166. «έσχες σαις αγίαις αγκάλαις υιόν τον πάντων Θεόν»
Η Θεοτόκος αξιώθηκε να κρατήση στην αγκαλιά της τον Υιόν του Θεού. Στην Ενσάρκωσι «ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου» έγινε. Ο Κύριος, σαν Υιός του Θεού βρισκόταν πάντα στον «κόλπο του Πατρός» (=αχώριστος πάντοτε από τον Θεό Πατέρα, Ιωάν, α' 18). Σαν «Υιός του Ανθρώπου» (Ματθ. η' 20) κρατείται για λίγο στους αγίους κόλπους της Θεομήτορος: «Κόλπων ουκ εκστάς, ανάρχου Γεννήτορος, εν κόλποις αγνής Κόρης υλίζεται» (II) . Γεμάτος έκστασι και απορία για το άρρητο αυτό μυστήριο, ο ιερός υμνωδός ψάλλει: «Ο εν κόλποις του Πατρός, πώς εν αγκάλαις της Μητρός;» (ΜΔ) .
Ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός της τρυφερότητος. Κανένας ειδωλολατρικός Θεός δεν κρατήθηκε στην αγκαλιά μιας Μητέρας. Όλοι τους είναι μεγάλοι, ώριμοι, σκυθρωποί και αυστηροί νομοθέται και υπερασπισταί των νόμων και των κανόνων. Μόνον ο Θεάνθρωπος Ιησούς γεννήθηκε σαν παιδί και έγινε «υιός αγκαλοφορούμενος». Μόνο ο Χριστιανισμός έχει Θεόν που ασπάζεται τον άνθρωπο. Στην εικόνα της «Γλυκοφιλούσης» δεν ασπάζεται η Παναγία τον Χριστό, αλλ’ ο Ιησούς αγκαλιάζει και ασπάζεται τη Θεομήτορα! Η εικόνα είναι συμβολική. Η Παρθένος εικονίζει την Εκκλησία, την πιστεύουσα ανθρωπότητα. Ο Ιησούς, στο πρόσωπο της Θεοτόκου ασπάζεται τον άνθρωπο της πίστεως.
Η αγάπη του Θεού μας μεταφράζεται σε μεγάλη και αμοιβαία οικειότητα και τρυφερότητα ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος «αγκαλίζεται χερσίν» (ΜΦ, 25) τον Θεόν και Εκείνος «γλυκοφιλεί» τρυφερά τον άνθρωπο!
Το μυστήριο της Ενσαρκώσεως είναι πολύπτυχο. Μια πτυχή του πολύ σημαντική είναι αυτή που μας αποκαλύπτει την τρυφερότητα του Θεού μας. Στο πρόσωπο της Παναγίας Μητέρας του απόθεσε τους ασπασμούς του που προώριζε για τον καθένα μας.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη)