165.«εν σοι... ο αχώρητος Χριστός... χωρηθείναι ηυδόκησε».   Η Ενσάρκωσις ήταν το θαύμα και το μυστήριο της σμικρύνσεως του μεγάλου Θεού. Ο άπειρος Θεός σμικρύνεται και χωράει μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξι της Παρθένου. Έτσι η Θεοτόκος έγινε «Θεού αχωρήτου χώρα» . Όταν ο Θεός θέλησε να έλθη κοντά στον άνθρωπο δεν παρουσιάσθηκε με το άπειρο μέγεθος και το ανυπέρβλητο μεγαλείο της θεότητος.  Αλλά σμίκρυνε το μέγεθος του και «εκένωσε» (=άδειασε) το θεϊκό μεγαλείο της δόξης του. Έτσι η Θεοτόκος που εκλήθη να γίνη «τόπος σκηνώματος της δόξης του» μπόρεσε να χωρέση τον «αχώρητον» και να κράτηση στην άχραντη αγκάλη της…

164.«την γαρ σην μήτραν θρόνον εποίησε και την σην γαστέρα πλατυτέραν ουρανών απειργάσατο» (Θ. Λειτ. Μ. Βασιλείου).   Ο έμψυχος χώρος, η «παστάς» μέσα στην οποία έγινε ο γάμος των δύο φύσεων του Χριστού ήταν η μήτρα της Παρθένου. Ο μυστικός αυτός τόπος, το άδυτο και άβατο του θεομητορικού σκηνώματος, τα «άγια των αγίων» της νέας Σκηνής του Θεού απέκτησε έτσι νέες ιδιότητες και νέες διαστάσεις: η παρθενική μήτρα έγινε «θρόνος» που δέχθηκε τον Βασιλέα του κόσμου. Η θεομητορική κοιλία έγινε παλάτι, πλατύτερο και ευρυχωρότερο απ’ τον ουρανό, κατάλληλο για να κατοίκηση εκεί ο Κύριος του ουρανού και της γης.…

163.«η παστάς, εν η ο Λόγος ενυμφεύσατο την σάρκα».   Η Ενσάρκωσις ήταν ο γάμος που έγινε ανάμεσα στο Λόγο του Θεού και την ανθρώπινη σάρκα. Η μυστική αυτή ένωσις έγινε μέσα στους αγνούς κόλπους της Παρθένου, η οποία έτσι υπηρέτησε σαν «νυμφικός θάλαμος» (παστάς) . Η Παρθένος, με τη συμβολή της στην Ενσάρκωσι, έγινε κάτι ανώτερο απ’ το Χωρήβ και το Σινά. Τα βουνά εκείνα υπήρξαν απλώς τόποι Θεοφανίας, χώροι στους οποίους εμφανίσθηκε ο Θεός για λίγες στιγμές και χωρίς να τον δη μάτι ανθρώπου. Ο κόλπος όμως της Θεοτόκου δεν ήταν απλώς ένας παρόμοιος, ανθρώπινος χώρος. Δεν ήταν…

162.   «ενεδύσατο (ο Κύριος) εκ σου Θεομήτορ ωραιοτάτην ευπρέπειαν»   Ο χιτώνας που ύφανε ο Υιός του Θεού με τον άχραντο και αμόλυντο ιστό της ανθρώπινης φύσεως της Θεοτόκου ήταν όχι μόνο «καινούργιος», αλλά και ωραίος. Η θεία φύσις του Λόγου ντύθηκε «ωραιοτάτην ευπρέπειαν»! Η Θεοτόκος προσέφερε στον Υιό του Θεού την ωραιότερη ανθρώπινη φύσι. «Ως ωραία απεκύησε τον Ωραίον» (ΜΑ, 31) . Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός της Παρθένου ήταν «ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων» (Ψαλμ. 44,2) . Η αμόλυντη ύπαρξις της Θεοτόκου πρόσφερε κάλλος και ωραιότητα στην ανθρώπινη φύσι του Ιησού. Η συνεργία της Θεοτόκου στην…

161.   «ιστός εδείχθη Θεότητος, εν ω στολήν του σώματος ο Λόγος εξύφανε» (ΙΙ).   Ο Τριαδικός Θεός, ο Δημιουργός του ανθρώπου θέλησε να κατασκευάση νέους «χιτώνες» για τους ανθρώπους, σε αντικατάστασι των παλαιών και φθαρμένων «δερματίνων χιτώνων» (βλ. προηγούμενα σημειώματα) . Τη νέα αυτή στολή της ανθρωπίνης υπάρξεως δέχθηκε να υφάνη πρώτα για τον εαυτό Του ο Υιός και Λόγος του Θεού. Χρησιμοποιώντας έτσι την πάναγνη σάρκα της Παρθένου σαν υφάδι και υφαίνοντάς την πάνω στο στημόνι της θείας φύσεώς του έφτιαξε τον «άρραφο χιτώνα», της θεανθρώπινης υποστάσεώς του. «Νεκρώσεως τους χιτώνας Αδάμ εξεδύσατο και στολήν ημφιάσατο, μόνος ην εξύφανεν…

160. «τέτοκας απορρήτως ωδίνων άνευθεν» (ΙΙ).   Εφ’ όσον ο Ιησούς συνελήφθη χωρίς την μεσολάβησι της ηδονής («ηδονής πάρεξ») , γεννήθηκε και «ωδίνων άνευθεν»: «ωδίνας λαθούσα τέτοκας» (II) . Το γεγονός αυτό ήταν η πρώτη ενδειξις, ότι ο Ιησούς έσπασε το φαύλο κύκλο της ανθρώπινης καταδίκης: ηδονή - πόνος - θάνατος! Ο Ιησούς ήταν ο μόνος άνθρωπος που γεννήθηκε χωρίς να προκαλέση στην μητέρα του πόνο και δάκρυα. Ο Ιησούς ήταν ο μοναδικός άνθρωπος του οποίου η γέννησις δεν συνοδεύθηκε με δάκρυα ούτε της μητέρας του ούτε του ίδιου (διότι και ο Ιησούς πρέπει να γεννήθηκε χωρίς να κλάψη, μια…

159. «ηδονής πάρεξ... συνειληφυίαν» (Δ, 154).   Η σύλληψις του Ιησού από την Παρθένο Μαρία έγινε επίσης «ηδονής πάρεξ», χωρίς δηλαδή την μεσολάβησι της γενετησίου ηδονής. Η σύλληψις του Ιησού δεν έγινε κάτω από την πίεσι και την ώθησι της γενετησίου επιθυμίας, αλλά ήταν αποτέλεσμα της ελεύθερης θελήσεως του Θεού και της ελεύθερης συγκαταθέσεως της Θεοτόκου. Για να κατανοήσωμε το θέμα αυτό, πρέπει να επιμείνωμε κάπως περισσότερο.  Οι Πρωτόπλαστοι δημιουργήθηκαν από τον Θεό σε μια κατάστασι «απαθείας», δηλαδή σε μια κατάστασι ελευθερίας από κάθε επιθυμία, ακόμα και από τη γενετήσια. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, ότι οι Πρωτόπλαστοι δεν είχαν φυσικές…

158. «εβλάστησας άνευ σπέρματος, ον εγέννησε Πατήρ αρρεύστως» (II).   Η «υπέρ φύσιν» σύλληψις του Ιησού από την Παρθένο αναφέρεται, ειδικώτερα, στο γεγονός ότι έγινε «άνευ σπέρματος» (ανδρός) ή, όπως λέγει ο ι. Δαμασκηνός «ουκ εκ συναφείας ανδρός» (Έκδοσις Όρθ. Πίστεως, III,1) . Η «άνευ σπέρματος» σύλληψις του Ιησού δεν αποτελεί καταδίκη του ανθρωπίνου «σπέρματος» ούτε συνεπάγεται οποιαδήποτε μορφή εναντίον της γενετησίου λειτουργίας του ανθρώπου. Στην περίπτωσι της «ασπόρου» συλλήψεως του Ιησού εξαίρεται το γεγονός της υγιούς και καινής φύσεως του δεύτερου Αδάμ, του Χριστού. Με την πτώσι του πρώτου Αδάμ, η αμαρτία, σαν θανατηφόρο μικρόβιο, μπήκε μέσα στην ανθρώπινη…

157. «η πρόσληψις υπέρ λόγον και φύσιν» (ΜΔ).   Κατά τον Ευαγγελισμό, η Παρθένος αντιλήφθηκε ότι η σύλληψις του Ιησού ήταν αδύνατη, διότι δεν υπήρχαν οι φυσικές προϋποθέσεις. Γι’ αυτό ρώτησε έκπληκτη τον Άγγελο: «πώς έσται μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω»; Εκείνος όμως τη διαβεβαίωσε ότι η σύλληψις αυτή θα γίνη κατά ένα άρρητο τρόπο, έξω και πέρα απ’ τις φυσικές προϋποθέσεις: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι»! Η πρόσληψις της ανθρώπινης φύσεως από τη θεία είναι λοιπόν υπέρλογο και υπερφυσικό μυστήριο. Είναι δηλαδή γεγονός υπερφυσικό, που ξεπερνάει τους νόμους και τα όρια της φύσεως.…

156. «τις εξειπείν... δυνήσεται την υπέρ λόγον σύλληψιν;   Η σύλληψις του Ιησού από τη Θεοτόκο αποτελεί υπέρλογο μυστήριο. Ήταν επομένως πάνω και πέρα απ’ την λογική της Παρθένου. Ωστόσο Εκείνη δέχθηκε να συνεργήση στο υπέρλογο αυτό μυστήριο του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η συνεργία του ανθρώπου με τον Θεό δεν βασίζεται απαραίτητα στη λογική, στη συλληπτική δηλαδή ικανότητα και την κατανόησι του ανθρώπου, αλλά κυρίως στην πίστι και την αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό. Στη θέσι αυτή στηρίχθηκε η συνεργασία όλων εκείνων που κάλεσε ο Θεός για ένα συγκεκριμένο σκοπό, (πρβλ. την κλήσι του Αβραάμ, του Μωυσή κλπ.)…