-    Γέροντα, τί πρέπει να κάνουμε, όταν μας έρχωνται λογισμοί υπερηφανείας;
-    Όπως οι άλλοι γελούν, όταν μας βλέπουν να υπερηφανευώμαστε, έτσι κι εμείς να γελούμε με τους λογισμούς υπερηφανείας.
-    Στον ταπεινό έρχονται υπερήφανοι λογισμοί;
-    Έρχονται, αλλά γελάει, γιατί γνωρίζει τον εαυτό του.
-    Γέροντα, κάπου διάβασα ότι τον λογισμό της υπερηφανείας πρέπει να τον διώχνουμε αμέσως όπως τον αισχρό λογισμό.
-    Το θέμα είναι ότι τον αισχρό λογισμό τον καταλαβαίνεις εύκολα, ενώ τον λογισμό της υπερηφανείας, για να τον καταλάβης, χρειάζεται πολλή εγρήγορση. Αν λ.χ. την ώρα της προσευχής περάση ένας άσχημος λογισμός από τον νού σου, θα τον καταλάβης και θα τον διώξης αμέσως· «άντε φύγε από δώ», θα πής. Αλλά, αν στην εκκλησία σού περάση ο λογισμός ότι διάβασες ωραία το Ψαλτήρι και υπερηφανευθής, χρειάζεται εγρήγορση, για να τον καταλάβης και να τον πετάξης.
-    Γέροντα, τις περισσότερες φορές προλαβαίνει και έρχεται ο λογισμός της υπερηφανείας σε χρόνο μηδέν. Πώς θα προλαβαίνω να φέρνω ταπεινό λογισμό;
-    Πρέπει να γίνη δουλειά από νωρίτερα - «ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην», λέει ο Δαβίδ -, γιατί οι λογισμοί της υπερηφανείας έρχονται αστραπιαία. Αυτό είναι παλιά μηχανή του διαβόλου. Τώρα να πάρης μια καινούργια μηχανή - να καλλιεργής συνέχεια ταπεινούς λογισμούς -, για να τρέχης.
Μόνον οι ταπεινοί λογισμοί φέρνουν ταπείνωση και μόνο με την ταπείνωση φεύγει η υπερηφάνεια. Μια φορά ένας ιεροκήρυκας μου είπε ότι ετοίμασε ένα ωραίο κήρυγμα. Ανέβηκε στον άμβωνα και μιλούσε πολύ ωραία. Κάποια στιγμή όμως του πέρασε ένας υπερήφανος λογισμός και μπερδεύτηκε. Ξέσπασε τότε σε ένα νευρικό κλάμα και κατέβηκε από τον άμβωνα ντροπιασμένος. Ύστερα, για πολύν καιρό δεν μπορούσε να κάνη κήρυγμα· είχε αχρηστευθή. «Κοίταξε, του λέω, εκείνο το έπαθες από υπερηφάνεια. Επειδή υπερηφανεύθηκες, απομακρύνθηκε η Χάρις του Θεού. Τώρα να ξεκινήσης ταπεινά. Όταν έρθη η ώρα να ανεβής στον άμβωνα, να πής: "Αν μπερδευτώ, σημαίνει ότι μου χρειάζεται ρεζιλίκι, γιατί αυτό θα με βοηθήση πνευματικά". Και αν τυχόν σε πιάση πάλι το κλάμα, οι άνθρωποι θα νομίζουν ότι συγκινήθηκες, οπότε θα βοηθηθούν και δεν θα σκανδαλισθούν. Μη φοβάσαι». Πράγματι, ξεκίνησε έτσι ταπεινά, περιμένοντας ρεζιλίκι, και άρχισε πάλι να κηρύττη.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 63-64)

ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ που οι Λογγοβάρδοι λυμαίνονταν τις επαρχίες της Βορείου Ιταλίας, συνέβη κι αυτό το περιστατικό.
Έπιασαν αιχμάλωτο έναν Διάκονο κι είχαν αποφασίσει να τον βασανίσουν. Ο Σάγκτουλος, ένας χριστιανός Λογγοβάρδος, που οι συμπατριώτες του τον σέβονταν σαν Άγιο, για την πολλή ευλάβεια και την μεγάλη αρετή του, έκανε πολλά διαβήματα στους αρχηγούς, για να σώσει την ζωή του αιχμαλώτου. Μα δεν κατόρθωσε τίποτε άλλο, εκτός από την χάρη να μείνει αυτός φρουρός κοντά στον μελλοθάνατο, την τελευταία νύχτα. Μείνε, τον προειδοποίησε ο αρχηγός, αλλά αν ξεφύγει να ξέρεις πως θα βασανιστείς εσύ στην θέση του.
Ο Σάγκτουλος συμφώνησε κι έτσι κάθησε φρουρός. Τα μεσάνυχτα όμως όταν όλο το στρατόπεδο ήταν βυθισμένο στον ύπνο, ξύπνησε τον Διάκονο και του είπε να σηκωθεί να φύγει, όσο μπορούσε πιο γρήγορα. Του είχε έτοιμο κι ένα γοργό άλογο.
- Αδύνατον, αδελφέ μου, έλεγε ο μελλοθάνατος. Αν εγώ γλυτώσω, εσύ είναι αδύνατο να γλυτώσεις από τα χέρια τους. Πώς λοιπόν να γίνω αιτία να πεθάνεις μ’ έναν τόσο σκληρό θάνατο;
- Μην σε νοιάζει για μένα, έλεγε από την άλλη μεριά ο Σάγκτουλος. Ο Θεός θα με σκεπάσει. Έτσι τον έπεισε να φύγει.
Την άλλη μέρα, οι Λογγοβάρδοι ζήτησαν τον αίχμάλωτο. Έφυγε, τους είπε με απάθεια ο φρουρός του.
- Κι εσύ θα ξέρεις, βέβαια, πολύ καλά τον τρόπο.
- Ναι, αποκρίθηκε θαρρετά ο Σάγκτουλος.
- Επειδή είσαι καλός άνθρωπος, δεν θέλω να σε βασανίσω, είπε ο αρχηγός, που θαύμαζε, χωρίς να το δείχνει, το θάρρος του. Διάλεξε μόνος σου τον τρόπο που προτιμάς να πεθάνεις.
- Είμαι ατα χέρια του Θεού, αποκρίθηκε ατάραχος ο χριστιανός στρατιώτης. Τον θάνατο που θα παραχωρήσει Εκείνος, θα τον δεχθώ με ευχαρίστηση.
Τελικά, αποφάσισαν να του κόψουν με πέλεκυ την κεφαλή κι ανέθεσαν την δουλειά αυτή σ’ έναν μεγαλόσωμο και χειροδύναμο στρατιώτη.
Ο Σάγκτουλος γονάτισε, είπε την προσευχή του κι έσκυψε καρτερικά το κεφάλι να δεχθεί το χτυπημα. Η ψυχή του αναγάλλιαζε στην σκέψη πως σε λίγο θα βρισκόταν κοντά στον Χριστό.
Ο δήμιος σήκωσε ορμητικά τον φονικό πέλεκυ για να ξεμπερδέψει μια και καλή μ’ αυτή την δουλειά. Τα χέρια του όμως έμειναν ακίνητα στον αέρα, σαν να τα έσφιγγε μυστηριώδης δύναμη. Ένιωσε πόνους φοβερούς κι άρχισε να μουγγρίζει σαν πληγωμένο θηρίο. Οι άλλοι γύρω τρόμαξαν.
- Τί πάμε να κάνουμε, έλεγαν μεταξύ τους, να τα βάλουμε με τον άγιο αυτόν άνθρωπο, που έχει τον Θεό μαζί του;
Άρχισαν λοιπόν να παρακαλούν τον Σάγκτουλο, που έμενε ακόμη με το κεφάλι γερμένο, να γιατρέψει τον στρατιώτη, που εξακολουθούσε να φωνάζει με τα χέρια κρατημένα ψηλά.
- Δεν μπορώ να ζητήσω τέτοια χάρη γι’ αυτόν από τον Κύριό μου, αν δεν μου υποσχεθεί πρώτα πως δεν θα ξανασηκώσει το χέρι του να χτυπήσει Χριστιανό, είπε ο Σάγκτουλος.
- Υπόσχομαι, φώναξε ο στρατιώτης, τρέμοντας από τον φόβο του.
- Κατέβασε λοιπόν τα χέρια σου, πρόσταξε ο δούλος του Θεού.
Με τον λόγο, τα χέρια αμέσως κινήθηκαν για να πετάξουν πρώτα
απ’ όλα μακριά το φονικό όργανο.
Κατάπληκτοι οι Λογγοβάρδοι για όσα έγιναν εκείνο το πρωί μπροστά στα μάτια τους, χάρισαν την ζωή στον Σάγκτουλο, που έγινε από τότε ιεραπόστολος ανάμεσά τους.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 78-79)

"Μην πας τουλάχιστον πίσω "
"Τουλάχιστον αν δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά, μην πας προς τα πίσω",
μου είπε μια μέρα που επέμενα εγώ σε κάποια αμαρτία να την επαναλαμβάνω.
"Σε κάθε δουλειά που κάνεις να ξέρεις ότι θα συναντάς και θα σου παρουσιάζονται πολλά εμπόδια και στενοχώριες.
Να μην κάνεις πίσω, αλλά να προσεύχεσαι και ο Θεός θα σου τα παίρνει όλα αυτά και θα προχωράς".
[Τζ 114]

"Εκεί που απελπίζεσαι… "
"Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις… αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς.
Όπως και Εκείνος μας αγαπά και φροντίζει για εμάς, όπως ο κάθε πατέρας για τα παιδιά του.
Και όλοι μας είμαστε παιδιά του Θεού. Και ό,τι καλό έχουμε, το έχουμε από τον Θεό.
Είναι δικό Του το δώρο.
Δεν έχεις ακούσει στην εκκλησία ότι: "Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν έστι καταβαίνον, εκ σου του Πατρός των φώτων";
[Κ 111]

"Ψυχολογικές δυσκολίες"
Σ' ένα φίλο ο Γέροντας ήταν αποκαλυπτικός. Είδε την ψυχή του, όπως βλέπουμε το πρόσωπο ενός ανθρώπου.
Του είπε : "Όταν σου κάνει η κλοιό ο σατανάς και σε πιέζει, μη μένεις ακίνητος, όπως μερικοί που μελαγχολούν
και σκέπτονται επί ώρες, σαν να τους απασχολούν πολύ σοβαρά προβλήματα,
ενώ δεν συμβαίνει τίποτε απ' αυτά, απλώς τους έχει καθηλώσει ο σατανάς.
Να έχεις ετοιμότητα αντιδράσεως, να αντιστέκεσαι, να αποκρούεις την πολιορκία του σατανά,
όπως ένας άνθρωπος που τον πιάνουν κάποιοι κακοποιοί και τον καθηλώνουν και τότε εκείνος κάνει μία απότομη κίνηση
και τινάζοντας τα χέρια του, τους πετά από δω κι από κει, ξεφεύγει το σφίξιμό τους και στρέφεται προς άλλη κατεύθυνση,
προς τον Χριστό, που τον ελευθερώνει".
Έπειτα ο Γέροντας σιώπησε προσευχόμενος και, όταν σηκώθηκε να φύγει ο επισκέπτης, του είπε:
"Είδα καθαρά την ψυχή σου τώρα. Έχεις ψυχολογικές δυσκολίες που σε καθηλώνουν συχνά, αλλά έρχεται η χάρις του Χριστού και σε ελευθερώνει".
Ο φίλος έμεινε έκπληκτος. Μου έλεγε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να περιγράψει τόσο εύστοχα την όψη αυτή της ψυχής του, όσο ο Γέροντας.
[Γ 117]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 79-80)

Οι εκτρώσεις είναι φοβερή αμαρτία
-Γέροντα, κάποια κυρία σαράντα χρόνων, που έχει μεγάλα παιδιά, είναι έγκυος τριών μηνών.
Ο άνδρας της την απειλεί πώς, αν δεν κάνη έκτρωση, θα την χωρίση.
-Αν κάνη έκτρωση, θα την πληρώσουν τα άλλα παιδιά τους με αρρώστιες και ατυχήματα.
Σήμερα οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις και δεν έχουν την ευλογία του Θεού.
Παλιά, αν γεννιόταν ένα παιδάκι άρρωστο, το βάπτιζαν, πέθαινε αγγελούδι, και ήταν πιο ασφαλισμένο.
Είχαν οι γονείς και άλλα γερά παιδιά, είχαν και την ευλογία του Θεού.
Τώρα γερά παιδιά τα σκοτώνουν με τις εκτρώσεις και διατηρούν στην ζωή άλλα που είναι αρρωστημένα.
Τρέχουν οι γονείς στην Αγγλία, στην Αμερική να τα θεραπεύσουν.
Και συνεχίζεται μετά να γεννιούνται πιο άρρωστα, γιατί και αυτά, αν ζήσουν και κάνουν οικογένεια,
μπορεί να γεννήσουν πάλι άρρωστα παιδιά, οπότε τί βγαίνει;
Ενώ, αν γεννούσαν μερικά παιδιά, δεν θα έτρεχαν τόσο πολύ για το ένα, το άρρωστο. Θα πέθαινε και θα πήγαινε αγγελούδι.
-Γέροντα, διάβασα κάπου ότι κάθε χρόνο γίνονται σε όλο τον κόσμο πενήντα εκατομμύρια εκτρώσεις και διακόσιες χιλιάδες γυναίκες πεθαίνουν από τις αμβλώσεις που κάνουν.
-Σκοτώνουν τα παιδιά, γιατί λένε ότι, αν πληθύνη ο κόσμος, δεν θα έχουν να φάνε, να συντηρηθούν οι άνθρωποι.
Τόσες ακαλλιέργητες εκτάσεις υπάρχουν, τόσα δάση, που σε λίγο χρόνο, με τα μέσα που υπάρχουν σήμερα,
μπορούν να τα κάνουν λ.χ. ελαιώνες και να τα δώσουν στους ακτήμονες.
Δεν είναι ότι θα κοπούν τα δένδρα και δεν θα υπάρχη οξυγόνο, γιατί πάλι δένδρα θα μπούν.
Στην Αμερική καίνε το σιτάρι και εδώ στην Ελλάδα πετούν τα φρούτα κ.λπ. στην χωματερή,
και εκεί στην Αφρική οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα. Όταν στην Αβησσυνία πέθαιναν οι άνθρωποι από πείνα,
γιατί είχε πολλή ανομβρία, είχα πει σε κάποιον γνωστό μου εφοπλιστή, που βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις,
να πάη στην χωματερή και να παρακαλέση να φορτώση κανένα πλοίο να τα πάη εκεί δωρεάν. Με κανέναν τρόπο δεν του έδωσαν.
Πόσες χιλιάδες έμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα! Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία.
Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, γιατί σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά.
Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι η ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως.
Μια νύχτα ο Θεός επέτρεψε να δώ ένα φοβερό όραμα που με πληροφόρησε γι’ αυτό το θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου.
Είχα ανάψει δυο κεράκια μέσα σε δυο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι,
για όλους όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά. Σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους.
Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκεί που έλεγα την ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μια μάνδρα,
σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνη. Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι,
άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας.
Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή
από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές που σού σπάραζαν την καρδιά.
Και ο πιο σκληρός άνθρωπος αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθή.
Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που προέρχονται και τί σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα,
άκουσα μια φωνή να μου λέη: «Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει,
είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν.
Στον τόπο δε που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθή με τις εκτρώσεις».
Έπειτα από αυτό το όραμα μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών.
Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ημέρα.
-Γέροντα, μπορεί να γίνη κάτι, ώστε να αρθή ο νόμος για τις εκτρώσεις;
-Μπορεί, αλλά χρειάζεται να κινηθή η πολιτεία, η Εκκλησία κ.λπ., ώστε να ενημερωθή ο κόσμος για τις συνέπειες που θα έχη η υπογεννητικότητα.
Οι ιερείς να εξηγήσουν στον κόσμο ότι ο νόμος για τις εκτρώσεις είναι αντίθετος προς τις εντολές του Ευαγγελίου.
Οι γιατροί πάλι από την δική τους πλευρά να μιλήσουν για τους κινδύνους που διατρέχει η γυναίκα που κάνει έκτρωση.
Βλέπεις, οι Ευρωπαίοι είχαν την ευγένεια και την άφησαν κληρονομιά και στα παιδιά τους.
Εμείς είχαμε τον φόβο του Θεού, αλλά τον χάσαμε και δεν τον αφήσαμε κληρονομιά στην επόμενη γενιά,
γι’ αυτό τώρα νομιμοποιούμε τις εκτρώσεις, τον πολιτικό γάμο...
Όταν παραβαίνη ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός.
Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται η οργή του Θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθή.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 76-78)

από πολύ μικρή ηλικία
Τότε που ‘ταν ευκολώτερη η δουλειά, τότε έπρεπε να ξερριζώσης τα αγκάθια των ελαττωμάτων του,
τότε που ήταν πιο τρυφερή η ηλικία κι ήταν εύκολο το ξερρίζωμα.
Τότε θα νεκρώνονταν τα πάθη και δεν θα γίνονταν δυσκολοθεράπευτα.
Ε.Π.Ε. 27,476

και εγγόνια
Αν εσύ αναθρέψης καλά το παιδί σου, τότε κι εκείνο θ’ αναθρέψη με τον ίδιο τρόπο το παιδί του κι εκείνο το δικό του παιδί.
Κι έτσι θα συνεχίζεται παντοτινά μια αλυσίδα και μια αλληλοδιαδοχή άριστης ζωής,
που πήρε την αρχή και τη ρίζα από σένα και που θα σου φερνή τους καρπούς της φροντίδας,
που έδειξες για τους απογόνους σου.
Ε.Π.Ε. 27,484

θεμελιώνονται σωστά
Αν οι καλές διδασκαλίες χαραχτούν στην ψυχή του παιδιού,
που ‘ναι τρυφερή, κανένας δεν θα μπορέση να τις αφαιρέση,
γιατί θα έχουν αποτυπωθή ανεξίτηλα, όπως η σφραγίδα στο μαλακό κερί.
Στην ηλικία αυτή το παιδί τρέμει ακόμα και φοβάται και υπολογίζει την αυστηρή σου όψι
και τη φωνή σου και οτιδήποτε σχετικό. Σύ δε πρώτος θ’ απολαύσης τους αγαθούς καρπούς,
αν έχης καλό παιδί, κι έπειτα ο Θεός.
Ε.Π.Ε. 30,640

μάρτυρος
Ν’ αναθρέψης το παιδί σαν αθλητή του Χριστού και μέσα στον κόσμο δίδαξε του την ευλάβεια από την πρώτη του ηλικία.
Ε.Π.Ε. 30,640

τέχνη αγαλματοποιού
Όπως οι πετράδες χτυπάνε τις πέτρες, έτσι και σείς.
Είστε σαν κατασκευαστές αγαλμάτων. Σ’ αυτό να ‘χετε συγκεντρωμένη τη φροντίδα,
στο να κατασκευάζεται τα θαυμαστά αγάλματα του Θεού (τα παιδιά).
Ε.Π.Ε. 30,642

από απαλή ηλικία στην εκκλησία
Να οδηγής το παιδί από μικρό στην εκκλησία. Με σπουδή και φροντίδα να το φερνής.
Θα το δης να χοροπηδά από τη χαρά του, αφού τόσα που άλλοι τα αγνοούν, αυτό τα ξέρει.
Προτού ακόμα λεχθούν τα λόγια στην εκκλησία, τα ξέρει και τα κατανοεί και κερδίζει έτσι πολλά.
Ε.Π.Ε. 30,662

από απαλή ηλικία
Αν στην απαλή ψυχή του παιδιού εντυπωθούν καλά τα διδάγματα του Θεού,
κανένας δεν θα μπορέση να τα αφαιρέση, όπως ακριβώς συμβαίνει με το κερί.
Ε.Π.Ε. 30,662

αφορά σ’ όλο τον κόσμο
Πιθανόν μερικοί να γελάνε, γιατί ασχολούμαστε με ασήμαντα πράγματα και συζητάμε για τέτοιο τρόπο ζωής.
Η διαπαιδαγώγηση και η ευρυθμία δεν είναι ασήμαντα θέματα. Είναι υπόθεσις, που αφορά σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ε.Π.Ε. 30,674

αγνότητας
Πρώτα ν’ απομακρύνης το παιδί από αισχρά θεάματα και ακούσματα.
Παιδί ελεύθερο (ανεξάρτητο) δεν πρέπει να πηγαίνη στο θέατρο.
Αν πάλι το παιδί επιθυμή τη διασκέδασι αυτή, ας βρούμε μερικούς συνομηλίκους του,
που αποφεύγουν το κακό θέατρο, ας τους παρουσιάζουμε ως παράδειγμα,
για να ζηλέψη και να τους ακολουθήση.
Ε.Π.Ε. 30,690

με ελπίδα αιωνίων αγαθών
Ο αθλητής (ο πυγμάχος) γενναία υπομένει τα χτυπήματα στο κεφάλι,
διότι αποβλέπει πρός το στεφάνι της νίκης.
Έτσι κι εμείς, όταν ατενίζουμε πρός τον ουρανό και πρός τα αγαθά του ουρανού,
όσα κακά κι αν μας έρχωνται, γενναία όλα θα τα υπομείνουμε.
Μας ενδυναμώνει η γλυκειά ελπίδα των μελλόντων αγαθών.
Ε.Π.Ε. 32,498

αγωνία συνεχής
Πέρασε η περίοδος του θηλασμού;
Έρχεται η αγωνία της ανατροφής.
Όταν είναι υγιή, κυριαρχεί ο φόβος μήπως αρρωστήσουν.
Όταν αρρωστήσουν, έρχεται ο φόβος μήπως πεθάνουν...
Κι αν δεν συμβή αυτό, να η αγωνία, που θα βρεθούν χρήματα για τη μόρφωσι τους;
Που χρήματα για το γάμο τους;
Που για την αξιοπρεπή ενδυμασία τους;
Ε.Π.Ε. 37,288

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 85-88)

96. Τι να σου ανταποδώσω, Κύριε, για τα ελέη σου, με τα οποία πλουτίζεις τη ζωή μου; Μονάχα την πίστι μου. Γιατί δεν έχω έργα να με δικαιώσουν. Τίποτε το καλό δεν έπραξα ενώπιόν σου. Αλλά και η πίστις μου δικό σου δώρημα είναι. «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν Σοὶ προσφέρομεν». Συ είσαι το τελειότατο Πρότυπό μας. «Εἰκών εἰμι, τῆς ἀρρήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων· οἰκτείρησον τὸν σὸν πλάσμα Δέσποτα… Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με.» (από τη νεκρώσιμο Ακολουθία).

97. Όταν έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας, είμαστε ευχαριστημένοι από το κάθε τι. Οι θλίψεις γίνονται γλυκιές, η ανέχεια των υλικών δεν μας πειράζει, οι στεναχώριες μεταβάλλονται σε χαρά. Όταν όμως ο Χριστός είναι έξω από την καρδιά μας, τίποτε δεν μας ικανοποιεί, σε τίποτε δεν βρίσκουμε ανάπαυσι και παρηγορία. Ούτε στην υγεία του σώματος, ούτε στις υλικές ανέσεις, ούτε στα κοινωνικά αξιώματα, ούτε στις διασκεδάσεις, ούτε στα πολυτελή μέγαρα, ούτε στα πλούσια τραπέζια, ούτε σε τίποτε άλλο. Ώ πόσο απαραίτητος είναι στον καθένα ο Χριστός, ο Ζωοδότης και Σωτήρ των ψυχών μας! Ο άσπονδος διώκτης των ψυχών, ο Διάβολος, προσπαθεί κάθε στιγμή να μας εξοντώση. Αποπειράται να μας ρίξη στην απώλεια με κάποιο αμάρτημα, με κάποιο απο τα πάθη. Επιζητεί να μας δέση με κάποια κακή συνήθεια και έτσι να κάμη τη σωτηρία μας όσο το δυνατόν πιο απίθανο. Να μας ψυχράνη την αγάπη προς τον Θεό, την Εκκλησία, τα αιώνια αγαθά. Ας φυλαχθούμε από ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 57-58)

94. Μη θυμώνεις με τους αδελφούς σου που αμαρτάνουν ή σε προσβάλλουν με την άδικο συμπεριφορά τους. Μην έχεις την τάσι να σημειώνης κάθε παράπτωμα του πλησίον σου και να τον κατακρίνης, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε. Ο καθένας έχει να δώσει λόγο για τον εαυτό του. Ο καθένας διαθέτει συνείδησι. Ο καθένας έχει ακούσει τον Λόγο του Θεού και κάτι ξέρει από το θείο θέλημα. Ζήτησε από τον Κύριο και λάβε το σωτήριο χάρισμα της αυτομεμψίας. Δηλαδή, το να προσέχης και να αποδοκιμάζης μονάχα τα δικά σου αμαρτήματα και να παραβλέπης τα αμαρτήματα των άλλων.

95. Λογισμοί στον δρόμο, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου, υπό το σεληνόφως: Σου χάρισα τόσα και τόσα, λέγει ο Κύριος. Έφτιαξα τον ήλιο, το φεγγάρι και τα άστρα για να σε φωτίζουν. Έφτιαξα τη γη με όλους τους καρπούς της για σένα. Άπλωσα γύρω σου τον αέρα, για να αναπνέης. Σου έδωσα τη φωτιά για να φωτίζεσαι και να θερμαίνεσαι και να κάνης το φαγητό σου πιο νόστιμο. Σε κατέστησα ικανό να υφαίνης κάθε λογής υφάσματα για να ντύνης το σώμα σου. Σου έδωσα χρυσάφι, ασήμι, χαλκό και άλλα μέταλλα, αποταμιευμένα στα έγκατα της γης, για να φτιάχνης χρήσιμα και όμορφα αντικείμενα. Σε δίδαξα να ζης μέσα σε καλά ωργανωμένες κοινωνίες. Τέλος, έδωσα στον θάνατο, για σένα, τον Μονογενή μου Υιό, που πλήρωσε με το Τίμιο Αίμα του για τις αμαρτίες σου. Και σου προσφέρω, από τότε, αέναα το Σώμα του και το Αίμα του σαν τροφή και ποτό αθανασίας. Ίδρυσα την Εκκλησία πάνω στη γη, υπό τη δική του αρχηγία. «Τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας;» (τροπάριο της Μεγάλης Πέμπτης). Πώς ανταποκρίθηκες στην τόση μου γενναιοδωρία; Συχνά, με το να ξεχνάς, με το να δείχνεις αχαριστία απέναντί μου, με το να παραβαίνης το άγιο θέλημά μου. «Ώ γενεά άπιστος και διεστραμμένη! Έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; Έως πότε ανέξομαι υμών;» (Ματθ. ιζ’ 17).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 56-57)

«Μακάριοι όσοι νιώθουν την πνευματική τους φτώχεια, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 5:3)

Γιατί έμαθε γράμματα;!
    Ο Kimani Maruge είναι ένας παππούς στην Κένυα, που νομίζει ότι γεννήθηκε το 1920 αλλά δεν είναι βέβαιος! Το όνομά του φιγουράρει στο βιβλίο Γκίνες, επειδή είναι ο γηραιότερος μαθητής δημοτικού σχολείου στον κόσμο! Κι εκείνο που τον παρακίνησε να πάει στο σχολείο σ’ αυτήν την ηλικία, ήταν ο πόθος του να διαβάζει την Αγία Γραφή!
    Στις 12 Ιουλίου 2008 έγινε μια μεγάλη γιορτή στην πόλη Νιέρι, όπου εγκαινιάστηκε η νέα μετάφραση της Βίβλου στη γλώσσα κικούγιου, παρουσία του προέδρου της χώρας, και πλήθους κόσμου που μιλούσαν αυτή τη διάλεκτο. Έτσι, ο παππούς Maruge θεωρήθηκε το καταλληλότερο από τα τιμώμενα πρόσωπα για ν’ ανέβει στο βήμα, και το εδάφιο που διάβασε ήταν το εδάφιο που παραθέσαμε πιο πάνω. Ποιο βιβλίο στον κόσμο θα μπορούσε να εμπνεύσει ένα γέροντα πάνω από 80 χρονών να καθίσει να μάθει γράμματα μόνο και μόνο για να μπορεί να διαβάζει το Λόγο του Θεού;
    Διαβάζουμε τη Βίβλο μας; Τη ζούμε κάθε μέρα;
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος ακολουθεί εμένα, δε θα περπατήσει στο σκοτάδι αλλά θα έχει το φως της ζωής» (Ιωάννης 8:12)
Το φως της ζωής
    Την ώρα που πέθαινε ο άθεος άγγλος φιλόσοφος Θωμάς Χομπς ανέκραξε: «Κάνω ένα φοβερό πήδημα στο σκοτάδι. Θέλω φως»! Το φως υπήρχε, αλλά εκείνος το αγνόησε σε όλη τη ζωή του. Και τώρα περνούσε την πόρτα του θανάτου του χωρίς φως, χωρίς ελπίδα, πηδώντας στο σκοτάδι. Ο άνθρωπος με τη νόηση που του έδωσε ο Θεός προχώρησε και αναπτύχθηκε σε πολλούς τομείς της ζωής και η γνώση του αυξήθηκε στους διάφορους κλάδους της επιστήμης. Αλλά στο θέμα της μεταθανάτιας πραγματικότητας οι γνώσεις και η επιστήμη του δεν μπόρεσαν να δώσουν φως και μένει μέσα σε βαθύ σκοτάδι. Γιατί; Διότι αγνόησε τον Ιησού Χριστό, που είναι το φως. Μόνο όσοι γνώρισαν το Χριστό, πίστεψαν σ’ Αυτόν, Τον δέχτηκαν ως Κύριο και Σωτήρα και Οδηγό τους στη ζωή τους, μόνοι αυτοί έχουν φως και ξέρουν που θα πάνε και τι τους περιμένει μετά τη μετάβασή τους από την πόρτα του θανάτου. Εσύ, αγαπητέ μας φίλε, ανήκεις σ’ αυτούς; Έχεις γνωρίσει το Χριστό; Έχεις το φως; Ξέρεις που πηγαίνεις;
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Αυτοθυσία 

Ο νυν μοναχός Αρσένιος από την Κέρκυρα και τότε κ. Παντελής Τζέκος, συστρατιώτης του Γέροντα, διηγείται:

«Στη Ναύπακτο, ενώ έπαιρνα ένα σήμα από την Πάτρα, με πλησιάζει ο Αρσένιος και μου λέει:
— Ξέρεις; Είμαστε αδέλφια.
— Από που είμαστε αδέλφια;
Μου προτείνει τα δυο χοντρά δάχτυλα¹ και μου λέει:
—Έχομε τα ίδια δάχτυλα, όμοια τα δικά σου και τα δικά μου, γι’ αυτό είμαστε αδέλφια».

Ενώθηκαν με αδελφική φιλία και κάποτε ο Αρσένιος με κίνδυνο της ζωής του τον έσωσε. Η διήγηση είναι αυτούσια του κ. Παντελή, μόνο που διακόπτεται από λυγμούς και άφθονα δάκρυα συγκινήσεως και ευγνωμοσύνης για τον φίλο και σωτήρα του:

«Κοντά στη Ναύπακτο κάναμε μια μάχη. Εκεί που υποχωρούσαμε, διότι είχαν περισσότερες δυνάμεις οι αντάρτες, σε κάποια στιγμή έπεσα και χτύπησα, γιατί είχα ένα βαρύ ασύρματο στην πλάτη. Όταν έφθασαν οι στρατιώτες στην γραμμή που είχαν οριοθετήσει οι αξιωματικοί μας, είδε ο Αρσένιος ότι έλειπα. Βγάζει τον ασύρματό του και τρέχει. Του φώναζαν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες: "Ασ’ τον αυτόν. Πάει αυτός, χάθηκε!". Ήρθε κοντά μου, όπως μου είπαν μετά οι άλλοι, με σήκωσε, με έβαλε στην πλάτη του και με πήρε στις γραμμές πίσω. Όταν συνήλθα, άκουσα να του λέγη ο λοχαγός Βουδούρης: "Εσύ κάποιον Άγιο έχεις και σε βοήθησε και βοήθησες και τούτον εδώ". Ρώτησα: "Τι έγινε παιδιά;". Και μου εξήγησαν. Εκεί που έπεσα ήταν εκατό μέτρα από την γραμμή των ανταρτών και διακόσια από την γραμμή την δική μας».

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 72-73).

1. Ήταν πράγματι χαρακτηριστικοί οι αντίχειρες του γέροντα. Η τελευταία φάλαγγα των δακτύλων ήταν πιο μικρή και τα νύχια σχεδόν μισά.

Πώς γίνεται να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας ως εικόνες Χριστού; Είναι τόσο δύσκολο; Αλίμονο αν ήταν εύκολο! Αλίμονο αν οποιαδήποτε αρετή ήταν εύκολη! Τότε θα την αποκτούσαμε μόνο με τις δικές μας δυνάμεις και αυτό θα γιγάντωνε τη φιλαυτία μας και θα μας απομάκρυνε τελείως από το Θεό! Κάθε αρετή είναι δώρο από το Θεό… ‘ Κάθετι που δίνεται στους ανθρώπους και κάθε δώρημα τέλειο προέρχεται απ’τον Ουρανό και κατεβαίνει από το Θεό, τον δημιουργό του Φωτισμού… ‘( Επιστ. Ιακώβου,α΄17). Ο στόχος είναι να απευθυνθούμε στον Κύριο για να μας βοηθήσει, καταλαβαίνοντας βαθιά τη δική μας αδυναμία και τη δική Του παντοδυναμία! Όταν Αυτός έλθει με την Αγάπη Του, σχετιζόμαστε μαζί Του, Τον αγαπάμε με όλη μας την ύπαρξη και ξεχνάμε ακόμα κι αυτό που Του ζητήσαμε! Τότε αποκτούμε ανεπαίσθητα και τη Θεία Χάρη και τις αρετές!
Για να δούμε τον άλλο ως εικόνα του Χριστού πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε το Χριστό! Εγώ Τον γνώρισα ως Αγάπη! Πάντα με σαγήνευε αυτό το υπέροχο παραμύθι ‘ Η πεντάμορφη και το τέρας’. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που αυτή η πολύ όμορφη κοπέλα αγάπησε το τέρας ( ως τέρας!) κι αυτό απ’την αγάπη της ξαναέγινε βασιλόπουλο! Πόσο πολύ μοιάζει αυτή η ιστορία με την ιστορία κάθε χριστιανού και της Εκκλησίας του Χριστού μας! Το καταλάβαινα εξαρχής πως ήμουν ένα τέρας! Κι έψαχνα την πεντάμορφη στους ανθρώπους αλλά μάταια! Όταν ήρθε ο Χριστός κατάλαβα τί είναι Αγάπη και αποστράφηκα την αγάπη του κόσμου τη συναισθηματική και έζησα μέσα στην αληθινή Αγάπη του Χριστού! Μια αγάπη χωρίς ‘εγώ’ , ‘γιατί’ και ‘αλλά’. Ήρθε ο Κύριος μέσα μου, μέσα στα μαύρα σκοτάδια μου και δεν με σιχάθηκε! Αυτός, ο Πάναγνος, φορτώθηκε όλες μου τις αμαρτίες και τις πληγές, καθάρισε το βούρκο μου και από κάτω φάνηκε ο πυθμένας μου!
Τότε γνώρισα τον εαυτό μου στο βάθος μου και είδα ότι κάτω από τα σκοτάδια μας είναι το Φως του Χριστού, το αποτύπωμα Του, ο ομφάλιος λώρος της ψυχής μας! Έτσι αγάπησα μετά το Χριστό και τον εαυτό μου ως εικόνα Του και Του είπα με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου « Κύριε, αυτό είναι η Αγάπη! Αυτό ζητούσα! Σ’ ευχαριστώ Χριστέ μου!... Μάθε με να αγαπάω κι εγώ έτσι!» Και ο Κύριος δέχτηκε να μου μάθει ν’αγαπώ ‘όπως Αυτός μας αγάπησε’, δρόμος πολύ μακρύς και δύσκολος αλλά δρόμος με το Χριστό, άρα … Παράδεισος! Έμαθα να βλέπω τα σκοτάδια των αδερφών μου χωρίς να με απωθούν αλλά να τα αγαπώ, έμαθα να φιλώ τις πληγές τους και να τις βάζω στο Σταυρό του Χριστού και έτσι έμαθα να βλέπω πέρα απ’τα σκοτάδια και στους συνανθρώπους μου το Φως του Χριστού! Όσο πιο πολύ σκοτάδι τόσο πιο πολλή Αγάπη! Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο! Είναι Γολγοθάς! Αλλά τί όμορφος Γολγοθάς!
Το πιο δύσκολο σε όλο αυτό είναι ότι οι άνθρωποι έχουν τόσο πολύ συνηθίσει τη συναισθηματική αγάπη, τη νερόβραστη και γλυκανάλατη που τους φαίνεται ξένη και απειλητική η Αγάπη του Χριστού! Το ίδιο συμβαίνει και με την ίδια τη φύση αυτού που αγαπάει… το σκοτεινό κομμάτι πάντα θα αντιμάχεται! Όμως αν ο Θεός είναι μαζί μας ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; Αξίζει να αγαπάμε διπλά και τριπλά αυτούς τους δύσκολους ανθρώπους που φαίνονται και φέρονται ως τέρατα γιατί αυτή η Αγάπη του Χριστού είναι η μόνη που μπορεί να τους σώσει! Αν θέλουμε να ξαναγίνουμε βασιλόπουλα, παιδιά του Βασιλέως Χριστού, πρέπει να φιλήσουμε τις πληγές τους! Μπορούμε! Γιατί είμαστε ένα σώμα, η Εκκλησία του Χριστού… όλοι είμαστε εικόνες Του! Και για να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί Του πρέπει να γίνουμε κι εμείς πεντάμορφοι όπως Αυτός και να αγαπήσουμε άνευ όρων το τέρας μέσα σε κάθε αδερφό μας όπως αγάπησε κι Εκείνος το τέρας μέσα μας! (Κ.Δ.Κ)