112. Να είσαι όσο μπορείς πιο πράος, πιο ταπεινός και πιο απλός κατά τη συμπεριφορά σου και τις σχέσεις σου προς τους άλλους. Πρόσεχε όμως από την υποκρισία της κούφιας ταπεινολογίας. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα. Να παραδέχεσαι με βαθειά συναίσθησι και όχι απλώς να λες, ότι είσαι ο πρώτος των αμαρτωλών και άρα ο έσχατος των ανθρώπων. Από την υπερηφάνεια προέρχεται η αυτοϊκανοποίησις, η ψυχρότης και η ανειλικρίνεια στη συμπεριφορά μας ή προς όσους δεν είναι σε θέσι να ικανοποιήσουν τη δική μας ανάγκη.
113. Πόσο δυσκίνητοι είμαστε στο καλό και πόσο επιρρεπείς στο κακό! Τώρα θέλω να κάμω καλό στον εχθρό μου, αλλά πριν ετοιμάσω γι’ αυτό την καρδιά μου, γίνομαι κακός. Θέλω να είμαι υπομονετικός, αλλά πριν στερεώσω την καρδιά μου στην υπομονή, με κυριεύουν η ανυπομονησία και η έξαψις. Θέλω να είμαι ταπεινός, αλλά ο εωσφορικός εγωϊσμός κατέχει μέγα μέρος της καρδιάς μου. Θέλω να είμαι ελεήμων και σπλαχνικός, αλλά η απληστία και η φιλαργυρία, σαν πεινασμένα θηρία, με εμποδίζουν. Θέλω να είμαι απλός, αληθινά πιστός, αλλά η αμφιβολία με κλυδωνίζει δεινά. Θέλω να είμαι συγκεντρωμένος στην προσευχή, απορροφημένος από τη λατρεία, αλλά η απροσεξία και η περιπλάνησις της σκέψεως δεν με αφήνουν να το επιτύχω. Θέλω να αποσπασθώ από τα γήϊνα αγαθά, να είμαι εγκρατής στην τροφή και στο ποτό, αλλά μόλις βρεθώ μπροστά σ’ ένα τραπέζι με ελκυστικά εδέσματα και ποτά, απλώνω το χέρι μου σ’ αυτά, υποδουλωμένος στις απατήσεις του σαρκίου. Εύκολα τρώγω και πίνω πιο πολύ από ό,τι είναι ανάγκη και ξεχνώ την ωφέλεια της νηστείας.
Έτσι, μοιάζω με τον αδύναμο σωματικά άνθρωπο, που κειτόταν στο κρεββάτι του παράλυτος επί τριάντα οκτώ έτη και βρέθηκε πολλές φορές μπροστά στη στέρνα της Βηθεσδά, που γιάτρευε όποιον προλάβαινε να μπη σ’ αυτήν μετά το ανατάραγμα των νερών της από τον Άγγελο, αλλά, «ενώ ήρχετο εκείνος, άλλος προ αυτού κατέβαινε» (Ιω. ε’ 7). Και όταν, όντας σαν παράλυτος εξαιτίας των αμαρτιών μου, προσπαθώ να συνέλθω, να μετανοήσω, να βυθισθώ στα νάματα της μετανοίας και της ανανήψεως, κάποιος άλλος, ο Διάβολος και το κακό, με προλαβαίνει στην προσωπική μου κολυμβήθρα της Βηθεσδά, μην αφήνοντάς με να απολαύσω την Πηγή της Ζωής, τον Κύριο. Δεν με αφήνει να βυθισθώ στην εξαγνιστική πηγή της πίστεως, της ταπεινοφροσύνης, της συντριβής.
Ποιος μπορεί λοιπόν να με κάμη καλά; Ο Ιησούς χριστός μόνος. Όταν ακούση τη θερμή μου προσευχή, όταν δη τον πόθο μου να γίνω καλά από την πνευματική μου αρρώστια, θα μου πη: «Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει» (Ιω. ε’ 8). Και τότε θα σηκωθώ από το κρεββάτι της πνευματικής μου ασθενείας και θα περπατήσω. Η χάρις του Χριστού θα με ελευθερώση από τα πάθη μου και θα με αξιώση να βαδίσω στον δρόμο της αρετής.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 65-67)