127. Η προσευχή είναι πνοή, πνεύμα. Όταν μιλούμε στον Θεό, αναπνέουμε μέσα στο Άγιο Πνεύμα: «έν πνεύματι άγίω προσευχόμενοι» (Ιούδ. 20). Όλες οι προσευχές της Εκκλησίας είναι αύρα του Αγίου Πνεύματος. 128. Όταν πηγαίνης να επισκεφθής κάποιο συγγενικό ή φιλικό σου σπίτι, μην πηγαίνεις εκεί για να φας και να πιής, αλλά για να ανταλλάξης στοργικά λόγια, να δροσίσης την ψυχή σου με την αγάπη, να αλληλοστηριχθήτε μέσα στην κοινή πίστι. «Ού γάρ ζητώ τά ύμών, αλλά ύμάς» (Β’ Κορ. ιβ’ 14), λέγει ο Απόστολος. 129. Η αγάπη, λέγει η Γραφή, «οὐ χαίρει επί τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ αληθεία»…

125. Αν οι Φύλακες Άγγελοι δεν μας προστάτευαν από τις επιθέσεις των δαιμόνων, πόσο συχνά θα πέφταμε από μία αμαρτία στην άλλη! Οι Φύλακες Άγγελοι είναι οι οδηγοί μας στο αγαθό, οι δορυφόροι που προστατεύουν την ψυχή και το σώμα μας. Και μένουν πάντοτε μαζί μας, εφ’ όσον δεν τους αναγκάζουμε να απομακρυνθούν με τη σαρκολατρία, την υπερηφάνεια, την ολιγοπιστία και άλλα βδελυρά αμαρτήματα. Μας περισκεπάζουν με τα φτερά της αΰλου δόξης τους και αυτό το νοιώθουμε, έστω και αν δεν τους βλέπουμε. Τους καλούς μας λογισμούς, τις καλές μας κλίσεις, τα καλά μας λόγια και έργα, αυτοί τα υποκινούν…

123. Η παντοδυναμία του Κυρίου αγκαλιάζει όλα τα κτίσματα, από τα υψηλότερα έως τα κατώτερα: τους Αγγέλους, τους ανθρώπους, τους ουρανούς και όσα είναι εκεί, τη γη και όσα είναι εκεί, τη θάλασσα και όσα είναι εκεί. Η παντοδυναμία του περιβάλλει κάθε τι γενικά και κάθε μέρος της κτίσεως. Και η καρδιά μας λοιπόν ας περιβάλλεται απ’ αυτή την παντοδυναμία, με όλους μας τους λογισμούς, όπως είναι γραμμένο: «Καρδία βασιλέως εν χειρί Θεού» (Β’ Κορ. γ’ 5). Αν η χάρις του Θεού παρατήση την καρδιά μου και τη διάνοιά μου, γίνομαι σαν τη σκόνη που την παίρνει ο άνεμος. Δεν…

121. Ο Θεός είναι παντοδύναμος και βρίσκεται υπεράνω όλων των υλικών κόσμων. Αλλά, επί πλέον, η παντοδυναμία του βρίσκεται και πάνω από τον πνευματικό κόσμο, δηλαδή τον κόσμο των Αγγέλων και των ανθρώπων. Στο χέρι του είναι όλα τα αγαθά πνεύματα, η ειρήνη τους και τα χαρίσματά τους. Όπως και οι δαίμονες και οι αμετανόητοι άνθρωποι, που βασανίζονται στην Κόλασι. 122. Με τη ρυπωμένη, τη σκοτεινή και κακοποιό ζωή, η ψυχή βλασφημεί τον Παράκλητο (δηλαδή: Παρηγορητή, Στηρικτή). Αντίθετα, υπάρχουν άνθρωποι, που, με την καλοπροαίρετο ψυχή τους, είναι ικανοί να στηρίζουν τους άλλους με τα λόγια τους, δοξάζοντας έτσι τον Πατέρα,…

120. Η παρούσα ζωή είναι μια ζωή εξορίας. «Και εξαπέστειλεν αυτόν (δηλαδή: τον άνθρωπο) Κύριος ο Θεός», λέγει η Γραφή, «εκ του παραδείσου της τρυφής» (Γεν. γ’ 23). Και εμείς, έτσι, όλοι, πρέπει να επιδιώκουμε τον γυρισμό στην πατρίδα μας εκείνη, τον Παράδεισο. Πώς; Με τη μετάνοια και με τα έργα της μετανοίας. Γι’ αυτό και η Εκκλησία ψάλλει: «Την ποθητήν πατρίδα παράσχου μοι, Παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με» (νεκρώσιμος Ακολουθία). Ο δρόμος της επιστροφής είναι δρόμος θλίψεων, στερήσεων, κακοπαθειών. Όταν αυτά υπάρχουν στη ζωή μας, σημαίνει ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο. Αντίθετα προς τη στενή και τεθλιμμένη αυτή οδό,…

118. Τι είναι πιο επιθυμητό στον άνθρωπο; Η λύτρωσίς του από τα δεσμά της αμαρτίας, η συγχώρησίς του και η κατάκτησις της αγιότητας. Γιατί; Γιατί οι αμαρτίες, όπως λόγου χάριν η υπερηφάνεια, η κακή συμπεριφορά προς τον πλησίον, η φιλαργυρία, ο φθόνος κ.λ.π., μας χωρίζουν από τον Θεό, την Πηγή της Ζωής, μας αποξενώνουν από τις καρδιές των άλλων ανθρώπων και μας οδηγούν στον πνευματικό θάνατο. Ενώ η αγαθή, ταπεινή και στοργική συμπεριφορά προς τους άλλους, ακόμη και προς τους εχθρούς μας, η απλότης, η ανιδιοτέλεια, η ολιγάρκεια, η πλατειά και χωρίς μνησικακίες καρδιά, καθώς και όλες οι άλλες αρετές,…

116. Έχουμε συνηθίσει στα έργα του Θεού και έτσι τα εκτιμάμε ελάχιστα. Δεν μας κάνουν την εντύπωσι που θα έπρεπε να μας κάνουν. Λόγου χάριν, δεν εκτιμάμε κάθε άνθρωπο όπως θα έπρεπε, δηλαδή σαν το μεγαλύτερο έργο και θαύμα της θείας παντοδυναμίας και χάριτος. Ας ατενίζουμε κάθε άνθρωπο, είτε ανήκει στο στενό μας περιβάλλον είτε είναι ένας ξένος και άγνωστός μας, σαν κάθε τι το αέναα νέο στον κόσμο του Θεού, σαν την κορωνίδα της δημιουργικής δυνάμεως και σοφίας του Κυρίου. Το ότι αυτά τα θαύματα είναι τόσο πολλά γύρω μας, δεν είναι λόγος να μη τους δίνουμε τη σημασία…

114. Κατά την προσευχή, μας είναι απαραίτητο το ταπεινό φρόνημα. Αυτό το φρόνημα, όταν είναι γνήσιο και άδολο, κατατροπώνει τον εχθρό. Ώ, πόση κρυφή υπερηφάνεια είναι ταμιευμένη μέσα μας! Αυτό, δεν είναι για μένα. Το άλλο, μου είναι περιττό. Σ’ αυτό, δεν έφταιξα. Το εγώ μας είναι πράγματι ο πιο μεγάλος σοφιστής. 115. Κάθε αμάρτημα υπαγορεύεται από το ίδιο το κακό. Όποιος αμαρτάνει, είναι δούλος της αμαρτίας, βασανίζεται από την αμαρτία. Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο αυστηροί κριταί όποιου αμαρτάνει, έχοντας υπ’ όψι μας την κοινή ανθρώπινη αδυναμία. Σπλαχνίσου τον αμαρτωλό, βλέποντάς τον σαν άρρωστο ή σαν άνθρωπο που έχασε…

112. Να είσαι όσο μπορείς πιο πράος, πιο ταπεινός και πιο απλός κατά τη συμπεριφορά σου και τις σχέσεις σου προς τους άλλους. Πρόσεχε όμως από την υποκρισία της κούφιας ταπεινολογίας. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα. Να παραδέχεσαι με βαθειά συναίσθησι και όχι απλώς να λες, ότι είσαι ο πρώτος των αμαρτωλών και άρα ο έσχατος των ανθρώπων. Από την υπερηφάνεια προέρχεται η αυτοϊκανοποίησις, η ψυχρότης και η ανειλικρίνεια στη συμπεριφορά μας ή προς όσους δεν είναι σε θέσι να ικανοποιήσουν τη δική μας ανάγκη. 113. Πόσο δυσκίνητοι είμαστε στο καλό και πόσο επιρρεπείς στο κακό! Τώρα θέλω…

110. Ο Θεός είναι αγάπη, πηγή χάριτος, πάνσοφο και παντοδύναμο Όν. Όσοι λοιπόν προσεύχονται, πρέπει να πιστεύουν ότι ο Κύριος θα τους δώση ό,τι έχουν ανάγκη, με γενναιοδωρία, γιατί είναι η Αγάπη. Θα τους το δώση σοφά, γιατί είναι η Σοφία. Θα τους το δώση ακόμη και αν υπάρχουν στη μέση όλα τα εμπόδια, γιατί είναι η Παντοδυναμία. 111. Κατά τη θεία λατρεία, κατά την τέλεσι όλων των Μυστηρίων και των Ακολουθιών, έχε εμπιστοσύνη στη δύναμι της Εκκλησίας, όπως το μικρό παιδί έχει εμπιστοσύνη στους γονείς του. Θυμήσου, ότι οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, σαν θεόπνευστοι φωστήρες, κινούμενοι από το…