120. Η παρούσα ζωή είναι μια ζωή εξορίας. «Και εξαπέστειλεν αυτόν (δηλαδή: τον άνθρωπο) Κύριος ο Θεός», λέγει η Γραφή, «εκ του παραδείσου της τρυφής» (Γεν. γ’ 23). Και εμείς, έτσι, όλοι, πρέπει να επιδιώκουμε τον γυρισμό στην πατρίδα μας εκείνη, τον Παράδεισο. Πώς; Με τη μετάνοια και με τα έργα της μετανοίας. Γι’ αυτό και η Εκκλησία ψάλλει: «Την ποθητήν πατρίδα παράσχου μοι, Παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με» (νεκρώσιμος Ακολουθία). Ο δρόμος της επιστροφής είναι δρόμος θλίψεων, στερήσεων, κακοπαθειών. Όταν αυτά υπάρχουν στη ζωή μας, σημαίνει ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο. Αντίθετα προς τη στενή και τεθλιμμένη αυτή οδό, η φαρδειά οδός της αμαρτίας φέρει στον αιώνιο θάνατο.
Η παρούσα ζωή σημαίνει καθημερινό, σκληρό αγώνα εναντίον των εχθρών της σωτηρίας μας, των αοράτων, υποχθονίων πνευμάτων του κακού, που δεν μας αφήνουν σε ησυχία ούτε μία μέρα, αλλά διαρκώς μας ταλαιπωρούν, πασχίζοντας να μας ξεστρατίσουν από τον δρόμο του Ευαγγελίου. Μην ξεχνάς λοιπόν ότι έχει κηρυχθή εναντίον σου ένας αδιάκοπος πόλεμος. Μη δίνεις σημασία στις απατηλές ανάπαυλες των κοσμικών απολαύσεων. Γνώριζε ότι είσαι αμαρτωλός, ότι είσαι εχθρός του Θεού. Κινδυνεύεις να χάσης την αιώνιο ζωή, αν είσαι αμελής και δεν έχης μετανοήσει ολοκληρωτικά. Η οργή του Θεού κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου, αν δεν σπεύσης να προσευχηθής με πνεύμα μετανοίας και συντριβής ενώπιόν του. Αν θέλης χαρές και ανάπαυλες, μην τις ζητείς στον κόσμο. Ζήτησέ τες στην ειρήνη της Εκκλησίας, στον ωραίο και εξυψωτικό κόσμο της θείας λατρείας.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 69-70)