Ο κύκλος της αγάπης
 
«Φροντίστε, όσο μπορεί ο καθένας, να ενωθείτε μεταξύ σας. Γιατί όσο ενώνεται κανείς με τον πλησίον, τόσο ενώνεται και με το Θεό.
Και, για να καταλάβετε τη σημασία αυτού του λόγου, θα σας πω ένα παράδειγμα από τους Πατέρες. Φανταστείτε ένα κύκλο πάνω στη γη, σαν ένα σχήμα στρογγυλό που χάραξε κάποιος με διαβήτη από ένα κέντρο. Κέντρο λέγεται το μέσο του κύκλου. Προσέξτε τώρα. Υποθέστε ότι ο κύκλος αυτός είναι ο κόσμος και ότι το κέντρο του κύκλου είναι ο Θεός. Οι ακτίνες του κύκλου από την περιφέρεια προς το κέντρο είναι οι δρόμοι για το Θεό, δηλαδή οι τρόποι ζωής των ανθρώπων.
      Προχωρούν λοιπόν οι άγιοι προς το εσωτερικό του κύκλου επιθυμώντας να πλησιάσουν το Θεό. Και όσο προχωρούν προς το κέντρο τόσο πλησιάζουν και το Θεό και μεταξύ τους. Το ίδιο σκεφθείτε και για το χωρισμό. Γιατί, όταν μακραίνουν από το Θεό και στρέφονται προς τα έξω, είναι φανερό πως όσο βγαίνουν και απομακρύνονται από το Θεό τόσο απομακρύνονται και από τους άλλους. Και αντίστοιχα, όσο απομακρύνονται από τους άλλους τόσο απομακρύνονται και από το Θεό.
   Να λοιπόν ποια είναι η φύση της αγάπης. Όταν είμαστε έξω και δεν αγαπάμε το Θεό, τότε είμαστε και απομακρυσμένοι ο καθένας από τον πλησίον. Αν όμως αγαπήσουμε το Θεό, τότε όσο πλησιάζουμε το Θεό με την αγάπη για Κείνον, τόσο ενωνόμαστε με την αγάπη για τον πλησίον, και όσο ενωνόμαστε με τον πλησίον, τόσο ενωνόμαστε και με το Θεό».
(Αββάς Δωρόθεος Έργα Ασκητικά , ΣΤ΄Διδασκαλία 77-78, επιλογή και μετάφραση: Ελένη Κονδύλη).
Από το βιβλίο της Ελένης Κονδύλη, Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς, εκδόσεις Ακρίτας, έκδοση β’, 2007, σελ. 23-24).
 
«Ο γάμος είναι ένα δέντρο, που οι καρποί του φανερώνονται στη γη, αλλά οι ρίζες του βρίσκονται στον ουρανό»
 
«Η ερωτική έξαρση και η τρυφεράδα μέσα στο γάμο εξαντλούνται γρήγορα, όπως το πρώτο κρασί στο γάμο της Κανά. Για να διατηρηθεί όμως η εφορία και η χαρά μέσα στο σπίτι, πρέπει να έλθει ο «καλός οίνος». Αλλά αυτό δεν γίνεται παρά μόνο με θαύμα. Και ένα τέτοιο θαύμα μόνο ένας μπορεί να το κάνει. Ο Χριστός. Αρκεί να είναι προσκεκλημένος, και στο δικό σου γάμο, όπως τότε της Κανά της Γαλιλαίας.
(Κωνσταντίνος Κούρκουλας, Στάχυα τομ. Α σελ. 119)
 
- Η προσευχή μέσα στο γάμο
«Με τα χαρίσματα που είχε ο Γέρων Πορφύριος, γνώριζε τι χρειαζόταν σε κάθε περίπτωση. Είπε, για παράδειγμα, σε μία παντρεμένη: «Να μη μιλάς καθόλου, όταν ο άντρας σου βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Κάνε την προσευχή σου και ζήτα και από άλλους να προσεύχονται. Γιατί, αλλιώς, του δημιουργείται άσχημη κατάσταση, δε βρίσκει χαρά και ζεστασιά κοντά σου και τότε αρχίζει να κοιτάζει δεξιά και αριστερά». Συνιστούσε κάθε φορά, ανάλογα με την κάθε περίπτωση, εκείνο που ήταν πρόσφορο για την γαλήνη της συγκεκριμένης οικογένειας»
(Ανθολόγιο Συμβουλών, γέροντος Πορφυρίου σελ. 404)
     
«Άλλη μία, από τα πνευματικά παιδιά του αγίου παπά- Νικόλα Πλανά, πήγε μια μέρα να προσκυνήσει τον τάφο του. Και εκεί βλέπει μια γυναίκα της ενορίας του, που έκοβε λίγα φύλλα από τα άνθη του τάφου. Και αμέσως λέει στην αδελφή: «Τι με κοιτάς περίεργα; Εδώ μόνο βρίσκω παρηγοριά. Άμα έχουμε γκρίνια στο σπίτι, έρχομαι εδώ βιαστική, κόβω λίγα άνθη από τον τάφο και θυμιάζω και τον παρακαλώ για τη γαλήνη. Και έρχεται η πραγματική γαλήνη!»
(Ο άγιος παπά- Νικόλας Πλανάς, εκδόσεις Αστήρ, σελ. 73)
 
«Στη γειτονική μας Σερβία έζησε μέχρι πριν λίγα χρόνια ένας όσιος και σοφός κληρικός, ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς (άγιος πλέον). Μια μέρα τον επισκέφτηκε ένα ζευγάρι, που επρόκειτο να τελέσει τους γάμους του, και τον ερώτησαν τι έπρεπε να κάνουν για να ευτυχίσουν. Και εκείνος τους απάντησε:
- Κάθε βράδυ να διαβάζετε μαζί στην προσευχή σας το μικρό Απόδειπνο και να ζητάτε ο ένας από τον άλλον συγγνώμη, ώστε να μην μένει τίποτα από κάποια τυχόν ψυχρότητα, που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Έγινε ο γάμος και το ζευγάρι άρχισε τους καθημερινούς καυγάδες, με αποτέλεσμα σε ένα χρόνο να χωρίσουν. Όταν πήγαν στο Δικαστήριο να πάρουν την απόφαση, συναντήθηκαν, έσκυψαν το κεφάλι από ντροπή και είπαν και οι δύο με μια φωνή:
- Δεν πάμε πάλι στον π. Ιουστίνο;
Ο Γέροντας τους δέχτηκε με αγάπη, άκουσε όσα του είπαν για τον χωρισμό τους και τους ρώτησε:
- Παιδιά μου, αυτά που σας είπα, όταν επρόκειτο να τελέσετε τους γάμους σας, τα τηρήσατε;
- Όχι , πάτερ, του απάντησαν.
- Τότε να τα τηρήσετε τώρα και θα σωθεί ο γάμος σας.
Τα τήρησαν και όχι μόνο σώθηκε ο γάμος τους , αλλά έγιναν και πανευτυχείς.
Για να επιτύχει ο γάμος πρέπει να είναι μια πορεία εν προσευχή και εν Αγίω Πνεύματι.
(Χαρώνη Βασιλείου, Γάμος-Αγάπη και Ερωτας σελ. 100)
«Τίποτα δεν συνδέει τους συζύγους τόσο στενά, όσο η τακτική κοινή προσευχή»
 
Ο γάμος ως σχολείο αρετής και αγιότητας
«Η οικογένεια είναι «παλαίστρα» και «γυμναστήριον» (Χρυσοστόμου ΕΠΕ 15,445), είναι στίβος για την άσκηση σε πλείστες αρετές. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που η συμβίωση συνεπάγεται θυσίες, κόπους και πόνους»
(Χαρώνη Βασιλείου, Γάμος-Αγάπη και Ερωτας σελ. 89)
     
«Για μένα ο γάμος είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο.
Τον ονομάζουμε Μεγάλο Σχολείο. Και είναι.
Και οι δύο, άνδρας και γυναίκα, πρέπει να εργάζονται πραγματικά στα προβλήματα που τους θέτει ο γάμος.
Από κοινού είναι δυνατόν να αναπτύξουν περισσότερο τον εαυτό τους και την αγάπη τους»
(Τατιάνα Γκορίτσεβα, Η αθέατη πλευρά της Ρωσίας, σελ. 56)
 
«Με ανακαλύπτεις και σε ανακαλύπτω.
Δύο κόσμοι ατελεύτητοι:
Ουρανοί που διαδέχονται ο ένας τον άλλον.
Τοπία που κρύβουν πίσω τους άλλα τοπία.
Ήλιοι και αστέρια σε σχήματα ποταμιών,
που διαγράφοντας λάμπουσες μεγάλες στροφές
κατεβαίνουν στα βάθη μας.
Ας μας άφηνε ο Θεός δέκα αιώνες φωτός αντιμέτωπους!
Δεν τελειώνει ο άνθρωπος όπως ο κόσμος».
(Νικηφόρος Βρεττάκος, Αντιπαράσταση)
 
Συζυγική Υπομονή…
Όταν πήγαινε κάποιος παντρεμένος, που δεν είχε καλή σύζυγο, ή μια παντρεμένη, της οποίας ο σύζυγος δεν ήταν καλός και σήκωνε τον σταυρό του ή το σταυρό της με υπομονή, τον αποκαλούσε άγιο, κι αν ήταν γυναίκα, την αποκαλούσε αγία»
(Ανθολόγιο Συμβουλών, γέροντος Πορφυρίου σελ. 402)

- Αντίθετες Εικόνες καθημερινής συμβίωσης!

Α. Η κόλαση…
«Εγώ, έλεγε, αγαπάω την ανθρωπότητα μα απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου: Οσο περισσότερο αγαπώ την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά. Στις ονειροπολήσεις μου, έλεγε, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθους να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα και ίσως και στ’ αλήθεια να δεχόμουνα να σταυρωθώ για τους ανθρώπους, αν παρουσιαζόταν ξαφνικά μια τέτοια ανάγκη.
Κι όμως, παρόλ’ αυτά, δεν μπορώ ούτε δύο μέρες να ζήσω στο ίδιο δωμάτιο με άλλον άνθρωπο. Αυτό το ξέρω από πείρα. Μόλις βρεθεί κάποιος κοντά μου, νιώθω πως μου πληγώνει την ατομικότητά μου και μου περιορίζει την ελευθερία μου. Μπορώ μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο να μισήσω τον πιο καλό άνθρωπο. Άλλον γιατί τρώει αργά, άλλον γιατί έχει συνάχι και σκουπίζει συνεχώς τη μύτη του με το μαντήλι.
Γίνομαι, έλεγε, εχθρός των ανθρώπων μόλις οι σχέσεις μας γίνουν κάπως στενότερες. Μα γι αυτό, όσο περισσότερο μισούσα ορισμένους ανθρώπους προσωπικά, τόσο πιο φλογερά αγαπούσα την ανθρωπότητα στο σύνολό της»
(Ντοστογιέφσκη, Αδελφοί Καραμαζόβ, εκδ. Γκοβόστη, τομ. Α σελ. 109)
 
«Η μητέρα μαλώνει την κόρη:
- Δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι έτσι πεισματάρα και δεν θέλεις να πάρεις το νέο που σου λέει ο μπαμπάς.
- Γιατί, μαμά, είναι άπιστος. Μου ομολόγησε ότι δεν πιστεύει στην Κόλαση.
- Μόνο για αυτό τον λόγο; Μην ανησυχείς. Αν ζήσει μαζί μας σε λίγο διάστημα θα αλλάξει ιδέα»...
 
«Εδώ κείται η γυναίκα μου κι εδώ αφήστε την να κείται! Ησύχασε και αυτή, ησύχασα κι εγώ»
(Τζων Ντράιντεν 1631-1700, Επιτάφιος για τη γυναίκα του)
 
«Σε μιά προεκλογική ομιλία του, μια φανατισμένη αντίπαλη του Τσώρτσιλ φώναξε:
- Αν σε είχα άνδρα μου, θα σου έδινα δηλητήριο.
- Και εγώ –απάντησε με ετοιμότητα εκείνος- αν σε είχα γυναίκα μου… θα το έπινα!
(Κωνσταντίνος Κούρκουλας, Στάχυα τομ. Β σελ. 69)
   
«Παλαιότερα το ανδρόγυνο έπρεπε να έχει ένα σοβαρό λόγο για να χωρίσει. Σήμερα αναζητεί ένα πολύ σοβαρό λόγο για να μη χωρίσει»
(Κωνσταντίνος Κούρκουλας, Στάχυα τομ. Α σελ. 124)
   
 
Β. Ο Παράδεισος…
«Χθες παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ήμουνα ξαπλωμένος στο κουβούκλι μας περασμένα τα μεσάνυχτα και συλλογιζόμουνα. Είχα δουλέψει νυχτέρι για να τελειώσω μιά Παναγία Γλυκοφιλούσα, και δίπλα μου καθόταν η γυναίκα μου και έπλεκε. Όποτε δουλεύω, βρίσκουμαι σε μεγάλη κατάνυξη, και ψέλνω διάφορα τροπάρια.
Σιγόψελνα, λοιπόν, εκεί που ζωγράφιζα την Παναγία, κι η Μαρία έψελνε και εκείνη μαζί μου με τη γλυκιά φωνή της. Βλογημένη γυναίκα μου έδωσε ο Θεός, ας είναι δοξασμένο το όνομά του, για όλα τα μυστήρια της οικονομίας του. Τον ευχαριστώ για όσα μου έδωσε, και πρώτα απ’ όλα για την απλή τη Μαρία, που μου τη δώρισε συντροφιά στη ζωή μου, ψυχή θρησκευτική, ένα δροσερό ποταμάκι που γλυκομουρμουρίζει μέρα-νύχτα δίπλα σε έναν παληό καστρότοιχο. Το κρουσταλένιο νερό του δεν θολώνει με τα χρόνια, αλλά γίνεται και ολοένα πιο καθαρό και πιο γλυκόλαλο:
«Καλότυχος ο άνδρας που χει καλή γυναίκα. Κοντά μου κάθεται και με συντροφεύει, ήμερος άνθρωπος, Μαρία η Απλή. Εκείνη πλέκει είτε ράβει, κι εγώ δουλεύω την αγιασμένη τέχνη μου και φιλοτεχνώ εικονίσματα που τα προσκυνά ο κόσμος.
Τι χάρη μάς έδωσε ο Παντοδύναμος, που την έχουνε λιγοστοί άνθρωποι: «Ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν των δούλων αυτού». Το καλύβι μας είναι φτωχό στα μάτια του κόσμου, και μόλα ταύτα στα αλήθεια είναι χρυσοπλοκώτατος πύργος κι ηλιοστάλαχτος θρόνος, γιατί μέσα του σκήνωσε η πίστη και η ευλάβεια.
Κι εμείς που καθόμαστε μέσα, είμαστε οι πιο φτωχοί από τους φτωχούς, πλην μας πλουτίζει με τα πλούτη του Εκείνος…
(Φώτης Κόντογλου)
 
«Κάθε μία  από τις ρυτίδες σου
-έγραφε ένας τρυφερός σύζυγος στη σύντροφό του-
αυτές οι βαθιές γραμμές στις άκρες των ματιών σου,
φαντάζουν σαν πεντάγραμμο,
που πάνω του εγράψαμε τα ωραιότερα τραγούδια της ζωής μας. Και τώρα, ύστερα από την μακριά,
την ολονυχτία αγρυπνία της βιοπάλης μας,
απολαμβάνουμε το εωθινό εμβατήριο,
καθώς πηγαίνουμε να κοιμηθούμε
στην πρωινή γαλήνη της Βασιλείας του Θεού.»
(Κωνσταντίνος Κούρκουλας, Στάχυα τομ. Α σελ. 118)
 
«Τι είναι Γάμος;
Ο ένας να πολεμάει
και ο άλλος να δένει πληγές»
 
«Στα μέσα του 5ου αιώνα ζούσαν στην Αντιόχεια δύο εξαίρετοι Χριστιανοί σύζυγοι, ο Ανδρόνικος και η Αθανασία. Η κοινή πίστη στον Ιησού τους μεγάλωνε την ενότητα και την αγάπη. Με κοινή απόφαση μοίρασαν ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας τους στους φτωχούς, και τα υπόλοιπα χρήματα δώσανε σε φίλεργους και τίμιους ανθρώπους, χωρίς τόκο. Αργότερα με κοινή απόφαση –μια και ο Θεός τους πήρε τα δυό τους παιδιά- ξεκίνησαν για μια ισόβια ασκητική ζωή σε δύο διαφορετικά μοναστήρια.
Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια. Η Αθανασία έχει εγκαταλείψει τη γη. Ο Ανδρόνικος βρίσκεται κοντά στο νιόσκαφτο τάφο και κλαίει… Κλαίει ο Ανδρόνικος τον σωματικό χωρισμό της αγίας γυναίκας του, μα ελπίζει και πιστεύει στην αιώνια συνάντησή τους στον ουρανό. Ποθούσε -αν ήταν δυνατόν- να πήγαινε στον ουρανό μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο την ίδια ώρα. Κι ο Θεός άκουσε την ορμή και το στεναγμό της ψυχής του.
Την άλλη μέρα ο Ανδρόνικος είχε ταφεί πλάι στον τάφο της συζύγου του. Οι ψυχές τους ενωμένες πετούσαν στο αιώνιο ταξίδι του ουρανού. Η Εκκλησία μας τους γιορτάζει στις 9 Οκτωβρίου και τους προβάλλει σαν υπέροχο παράδειγμα χριστιανών συζύγων.
(Μιχαήλ Μιχαηλίδη, Χτίσε γερά τη φωλιά σου. σελ. 93-94)
    
Ο πρίγκηπας και τιτάνας της μουσικής Ιωάννης Σεβαστιανός Μπάχ, τραγουδούσε στη σύζυγό του
«Με σένα συντροφιά χαρούμενα πηγαίνω
στον ύπνο του θανάτου.
Αχ! Τι όμορφο που θα’ ταν  το τέλος μου,
αν τα ωραία τα χέρια σου εσφαλούσαν
τα δυο πιστά μου μάτια!...»
(Μιχαήλ Μιχαηλίδη, Χτίσε γερά τη φωλιά σου. σελ. 96)

«Ο καλός Θεός οικονόμησε, ώστε το ανδρόγυνο να συνδέεται με τέτοιου είδους αγάπη, που να εγκαταλείπουν ακόμη και τους γονείς τους και ο άνδρας και η γυναίκα. Αν δεν υπήρχε αυτή η αγάπη, δεν θα μπορούσαν να κάνουν δική τους οικογένεια.
Ο σκοπός των γονέων λήγει μετά την αποκατάσταση των παιδιών. Στη συνέχεια τα παιδιά τούς οφείλουν μόνον πολύ σεβασμό και τόση αγάπη, όση χρειάζεται προς τους γονείς. Δεν θέλω να πω με αυτό να μην αγαπούν τους γονείς τους, αλλά να έχουν πρώτα αγάπη μεγάλη μεταξύ τους και μετά να αγαπούν τους γονείς τους.
Να είναι τόσο αγαπημένοι, ώστε από την άφθονη αγάπη που θα έχουν, να δίνουν και στους γονείς τους την υπερχείλιση της αγάπης τους και όλο τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη τους… Πολύ βοηθάει στην ομόνοια της οικογένειας, ο άνδρας να αγαπάει τη γυναίκα του περισσότερο από την μητέρα του και από κάθε αγαπητό και συγγενικό πρόσωπο.
Η αγάπη του προς τους γονείς του να διοχετεύεται δια μέσου της γυναίκας του. Το ίδιο φυσικά πρέπει να κάνει και η γυναίκα»
(Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Δ. σελ. 136-137)
 
«Το μυστήριο αυτό είναι μεγάλο! Πες όμως πώς είναι μεγάλο;. Διότι η κόρη, ενώ περνούσε όλο τον καιρό της στο δωμάτιο και δεν είδε ποτέ τον γαμπρό, από την πρώτη μέρα τόσο πολύ τον ποθεί ώστε τον δέχεται σαν δικό της σώμα. Επίσης ο άνδρας εκείνην που ποτέ δεν είδε, που ποτέ δεν συζήτησε μαζί της, αυτήν και αυτός από την πρώτη μέρα τοποθετεί πάνω από όλους τους φίλους και τους συγγενείς και τους ίδιους τους γονείς.
Οι γονείς πάλι, αν τους αφαιρεθούν χρήματα για κάποια άλλη υπόθεση, στενοχωριούνται λυπούνται, σύρουν στο δικαστήριο εκείνους που τους τα αφαίρεσαν, ενώ σε άνθρωπο που πολλές φορές δεν τον είδαν, ούτε τον γνώρισαν ποτέ, εμπιστεύονται σε αυτόν τη θυγατέρα τους και προίκα από πολλά χρήματα.
Και χαίρονται για αυτό που κάνουν και δε νομίζουν ότι είναι ζημία αυτό που γίνεται, αλλά βλέποντας τη θυγατέρα τους να οδηγείται μακριά τους, δε θυμούνται την οικογενειακή σχέση, δε λυπούνται αλλά και ευχαριστούν και θεωρούν πως είναι και ευχής έργο να δουν και τη θυγατέρα τους να οδηγείται έξω από το σπίτι και μαζί της και πολλά χρήματα.
Αυτά λοιπόν όλα έχοντας στο νου του ο Παύλος ότι δηλαδή και οι δύο εγκαταλείποντας τους γονείς ενώνονται μεταξύ τους και ότι η συνένωσή τους αυτή γίνεται πιο δυνατή από τη συνήθεια τόσο μεγάλου χρόνου, και κατανοώντας ότι αυτό δεν είναι ανθρώπινο, αλλά ότι ο Θεός έσπειρε τους έρωτες αυτούς, και έκανε αυτούς που παραδίνουν και αυτούς που παραδίνονται να το κάνουν αυτό με χαρά, λέει: «Το μυστήριο αυτό είναι μεγάλο».
Και όπως συμβαίνει με τα παιδιά, το μικρό παιδί, όταν γεννηθεί, γνωρίζει αμέσως τους γονείς του μόλις τούς δει χωρίς να μιλάει, έτσι ακριβώς και ο γαμπρός και η νύφη, χωρίς κανείς να τους ενώνει, χωρίς κανείς να τους προτρέπει και να τους συμβουλεύει, μόλις ιδωθούν συμπλέκονται μεταξύ τους»
(Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Ο Γάμος, η οικογένεια…, Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, σελ.136-137)

«Πώς κατάφερνα να ζω μόνος πριν σε γνωρίσω μικρό μου αγαπημένο παν. Χωρίς εσένα, δεν έχω αυτοπεποίθηση, πάθος για δουλειά και κέφι για ζωή – με δυο λόγια, η ζωή μου δεν είναι ζωή» (λόγια αγάπης ενός άνδρα…)
«Για τον κόσμο είσαι απλά ένα άτομο. Αλλά για ένα άτομο μπορείς να γίνεις ο κόσμος ολόκληρος»
 
«…Θέλεις να παντρευτείς;
Εγώ σιωπώ.
- Τώρα τον αγαπάς για τα νειάτα του και την ομορφιά του. Να τον παντρευτείς! Αλλά, όταν θα το αισθανθείς μέσα σου, ότι χωρίς αυτόν δεν θέλεις να ζεις!.. Εχω υπ’ όψη μου μια περίπτωση. Ο νεαρός ήταν στο μέτωπο. Και εκεί σκοτώθηκε. Και η κοπέλλα μόλις το έμαθε, πέθανε. Άμα και συ, έτσι το έχεις μέσα σου, πήγαινε!...
(Στάρετς Ανατόλιος της Οπτινα, σελ. 56-57)
 
«Σε αγαπώ πολύ πιο λίγο από το Θεό,
πολύ περισσότερο όμως από τον εαυτό μου»  
(Ενας σύζυγος στη σύζυγό του)
 
Η γυναίκα του Φωκίωνος ντυνόταν πάρα πολύ απλά. Όταν λοιπόν την ρώτησαν γιατί δεν φοράει και αυτή κοσμήματα όπως οι άλλες, απάντησε:
- Για τη γυναίκα του Φωκίωνος κόσμημα είναι ο ίδιος ο Φωκίων, ο οποίος είκοσι χρόνια τώρα εκλέγεται συνέχεια στρατηγός!
(Ιστορικά Ανέκδοτα, Βαγγέλη Μιλλεούνη, σελ. 66)
 
«Μια Αυστραλή, η Ζέλμπα Νομπ, ζύγιζε 160 κιλά και η αγάπη της για τον σύζυγό της την ώθησε να χάσει 87 κιλά κόβοντας λίπη και κάνοντας γυμναστική.
Ως πού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο η αγάπη; Πολλοί έπεσαν στη φωτιά για την αγαπημένη τους. Ο Ιακώβ, στην Παλαιά Διαθήκη, δούλεψε με χαρά 7 χρόνια στον πεθερό του τον Λάβαν για να αποκτήσει τη Ραχήλ. Και όταν ο πεθερός του τον ξεγέλασε και του έδωσε την άσχημη Λεία, εκείνος δέχτηκε να δουλέψει υπομονετικά άλλα 7 χρόνια για να πάρει τη Ραχήλ».
(Ημεροδείχτης εκδόσεων Ο Λόγος)
 
«Μερικές γυναίκες προσεύχονται
να παντρευτούν τον άντρα που θα αγαπήσουν.
Η δική μου προσευχή θα διαφέρει.
Προσεύχομαι στον ουρανό, που είναι από πάνω μας,
να αγαπήσω τον άνδρα που θα παντρευτώ»
(Στόουκς Ρόουζ 1879-1933)
 
¨Δεν αγαπάμε «κεραυνοβόλα».
Ωριμάζουμε μέσα στην αγάπη¨
 
«Η αυθεντική αγάπη είναι βουλητική και όχι συναισθηματική. Το πρόσωπο που αληθινά αγαπά το κάνει επειδή πήρε μια απόφαση να αγαπά», διευκρινίζει ο ψυχίατρος Scott Peck (ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος) ή κατά τον E. Fromm (Η τέχνη της αγάπης) «Το να αγαπάς κάποιον δεν είναι μόνον ένα δυνατό συναίσθημα. Είναι μια απόφαση, μια κρίση, μια υπόσχεση. Αν η αγάπη ήταν μόνον ένα συναίσθημα, δεν θα υπήρχε βάση για την υπόσχεση μιας παντοτινής αγάπης. Το συναίσθημα αυτό έρχεται και παρέρχεται.»
(Αγκαλιά με τον εαυτό μας, Ντέμη Σταυροπούλου σελ. 191)
 
«Οι γάμοι χωρίς αγάπη είναι φρικτοί. Υπάρχει όμως κάτι που είναι χειρότερο κι από έναν γάμο χωρίς καθόλου αγάπη. Ένας γάμος στον οποίο υπάρχει αγάπη, αλλά απ’ τη μία μόνο πλευρά, πίστη, αλλά απ’ τη μία μόνο πλευρά, αφοσίωση, αλλά απ’ τη μία μόνο πλευρά. Σε έναν τέτοιο γάμο, η μία απ τις δύο καρδιές, χωρίς άλλο, θα συντριβεί»
(Όσκαρ Ουάιλντ)

«Για να ανάψει η σπίθα χρειάζονται δύο πέτρες.
Αν υπάρχει μία πέτρα που χτυπάει πάνω σε χώμα, σπίθα δεν ανάβει.
Και οι πέτρες είναι ο εγωισμός και των δύο συζύγων»
«Παλιά η ζωή ήταν πιο ήρεμη και οι άνθρωποι έκαναν υπομονή.
Σήμερα όλοι είναι τσακμάκια. Έναν λόγο δεν σηκώνουν.
Και ύστερα αυτόματο διαζύγιο»
(γερων Παϊσιος)

«Ο άνθρωπος είναι υπερήφανος, πεισματάρης και ανυποχώρητος.
Κι αυτό είναι, όπως διαπιστώθηκε, η αιτία που προκάλεσε μια ναυτική τραγωδία το 1986 στη Μαύρη Θάλασσα, όταν δύο πλοία συγκρούστηκαν και πολλοί πνίγηκαν. Οι δύο πλοίαρχοι γνώριζαν την παρουσία του άλλου πλοίου, αλλά ο καθένας περίμενε τον άλλο να αλλάξει πορεία.
Το θεωρούσε υποτιμητικό για τον εαυτό του να «ταπεινωθεί» τρόπον τινά, και να «υποχωρήσει».
Όταν κατάλαβαν τι θα γινόταν ήταν πια πολύ αργά. Η σύγκρουση έγινε και εξαιτίας του πείσματός τους χάθηκαν ανθρώπινες ζωές…»
(Ημεροδείκτης εκδόσεων Ο Λόγος)
 
Περάσαμε στιγμές μαζί, που μοιάζουν ήδη μακρινές
μου σπάει η καρδιά, σαν δω ξανά…
η αγάπη φεύγει μακριά…..
 
Θυμάμαι κείνη την συνήθεια, να λες συχνά το «σ’αγαπώ»
τι να σου πω και τι να δω…
το εγώ μας μπλέκει το μυαλό…
 
«Δεν κανένας το παράπονο
και με βρίσκει η μέρα να το τραγουδώ»
 
Θα ζω ξανά στα παραμύθια, που έχουν κόστος λιγοστό
με τον καιρό θα δεις κι αυτό
το Εγώ σκοτώνει το Εγώ…
 
«Τελικά αγαπάει κανείς τον πόθο του κι όχι το ποθούμενο»
(Νίτσε)
 
Γάμος = Εταιρεία αμοιβαίων θυσιών. (Ε.Α.Θ)
 
- Εγραψες, Γερόντισσα, ευχές στο Δημήτρη που παντρεύεται;
- Εγραψα, Γέροντα.
- Φέρε την κάρτα να συμπληρώσω κι εγώ:
«Ο Χριστός και η Παναγία μαζί σας.
Σου δίνω ευλογία, Δημήτρη, να μαλώνεις με όλο τον κόσμο, εκτός από την Μαρία! Το ίδιο και στην Μαρία!».
Για να δω, θα καταλάβουν τι εννοώ;…
(Παϊσίου Λόγοι Δ. σελ. 43)
 
«Ούτε μιά φορά δεν πρέπει να σας ακούσουν τα παιδιά σας να τσακώνεστε ή, έστω, να υψώνετε τον τόνο της φωνής σας ο ένας στον άλλον.
- Μα είναι δυνατό αυτό, Γέροντα;
- Και βέβαια είναι. Και, μάλιστα, έτσι, όπως σας το λέω. Ούτε μία φορά.
(Γέροντος Πορφυρίου, Ανθολόγιο συμβουλών σελ. 298)
 
Ο Πωλ και η Ζακλίν Λεγκράν, που βραβεύτηκαν ως το πιο ιδανικό ζεύγος της Γαλλίας γιατί στα 43 χρόνια γάμου τους δεν ήλθαν σε παραμικρή σύγκρουση μεταξύ τους, δίνουν τις παρακάτω 5 χρυσές συμβουλές σε κάθε σύζυγο, άνδρα ή γυναίκα:
1) Πάρε την απόφαση να μην είσαι ποτέ εσύ που θα αρχίσεις μια διένεξη.
2) Μην ξεχνάς ότι αν ο άνθρωπος που πανδρεύτηκες έχει τις αδυναμίες του δεν λείπουν και από εσένα τα ελαττώματα.
3) Να προτιμάς να πεθάνεις καλύτερα παρά να ξεστομίσεις μια λέξη, που θα δείχνει ότι μετανόησες για το γάμο σου.
4) Μην ξεχνάς, ότι ο γάμος είναι άμιλλα θυσιών μεταξύ των δύο σας.
5) Με την υπομονή πάντα θα κερδίζεις.
 
«Έχε τα μάτια ορθάνοιχτα πριν από το γάμο και μισόκλειστα μετά…»
(Ιταλική παροιμία)
 
Τα 49 καλά του/ της συζύγου!!!
 
- Κύριε McDowell, να σας δείξω τον τύπο του άνδρα που θέλω να παντρευτώ.
Στα γρήγορα ξετύλιξε μπροστά μου μία λίστα με 49 χαρακτηριστικά τα οποία ζητούσε σ’έναν άνδρα.
-Κοπέλα μου, της είπα αφού έρριξα μια ματιά στη λίστα της, εσύ δεν θέλεις σύζυγο, εσύ θέλεις τον Ιησού Χριστό.
Ωστόσο δεν είναι μόνο οι γυναίκες φτιάχνουν λίστες με τις ιδιότητες τις οποίες θέλουν σ’έναν άνδρα.
Στο παν/μιο της Washington με πλησίασε ένας τελειόφοιτος, έβγαλε το ημερολόγιό του και είπε:
-Να σας δείξω τον τύπο της γυναίκας την οποία θέλω να παντρευθώ.
Από τις 14 ιδιότητες της λίστας του, θυμάμαι μόνο την πιστότητα και την αξιοπιστία.
Αυτή τη φορά ακολούθησα άλλη τακτική:
-Να σε ρωτήσω κάτι; Εσύ πως τα πας σ’αυτούς τους 14 τομείς;
Τι εννοείτε; με ρώτησε.
-Τις ιδιότητες τις οποίες ζητάς από μία σύζυγο, εσύ ο ίδιος τις διαθέτεις; τον ξαναρώτησα. Ήταν φανερό ότι τον έβαλα σε σκέψεις.
-Αυτό που έχει σημασία στο γάμο, συνέχισα, δεν είναι τόσο το να βρεις το σωστό πρόσωπο, όσο το να είσαι εσύ το σωστό πρόσωπο.
Αν θέλεις μία βασίλισσα, πρέπει εσύ να είσαι βασιλιάς.
Αν θέλεις μία καλή σύντροφο, πρέπει εσύ να γίνεις καλός σύντροφος.
Η αναζήτηση του μυστικού της αγάπης είναι σαν να ψάχνουμε τα γυαλιά μας.
Πηγή: Πολύτεκνη οικογένεια, τ. 129/2011

Εγώ για σένα πατέρας, εγώ αδελφός,

εγώ σύζυγος, εγώ σπίτι, εγώ τροφή,

 εγώ ρούχο, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο,

ό, τι θέλεις εγώ.

Να μη σου λείψει τίποτα. Θα δουλέψω εγώ.

Ήρθα να σε υπηρετήσω, όχι να με υπηρετήσεις.

Εγώ και φίλος, και μέλος του σώματός σου και κεφάλι,

και αδελφός και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ.

Μόνο να είσαι κοντά μου.

Εγώ φτωχός για σένα και αλήτης για σένα.

Στο σταυρό για σένα, στον τάφο για σένα.

Στον ουρανό παρακαλώ για σένα τον Πατέρα μου,

στη γη έρχομαι πρεσβευτής του Πατέρα μου για σένα.

Εσύ είσαι τα πάντα για μένα, και αδελφός και συγκληρονόμος

και φίλος μου και μέλος του σώματός μου.

Τι άλλο θέλεις;

Ιωάννης Χρυσόστομος (Εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Ομιλία ΟΣΤ΄, PG 58, 700, επιλογή και μετάφραση Ελένη Κονδύλη)
 
«Μείζονα ταύτης αγάπης ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού». –«Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από κείνον που θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των φίλων του» (Ιωάν.15,13).

«Ο κάθε άνθρωπος βρίσκει μέσα σε Κείνον την αγάπη για να μπορεί να έχει αγάπη». π.Κων/νος Στρατηγόπουλος.

 
Από το βιβλίο της Ελένης Κονδύλη, Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς, εκδόσεις Ακρίτας, έκδοση β’, 2007, σελ. 31).

Ένα πρότυπο άγιο ζευγάρι
«Στην Άγκυρα της Γαλατίας συναντήσαμε κάποιον Σευηριανό, λαμπρότατο και από ευγενική οικογένεια, μαζί με την ελεύθερη γυναίκα του Βοσπορία, τους οποίους γνώρισα για λίγο. Αυτοί έφθασαν να αποκτήσουν τόσες αγαθές ελπίδες, ώστε ακόμα και τα παιδιά τους να προκαλούν έκπληξη με το να βλέπουν τα μελλοντικά.
Τα έσοδα από τα χωράφια τα μοιράζουν σ’ όσους έχουν ανάγκη, και έχουν τέσσερις γιούς και δύο θυγατέρες, στις οποίες δεν έδωσαν κανένα κτήμα, εκτός από τα προικιά τους:
«Μετά το θάνατο μας όλα είναι δικά σας· όσο όμως υπάρχουμε, τα έσοδα των κτημάτων μας εμείς θα τα εισπράττουμε και θα τα μοιράζουμε στις εκκλησίες, στα μοναστήρια, τα ξενοδοχεία, και σ’ όσους έχουν ανάγκη, των οποίων οι ευχές θα προσφέρουν και σε σας και σε μας, παιδιά μας, την αιώνια ζωή αντί της πρόσκαιρης αυτής.
Αναφέρεται και αυτή η πράξη τους. Όταν έπεσε μεγάλη πείνα και έκαμνε να υποφέρουν τα σπλάχνα όλων των ανθρώπων, τότε αυτοί μετέστρεψαν τις εκεί αιρέσεις στην Ορθοδοξία. Γιατί σε πολλά χωρία άνοιξαν τις αποθήκες τους και μοίραζαν το σιτάρι για να φάνε οι φτωχοί. Εξαιτίας αυτής της ανέκφραστης φιλανθρωπίας τους οι αιρετικοί συμφώνησαν με την ορθή πίστη, δοξάζοντας τον Θεό για την απλή πίστη αυτών και την αμέτρητη φιλανθρωπίας τους.
Θαυμαστή είναι και η υπόλοιπη άσκησή τους. Το παρουσιαστικό τους ήταν υπερβολικά σεμνό, η ενδυμασία τους απλή, και γενικά μεγάλη και ανέκφραστη η απλότητά τους. Ήταν υπερβολικά ολιγοδάπανοι, και η τροφή τους πολύ φτωχική, τόση, όση χρειαζόταν για να ζουν. Ασκούνταν πάρα πολύ στην κατά Θεόν σωφροσύνη, τον περισσότερο καιρό ζούσαν στην εξοχή, καταγινόμενοι με ευχαρίστηση μεγάλη με την ησυχία…»
(Λαυσαϊκή Ιστορία, έκδοση ΕΠΕ σελ. 423-425)
 
Ο γάμος ως εκκλησία
«Κάποια φορά πήγε να δει τον γέροντα Πορφύριο ένας παντρεμένος, που δεν ήταν καθόλου καλός σύζυγος, ενώ παράλληλα έκτιζε μια εκκλησία, και του είπε:
- Γέροντά μου, εγώ κτίζω μια ωραία εκκλησία.
- Τί κτίζεις, ευλογημένε, αυτή τη μικρή εκκλησία, αφού χάλασες την άλλη μεγάλη εκκλησία, που είναι το σπίτι σου;»
(Εγκόλπιο Γεροντικό του 20ου αιώνα, Κλείτου Ιωαννίδη, σελ.56)
 
«Ευτυχέστερος άνθρωπος, είτε είναι βασιλιάς, είτε υπηρέτης, είναι αυτός που βρίσκει τη γλυκειά γαλήνη μέσα στην οικογένειά του» (Γκαίτε)
«Αυτό που θαύμαζα περισσότερο σε αυτόν τον άνθρωπο είναι ότι κατόρθωσε να ζήσει τόσα χρόνια όχι απλώς ειρηνικά αλλά και σε διαρκή αρμονία με μια γυναίκα –εγχείρημα στο οποίο εγώ απέτυχα δύο φορές, με μάλλον επονείδιστο τρόπο
(Εγώ ο Άλμπερτ Αϊνστάιν,γράφει για τον φίλο του Michele Besso εκδόσεις Κάτοπτρο, σελ.83)
«Επιτυχημένος γάμος είναι αυτός που ο άνδρας και η γυναίκα ερωτεύονται πολλές φορές, αλλά πάντοτε το ίδιο πρόσωπο»
«Ο γάμος είναι Ανάσταση και όχι Γολγοθάς»
«Το σπίτι είναι μια μορφή του ουρανού» (Ζ. Χόλλαντ)

«Τίμιος ο γάμος εν πάσι και η κοίτη αμίαντος»
(= ας είναι σε όλα τιμημένος ο γάμος και το κρεββάτι του γάμου ας φυλάγεται καθαρό από κάθε μολυσμό)
(προς Εβραίους Επιστολή Παύλου, ιγ 4)
«Ο γάμος δεν είναι άτιμο πράγμα, επειδή η παρθενία είναι περισσότερο τίμια. Θα μιμηθώ το Χριστό, τον καθαρό νυμφαγωγό και νυμφίο, ο οποίος και θαυματουργεί στο γάμο και με την παρουσία του τιμά τη συζυγία. Μόνον να είναι γάμος καθαρός και να μην συνδέεται με βρωμερούς πόθους» (Γρηγόριος Θεολόγος)
Ο γάμος είναι «κόσμος γαίης» (=στολίδι της γης) (Γρηγόριος Θεολόγος)

«O ένας για τον άλλο είμαστε με τον γάμο
τα χέρια, τα αυτιά, τα πόδια.
Τον αδύνατο διπλά τον δυναμώνει ο γάμος,
χαρά για τους φίλους και λύπη για τους εχθρούς.
Οι κοινές φροντίδες, απαλύνουν τους πόνους,
και οι χαρές, όταν γίνονται κοινές, είναι πιο χαρούμενες.
Στους  μονιασμένους ο πλούτος γίνεται πιο ευχάριστος
και στους φτωχούς όμως η ομόνοια είναι πιο ευχάριστη από τον πλούτο.
Και για τα δύο ο γάμος είναι το κλειδί της σωφροσύνης
και των πόθων,
και αναπόφευκτη σφραγίδα του έρωτα.
Ένα πουλάρι που παρηγορεί σκιρτώντας από αγάπη,
ένα ποτό που προέρχεται από το σπίτι
και είναι άγνωστο στους ξένους,
που δεν χύνεται έξω από το σπίτι και δεν πηγαίνει σε άλλον.
Μιά σάρκα οι δύο τους, μία ψυχή και ο πόθος μέσα τους
την ευσέβεια την ακονίζει συνέχει με το ίδιο κέντρισμα».
Δένει τον άνθρωπο με τον Θεό.
Όποιος έχει γυναίκα και παιδιά «πλείον Θεόν αμφαγαπάζει» (αγαπά τον Θεό περισσότερο).
Από τον γάμο προήλθαν οι ενάρετοι της Παλαιάς και της καινής Διαθήκης,
όπως οι Προφήτες, οι Απόστολοι,
ο Ιωάννης ο Πρόδρομος αλλά και ευσεβείς γυναίκες».
Ποίημα Γρηγορίου Θεολόγου
(Γρηγόριος ο Θεολόγος, Γρηγοριανό Ταμείο σελ. 206,208,209)
    
«Μερικοί κοσμικοί που ζούσαν αμελώς με ερώτησαν: «Πώς μπορούμε εμείς που ζούμε με συζύγους και είμαστε περικυκλωμένοι με τόσες κοινωνικές υποχρεώσεις να ακολουθήσουμε την μοναχική ζωή;
Και τους απάντησα: «Όσα καλά μπορείτε να τα κάνετε. Κανένα να μην περιγελάσετε, κανένα να μην κλέψετε, σε κανέναν να μην ειπείτε ψέματα, κανέναν να μην περιφρονήσετε, κανέναν να μην μισήσετε.
Να μην παραλείπετε τον εκκλησιασμό, να δείχνετε συμπόνια στους φτωχούς, κανέναν να μην σκανδαλίσετε. Σε ξένο πράγμα και σε ξένη γυναίκα να μην πλησιάσετε. Αρκεσθείτε στην ιδική σας γυναίκα (πρβλ.Λουκ.γ΄14). Εάν ζείτε έτσι, «ου μακράν έστε της βασιλείας των Ουρανών»
(Κλίμαξ Ιωάννου Σιναΐτου   κεφ.38, Λογ. α΄ περί αποταγής).

«Πουθενά, σε κανένα σχολείο, δεν ακούγεται έστω και μία λέξη για το Γάμο» (Ι.Ν Ξηροτύρης)
 
Ο Γάμος χωρίς Θεό… Ο Γάμος όπως τον καταντήσαμε εμείς…
(Ρητά σοφών και ασόφων εναντίον του Γάμου…)
 «Ρωτήθηκε ο Σωκράτης αν είναι καλό να παντρεύεται κανείς ή όχι. Ο φιλόσοφος απάντησε:
- Ό,τι από τα δύο κι αν κάνει κάποιος, θα μετανιώσει»
(Αρχαία Ελληνικά Ανέκδοτα, Σωκράτη Γκίκα σελ. 60)
 
«Αυτός που πρόκειται να παντρευτεί άρχισε κιόλας να μετανιώνει» (Μένανδρος)
«Όταν ρωτήθηκε ο Σωκράτης ποιοι άνθρωποι μετανιώνουν, απάντησε: «Όσοι παντρεύτηκαν»
«Ο γάμος, για να πούμε την αλήθεια, είναι κακό αλλά αναγκαίο κακό» (Μένανδρος)
«Είναι ο γάμος το άκρον άωτον της δυστυχίας» (Αντιφάνης)
«Η γυναίκα κατ ανάγκην είναι κακό κι ευτυχισμένος όποιος πήρε το μικρότερο!» (Μένανδρος)
«Εκτός από τη μάνα μου, μισώ όλες τις γυναίκες» (Ευριπίδης)
(Σταλαγμοί Αρχαίας Σοφίας, Αγγελική Ζαχαριά, σελ. 96,99,100,132)
«Ο γάμος είναι βρόγχος» (Θερβάντες)
«Διγαμία είναι όταν έχει κανείς δύο γυναίκες. Όταν έχει μία είναι μονοτονία»
 
«Ένας άνθρωπος πρέπει να ναι πάντα ερωτευμένος. Να γιατί δεν πρέπει να παντρεύεται ποτέ…
Το πραγματικό μειονέκτημα του γάμου είναι ότι μειώνει τη φιλαυτία. Και οι άνθρωποι που δεν είναι εγωιστές είναι άχρωμοι. Τους λείπει η ατομικότητα»
(Όσκαρ Ουάιλντ, εκδόσεις Στιγμή σελ.41,42)
 
«Όλοι οι γάμοι είναι επικίνδυνοι.
Ο γάμος είναι σκλαβιά που την έκαναν να φαίνεται εκπολιτισμένη»
(Εγώ ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, εκδόσεις Κάτοπτρο, σελ.207)
«Ο παντρεμένος ζει σαν σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος. Ο ανύπαντρος ζει σαν άνθρωπος και πεθαίνει σαν σκύλος» (Καβάφης)
«Πάντα να παντρεύεσαι νωρίς το πρωι. Έτσι αν ο γάμος δεν πάει καλά, δεν θα χαραμίσεις ολόκληρη την ημέρα» (Micky Rooney, αμερικανός ηθοποιός παντρεύτηκε 8 φορές)
«Πιστεύω πως όλοι πρέπει να παντρεύονται τουλάχιστον μία φορά, για να διαπιστώσουν πόσο ανόητος και ξεπερασμένος είναι ο θεσμός αυτός» (Μαντόνα)

Πατήστε εδώ για την μετάβασή σας στη σελίδα "Πότε και πώς νηστεύομε" http://www.imilias.gr/pote-kai-pos-nistevoume.html .

Πατήστε εδώ για την μετάβασή σας σε "Νηστειοδρόμιο" http://www.saint.gr/fast.aspx .