ΤΟ ΔΗΛΗΤΉΡΙΟ ΤΗΣ ΖΉΛΕΙΑΣ Ζηλεια-Θυμός-Λύπη«Όταν ο άνθρωπος φθάση να χαίρεται 
γιά την πρόοδο των άλλων,τότε ο Χριστός θα του δώση όλη την πρόοδο των άλλων
 καί θα χαίρεται όσο χαίρονται όλοι οι άλλοι,
 καί τότε φυσικά θα είναι πολλη και η πρόοδός του και η χαρά του». Η ζήλεια είναι από τα μεγαλύτερα πάθη -    Γέροντα, ζηλεύω μια αδελφή.-    Ξέρω ποιά αδελφή ζηλεύεις... Έμαθα όμως ότι κι εκείνη ζηλεύει εσένα! Εγώ θα εύχωμαι και οι δυο σας να ζηλεύετε τον ζηλωτή Ηλία και εκείνος να σάς διώξη την ζήλεια και να σάς δώση από τον δικό του θείο ζήλο. Αμήν.-  …

ΈΝΑΣ ΑΓΙΟΣ Ερημίτης κάποτε έγινε δια της βίας Επίσκοπος. Από την μεγάλη του ταπείνωση και πραότητα δεν επιτιμούσε ποτέ κανένα.Μερικοί κληρικοί μια φορά κατηγόρησαν τον Οικονόμο πως δεν διαχειριζόταν καλά τα χρήματα της εκκλησίας.Αλλά ο Επίσκοπος ανέβαλλε διαρκώς την επιτίμηση.Μια μέρα, βλεποντας τους κατηγόρους του Οικονόμου να έρχονται σ’ αυτόν γεμάτοι θυμό και αγανάκτηση,πρόλαβε και κρύφτηκε μέσα σ’ ένα ντουλαπι. Εκείνοι όμως έψαξαν παυτού και στο τέλος ανακάλυψαν την κρυψώνα του Επισκοπου.- Γιατί κρύβεσαι από μας, Άγιε Δέσποτα; τον ρώτησαν.- Πιστέψτε, παιδιά μου, τους αποκρίθηκε ο άνθρωπος του Θεού, πως φοβάμαι εσάς περισσότερο από τον Οικονόμο,γιατί βαλθήκατε, σ΄αυτό το μικρό…

ΘΥΜΩΔΗΣ άνθρωπος και νεκρό ακόμη αν αξιωθεί ν’ αναστήσει, έλεγε ο Αββάς Αγάθων, δεν θα γίνει δεκτός στην Βασιλεία των Ουρανών. ΜΟΝΑΧΟΣ μεμψίμοιρος, θυμώδης κι εκδικητικός, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει, έλεγε ο Αββάς Ποιμήν. Όσοι δηλαδή έχουν αυτά τα ελαττώματα,δεν είναι στην πραγματικότητα μοναχοί, έστω κι αν φορούν το σχήμα 
ΌΤΑΝ ΗΜΟΥΝ νέος, διηγείται ο Αββάς Ισίδωρος, κατέβηκα κάποτε στην πόλη να πουλήσω τα καλάθια μου και νιώθοντας τον θυμό να με κυριεύει,παράτησα στην αγορά τα καλάθια και γύρισα τρέχοντας στο κελλί μου. (Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.143)

Ο όσιος Σέργιος του Ραντονέζ (1314-1392) ντυνόταν πάντοτε φτωχικά. Γι’ αυτό και δεν τον αναγνώριζαν οι επισκέπτες. Κάποιος χωρικός από ένα μακρινό χωριό άκουγε πολλά για τον όσιο. Επιθύμησε λοιπόν να τον δη. Ήρθε στη μονή και άρχισε να ρωτά, πού θα τον συναντούσε. Του είπαν ότι βρισκόταν στον κήπο. Πήγε στον κήπο και είδε έναν απλό μοναχό, ντυμένο μ’ ένα ρούχο γεμάτο μπαλώματα, να σκάβη τη γη. Ο χωρικός σκέφτηκε ότι του είπαν ψέμματα. Περίμενε να δη ένα λαμπροφορεμένο ηγούμενο μέσα σε δόξα και τιμή. Γύρισε λοιπόν στο μοναστήρι και άρχισε να παρακαλή: -Πέστε μου, πού είναι ο γέροντας;…

«Να μη γίνεσθε υψηλόφρονες αλλά να συναναστρέφεστε τους ταπεινούς».                                                                                         (Ρωμ. ιβ' 16)   «Πραγματικά, τίποτα δεν είναι ισχυρότερο από την ταπεινοφροσύνη, τίποτα δεν την νικάει. Και αν συμβή στον ταπεινό άνθρωπο κάτι λυπηρό, αμέσως τα βάζει με τον εαυτό του, αμέσως κατακρίνει τον εαυτό του, δηλαδή ότι του αξίζουν όσα συμβαίνουν. Δεν ανέχεται να κατακρίνει κανέναν, δεν…

Η σωτηρία του αδελφού  Μια μέρα, ενώ ο όσιος Βενέδικτος ησύχαζε στο κελλί του, ο υποτακτικός του μοναχός Πλακίδας πήγε στη λίμνη για ν’ αντλήση νερό. Αλλά έτυχε να του πέση από τα χέρια το σταμνί και το πήρε το ρεύμα του νερού! Προσπαθώντας ο αδελφός να το πιάση, γλύστρησε κι έπεσε κι αυτός στο νερό, που τον παρέσυρε γρήγορα προς το κέντρο της λίμνης. Τότε ο πιστός δούλος του Θεού Βενέδικτος, που βρισκόταν μέσα στο κελλί του, ένιωσε τι είχε γίνει, κάλεσε ευθύς τον μαθητή του Μαύρο και του είπε: - Αδελφέ Μαύρε, τρέχα, γιατί ο αδελφός Πλακίδας έπεσε…

…Τι ήταν εκείνο όμως που “είχαν” οι ποιμένες της Βηθλεέμ και δεν το είχαν ίσως άλλοι της εποχής τους, για να γίνουν οι πρώτοι θεατές του υπέρ φύσιν γεγονότος της ενανθρώπησης του Θεού; Όχι βέβαια κάποια αναμαρτησία - διότι “πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού ” - αλλά την απλότητα της καρδιάς τους. Οι ποιμένες προφανώς δεν είχαν πωρωθεί και σκληρυνθεί εσωτερικά με την πονηριά. Μπορεί να ήσαν υπό το καθεστώς της αμαρτίας, αλλά διατηρούσαν κάποια καλά αποθέματα από το κατ’ εικόνα του Θεού στον άνθρωπο. Είχαν δηλαδή καλή διάθεση. Κι αυτό τελικώς φαίνεται να είναι εκείνο που…

Στη γυναικεία μονή της Ταβέννης, που μόναζαν την εποχή εκείνη περισσότερες από τετρακόσιες μοναχές, έλαμψε με την αρετή της η παρθένος Ισιδώρα. Αυτή η μακαρία υποκρινόταν τη σαλή για την αγάπη του Χριστού. Εξευτέλιζε κάθε μέρα τον εαυτό της. Φορούσε κουρέλια. Έκανε τις πιο ταπεινωτικές δουλειές του μοναστηριού. Εξυπηρετούσε σαν αγορασμένη δούλη όλες τις αδελφές χωρίς καμμιά εξαίρεση.Εκείνες πάλι, σαν να γύρευαν μ’ αυτό να την ανταμείψουν, την περιφρόνησαν τόσο, που κι από την τράπεζα, κι από την εκκλησία ακόμη, την έδιωχναν. Έτσι η Ισιδώρα έτρωγε τ’ αποφάγια που περίσσευαν στα πιάτα, ζαρωμένη στο τζάκι του μαγειρείου, κι άκουγε την…

ΜΗ ΚΡΊΝΕΤΕ, ΊΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΗΤΕ Με την κατάκριση φεύγει η Χάρις του Θεού -    Όταν, Γέροντα, μου περνάη ένας λογισμός εις βάρος του άλλου, είναι πάντοτε κατάκριση;-    Δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα;-    Μερικές φορές αργώ να το καταλάβω.-    Κοίταξε να καταλαβαίνης το συντομώτερο την πτώση σου και να ζητάς συγχώρηση και από την αδελφή την οποία κατέκρινες και από τον Θεό, γιατί αυτό γίνεται εμπόδιο στην προσευχή. Με την κατάκριση φεύγει αυτομάτως η Χάρις του Θεού και δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στην επικοινωνία σου με τον Θεό. Πώς να κάνης μετά προσευχή; Η καρδιά γίνεται πάγος, μάρμαρο.Η κατάκριση και η…

    Ακούω τον τελευταίο καιρό όλο και πιο έντονα ότι έρχεται η ώρα να ομολογήσουμε την πίστη μας! Άλλοι λένε «τώρα είναι η ώρα», άλλοι λένε «όχι, είναι πιο μετά» και πραγματικά απορώ… Μήπως δεν πρέπει κάθε μέρα να ομολογούμε την πίστη μας; Περιμένουμε να έρθει ο αντίχριστος, να μας πιάσει απ’ το γιακά και να μας πει «αρνήσου το Χριστό» για να ομολογήσουμε την πίστη μας; Άλλωστε μη νομίζουμε πως θα μας πει ευθέως να αρνηθούμε το Χριστό! Ο διάβολος πλέον είναι πολύ πιο έμπειρος από τότε, στα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας, που με τους διωγμούς και τα…