πιστά από τα νεανικά του χρόνια.

(Προθύμως ανάβαινε)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 239-241)

Η προσοχή στην Προσευχή

Προσευχή: Η Προσευχή χρειάζεται την αδιαχώριστη παρουσία και συνεργασία της προσοχής. Με την προσοχή η προσευχή γίνεται η αναφαίρετη περιουσία του προσευχομένου προσώπου. Με την προσοχή φέρνει άφθονους καρπούς, χωρίς την προσοχή κάνει αγκάθια και τριβόλια.

Οι καρποί της προσευχής περιλαμβάνουν φωτισμό του πνεύματος, συντριβή της καρδιάς, εγρήγορση της ψυχής με την ζωή του Πνεύματος.

Τα αγκάθια είναι σημάδι του θανάτου της ψυχής και της φαρισαϊκής αυτοπεποίθησης που πηγάζει από την σκληρότητα της καρδιάς που ικανοποιείται και ενθουσιάζεται με την ποσότητα των προσευχών της και τον χρόνο που σπαταλά για να λέει τις προσευχές.

Η αναπόσπαστη προσοχή που… διατηρεί την προσευχή εντελώς ελεύθερη από περισπασμούς και από άσχετες σκέψεις και εικόνες είναι ένα δώρο της χάρης του Θεού. Δείχνουμε μια ειλικρινή επιθυμία να δεχτούμε το δώρο της χάρης -το ψυχοσωτήριο δώρο της προσοχής- με το να βιάζουμε τον εαυτό μας να προσεύχεται πάντα με προσοχή. Η τεχνητή προσοχή -όπως θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την δική μας αβοήθητη προσοχή χωρίς την βοήθεια της χάρης- περιλαμβάνει το κλείσιμο της ψυχής στα λόγια της προσευχής σύμφωνα με την συμβουλή του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος.

Αν το πνεύμα λόγω της απειρίας του στην προσευχή ξεφύγει από το κλείσιμό της στα λόγια θα πρέπει να ξαναοδηγηθεί πίσω σ’ αυτό. Ο νους στην μεταπτωτική κατάστασή του είναι φυσικά ασταθής και έχει τάση να περιπλανιέται παντού. Αλλά ο Θεός μπορεί να του δώσει σταθερότητα και θα το κάνει αυτό όταν ο Ίδιος αποφασίσει σε αντάλλαγμα για την επιμονή και την υπομονή μας στην άσκηση της προσευχής.

Ιδιαίτερα βοηθητικό στα να διατηρείται η προσοχή στην διάρκεια της προσευχής είναι η εξαιρετικά αργή προφορά των λέξεων της προσευχής. Ας προφέρονται τα λόγια χωρίς βία έτσι ώστε ο νους να μπορεί να μείνει κλεισμένος στα λόγια της προσευχής και να μην ξεγλιστρήσει από το νόημα καμιά λέξη. Ας λέγονται οι λέξεις με δυνατή φωνή όταν η προσευχή γίνεται κατά μόνας. Αυτό επίσης βοηθά στο να διατηρείται η προσοχή.

Είναι ιδιαίτερα εύκολο να διατηρείται η προσοχή στην προσευχή όταν γίνεται στο ιδιαίτερο δωμάτιο κάποιου και ο καθένας μας πρέπει να εξαναγκάσει τον εαυτό του σ’ αυτό το πράγμα. Αγαπητέ μου αδελφέ μην αρνηθείς το ζυγό κάποιας δόσης μονοτονίας και εξαναγκασμού για να συνηθίσεις τον εαυτό σου στις πνευματικές ασκήσεις και ιδιαίτερα στον κανόνα της προσευχής σου. Αρμάτωσε τον εαυτό σου έγκαιρα με το παντοδύναμο όπλο της προσευχής. Εξοικειώσου με τον κανόνα της προσευχής ενόσω έχεις ακόμα την ευκαιρία.

Η προσευχή είναι παντοδύναμη λόγω της παντοδυναμίας του Θεού που δρα μέσα της. Είναι η «μάχαιρα του Πνεύματος, που είναι ο Λόγος του Θεού».

«Η προσευχή είναι εκ φύσεως η κοινωνία και η ένωση του ανθρώπου και του Θεού, η μητέρα και η κόρη των δακρύων, γέφυρα για να προσπερνούν έτσι οι πειρασμοί, προστατευτικό τείχος από τις θλίψεις, συντριβή της διαμάχης, ενεργητικότητα, χωρίς σύνορα πηγή των αρετών και των πνευματικών δώρων, αόρατη πρόοδος, τροφή της ψυχής, φωτισμός του πνεύματος, εκκοπή της απελπισίας, επίδειξη ελπίδας, απελευθέρωση από την λύπη, ο πλούτος του ανθρώπου.

Στην αρχή πρέπει να πιέζουμε τον εαυτό μας να προσεύχεται. Σύντομα η προσευχή αρχίζει να δίνει παρηγοριά και αυτή η παρηγοριά μας εξαναγκάζει και μας ενθαρρύνει στο να βιάζουμε τον εαυτό μας. Αλλά πρέπει να βιάζουμε τον εαυτό μας να προσεύχεται ισόβια και ελάχιστοι είναι πραγματικά οι Χριστιανοί οι οποίοι εξαιτίας της υπερβολικής παρηγοριάς της χάριτος δεν χρειάζεται ποτέ να βιάσουν τον εαυτό τους.

Η προσευχή σκοτώνει τον παλαιό άνθρωπο, τον μη αναγεννημένο εαυτό ή τη φύση μας. Όσο καιρό είναι ζωντανός μέσα μας αντιτίθεται στην προσευχή σαν στο θάνατο. Τα πονηρά πνεύματα ξέροντας τη δύναμη της προσευχής και του ευεργετικού της αποτελέσματος προσπαθούν με όλα τα δυνατά μέσα στο να μας αποτρέψουν από αυτήν παρακινώντας μας να χρησιμοποιήσουμε το χρόνο τον ορισμένο για προσευχή για άλλες ασχολίες ή διαφορετικά προσπαθούν να την εξουδετερώσουν και να την βεβηλώσουν με εγκόσμιους περισπασμούς και αμαρτωλή αφηρημάδα και με το να παρουσιάζουν την ώρα της προσευχής ένα αναρίθμητο σμήνος γήινων σκέψεων, αμαρτωλών ονειροπολήσεων και φαντασιώσεων.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Εσύ που επιμένεις να χαίρεσαι, να ελπίζεις και να είσαι αισιόδοξος, σε έναν κόσμο που ξέχασε να γελά, εσύ που αγαπάς το Χριστό ακόμα πιο πολύ στα δύσκολα, την ώρα που πολλοί Τον εγκαταλείπουν και Τον ειρωνεύονται, εσύ που ευωδιάζεις Χριστό σε έναν κόσμο μαραμένο, εσύ που αντέχεις και δοξάζεις το Όνομα Του ό, τι κι αν συμβεί, είσαι πολύ αξιέπαινος και αξιοθαύμαστος. Δεν είναι και λίγο αυτό που κάνεις! Εσύ που ψάλλεις όλο το χρόνο το ‘Χριστός ανέστη’, που εμβολιάζεις στους συνανθρώπους σου την πίστη σου και την αγάπη σου για το Χριστό, που παραμερίζεις τα δικά σου προβλήματα και προστρέχεις στη βοήθεια του αδελφού, εσύ που προσεύχεσαι κρυφά για όλους με καρδιά πλημμυρισμένη αγάπη και πόνο και είσαι εκεί για όσους σε χρειάζονται πριν στο ζητήσουν, συνέχισε έτσι… Είσαι το αλάτι του κόσμου!
Νομίζεις πως δεν είσαι τίποτα σπουδαίο, όταν η μόνη προσευχή για το παιδί σου είναι ‘να είναι κοντά στο Χριστό’ ή όταν θες να βρεις μια άλλη δουλειά με λιγότερα χρήματα για να προστατεύσεις την ψυχή σου. Κι όμως είσαι τόσο σπουδαίος! Έλεγε ο Ιωάννης ο Θεολόγος πριν 1900 χρόνια περίπου ‘ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται’ ( Α΄ Ιω.ε΄,19). Δηλαδή ‘όλοι οι μακριά από το Θεό άνθρωποι βρίσκονται υπό την εξουσία και επίδραση του πονηρού πνεύματος’. Και κάθε μέρα μακριά από το Θεό αυξάνει την επίδραση του πονηρού πάνω μας και μέσα μας.
Άνθρωποι σαν και σένα όμως, Χριστιανοί, είναι φάροι ή έστω φωτεινά λαμπάκια που όμως είναι πολύ χρήσιμα μέσα στα μαύρα σκοτάδια του κόσμου! Μέσα στη γενική διχόνοια επιλέγεις την ένωση, μέσα στον κόσμο των ακραίων απόψεων, του φόβου, του φθόνου, της βίας και της οργής, εσύ είσαι η φωνή της σύνεσης και της πνευματικής λογικής. Ενώ οι περισσότεροι είναι κλεισμένοι στο ‘καβούκι’ τους και νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους, εσύ φορτώνεσαι και το καβούκι του άλλων. Προτιμάς τη συγχώρεση από τη μνησικακία, την ειρήνη από το θυμό, την αρετή από την ηδονή, το Χριστό από τον εαυτό σου.
Νομίζεις ότι δεν είσαι κάτι ιδιαίτερο, ότι είσαι ένας απλός χριστιανός που κάνεις τα αυτονόητα. Παρατηρώ όμως ότι έτσι που έγινε ο κόσμος, τίποτα καλό δεν είναι αυτονόητο… αυτονόητη έχει γίνει μόνο η αμαρτία! Μέσα στα τόσα ‘κακά κι ανάποδα’ που μας βομβαρδίζουν οι ειδήσεις, εσύ για μένα είσαι η καλή είδηση! Συνεχίζεις να ζεις για το Χριστό, να νηστεύεις, να πέφτεις και να σηκώνεσαι… συνεχίζεις τον αγώνα. Δεν τα παρατάς! Σε άλλες εποχές άγιοι ήταν αυτοί που ανάσταιναν νεκρούς, έφταναν στην απάθεια ή αποκεφαλίζονταν για το Χριστό. Σήμερα, για μένα, άγιος είσαι εσύ που αντέχεις ακόμα. Εσύ δίνεις ελπίδα και σε μένα. Γι’ αυτό υποκλίνομαι σε σένα. Σ’ ευχαριστώ και σ’ αγαπώ!(Κ.Δ.Κ)

Δύσκολα
δεν ζητάει ο Θεός
Δεν σου ζητάει ο Θεός να ανεβής το πιο ψηλό βουνό. Δεν σου ζητάει να περάσης κολυμπώντας τον ωκεανό ή να σκάψης τόσα και τόσα στρέμματα γης ή να μείνης νηστικός ή να φορέσης τρίχινο σάκκο. Τι σου ζητάει; Να ενδιαφερθής για τους άλλους, να μοιράσης μαζί τους το ψωμί σου. Σου ζητάει να σταματήσης τις αδικίες. Πες μου, υπάρχει πιο εύκολο από αυτό;  Αλλά κι αν και αυτό το θεωρής δύσκολο, σκέψου, τι βραβεία σε περιμένουν, και τότε θα σου φανούν εύκολα.
Ε.Π.Ε. 11,200
δεν είναι τα όσα λέει ο Χριστός
Και πρόσεχε πώς εύκολα ζητάει. Δεν είπε, «Ήμουνα στη φυλακή και με αποφυλακίσατε», ή «Ήμουνα άρρωστος και με γιατρέψατε», αλλ’ είπε: «Με επισκεφτήκατε» και «Ήρθατε κοντά μου».
Ε.Π.Ε. 12,102
δεν είναι τα παραγγέλματά Του
Δεν ζητάει πολυτελή τραπέζια ο Θεός, αλλά μόνο στα αναγκαία να φανούμε χρήσιμοι, και μάλιστα στα αναγκαία του φτωχού. Όλα, λοιπόν, είναι εις βάρος μας, αφού δεν δείχνουμε τέτοια αγάπη. Το ζητούμενο είναι απλό, λίγο ψωμί. Ο φτωχός είναι σε άθλια κατάστασι, πένεται. Εύκολα τον συμπαθούμε, αφού και αυτός είναι άνθρωπος σαν και μας. Και ακόμα, είναι μεγάλη η αμοιβή, αφού πρόκειται για την υπόσχεσι της αιώνιας βασιλείας. Και είναι και η τιμωρία τρομερή, αφού απείλησε κόλασι. Και αυτός, που τελικά εισπράττει την αγάπη μας έχει το ύψιστο αξίωμα, αφού δίνοντας σε φτωχούς, στο Θεό δίνουμε. Και ακόμα δεν σου ζητάει να δώσης δικά σου. Από τα δικά Του ζητάει.
Ε.Π.Ε. 12,108
δεν μας στοιχίζουν
Δεν χρειάζεται δαπάνη μεγάλη. Ούτε να καταβάλουμε κόπους και να χύσουμε ιδρώτες. Αρκεί κάποιος να θελήση μόνο, και όλα θα τα πετύχη.
Ε.Π.Ε. 25,170

Δυσπιστία
και ευπιστία
Όπως ακριβώς το να πιστεύη κανείς απλώς και ως έτυχε, είναι δείγμα επιπολαιότητας, έτσι και το να εξετάζη κανείς και να έρευνα πέραν του μέτρου, πάνω από το κανονικό, είναι δείγμα χονδροειδούς διάνοιας και εγωισμού. Γι’ αυτό και ο Θωμάς είναι αξιοκατάκριτος. Δεν πίστευσε στους άλλους Αποστόλους, που του είπαν: «Είδαμε τον Κύριο». Κατηγορείται όχι τόσο διότι δεν πίστευσε σ’ αυτούς, όσο διότι θεωρούσε αδύνατο το γεγονός, δηλαδή, την ανάστασι του Χριστού από τους νεκρούς. Δεν είπε, «Δεν σας πιστεύω», αλλ’ είπε: «αν δεν βάλω το χέρι μου στο σημάδι των καρφιών, δεν θα πιστεύσω».
Ε.Π.Ε. 14,718

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 91-92)

Δύναμις
Θεού
Αυτό ακριβώς είναι το αξιοθαύμαστο και μέγιστο δείγμα της δυνάμεως του Θεού, το ότι σκεύος πήλινο μπόρεσε να εκπέμψη τόσο μεγάλη λαμπρότητα και να φυλάξη τόσο μεγάλο θησαυρό. Πραγματικά τότε προ πάντων φανερώνεται η δύναμις του Θεού, όταν με ευτελή πράγματα κατορθώνη μεγάλα.
Ε.Π.Ε. 19,246
Θεού στους αποστόλους
Πώς επεκράτησαν οι απόστολοι σε όλη την οικουμένη; Πώς απέσπασαν εσάς και τους προγόνους σας, που νόμιζαν ότι φιλοσοφούν, ξερριζώνοντας μαζί και τους θεούς τους; Δεν είναι ολοφάνερο, ότι όλα αυτά τα πέτυχαν με τη συμμαχία του Θεού; Διότι δεν είναι δυνατόν τέτοια κατορθώματα να γίνουν με ανθρώπινη δύναμι. Είναι έργα θεϊκής, απερίγραπτης δυνάμεως.
Ε.Π.Ε. 19,250
του Χριστού
Οι απόστολοι έφεραν τον αγγελικό τρόπο ζωής. Και όχι απλώς τον έφεραν, αλλά και τον έζησαν, και στη δική μας χώρα και στη χώρα των βαρβάρων και στα πιο απομακρυσμένα μέρη της γης. Άρα είναι ολοφάνερο, ότι τα κατορθώματά τους οφείλονται στη δύναμι του Χριστού. Λάμπει παντού και καταυγάζει τις διάνοιες των ανθρώπων λαμπρότερα από οποιαδήποτε αστραπή.
Ε.Π.Ε. 19,250
στους αποστόλους
Όταν υπερτερήτε οι διωκόμενοι εκείνων που σας διώκουν, όταν κυνηγημένοι νικάτε αυτούς που σας κυνηγούν, όταν ως φυλακισμένοι για τον Χριστό τρέπετε σε φυγή αυτούς που σας φυλακίζουν (τότε βλέπετε το μεγάλο θαύμα). Ας μη ζητάς, λοιπόν, τα περιττά.
Ε.Π.Ε. 20,40
άμαχος στους Αποστόλους
Νίκησαν oι απόστολοι, καίτοι ήσαν ξιπόλυτοι, γύριζαν όλη την οικουμένη με ένα ρούχο. Νίκησαν, διότι είχαν σύμμαχο και βοηθό την ακαταμάχητη δύναμι του Χριστού, που είπε: «Πάνω στην πέτρα αυτή θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου και οι δυνάμεις όλες του άδη δεν θα μπορέσουν να την γκρεμίσουν».
Ε.Π.Ε. 34,78
του Χριστού, στους αποστόλους
Το αίτιο της νίκης δεν βρίσκεται σε κείνους τους ψαράδες, στα λόγια και στα θαύματά τους, αλλά βρίσκεται στη δύναμι του Χριστού, που ενεργούσε δια των αποστόλων.
Ε.Π.Ε. 34,430

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 89-90)

«Κάντε καινούρια αρχή, όπως ο αγρότης το καινούριο του χωράφι ετοιμάζει. Είναι καιρός σ’ εμένα, τον Κύριο, να στραφείτε, κι εγώ τις ευλογίες μου πλούσιες πάνω σας θα τις σκορπίσω» (Ωσηέ 10:12)

Πριν από μερικά χρόνια η είδηση ήταν εντυπωσιακή. Εκείνο τον Ιούλιο στην Αθήνα, στη βόρεια και στη δυτική Ελλάδα είχαν καταγραφεί ύψη βροχής-ρεκόρ για καλοκαιρινούς μήνες. Οι βροχοπτώσεις εκείνες, όμως ήταν τόσο ραγδαίες, που δεν επέτρεπαν στο νερό να διεισδύσει στο έδαφος, με αποτέλεσμα να χύνεται στη θάλασσα. Έτσι, παρατηρήθηκε το φαινόμενο της άφθονης βροχής, αλλά παράλληλα το νερό στους ταμιευτήρες να είναι ελάχιστο.
Μια καλή εικόνα αυτή, που δείχνει ότι πολλές φορές οι άφθονες ευλογίες του Θεού δε βρίσκουν έτοιμο το έδαφος της καρδιάς μας για να τις δεχτεί. Θέλετε ξερό από κάποια θλίψη, αφυδατωμένο από τις απογοητεύσεις της ζωής, σκληρό από την ολιγοπιστία μας, πέφτουν σ’ αυτό η χάρη του Θεού και οι συνακόλουθες ευλογίες της κι εμείς δεν μπορούμε να επωφεληθούμε απ’ αυτές. Είναι ανάγκη να καλλιεργήσουμε το χωράφι της καρδιάς μας, να το οργώσουμε και να φέρουμε «τα μέσα έξω» στο φως του Θεού, αν θέλουμε να ποτιστούμε με τις βροχές των ευλογιών Του και να κάνουμε άφθονο καρπό.
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«….Αυτός είναι που ενοποίησε τα δύο μέρη και γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού» (Εφεσίους 2:14)

Θυμάστε εκείνες τις απίστευτες εικόνες από το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου; Οι άνθρωποι πανηγύριζαν από χαρά. Όλος ο κόσμος γιόρταζε το γεγονός, γιατί το τείχος αντιπροσώπευε τη διαίρεση ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση. Υπάρχει όμως ένα άλλο διαχωριστικό τείχος, που έχει υψωθεί στην καρδιά κάθε ανθρώπου, και τον χωρίζει από το Θεό. Είναι το τείχος που χτίσαμε στις καρδιές μας και αφήσαμε το Θεό και τη Χάρη Του έξω από τη ζωή μας. Όσοι κάλεσαν το Χριστό στη ζωή τους, το τείχος που μας χώριζε από το Θεό έπεσε. Τι συμβαίνει άραγε με σένα; Υπάρχει τείχος μέσα σου που σε χωρίζει με το Θεό; Αν το τείχος του χωρισμού έπεσε κι απολαμβάνεις την κοινωνία σου με το Θεό, τότε μίλησε και σε άλλους γι’ αυτήν την ελευθερία που απολαμβάνεις εσύ και κάλεσέ τους κι εκείνους στο Χριστό.
Κύριε Ιησού Χριστέ, Σωτήρα μου, Σ’ ευχαριστώ γιατί η θυσία Σου ήταν εκείνη που γκρέμισε το τείχος που με χώριζε από τον Πατέρα και τώρα χαίρομαι την ελευθερία που μου έδωσες.
(Γ.Σ.Κ.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

334. Μην προσέχεις αν έχη πράγματι ανάγκη ή όχι όποιος απλώνει το χέρι και σου ζητεί ελεημοσύνη. Η θεία Αγάπη μας δίνει και άλλες δωρεές της, όταν έχουμε ήδη λάβει αρκετές. Συλλογίσου λοιπόν: «Ο Θεός εξακολουθεί να μου δίνη, γιατί να μην εξακολουθώ και εγώ να δίνω στον αδελφό μου; Δεν με ενδιαφέρει αν το αξίζη ή όχι. Μήπως εγώ άξιζα τόση αγάπη από τον Θεό; Ο Θεός με ελεεί όχι γιατί το αξίζω, αλλά γιατί με αγαπά. Τέτοια αγάπη ας έχω στους αδελφούς μου».

335. Βλέπε κάθε τι σ’ αυτόν τον κόσμο σαν μια σκιά που παρέρχεται. Μην προσκολλάς την καρδιά σου σε τίποτε. Μη θεωρείς τίποτε στον κόσμο σαν μεγάλο και μη στηρίζεις τις ελπίδες σου σε τίποτε το γήινο. Έχε την καρδιά σου στραμμένη στον Ένα, άφθαρτο, αόρατο και πάνσοφο Θεό. «Οὐ σκοποῦμεν τά βλεπόμενα, ἀλλά τά μή βλεπόμενα. Τά γάρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τά δέ μή βλεπόμενα αἰώνια» (Β’ Κορ. δ’ 18).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 141-142)