Πώς γίνεται να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας ως εικόνες Χριστού; Είναι τόσο δύσκολο; Αλίμονο αν ήταν εύκολο! Αλίμονο αν οποιαδήποτε αρετή ήταν εύκολη! Τότε θα την αποκτούσαμε μόνο με τις δικές μας δυνάμεις και αυτό θα γιγάντωνε τη φιλαυτία μας και θα μας απομάκρυνε τελείως από το Θεό! Κάθε αρετή είναι δώρο από το Θεό… ‘ Κάθετι που δίνεται στους ανθρώπους και κάθε δώρημα τέλειο προέρχεται απ’τον Ουρανό και κατεβαίνει από το Θεό, τον δημιουργό του Φωτισμού… ‘( Επιστ. Ιακώβου,α΄17). Ο στόχος είναι να απευθυνθούμε στον Κύριο για να μας βοηθήσει, καταλαβαίνοντας βαθιά τη δική μας αδυναμία και τη δική Του παντοδυναμία! Όταν Αυτός έλθει με την Αγάπη Του, σχετιζόμαστε μαζί Του, Τον αγαπάμε με όλη μας την ύπαρξη και ξεχνάμε ακόμα κι αυτό που Του ζητήσαμε! Τότε αποκτούμε ανεπαίσθητα και τη Θεία Χάρη και τις αρετές!
Για να δούμε τον άλλο ως εικόνα του Χριστού πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε το Χριστό! Εγώ Τον γνώρισα ως Αγάπη! Πάντα με σαγήνευε αυτό το υπέροχο παραμύθι ‘ Η πεντάμορφη και το τέρας’. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που αυτή η πολύ όμορφη κοπέλα αγάπησε το τέρας ( ως τέρας!) κι αυτό απ’την αγάπη της ξαναέγινε βασιλόπουλο! Πόσο πολύ μοιάζει αυτή η ιστορία με την ιστορία κάθε χριστιανού και της Εκκλησίας του Χριστού μας! Το καταλάβαινα εξαρχής πως ήμουν ένα τέρας! Κι έψαχνα την πεντάμορφη στους ανθρώπους αλλά μάταια! Όταν ήρθε ο Χριστός κατάλαβα τί είναι Αγάπη και αποστράφηκα την αγάπη του κόσμου τη συναισθηματική και έζησα μέσα στην αληθινή Αγάπη του Χριστού! Μια αγάπη χωρίς ‘εγώ’ , ‘γιατί’ και ‘αλλά’. Ήρθε ο Κύριος μέσα μου, μέσα στα μαύρα σκοτάδια μου και δεν με σιχάθηκε! Αυτός, ο Πάναγνος, φορτώθηκε όλες μου τις αμαρτίες και τις πληγές, καθάρισε το βούρκο μου και από κάτω φάνηκε ο πυθμένας μου!
Τότε γνώρισα τον εαυτό μου στο βάθος μου και είδα ότι κάτω από τα σκοτάδια μας είναι το Φως του Χριστού, το αποτύπωμα Του, ο ομφάλιος λώρος της ψυχής μας! Έτσι αγάπησα μετά το Χριστό και τον εαυτό μου ως εικόνα Του και Του είπα με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου « Κύριε, αυτό είναι η Αγάπη! Αυτό ζητούσα! Σ’ ευχαριστώ Χριστέ μου!... Μάθε με να αγαπάω κι εγώ έτσι!» Και ο Κύριος δέχτηκε να μου μάθει ν’αγαπώ ‘όπως Αυτός μας αγάπησε’, δρόμος πολύ μακρύς και δύσκολος αλλά δρόμος με το Χριστό, άρα … Παράδεισος! Έμαθα να βλέπω τα σκοτάδια των αδερφών μου χωρίς να με απωθούν αλλά να τα αγαπώ, έμαθα να φιλώ τις πληγές τους και να τις βάζω στο Σταυρό του Χριστού και έτσι έμαθα να βλέπω πέρα απ’τα σκοτάδια και στους συνανθρώπους μου το Φως του Χριστού! Όσο πιο πολύ σκοτάδι τόσο πιο πολλή Αγάπη! Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο! Είναι Γολγοθάς! Αλλά τί όμορφος Γολγοθάς!
Το πιο δύσκολο σε όλο αυτό είναι ότι οι άνθρωποι έχουν τόσο πολύ συνηθίσει τη συναισθηματική αγάπη, τη νερόβραστη και γλυκανάλατη που τους φαίνεται ξένη και απειλητική η Αγάπη του Χριστού! Το ίδιο συμβαίνει και με την ίδια τη φύση αυτού που αγαπάει… το σκοτεινό κομμάτι πάντα θα αντιμάχεται! Όμως αν ο Θεός είναι μαζί μας ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; Αξίζει να αγαπάμε διπλά και τριπλά αυτούς τους δύσκολους ανθρώπους που φαίνονται και φέρονται ως τέρατα γιατί αυτή η Αγάπη του Χριστού είναι η μόνη που μπορεί να τους σώσει! Αν θέλουμε να ξαναγίνουμε βασιλόπουλα, παιδιά του Βασιλέως Χριστού, πρέπει να φιλήσουμε τις πληγές τους! Μπορούμε! Γιατί είμαστε ένα σώμα, η Εκκλησία του Χριστού… όλοι είμαστε εικόνες Του! Και για να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί Του πρέπει να γίνουμε κι εμείς πεντάμορφοι όπως Αυτός και να αγαπήσουμε άνευ όρων το τέρας μέσα σε κάθε αδερφό μας όπως αγάπησε κι Εκείνος το τέρας μέσα μας! (Κ.Δ.Κ)