ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ιστορία την διηγείται στους μαθητές του ο Αββάς Ζωσιμάς.
Κοντά σ’ ένα Κοινόβιο είχε στήσει την καλύβη του ένας Γέροντας, που όλοι γύρω οι αδελφοί τον υπεραγαπούσαν. Εκεί κοντά έμενε και κάποιος άλλος Ερημίτης.
Κάποτε ο Γέροντας έλειψε για λίγες μέρες κι ο γείτονάς του, που βρήκε ευκαιρία, μπήκε στην καλύβη του και πήρε τα βιβλία του και τ’ αλλά μικροπράγματα που είχε. Όταν γύρισε εκείνος και βρήκε την καλύβη του ανοιχτή και άδεια, πήγε να πει στον γείτονά του τι του συνέβαινε. Προβάλλοντας όμως στην πόρτα του είδε τα πράγματά του στην μέση του κελλιού του γείτονα. Δεν είχε προφθάσει ακόμη να τα συμμαζέψει. Ο αγαθός Γέροντας μην θέλοντας να ντροπιάσει τον κλέφτη απομακρύνθηκε με κάποια πρόφαση, για να του δώσει καιρό να τα κρύψει. Όταν γύρισε άρχισε να κουβεντιάζει μαζί του για πράγματα εντελώς άσχετα με την κλοπή.
Μα οι γνωστοί του, που έμαθαν το πάθημά του, φρόντισαν και βρήκαν τον κλέφτη και τον έβαλαν στην φυλακή, χωρίς εκείνος να πάρει είδηση. Όταν έμαθε ο Ερημίτης πως ο γείτονάς του βρισκόταν στην φυλακή για άγνωστη σ’ αυτόν αιτία, πήγε στον Ηγούμενο του Κοινοβίου και τον παρακάλεσε να του δώσει δυό ψωμιά και λίγα αυγά. Εκείνος του τα έδωσε πρόθυμα νομίζοντας πως είχε να φιλοξενήσει ξένους.
Ο καλός Γέροντας έβαλε τα τρόφιμα σ’ ένα καλάθι, κατέβηκε στην πόλη και πήγε να δει τον γείτονά του στην φυλακή. Βλεποντάς τον εκείνος έπεσε στα πόδια του μετανοημένος και του έλεγε με δάκρυα.
- Συγχώρεσέ με, Πάτερ, για σένα βρίσκομαι, όπως μου αξίζει, εδώ σήμερα. Εγώ έκλεψα τα πράγματά σου. Να κι ένα από τα βιβλία σου.
Ο καημένος ο Γέροντας τα έχασε. Όταν συνήλθε από την πρώτη έκπληξη, του είπε με καλοσύνη:
- Ο Θεός ας σε πληροφορήσει, αδελφέ μου, πως δεν ήρθα γι’ αυτό εδώ σήμερα. Ούτε καν είχα υποπτευθεί πως εξαιτίας μου σ’ έβαλαν στην φυλακή. Τώρα όμως που μου το λες, θα κάνω ό,τι μπορώ για να σε βγάλω. Εν τω μεταξύ όμως, φάε λίγο από τα τρόφιμα που σου έφερα σε τούτο το καλάθι.
Του τα έδωσε και έφυγε αμέσως, για να φροντίσει να βγάλει τον αδελφό του από την φυλακή. και με την βοήθεια του Θεού το πέτυχε.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 67-68)

Το καλό και το κακό
Το καλό από το κακό μπορεί να διαχωριστεί και πρέπει να διαχωριστεί.
Μπορεί όμως να διαχωριστεί και το καλό από το καλό; Όχι δεν μπορεί.
Με τίποτε δεν μπορεί. Ούτε μπορεί να διαχωριστεί το κακό από το κακό, ούτε το καλό από το καλό.
Όπου υπάρχει το ένα κακό, εκεί αμέσως υπάρχουν και πολλά κακά.
Όπου υπάρχει το ένα καλό, εκεί αμέσως υπάρχουν πολλά καλά.
Οι ρόγες από τα σταφύλια όταν είναι σάπιες, τότε όλο το τσαμπί είναι σάπιο.
Οι ρόγες από τα σταφύλια όταν είναι ώριμες, τότε όλο το τσαμπί είναι ώριμο.
Η ελεημοσύνη και η αλήθεια είναι στο πρόσωπό Σου Κύριε, λέει ο προφήτης που έγραψε Ψαλμούς.
Και σ’ένα άλλο χωρίο πάλι λέει: Η ελεημοσύνη και η αλήθεια συναντήθηκαν και ασπάστηκαν μεταξύ τους.
Το καλό πάει μαζί με το καλό. Αλλά το κακό και το καλό δεν μπορούν μαζί, όπως η ημέρα και η νύχτα.
Αδελφοί μου, μήπως βαρεθήκατε να κάνετε το καλό; Μήπως επιθυμήσατε να χορέψετε ένα χορό με το κακό;
Ποτέ και για κανέναν λόγο. Μην μπαίνετε στο χορό με το κακό. Θα γίνετε αντιπαθητικοί και απεχθείς.
Αν θέλετε αιώνια να είστε όμορφοι, υγιείς, φωτεινοί, ευωδιαστοί, ελκυστικοί, να μείνετε καλοί.
Μην ανακατεύετε με τίποτε το καλό με το κακό, ούτε τη δικαιοσύνη με την αδικία, ούτε τον Χριστό με τον Αντίχριστο.
Μη μπαίνετε στο χορό με το κακό, με την ανεντιμότητα, με την ακολασία.
Μην μπαίνετε στο χορό με τους αλκοολικούς, με τους χαρτοπαίκτες, με τους βλάσφημους, επειδή αυτοί είναι απεχθείς ενώπιον του Κυρίου.
Αν θέλεις να μην είσαι μισητός στον Κύριο, στους αγγέλους, στους προγόνους σου, τότε μην συνεταιρίζεσαι με το κακό και μην αδελφοποιηθείς με το κακό.
Αυτό δεν σας το συμβουλεύω μόνο εγώ. Αυτό σας το συμβουλεύει ο απόστολος του Θεού, ο απόστολος Παύλος, εκείνος που αρχικά δεν πίστευε στον Χριστό, όπως και σήμερα πολλοί δεν πιστεύουν, όμως στη συνέχεια πίστεψε με τόση δύναμη που προτίμησε να βάλει το κεφάλι του κάτω από το σπαθί παρά να αλλάξει την πίστη του.
Αδελφοί μου, να κάνετε καλές πράξεις, λέει ο απόστολος Παύλος: Κι όταν κάνουμε το καλό, ας μην αποκάμουμε. Γιατί, αν αντέξουμε ως το τέλος, θα θερίσουμε τον καρπό στον κατάλληλο καιρό. Όσο έχουμε λοιπόν ακόμα την ευκαιρία, ας κάνουμε το καλό σε όλους και κυρίως σ’αυτούς που έχουν την ίδια πίστη μ’εμάς ( Γαλ. 6,9)
Όσο υπάρχει ο χρόνος ας κάνουμε το καλό! Αδελφοί μου ας σκεφθείτε πόσος χρόνος μας έμεινε. Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι και εμείς αύριο ή μεθαύριο δεν θα είμαστε πεθαμένοι; Ο απόστολος Παύλος προφήτεψε αυτό που κι εμείς βλέπουμε και γνώριζε εκείνο που εμείς γνωρίζουμε. Πριν λοιπόν από την κηδεία του καθενός μας, φωνάζει: Πόσος καιρός έμεινε για να κάνετε το καλό; Κάντε το καλό σ’όλους και ειδικά σ’εκείνους που έχουν την ίδια πίστη μ’εσάς. Ποια καλά λοιπόν να επιδιώξουμε πρώτα; Την αλήθεια και την ελεημοσύνη. Αυτά είναι το κέντρο του Ευαγγελίου. Να γνωρίσουμε την αλήθεια και να δείξουμε ελεημοσύνη.
( Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ‘ Μέσα από το παράθυρο της φυλακής – Μηνύματα στο λαό’, σελ. 184-186, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη)

Ο συκοφαντημένος επίσκοπος
Σε τριάντα μίλια απόσταση από τη Ρώμη βρισκόταν η μικρή πόλη Ρωμίλλα. Κάποτε μερικοί κάτοικοι της Ρωμίλλας κατηγόρησαν τον ενάρετο επίσκοπό τους στον πάπα της Ρώμης Αγαπητό (535-536), λέγοντας ότι χρησιμοποιεί για το φαγητό του το άγιο δισκάριο. Αμέσως ο πάπας, έκπληκτος απ’αυτό που άκουσε, έστειλε κι έφεραν τον επίσκοπο δεμένο και πεζό στη Ρώμη. Τον έκλεισε αμέσως στη φυλακή. Πέρασαν έτσι τρεις μέρες. Τη νύχτα του Σαββάτου ο πάπας βλέπει κάποιον στον ύπνο του να του λέει: ‘Αυτή την Κυριακή δεν θα λειτουργήσεις ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος, αλλά ο φυλακισμένος επίσκοπος. Εκείνος θέλω να λειτουργήσει’. Επειδή ο πάπας δυσπιστούσε, φωνή ακούστηκε για δεύτερη και τρίτη φορά: ‘Σου είπα πως ο φυλακισμένος επίσκοπος θα λειτουργήσει’! Όταν ξύπνησε ο πάπας , κάλεσε τον επίσκοπο και τον ρώτησε:
-Ποια είναι η πνευματική σου εργασία;
-Είμαι αμαρτωλός, απάντησε εκείνος.
Επειδή δεν φανέρωνε τίποτ’άλλο, ο πάπας του είπε:
-Σήμερα εσύ θα λειτουργήσεις.
Ο επίσκοπος υπάκουσε. Όταν λοιπόν παραστάθηκε στο ιερό θυσιαστήριο και συμπλήρωσε την ευχή της προσκομιδής, πριν να πει την τελική αγιαστική ευχή, άρχισε για δεύτερη, για τρίτη και για τέταρτη φορά την αγία αναφορά.
-Τί συμβαίνει; ρώτησε ο πάπας. Γιατί άρχισες τέσσερις φορές την ευχή και δεν την ολοκλήρωσες;
-Συγχώρεσε με, απάντησε ο επίσκοπος, αλλά δεν είδα όπως συνήθως την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Αν θέλεις, απομάκρυνε από το θυσιαστήριο το διάκονο που κρατάει το ριπίδιο, γιατί εγώ δεν τολμώ να του το πω.
Όταν ο διάκονος απομακρύνθηκε, τότε και ο πάπας και ο επίσκοπος είδαν αμέσως την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Αλλά συνέβη και τούτο: Το καταπέτασμα που βρισκόταν πάνω από το ιερό θυσιαστήριο σηκώθηκε μόνο του και σκέπασε τον πάπα, τον επίσκοπο και όλους τους διακόνους μαζί με το άγιο θυσιαστήριο για τρεις ώρες! Τότε κατάλαβε ο ιερός Αγαπητός πως ο επίσκοπος ήταν πολύ ενάρετος και πως είχε συκοφαντηθεί.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι.Μονή Παρακλήτου, σελ.70-72)

Ο ζυγός του κόσμου και ο ζυγός του Χριστού

Όλοι οι άνθρωποι θεωρητικά θέλουν την ευτυχία, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που βάζουν το λαιμό τους, με τη θέληση τους, σε κάποιο σκληρό και ανυπόφορο ζυγό.

Βλέπε, όμως, ο Σωτήρας του κόσμου μιλάει για το δικό του ζυγό και το φορτίο και λέει: Ελάτε σ’εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω. Σηκώστε πάνω σας το ζυγό μου και διδαχτείτε από το δικό μου παράδειγμα, γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση. Γιατί ο ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό ( Ματθ. ια΄,28-30) Ο Κύριος από συμπόνια και αγάπη, καλεί τους ανθρώπους στο ζυγό Του για να Τον γνωρίσουν και να ξεκουραστούν. Αναλογιστήκατε ποτέ τα παραπάνω λόγια του Χριστού;

Σκεφτήκατε τη διαφορά ανάμεσα στο ζυγό και το φορτίο που οι άνθρωποι μόνοι τους φορτώνονται και το ζυγό του Χριστού; Η διαφορά πραγματικά είναι πολύ μεγάλη. 

Ο ζυγός των κοσμικών ανθρώπων είναι βαρύς επειδή θέλουν να στηρίζονται στη δική τους δύναμη, χωρίς τη βοήθεια του Θεού.

Ενώ ο ζυγός του Χριστού είναι η συνεχής εμπιστοσύνη στον Παντοδύναμο Ουράνιο Πατέρα. Γι’αυτό το λόγο ο ζυγός εκείνος είναι σκληρός, ενώ ο ζυγός του Χριστού είναι απαλός. Το να κρίνεις τους συνανθρώπους σου είναι ένας κοσμικός και ασήκωτος ζυγός ενώ το να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπο σου είναι ο ελαφρύς ζυγός του Χριστού.

Ο ζυγός του Χριστού είναι η αγάπη ενώ ο ζυγός του ανθρώπου που κατακρίνει είναι η δυστυχία που κρύβει μίσος.

Ο ζυγός του Χριστού είναι η αλήθεια ενώ ο ζυγός του διαβόλου είναι το ψέμα.

Ο ζυγός του Χριστού είναι η αδερφική αγάπη ενώ ο αμαρτωλός ζυγός είναι η εγωπάθεια.

Το φορτίο του Χριστού είναι η γενναιοδωρία και η βοήθεια ενώ το αμαρτωλό φορτίο είναι η κλοπή και η αρπαγή.

Το φορτίο του Χριστού είναι ο κόπος για τη Βασιλεία των Ουρανών ενώ το αμαρτωλό φορτίο είναι η φθοροποιός προσπάθεια για την απόκτηση γήινων, εφήμερων αγαθών.

Ο δρόμος του Χριστού είναι στενός και οδηγεί στη βασιλεία του Θεού ενώ ο δρόμος της αμαρτίας είναι φαρδύς και οδηγεί στο χάος.

Ο δρόμος του Χριστού είναι ιερός και γεμάτος ελεημοσύνη ενώ ο αμαρτωλός δρόμος είναι γεμάτος χυδαιότητα.

Το φορτίο του Χριστού κρύβει θεϊκή σοφία και εντιμότητα ενώ το φορτίο της αμαρτίας είναι η ατιμία και ακολασία.

Ο ζυγός του Χριστού σηκώνεται με υπομονή και την προοπτική της αιώνιας ζωής ενώ το αμαρτωλό φορτίο σηκώνεται με ανυπομονησία και μέσα στην προοπτική του θανάτου και του τάφου που οδηγεί στην απελπισία.

Σηκώνει κανείς το ζυγό του Χριστού με βλέμμα καρφωμένο στην αιώνια ζωή, στο βασίλειο του Θεού ενώ ο αμαρτωλός σηκώνει το ζυγό της αμαρτίας με το βλέμμα στον τάφο.

Ποιο φορτίο είναι πιο ελαφρύ και πιο εύκολο; Αναμφισβήτητα το φορτίο του Χριστού.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος, "Μέσα από το παράθυρο της φυλακής- Μηνύματα στο λαό", Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», σ. 79-81)

Οι λογισμοί του ερημίτου
Ο ερημίτης Γεώργιος Μαχούριν διηγήθηκε: « Από καιρό βασανιζόμουν με επίμονους λογισμούς και αναρωτιόμουν αν θα ήταν προτιμότερο ν’αφήσω το μοναστήρι μου και να πάω σε κανένα άλλο πιο απομονωμένο. Εδώ έρχονται και με βλέπουν πολλοί επισκέπτες. Παίρνω και πολλά γράμματα. Ντρέπομαι να διώχνω τους ανθρώπους και πρέπει ν’απαντώ στα γράμματα, που μερικά απ’αυτά είναι σημαντικά. Αυτή η οδυνηρή αβεβαιότης διαρκούσε δυο χρόνια! Δεν έκανα όμως λόγο γι’αυτήν σε κανέναν. Περιωρίζομουν μόνο να φέρνω διαδοχικά στο μυαλό μου όλα τα μέρη, όπου θα μπορούσα ν’αποτραβηχτώ.
»Μια μέρα, ο υποτακτικός μου με ειδοποίησε πως ένας προσκυνητής ερχόταν από την έρημο του Σάρωφ και μου έφερνε εκ μέρους του στάρετς Σεραφείμ χαιρετισμό και ευλογία, καθώς και ένα μήνυμα που ήταν επιφορτισμένος να μου διαβιβάση. Τον έβαλα μέσα και μου είπε τα εξής:
-Ο στάρετς Σεραφείμ σου παραγγέλλει πως είναι ντροπή μετά από τόσα χρόνια που πέρασες μέσα σ’ένα μοναστήρι, ν’αφήσης τον εαυτό σου να καταληφθή από τον πειρασμό να φύγης και να πας σ’ένα άλλο. Μην πας πουθενά!
»Αφού είπε αυτά ο προσκυνητής, υποκλίθηκε και βγήκε. Στεκόμουν στην θέσι μου σαν καρφωμένος και αναρωτιόμουν με έκπληξι, πώς ένας άνθρωπος που δεν γνώριζα, που δεν είχα δει ποτέ μου, στον οποίο δεν είχα γράψει ποτέ μου, μπορούσε να γνωρίζη τόσο καλά τις σκέψεις μου, και τις πιο απόκρυφες. Αφού συνήλθα, παρακάλεσα τον υποτακτικό μου να ξαναφέρη μέσα τον προσκυνητή , με την ελπίδα να πάρω απ’αυτόν τίποτε εξηγήσεις. Όμως είχε φύγει πια από το μοναστήρι και ούτε και στον δρόμο τον είδαν. Είχε εξαφανισθή».
( Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι , Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.78-79)

Εκεί στο Μοναστήρι...
Ο Γέροντας συνέχισε :
Κι εσύ, εκεί στο Μοναστήρι, την ώρα της ακολουθίας να είσαι αυτοσυγκεντρωμένος.
Να τα παρακολουθείς, να τα ζεις όλα. Και ώρες και μεσώρια, και ψαλτήρια, και κανόνες.
Ούτε μία λέξη να μην αφήνεις να πηγαίνει χαμένη. Να διαβάζετε καθαρά, με νόημα.
Με αγάπη, με λατρεία προς τον Κύριό μας να φωνάζουμε : " Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με " .
Να κάνεις μετάνοιες πολλές, όσες σου κανονίσουν.
Αγνίζουν και αγιάζουν το σώμα και την ψυχή.
Τώρα πια, δεν θα μπορείς να έρχεσαι εδώ.
Η επικοινωνία μας θα είναι πνευματική.
Όταν θα προσεύχεσαι στην Παναγια μας, ό,τι προβλήματα και δυσκολία έχεις, θα της λες : Υπεραγία Θεοτόκε, δι ευχών του Γέροντος, βοήθησέ με στο τάδε πρόβλημά μου.
Και εγώ θα πληροφορούμαι το πρόβλημά σου και θα προσεύχομαι για σένα μυστικά.
Θέλω να ξέρω την ημέρα και την ώρα της κουράς σου, διότι μυστικά θα είμαι κι εγώ εκεί κοντά σου.
[Ά 45]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.282-283)

Ν' αγαπήσεις τις αγρυπνίες
Ν' αγαπήσεις τις αγρυπνίες, μου έλεγε.
Οι αγρυπνίες είναι μεγάλο πράγμα.
Μπορείς να το καταλάβεις αυτό ;
Πολύ μεγάλο πράγμα.
Ανοίγει ο ουρανός.
Μιλάμε με το Θεό.
Στις δικές μας αγρυπνίες εκεί πάνω,
μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα νύσταζα λιγάκι,
κλείνανε τα μάτια μου.
Μετά άνοιγε ο νους μου, και τη ζούσα την προσευχή, ως το πρωί.
Όταν τελείωνε, είχα τόση διάθεση, ώστε, να 'ταν τρόπος να ξανάρχιζε πάλι από την αρχή.
Στη σκήτη διαβάζαμε καθαρά, με νόημα τον κανόνα.
Όταν οι αγρυπνίες γίνονταν στο Κυριακό τον ψέλναμε ['Α 65]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.281)

Στην ιερή μνήμη του πολυσεβάστου μας Γέροντος αρχιμ. π. Βασιλείου Τζοβλά (+28/2/2020)
Όλα για τη δόξα του Χριστού (Αφιερωμένο στον πατέρα Ευσέβιο Ματθόπουλο)
Όλα για τη δόξα του Χριστού!
νά το το μεγάλο σύνθημά σου.
Όλα για τη δόξα του Χριστού,
Απ’ τα πρώτα χρόνια ως τα στερνά σου.

Μέσα στην Αλήθεια και στο Φως
βρέθηκες, ακόμη νέο βλαστάρι.
Και σαν έμπορος σοφός
πούβρε τ’ ακριβό μαργαριτάρι,

τρέχεις με κρυφή λαχτάρα ευθύς,
δίχως ούτε μια στιγμή να χάσης,
κι όλα τα πουλάς, γιατί ποθείς
το μαργαριτάρι ν’ αγοράσης.

Όλα τα πουλάς, και δεν κρατάς
τίποτα του κόσμου αυτού δικό σου.
Της ζωής το νόημα πια ζητάς
μέσα στην απάρνηση του εγώ σου. 

Όλα τα πουλάς, κι εσύ κρατάς
το σταυρό του χρέους και της θυσίας.
Κι’ όμοιος Παύλος, τώρα δεν κυττάς
άλλο απ’ το καλό της Εκκλησίας.

Κι αν σ’ αυτό το δρόμο τον τραχύ
κάθε βήμα κρύβει μια παγίδα,
μα σου δίνει θάρρος κι' αντοχή
η μεγάλη πίστη σου κι’ ελπίδα.

Θάρρος κι’ αντοχή, να πολεμάς
κι’ όλο νικητής εσύ να βγαίνης.
Και τα πιο μεγάλα να τολμάς,
κι άτρομος κι αλύγιστος να μένης.

Κι’ έσκυψες στα λόγια της Γραφής
μ’ όση και το ελάφι δίψα σκύβει
πάνω απ’ τις πηγές, γιατί ποθείς
όλη τη σοφία να πιής που κρύβει.

Άφθονα κι η Χάρη και το Φως
είχαν στην αγνή ψυχή σου στάξει.
Κι ήσουν έτσι υπέροχος, καθώς
απ’ τη γνώση ανέβαινες στην πράξη.

Παίρνεις τ’ αποστόλου το ραβδί,
σα βοσκός που φεύγει απ’ το κοπάδι,
το χαμένο πρόβατο να βρή,
και γυρνά στη νύχτα, στο σκοτάδι.

Παίρνεις το ραβδί σου και περνάς
θάλασσες, στεριές, ποτάμια, δάση
να βρης τις ψυχές που ο σατανάς
σε φριχτές παγίδες έχει πιάσει.

Να και το δισάκι του σποριά!
Πρόθυμα στον ώμο σου το παίρνεις,
και γυρνώντας πόλεις και χωριά,
τον καλό το σπόρο ολούθε σπέρνεις.

Άφθονος ο λόγος που σκορπάς,
μπαίνει στις ψυχές και τις αγνίζει.
Πλούσιος ο καρπός όπου κι αν πάς.
Ρόζιασε το χέρι να θερίζη !

Ούτε σαν αχνός δε σου περνά
στο μυαλό υψηλή και μάταιη σκέψη
ως την ύστερη ώρα ταπεινά
στου Θεού το έργο έχεις δουλέψει.

Όλα για τη δόξα του Χριστού !
Τίποτα δεν κράτησες για σένα.
Κι έμοιασες του δούλου του πιστού
Πού φυγεν ο Ρήγας του στα ξένα.

Κι έμοιασες του δούλου τ’ αγαθού,
που προσμένει, μέρα με τη μέρα,
τα καλά μηνύματα να ρθούν
απ’ το μακρινό βασίλειο πέρα.

Και να λεν πως τέλειωσε ο καιρός,
και σε λίγο πάλι ο Ρήγας φθάνει,
πλούσιος, δοξασμένος, λαμπερός,
να σου δόση τ’ άφθαρτο στεφάνι.

Νύχτα - μέρα δούλεψες σκληρά,
με τα πέντε τάλαντα που πήρες.
Και σαν ήρθ’ η ώρα σου, ω χαρά !
διάπλατες σου ανοίχτηκαν οι θύρες.

Διάπλατες οι θύρες για να μπής,
να σταθής μπροστά στο Βασιλιά σου,
τον τρανό το λόγο να του πης,
που έφερες διπλά τα τάλαντά σου.

Πέρνα τώρα, Γέροντα, στο φώς,
ζήσε στη χαρά του Παραδείσου.
Πλούσιος που σε πρόσμενε μισθός !
Όλη τούτη η δόξα ’ναι δική σου !

Ψάλλε τώρα ολόχαρος μαζί
με χορούς αγίων, σεμνέ λευίτη.
Άσβηστη στη μνήμη μας θα ζη,
η μορφή σου, ολόλευκε πρεσβύτη.

Πάντα θα μας μένη στην ψυχή
το μεγάλο χρέος που σου χρωστάμε.
Δος μας μόνο μια θερμή ευχή,
και για μας στον Κύριο δέηση κάμε.

Δέηση για τα τόσα σου παιδιά,
που στη μάχη πίσω έχεις αφήσει,
να χουν τη δική σου την καρδιά
και καθείς με ζήλο να κρατήση

του έργου τη βαριά κληρονομιά
που έλαχε σ’ αυτούς να συνεχίσουν.
Σκύψε προς τα τόσα σου παιδιά,
Γέροντα, και δος μας την ευχή σου !
(Γ. Βερίτη, Ποιήματα, εκδ. Δαμασκός,σελ 60-63)

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε κακομαθημένα πλάσματα! Είναι αλήθεια πως θέλουμε πάντα να γίνεται το δικό μας και θέλουμε τα πράγματα να γίνονται όπως ακριβώς τα έχουμε σκεφτεί και σχεδιάσει. Και όταν κάτι δεν πάει σύμφωνα με το πρόγραμμα μπορούμε να γίνουμε ιδιαίτερα δυσάρεστοι για τους άλλους και να νιώσουμε μεγάλη δυστυχία μέσα μας πολλές φορές. Ωστόσο υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις όπου δεν έχουμε επιλογή παρά να συμβιβαστούμε όταν χρειάζεται για παράδειγμα να νοσηλευτούμε επειδή αρρωστήσαμε ή κάναμε ένα χειρουργείο, όταν χρειάζεται να υποχωρήσουμε για να μη λυπήσουμε τον αδερφό, όταν αποδημεί ένας αγαπημένος μας ή όταν οι οικονομικές συνθήκες μας επιβάλλουν να προσαρμοστούμε σε νέα δεδομένα. Χρειάζεται δηλαδή να είμαστε ευέλικτοι και προσαρμοστικοί σε κάθε νέα συνθήκη που διαμορφώνεται μπροστά μας όσο κι αν αυτό μας πονάει! Και όσο λιγότερη αντίσταση προβάλλουμε τόσο πιο ανώδυνα θα το περάσουμε!
Το κυριότερο είναι να μην ξεχνάμε πως είναι διαφορετικό το τί θέλουμε και μας αρέσει από το τί χρειαζόμαστε. Και αυτό σίγουρα το ξέρει καλύτερα για τον καθένα μας ο Χριστός! Πολλές φορές παραχωρεί ο Κύριος κάποιες δοκιμασίες γιατί είναι προς όφελος της ψυχής μας και της ζωής μας. Εμείς εκείνη την ώρα δυστροπούμε και μας κακοφαίνεται, δεν κάνουμε υπομονή, τα βάζουμε ακόμα και με το Θεό, παραγνωρίζοντας ότι εκείνη την ώρα μας δίνει το κατάλληλο φάρμακο ή την κατάλληλη θεραπεία για την ίαση των πληγών και των παθών της ψυχής μας! Και είναι αλήθεια πως τα φάρμακα δεν έχουν ωραία γεύση αλλά μας θεραπεύουν από τις αρρώστιες! Άρα λοιπόν δεν έχει τόση σημασία αυτό που θέλουμε αλλά αυτό που χρειαζόμαστε και αυτό να ζητάμε από το Θεό που είναι καρδιογνώστης και παντογνώστης και που θέλει περισσότερο από εμάς να γίνουμε καλά!
Αν δε συνειδητοποιήσουμε πως αυτή η ζωή εδώ που ήρθαμε δε μας δόθηκε για να περνάμε καλά και να κάνουμε τα θελήματα μας αλλά είναι ένα δώρο του Θεού για να σώσει ο καθένας μας την ψυχή του… αλίμονο μας! Αν πορευόμαστε με γνώμονα την καλοπέραση και την ανεμελιά τότε ο διάβολος έχει κάνει πολλή καλή δουλειά με μας γιατί μας έχει αποκοιμίσει και μας έχει παρασύρει μακριά από τον προορισμό μας που είναι ο αγώνας μας για τη σωτηρία μας! Είναι σημαντικό λοιπόν να αναλογιστούμε όχι τί θέλουμε εμείς αλλά τί θέλει ο Χριστός από εμάς και για εμάς και τότε θα αναθεωρήσουμε όλη μας τη ζωή και θα πορευόμαστε πλέον με κριτήριο το τί χρειαζόμαστε και όχι το τί θέλουμε!
Γιατί είναι αλήθεια πως τις περισσότερες φορές πολύ απέχει η ανάγκη από την επιθυμία! Υπερτιμούμε τα θέλω μας και υποτιμούμε τις ανάγκες μας. Αγωνιούμε να νιώθουμε χαρούμενοι και κεφάτοι και αδιαφορούμε για την πνευματική και ψυχική μας εξέλιξη! Τα αγαθά με κόπους αποκτώνται έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι αλλά σε έναν κόσμο που είναι φυγόπονος και φιλήδονος δεν τολμάς να πεις κάτι τέτοιο! Ο Χριστός μας το είπε : ‘ στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν… και ολίγοι εισί οι ευρίσκοντες αυτήν’ [ Ματθ. 7,14]. Να δεχόμαστε λοιπόν με καρτερία και πίστη τις μεθόδους και τους τρόπους του Χριστού για τη θεραπεία και σωτηρία της ψυχής μας γιατί Εκείνος περισσότερο από εμάς θέλει να γίνουμε συγκληρονόμοι της Βασιλείας Του!(Α.Κ.Β)

Μια μέρα περνούσε ο όσιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός, μπροστά από τα σπίτια της αμαρτίας και έκανε πως παίζει. Τον είδε κάποια από τις άσεμνες γυναίκες να συμπεριφέρεται έτσι και τον έσυρε στο καταγώγιο της. Εκείνος τότε δεν αντέδρασε, αλλά την ακολούθησε. Καθώς μπήκε μέσα, μαζεύτηκαν γύρω του και οι άλλες πόρνες.
-Πώς το έπαθες αυτό; τον ρώτησαν κοροϊδευτικά.
Εκείνος χαμογέλασε, αλλά δεν αποκρίθηκε τίποτε. Μερικές τον χτύπησαν, ενώ άλλες δοκίμαζαν με πολλά χάδια και φιλήματα να τον παρασύρουν στην αμαρτία. Όταν τον είδαν τελείως απαθή, έλεγαν:
-Αυτός ή νεκρός είναι ή ξύλινος ή πέτρινος!
Ο όσιος έβλεπε ανάμεσα τους τον δαίμονα της πορνείας! Ήταν μαύρος σαν αράπης. Στο κεφάλι του δεν είχε μαλλιά. Είχε κοπριά ανακατεμένη με στάχτη. Τα μάτια του έμοιαζαν με της αλεπούς, ενώ στον ώμο του είχε ριγμένο ένα απαίσιο κουρέλι. Από πάνω του έβγαινε τριπλή δυσωδία, που θύμιζε σαπίλα, βόρβορο και ακαθαρσία. Ήταν τόσο έντονη, ώστε ο μακάριος έφτυνε συχνά από αηδία και έπιανε τη μύτη του. Βλέποντας τον ο δαίμονας να τον αηδιάζη τόσο πολύ, του είπε:
-Εμένα οι άνθρωποι μ’έχουν στην καρδιά τους σαν μέλι γλυκό, κι εσύ με σιχαίνεσαι και με φτύνεις.
Ο όσιος, αφού τον ειρωνεύτηκε για την ασχήμια και τη δυσωδία του, έφυγε από το άντρο της αμαρτίας.

( Όσιος Ανδρέας)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ.100)