«Κάποτε παρουσιάσθηκαν στον μακαρίτη (όσιο Συμεών) φίλοι του. Επειδή δε ένας από αυτούς χρειαζόταν να φάγη κρέας λόγω σωματικής νόσου, και μάλιστα κρέας από περιστεράκια, παρήγγειλε ο συμπονετικός και μακάριος Συμεών να ψηθούν τα πτηνά και να προσφερθούν στον έχοντα ανάγκη. Καθώς δε έτρωγε ο ασθενής, ο Αρσένιος που καθόταν κι αυτός στην τράπεζα τον κύτταζε σκυθρωπός. Αντιλήφθηκε λοιπόν ο μακάριος την διάθεσί του αυτή και θέλοντας να τον διδάξη να προσέχει μόνο τον εαυτό του και να μη νομίζη ότι υπάρχουν φαγώσιμα που με την μετάληψή τους μιαίνουν (διότι, λέγει, "όλα είναι καθαρά για τους καθαρούς" και "δεν υπάρχει τίποτε από τα εισερχόμενα που μπορεί να μιάνη την ψυχή"), συγχρόνως δε να δείξη στους συνδαιτημόνες και το ύψος της ταπεινώσεώς του, ώστε να μάθουν ότι υπάρχουν ακόμη τέκνα υπακοής στον Θεό και αληθινοί εργάτες της αρετής, λέγει προς αυτόν· "για ποιον λόγο, Αρσένιε, δεν προσέχεις μόνο στον εαυτό σου και δεν τρώγεις σκυμμένος κάτω από τον άρτο σου, αλλά προσέχεις αυτόν που λόγω ασθενείας τρώγει κρέας; Κοπιάζεις με τους λογισμούς και νομίζεις ότι υπερβάλλεις εκείνον σ’ ευσέβεια, επειδή τρώγεις λάχανα και σπέρματα της γης και όχι σαν τους αετούς περιστέρια και πέρδικες; Δεν άκουσες τον Χριστό να λέγη ότι δεν είναι τα εισερχόμενα δια του στόματος που μιαίνουν τον άνθρωπο, αλλά τα εξερχόμενα από αυτόν, δηλαδή οι πορνείες, οι μοιχείες, οι φόνοι, οι φθόνοι, οι πλεονεξίες και τα λοιπά; Γιατί δεν είσαι συνετός; γιατί δεν βλέπεις και δεν σκέπτεσαι με γνώσι, αλλά κατέκρινες κατά διάνοια τόσο ασύνετα τον εσθίοντα, λυπούμενος τάχα την σφαγή των ορνίθων, και λησμόνησες αυτόν που είπε, "ο μη εσθίων να μη κρίνη τον εσθίοντα;". Αλλά φάγε και συ από αυτά και μάθε ότι περισσότερη μίανση υπέστης από τον λογισμό παρά από την βρώσι των πτηνών". Και παίρνοντας ένα από τα πτηνά το έρριψε προς αυτόν ο άγιος παραγγέλλοντας να φάγει. Αυτός δε, καθώς ήκουσε τούτο, φοβούμενος το βάρος του επιτιμίου και γνωρίζοντας ότι η παρακοή της κρεοφαγίας είναι χειρότερη, βάλλοντας μετάνοια και ζητώντας το «ευλόγησε», πήρε το πτηνό και άρχισε να το καταμασά και να το τρώγει με δάκρυα. Όταν δε ο άγιος είδε ότι είχε αρκετά εκλεπτύνει με τα δόντια την τροφή και τώρα επρόκειτο να την καταπιεί, λέγει, "αρκεί, πτύσε το τώρα διότι τώρα που άρχισες να τρώγεις και συ, όπως είσαι γαστρίμαργος, ούτε ολόκληρος ο περιστερώνας δεν μπορεί να σε χορτάση και να σου σταματήση την ορμή προς αυτό". Έτσι με το να μη αρνηθή τη δοκιμή ο αοίδιμος μαθητής του μεγάλου τούτου πατρός, τήρησε την υπακοή, την οποία υποσχέθηκε ενώπιον του Θεού να φυλάξει μέχρι θανάτου» (τ. 19Α, σελ. 115-119).

    «Κατά την περίοδο των πανσέπτων νηστειών της αγίας Τεσσαρακοστής, ο αναφερθείς γνήσιος μαθητής του αγίου, Νικήτας Στηθάτος επιδιδόμενος κατά την συνήθειά του στους ιερούς αγώνες, κατ’ οικονομία της χάριτος σε στιγμή συστολής (της χάρης) προσβάλλεται από πνεύμα πορνείας. Επειδή όμως ο άνθρωπος ήταν εξαιρετικά συνετός και ακολουθούσε βίο αγωνιστικό με ασιτία και κάθε κακοπάθεια ήταν έκπληκτος και απορούσε από μέσα του. Έτσι, αναζητώντας από που και από ποια αίτια του διείσδυσαν μέσα του οι ρυπαροί και ακάθαρτοι λογισμοί τέτοιον καιρό, κατά τον οποίο είχε το σώμα του ξηραμένο από τους αγώνες της νηστείας και σχεδόν απονεκρωμένο από την άκρα ασιτία και αγρυπνία, μη ευρίσκοντας, χτυπιόταν δυνατά από την λύπη και την αθυμία, αφού δεν μπορούσε να πράξη τίποτε για θεραπεία του πάθους. Συνεχόμενος λοιπόν από λύπη επιδίδεται σε θερμή δέησι προς τον Θεό και τον άγιο. Μία λοιπόν ημέρα, ενώ έτσι παρακαλούσε κι εδεόταν στον Θεό και τον άγιο, αφού μετέλαβε εκείνης της πενιχράς τραπέζης και λιτής τροφής, ανακλίνεται με λύπη στο ασκητικό του σπήλαιο, διότι κατοικούσε ακόμη σε υπόγειο και θολωτό μέρος. Μόλις του φάνηκε ότι θα κοιμόταν, πριν ακόμη κλείση τους οφθαλμούς, όπως ήταν ξαπλωμένος ξυπνητός, βλέπει σε όραμα τον άγιο να έρχεται φανερά και να κάθεται κοντά στην κλίνη του, έπειτα να εγγίζη το ιμάτιό του και να τον καλή με το όνομά του. Λέγει δε "δεν γνωρίζεις, τέκνο μου, από που και για ποια αιτία σού διείσδυσαν αυτοί οι εμπαθείς λογισμοί;". Αυτός δε, μόλις είδε ξαφνικά και άκουσε τον άγιο, συμμαζεύτηκε στον εαυτό του με φόβο και αποκρίθηκε· "άγιε του Θεού, ενώ ενήργησα κάθε έρευνα γι’ αυτό, δεν μπόρεσα να εύρω την αιτία αυτής της ενοχλήσεως". Και ο άγιος· "αλλ’ εγώ ήλθα τώρα να σου την φανερώσω, πρόσεχε λοιπόν στα λόγια μου· γνώριζε, τέκνο, ότι βεβαίως αυτή προέρχεται από την υπερηφάνεια και οίησι (φούσκωμα, έπαρση) του λογιστικού μέρους της ψυχής σου· ταπείνωσε το φρόνημά σου, σύγκρινε τον εαυτό σου και τα ιδικά σου προς τις εντολές του Χριστού, και γρήγορα θα σου φύγει". Αφού είπε αυτά, ευθύς κρύφτηκε από την όρασι εκείνου. Αυτός δε ήλθε στον εαυτό του και σηκώθηκε γρήγορα από το σπήλαιο, έτρεξε πίσω από τον άγιο και ρωτούσε τον υπηρέτη· "είδες τον άγιο Συμεών να εξέρχεται από εδώ;". Τότε, αφού εξερεύνησε με ακρίβεια το λογιστικό του, ευρήκε σαφώς, όπως του είπε ο άγιος, την αιτία λόγω της οποίας ενέσκηψε στην ψυχή του το πάθος παρά προσδοκία και τέτοιον καιρό. Ταπεινώνοντας γι’ αυτό το φρόνημά του και συγκρίνοντας τα δήθεν κατορθώματά του μ’ ένα από τα παθήματα του Χριστού, τον εμπτυσμό, απαλλάχθηκε ευθύς από την ενόχλησι των λογισμών και του πάθους και τον κατέλαβε παρηγοριά του αγίου Πνεύματος δια δακρύων και κατανύξεως. Ευχαρίστησε γι’ αυτό μεγάλως τον θεολόγο πατέρα και ανέπτυξε ακόμη περισσότερο την αφοσίωσι και αγάπη του προς αυτόν» (τ. 19Α, σελ. 319-321).

    «Να μετανοούμε κάθε ώρα, θα λέγαμε, για όσα σαν άνθρωποι πλημμελούμε, όχι μόνο δια της σαρκός αλλά και δια μέσου του νοός και των αφανών λογισμών της ψυχής» (19Α,87)

    «Να καταπολεμήσει μεν τα πάθη του μπορεί ο άνθρωπος, να τα εκριζώσει όμως δεν μπορεί καθόλου· και να μη διαπράξη μεν το πονηρό έχει εξουσία, να μη το σκεφθή όμως δεν έχει ακόμη. Ευσέβεια όμως είναι όχι μόνο να πράττη το αγαθό, αλλά και να μη συλλογίζεται τα πονηρά· όποιος συλλογίζεται λοιπόν πονηρά δεν μπορεί ν’ αποκτήση καθαρή καρδιά· πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού από αυτό μολύνεται σαν καθρέπτης από πηλό; Ως καθαρή καρδιά εκλαμβάνω τούτο, όχι μόνο το να μη ενοχλήται κανείς από κάποιο πάθος, αλλά και το να μη σκέπτεται κάτι πονηρό ή βιοτικό, οποτεδήποτε θέλη, να έχη δε μέσα του μόνο την μνήμη του Θεού σε ακράτητο έρωτα· διότι στο καθαρό φως ο οφθαλμός βλέπει καθαρά τον Θεό, αφού δεν μεσολαβεί τίποτε άλλο στην θέα» (τ. 19Α, σ. 493).

    «Πρέπει όλους τους λογισμούς που μας έρχονται να τους εξετάζομε με προσοχή και να τους αντιπαραβάλλουμε με τις μαρτυρίες από τις θεόπνευστες Γραφές και από την διδασκαλία των πνευματικών και άγιων πατέρων, και εάν τους ευρίσκομε να συμφωνούν με αυτές και να είναι ισοδύναμοι, να τους κρατάμε με κάθε δύναμη και να φιλοδοξούμε να τους κάνουμε έργο. Εάν όμως τους ευρίσκομε να μη συμφωνούν με το λόγο της αληθείας, να τους διώχνομε από μέσα μας με πολλή οργή, σύμφωνα με αυτό που έχει γραφεί "να οργίζεσθε και να μη αμαρτάνετε". Διότι, σαν μόλυσμα και κεντρί του θανάτου, έτσι πρέπει ν’ αποφεύγομε την προσβολή που γίνεται μέσα μας από τους εμπαθείς λογισμούς» (τ. 19Γ, σελ. 357-359).

    «Τους λογισμούς που σπείρονται σε σας από τους δαίμονες, οδηγούμενοι από την πίστη να τους εξομολογείσθε σ’ αυτόν (τον Πνευματικό), επειδή κατά το λόγιο, τραύματα που φανερώνονται δεν θα χειροτερεύσουν. Όπως δηλαδή τα φίδια, έως ότου κρύπτονται μέσα στις φωλιές τους, ζουν και γεννούν πολλά φιδάκια, όταν δε εξέλθουν από τις φωλιές τους έρποντας φανερά αυτά τα ίδια φανερώνονται στους ανθρώπους και φονεύονται από αυτούς, κατά τον ίδιο τρόπο και οι πονηροί λογισμοί, στηλιτευόμενοι από ημάς και φανερούμενοι στους πατέρες μας, φονεύονται με την μάχαιρα του θείου λόγου και δεν γεννούν μέσα μας τα σπέρματα, δια των οποίων η πράξη κατευθύνεται προς τα φαύλα». «Εάν δε εξ’ αιτίας της ραθυμίας μας οι φαύλοι λογισμοί επιτύχουν και νυσταγμένοι πράξουμε κάποια ανθρώπινη αδυναμία, παρακαλώ ούτε τότε να καθυστερήσουμε· ας τρέξουμε γρήγορα να προσπέσουμε στα πόδια του οσίου πατρός μας, να κατηγορήσουμε χωρίς ντροπή το κακό με δάκρυα και, δεχόμενοι με θερμή μετάνοια στυπτικά ή καυτηριαστικά φάρμακα από αυτόν, να εύρουμε γρήγορα την θεραπεία» (19Α,145-147)

    «Να έχουμε καθαρή την καρδιά με την επιμέλεια των τρόπων και τη συνεχή εξομολόγηση των κρυπτών λογισμών της ψυχής. Διότι η εξομολόγηση των λογισμών αυτών που γίνεται από εμάς συνεχώς και κάθε ημέρα, και που κινείται από μεταμέλεια της καρδιάς, προκαλεί σ’ εμάς μετάνοια για όσα πράχθηκαν ή και μελετήθηκαν» (19Δ,59)

    «Αλλά έστω αν λογισμό μικρό δεχτείς μες στην καρδιά σου, ή αντιπάθεια δίκαιη είτε άδικη για κάποιον, ή πεις λόγο έναν πονηρό ή άνομη κάνεις σκέψη, εάν με κλάματα θερμά πικρά δε μετανιώσεις κι αυτά με τη μετάνοιά σου από σένα δεν τα διώξεις, αλλά και κάθε λογισμό πονηρό της καρδιάς σου, δεν παραμένει αυτό ποτέ· γιατί ’ναι Πνεύμα θείο μ’ εμέ και τον Πατέρα μου σαν ομοούσιό μου, μα ξάφνου φεύγει μυστικά, ήλιος που βασιλεύει, κρύφτηκε σε ριπή οφθαλμού και δεν το βλέπει ούτ’ ένας. Και πώς να υπάρξει σε ψυχή που κάθαρση δεν είδε και σε συναίσθηση ποτέ δεν έφτασε μετάνοιας; Και την ακάθεκτη ορμή πώς της φωτιάς ν’ αντέξει ψυχή, απ’ αγκάθια αμαρτιών, μα και παθών γεμάτη;» (τ. 19ΣΤ, σ. 389, στιχ. 120-132).

(ΕΠΕ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου)

(Η συλλογή των κειμένων έγινε από τον π. Νικόλαο Πουλάδα)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 13
Στίχ.6. Η παραβολή της άκαρπης συκιάς.
13.6 ῎Ελεγεν δὲ ταύτην τὴν παραβολήν(1)·
Συκῆν(2) εἶχέν τις πεφυτευμένην ἐν τῷ ἀμπελῶνι(3) αὐτοῦ,
καὶ ἦλθε ζητῶν καρπὸν ἐν αὐτῇ καὶ οὐχ εὗρεν.
6 Ο Ιησούς τους είπε ακόμη την ακόλουθη παραβολή:
«Κάποιος είχε φυτέψει στο αμπέλι του μια συκιά·
όταν όμως πήγε να μαζέψει απ’ αυτή σύκα, δε βρήκε.
(1) Με την παραβολή αυτή τονίζεται η μακροθυμία αλλά και η αυστηρότητα του Θεού.
Οσοδήποτε και αν αναβάλλει την επίσκεψή του για τιμωρία του αμαρτωλού,
με σκοπό να δώσει σε αυτόν καιρό για μετάνοια,
πάντως μία ημέρα θα πραγματοποιήσει αυτή.
Αποτελεί λοιπόν η παραβολή συνέχεια της απειλής του προηγ. στίχου:
«εάν δεν μετανοήσετε, ομοίως θα χαθείτε» (p).
(2) Το κύριο υποκείμενο της παραβολής μπαίνει μπροστά με έμφαση (p).
«Με την άκαρπη συκιά υποδηλώνει την συναγωγή των Ιουδαίων,
που είχε πλούσιο φύλλωμα και άνθιζε πολύ, δηλαδή σε λόγια του νόμου και προφητικά·
αλλά δεν παρήγαγε καρπό, δηλαδή αρετή» (Ζ). «Παρομοιάζει την συναγωγή
και με άλλα φυτά η ιερή Γραφή, με το αμπέλι, εννοώ, και την ελιά
και τους δρυμούς (Ωσηέ ι 1,Ιερεμ. ια 16)» (Κ).
«Αλλά και ο καθένας μας, είναι φυτεμένος σαν συκιά στο αμπέλι του Θεού,
την Εκκλησία, ή γενικά στον κόσμο αυτόν» (Θφ).
(3) Το αμπέλι είναι κατάλληλο έδαφος για φύτεμα συκιάς (g).
Στο Δευτ. κβ 9 απαγορεύεται η σπορά σταριού σε αμπέλι.
Αλλά το να φυτέψει κάποιος σε αυτό δέντρα καρποφόρα δεν αποτελούσε
παραβίαση αυτής της απαγόρευσης. Και μέχρι σήμερα κάθε είδους καρποφόρα
δέντρα φυτεύονται στα αμπέλια και τους αγρούς στην Παλαιστίνη (p).
Αξιόλογη η εκδοχή: «Αμπέλι είναι ο κόσμος, επειδή φυτεύτηκε για να παράγει καρπό
γλυκύτατο στο Θεό» (Ζ) ή, εφόσον συκιά θα εννοήσουμε κάθε πιστό,
τότε αμπέλι είναι η εκκλησία (δ). «Οικοδεσπότης είναι ο Θεός και Πατέρας» (Θφ),
ο οποίος και στον καθένα μας «έρχεται ζητώντας καρπό ο Θεός, και αν σε βρει άκαρπο,
προστάζει να αποκοπείς από αυτήν τη ζωή» (Θφ).
Η συκιά φυτεύτηκε στο αμπέλι, στο καλύτερο δηλαδή έδαφος,
το οποίο καλλιεργούνταν κάθε χρόνο για ευφορία του αμπελιού.
Συνεπώς και για τη συκιά καταβάλλονταν και δαπάνες και κόποι και ιδιαίτερες φροντίδες,
πολύ περισσότερο από εκείνες οι οποίες γίνονται για τις συκιές τις φυτεμένες σε χέρσο τόπο.
Είμαστε λοιπόν και εμείς συκιές που φυτευτήκαμε μέσω του βαπτίσματός μας
στην εκκλησία και τύχαμε της εξαιρετικής χάρης και εύνοιας
να πάρουμε θέση ορισμένη σε αυτήν. Όπως όμως είναι φυσικό,
ζητά και από εμάς καρπό ο Θεός, όπως και ο ιδιοκτήτης του αμπελιού από τη συκιά του.
Έρχεται λοιπόν ο ίδιος και ζητά τον καρπό αυτόν, δείχνοντας έτσι το μέγα ενδιαφέρον
του να βρει καρποφόρα τη συκιά. Ζητά εμφανή δείγματα για το ότι η αλήθεια
του ευαγγελίου του και η χάρη του Πνεύματός του, με τα οποία πλούσια ποτίζει
και τρέφει τη συκιά του, δεν διατίθενται μάταια σε αυτήν. Ζητά όχι φύλλα μόνο και βλαστούς.
Δεν αρκείται στις επικλήσεις Κύριε, Κύριε· ούτε σε υποσχέσεις και αποφάσεις επιπόλαιες.
Θέλει οι σκέψεις μας, τα λόγια μας και οι ενέργειές μας να είναι πάντοτε σύμφωνες
με το ευαγγέλιο του φωτός και της αγάπης. Αυτοί είναι οι καρποί τους οποίους από εμάς ζητά.

Δε θα δοκιμάσουμε "πεθαμενίλα"
Ήμουν θλιμμένος μετά από πρόσφατο θάνατο προσφιλούς μου προσώπου.
Σκεπτόμουν για μέρες το θέαμα του ενταφιασμού.
Την κάλυψη του νεκρού μετα χρώματα και την επακόλουθη σήψη του σώματος...
Πώς θα ήταν ο άνθρωπος, εάν δεν υπήρχε η πτώση των πρωτοπλάστων;
Διαρκής χαρά, κανένα ερώτημα για την αιώνια μακαριότητά μας.
Τώρα "σκωλήκων βρώμα και δυσωδία".
Επάνω σ' αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις με πέτυχε ο παππούλης μ' ένα τηλεφώνημά του.
- Γιωργάκη, κάνεις ιατρείο αυτήν την ώρα;- Όχι, Γέροντα, τελείωσα.
- Άνοιξε το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο στο Ε' Κεφάλαιο, στίχος 24 -είναι το
Ευαγγέλιο που διαβάζουμε στις κηδείες- και διάβασέ το αργά.
Άρχισα να διαβάζω: "Αμήν, αμήν λέγω υμίν, ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων
τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται,
άλλα μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν".
Με διέκοψε απότομα: -Το κατάλαβες; Δεν υπάρχει θάνατος!
Δεν θα δοκιμάσουμε την "πεθαμενίλα"! "Μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν".
Πόσο μας αγάπησε ο Θεός...Και αυτό το φρόντισε.
Το λέει και ο Απόστολος της Νεκρώσιμης Ακολουθίας: "Ει γαρ πιστεύομεν ότι Ιησούς
απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού άξει συν αυτώ".
Το σκέφτηκες ποτέ αυτότο "άξει συν αυτώ"; Ο Θεός δεν θα συγκεντρώσει εκεί πτώματα.
Ζωντανούς θα μαζέψει κοντά Του. Στο πρόσωπο του Χριστού αναστήθηκε η ανθρώπινη φύση.
Καλά σου το είπα: δεν θα δοκιμάσουμε "πεθαμενίλα". Το κατάλαβες;
Και έκανε μια θαυμάσια περιγραφή της ζωής κοντά στον αναστάντα Χριστό.
-Εκεί θα υμνούμε την Αγία Τριάδα, με τα Σεραφίμ και τα Χερουβίμ, αενάως.
Ναι, εμείς οι αμαρτωλοί και ανάξιοι, γιατί τόσο πολύ μας αγάπησε ο Θεός...
Η φωνή του έσβηνε σιγά σιγά από τη συγκίνηση :-Κλαίω, βρε Γιωργάκη, από χαρά.
Τί ουράνια πράγματα είναι ετούτα που μας δωρίζει ο Θεός;
Μνήσθητι και ημών, Κύριε εν τη βασιλεία Σου.
Γέροντα, εύχου για όλους τους ανθρώπους της γης.

[Περιοδ. Πειραϊκή Εκκλησία, τ.101, σ.33]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.200-201)

Ο ουράνιος μισθός για την αναπηρία
Όταν έχουμε κάποια αναπηρία, αν κάνουμε υπομονή και δεν γκρινιάζουμε,
τότε έχουμε μεγαλύτερο μισθό. Γιατί όλοι οι ανάπηροι αποταμιεύουν.
Ένας κουφός έχει τσέκ στο Ταμιευτήριο του Θεού από το κουφό αυτί,
ένας τυφλός από το τυφλό μάτι, ένας κουτσός από το κουτσό πόδι.
Είναι μεγάλη υπόθεση! Αν κάνουν και λίγο αγώνα κατά των ψυχικών παθών,
θα έχουν να λάβουν και στεφάνια από τον Θεό.
Βλέπεις, οι ανάπηροι πολέμου παίρνουν σύνταξη, παίρνουν και παράσημα.
Όποιος έχει ομορφιά, λεβεντιά, υγεία, και δεν αγωνίζεται
να κόψη τα ελαττώματά του, θα του πη ο Θεός:
«Απήλαυσες στην ζωή σου τα αγαθά σου, την λεβεντιά σου!
Τί σού χρωστώ τώρα; Τίποτε». Ενώ όποιος έχει μια αναπηρία - είτε έτσι γεννήθηκε,
είτε την κληρονόμησε από τους γονείς του, είτε την απέκτησε αργότερα -,
πρέπει να χαίρεται, γιατί έχει να λάβη στην άλλη ζωή.
Όταν μάλιστα δεν έχει φταίξει, θα έχει καθαρό ουράνιο μισθό, χωρίς κρατήσεις.
Δεν είναι μικρό πράγμα μια ολόκληρη ζωή να μην μπορεί κάποιος λ.χ.
να απλώσει το πόδι του, να μην μπορεί να καθήσει,
να μην μπορεί να κάνει μετάνοιες κ.λπ.
Στην άλλη ζωή ο Θεός θα του πή: «Έλα, παιδί μου, κάθησε πια αιώνια άνετα
σ’ αυτήν την πολυθρόνα». Γι’ αυτό λέω, χίλιες φορές να είχα γεννηθή
καθυστερημένος διανοητικά, τυφλός, κουφός, γιατί θα είχα να λάβω τότε από τον Θεό.
Οι ανάπηροι, εάν δεν γογγύζουν, αλλά δοξολογούν ταπεινά τον Θεό
και ζουν κοντά Του, θα έχουν την καλύτερη θέση στον Παράδεισο.
Ο Θεός θα τους κατατάξη με τους Ομολογητές και τους Μάρτυρες,
που έδωσαν για την αγάπη του Χριστού τα χέρια και τα πόδια τους,
και τώρα στον Παράδεισο φιλούν με ευλάβεια συνέχεια τα πόδια και τα χέρια του Χριστού.
-Και όταν, Γέροντα, κάποιος είναι λ.χ. κουφός και γκρινιάρης;
-Και τα μικρά παιδιά γκρινιάζουν. Ο Θεός σε πολλά δεν δίνει σημασία.
Βλέπετε, οι καλοί γονείς αγαπούν όλα τα παιδιά τους εξίσου,
αλλά δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα αδύνατα ή τα ανάπηρα.
Το ίδιο κάνει και ο Θεός, ο Καλός μας Πατέρας, για τα παιδιά Του
που είναι αδύνατα σωματικά ή πνευματικά, αρκεί αυτά να έχουν αγαθή
διάθεση και να Του δίνουν το δικαίωμα να επεμβαίνη στην ζωή τους.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 236-237)

Κάνε το καλό και θάψε το κάτω από την πέτρα, εκείνο από την πέτρα θα φτιάξει γλώσσα για τον εαυτό του και θα αναγγελθεί.

Εάν είσαι στη φυλακή για τη δικαιοσύνη, όλα τ’ αστέρια θα λάμπουν επάνω από τη φυλακή σου και θα δουλεύουν για την ελευθερία σου.

Εάν είσαι στην κρεμάλα για τη δικαιοσύνη, όλοι οι ουρανοί θα κινηθούν και θα δουλέψουν τον θάνατό σου να τον μετατρέψουν σε ζωή.

Να είσαι άνθρωπος, είναι λίγο.
Να είστε θεοί, λέει η Αγία Γραφή.
Να είσαι άνθρωπος, είναι χαμηλός στόχος.
Να είστε θεοί, είναι ο πιο υψηλός στόχος.

Πεινασμένοι, κανένας στόχος δεν θα σας χορτάσει εκτός από τον πιο υψηλό.

Διψασμένοι, κανένας στόχος δεν θα σας ποτίσει εκτός από τον πιο υψηλό.

Εκείνοι, που σάς ψιθυρίζουν στ’ αυτιά: «Να είστε άνθρωποι», στην πραγματικότητα σας λένε: «Να είστε αυτό που είστε λίγο διαφορετικά».

Ενώ ο Θεός, πιστεύοντας σε σας, σας ψιθυρίζει το πιο υψηλό και το πιο στοργικό μυστικό: «Να είστε θεοί»!

Περισσότερο απ’ αυτό τίποτα δεν μπορεί να ειπωθεί. Επάνω απ’ αυτό τα λόγια χάνονται και η σιωπή γίνεται φλύαρη.

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 123-24)

Τώρα θα σας αναφέρω ένα θαύμα που μου διηγήθηκε κάποια γυναίκα.

Το θαύμα αυτό έγινε σε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι. Σημειωτέον ότι αυτό, όταν ήταν δώδεκα ετών, ήταν αρκετά ανεπτυγμένο σωματικά.

Κάποια μέρα λοιπόν πήγαν μαζί με τον πατέρα της σε κάποιο άλλο χωριό, για να βοηθήσουν μια φιλική τους οικογένεια στον θέρο [θερισμό]. Εκεί συναντήθηκαν με κάποιον άλλο, ο οποίος μόλις είδε την κόρη, είπε στον πατέρα της:

– Ε, Χαραλάμπη, είσαι για γαμπρό! Μεγάλωσε η κόρη σου.

Από εκείνη τη στιγμή το κορίτσι αρρώστησε. Ζαλιζόταν, είχε ναυτία και δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της. Επέστρεψαν στο σπίτι, αλλά η υγεία της επιδεινωνόταν σταδιακά, ώσπου έμεινε κατάκοιτη στο κρεβάτι.

Χάθηκε και η φωνή της και έφτασε στα τελευταία της.

Πέρασαν έξι μήνες και στο τέλος οι γείτονες που την επισκέπτονταν περίμεναν πως θα πέθαινε, αφού ούτε έτρωγε ούτε έπινε για μέρες. Το μόνο που έκανε ήταν να τους ακούει σιωπηλή.

Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μία γυναίκα που κάθισε δίπλα της.

Τότε ήταν που η κοπέλα κίνησε για πρώτη φορά τα χέρια και τα πόδια της.

Οι άνθρωποι που ήταν στο σπίτι δεν έβλεπαν τη γυναίκα και νόμιζαν πως η μικρή πεθαίνει.

– Μη φοβάσαι, θα γίνεις καλά. Είμαι η Μαρίνα, της είπε η γυναίκα.

Την σταύρωσε, την χάιδεψε στο κεφάλι και συνέχισε:

– Κάτω από το κρεβάτι σου έχω ένα ζευγάρι παπούτσια. Με αυτό που έχουν μέσα, να περάσεις όλο σου το σώμα, απ’ άκρη σ’ άκρη.

Το κορίτσι άνοιξε τα μάτια, έκανε αυτό που της είπε η Αγία και μετά από δυο-τρεις μέρες άρχισε να συνέρχεται, να τρώει και να μιλάει.

Ο κόσμος δεν καταλάβαινε πώς συνέβη αυτό και το είπαν στον ιερέα. Εκείνος, αφού άκουσε όσα συνέβησαν, τους συμβούλεψε να την πάνε στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, που βρισκόταν στο κοντινό χωριό «Περδικονέρι» και να αλείψουν το σώμα της με το λάδι που έχουν τα δυο καντήλια της Ωραίας Πύλης.

Πράγματι, την ανέβασαν στο γαϊδουράκι και πήγαν.

Όταν έφτασαν στον ναό, οι γονείς της έβαλαν ένα άλλο κοριτσάκι να την αλείψει με το λαδάκι της Αγίας σε όλο το σώμα. Αμέσως μόλις τελείωσε, η κόρη σηκώθηκε όρθια και έφυγε περπατώντας!

Η κυρία που μου διηγήθηκε το θαύμα αυτό, ζει ακόμη και είναι παντρεμένη στην Βυτίνα της Αρκαδίας.

Είθε να έχουμε την ευλογία της Αγίας Μαρίνας και να επικαλούμεθα την Χάρη της για τη θεραπεία της ψυχής και τού σώματος!

(από το βιβλίο του Παρασκευά Λαμπρόπουλου, οι “Εμπειρίες μου κοντά στον Άγιο Πορφύριο”, έκδοση η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2015, πηγή: "πεμπτουσία")

«… λαμβάνοντας από την αγία Θεοτόκο και αειπαρθένο Μαρία σαν ζύμη έμψυχη σάρκα» (τ. 19Β, σ. 123).

«… την Μαρία την υπεράμωμη, την υπέραγνη και αγνή παρθένο, οδήγησε ως νύμφη. Και την λέγω αυτήν υπέραγνη και υπεράμωμη σε σχέση μ’ εμάς και τους τότε ανθρώπους, συγκρίνοντας αυτήν μ’ εκείνους και μ’ εμάς τους δούλους της ως προς τον νυμφίο της όμως και τον Πατέρα εκείνου, είναι άνθρωπος βέβαια, αγία όμως και υπεραγία, καθαρότατη και άχραντη περισσότερο από όλους τους ανθρώπους όλων των γενεών. Αυτήν λοιπόν οδήγησε νύμφη κι έκαμε γάμους για τον Υιό του» (τ. 19Β, σ. 173).

«Συνέλαβε λοιπόν η Παρθένος κι εγέννησε παραδόξως από δύο φύσεις, την θεότητα και την ανθρωπότητα, έναν Υιό, τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, χωρίς να διαφθείρει την παρθενία της και χωρίς να χωρισθεί ο κόλπος από τον πατρικό» (τ. 19Β, σ. 173).

«Έτσι λοιπόν, πιστεύοντας ολόψυχα και μετανοώντας θερμά, συλλαμβάνουμε, όπως ειπώθηκε, στις καρδιές μας τον Λόγο του Θεού, όπως η Παρθένος, με το να διατηρούμε δηλαδή τις ψυχές μας παρθένες και αγνές. Κι όπως εκείνη, επειδή ήταν υπεράμωμη, δεν την έφλεξε το πυρ της θεότητας, έτσι ούτε εμάς μας καταφλέγει, όταν διατηρούμε αγνές και καθαρές τις καρδιές αλλά γίνεται δροσιά από τον ουρανό και πηγή ύδατος και αθάνατης ζωής, που ρέει μέσα μας… Αφού όμως ο Λόγος του Θεού σαρκώθηκε μια φορά από την Παρθένο και γεννήθηκε σωματικώς από αυτήν ανεκφράστως και υπέρ λόγον, δεν μπορεί όμως αυτός να σαρκωθεί ή να γεννηθεί σωματικώς και πάλι από τον καθένα μας, τι κάνει; Από εκείνη την άχραντη σάρκα του, την οποία προσέλαβε από τις αγνές λαγόνες της πανάχραντης και Θεοτόκου Μαρίας, δια της οποίας γεννήθηκε σωματικώς, από αυτήν την σάρκα μας μεταδίδει για βρώση και τρώγοντάς την, έχομε μέσα μας όλον τον σαρκωμένο Θεό και Κύριό μας Ιησού τον Χριστό, αυτόν τον Υιό του Θεού και υιό της παρθένου και πανάμωμης Μαρίας, τον καθισμένο δεξιά του Θεού και Πατρός, ο καθένας από μας τους πιστούς τρώγοντας αυτήν την σάρκα του, τον έχομε μέσα μας, κατά το λεγόμενο από τον ίδιο· «εκείνος που τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου μένει μέσα μου κι εγώ μέσα σ’ αυτόν», χωρίς να προέρχεται ή να γεννάται σωματικώς και να χωρίζεται από εμάς. Πράγματι, δεν γνωρίζεται όντας κατά σάρκα σ’ εμάς ως βρέφος αλλά ευρίσκεται ασωμάτως σε σώμα, αναμιγνυόμενος κατά τρόπο ανέκφραστο με τις ουσίες και φύσεις και θεοποιώντας μας ως συσσώμους του και ως όντες σάρκα από την σάρκα του και οστούν από τα οστά του. Αυτό είναι μέσα μας το θαυμαστό της ανέκφραστης οικονομίας αυτού κι επάνω από λόγο συγκαταβάσεως, αυτό το μυστήριο το γεμάτο από μεγάλη φρίκη, αυτό που ανέβαλλα να το γράψω κι έτρεμα να το επιχειρήσω» (τ. 19Β, σελ. 177-179).

«Όλοι οι άγιοι βέβαια τον συνέλαβαν και τον έχουν κατά χάρη και δωρεά. Από την πανάμωμη μητέρα του δανείσθηκε την παναμώμητη σάρκα του, και αντί αυτής της εδώρησε την θεότητα -τι παράξενη και καινή συναλλαγή!- ενώ από τους αγίους δεν λαμβάνει βέβαια σάρκα, μεταδίδει όμως σ’ αυτούς την θεωμένη σάρκα του. Και πρόσεχε, σε παρακαλώ, το βάθος του μυστηρίου. Η χάρις του Πνεύματος λοιπόν, δηλαδή το πυρ της θεότητας, είναι του Σωτήρος μας και Θεού από την φύση και την ουσία του, το σώμα του όμως δεν είναι από εκεί, αλλά από την πάναγνη και άγια σάρκα της Θεοτόκου και από τα πανάχραντα αίματά της, και από αυτήν την ανέλαβε και την ιδιοποιήθηκε, κατά το ιερό λόγιο, «και ο Λόγος έγινε σάρκα». Αυτήν λοιπόν μεταδίδει στους αγίους ο Υιός του Θεού και της άχραντης Παρθένου από την φύση και την ουσία του συναϊδίου Πατρός του μεταδίδει, όπως λέχθηκε, την χάρη του Πνεύματος, δηλαδή την θεότητα, όπως λέγει δια του προφήτου «και θα συμβεί στις έσχατες ημέρες να διαχύσω από το Πνεύμα μου επάνω σε κάθε σάρκα», που επίστευσε δηλαδή· από την φύση και την ουσία όμως εκείνης που τον εγέννησε κυρίως και αληθώς μεταδίδει την σάρκα την οποία ανέλαβε από αυτήν. Κι όπως ακριβώς όλοι εμείς ελάβαμε από το πλήρωμά του, έτσι όλοι μεταλαμβάνουμε από την αμώμητη σάρκα της παναγίας Μητέρας του, την οποία ανέλαβε από αυτήν· κι όπως ο Χριστός και Θεός μας έγινε Υιός της και Θεός, ενώ διετέλεσε αδελφός μας, έτσι κι εμείς -πω πω ανέκφραστη φιλανθρωπία!- θα γίνομε υιοί της Θεοτόκου μητέρας του και αδελφοί του ίδιου του Χριστού» (τ. 19Β,σ. 183).

«Η Μητέρα του Θεού λοιπόν είναι δέσποινα και βασίλισσα, κυρία και μητέρα όλων των αγίων, ενώ οι άγιοι είναι αφ’ ενός μεν όλοι δούλοι της, επειδή είναι Μητέρα του Θεού, και αφ’ ετέρου υιοί αυτής, εφ΄ όσον μεταλαμβάνουν από την πανάχραντη σάρκα του Υιού της (ο λόγος είναι πιστός· διότι η σάρκα του Κυρίου, είναι σάρκα της Θεοτόκου), και μεταλαμβάνοντας από αυτήν την θεωθείσα σάρκα του Κυρίου, ομολογούμε και πιστεύουμε ότι μεταλαμβάνουμε αιώνια ζωή, εάν βέβαια δεν την τρώμε αναξίως και μάλλον σε κρίμα των εαυτών μας. Συγγενείς πάλι αυτής είναι τριπλώς οι άγιοι· κατά έναν τρόπο εφ΄ όσον προέρχονται από τον ίδιο πηλό και την ίδια πνοή, δηλαδή έχουν ψυχής συγγένεια· δεύτερον, εφ΄ όσον προσέλαβαν από την σάρκα της ευρίσκονται μαζί της σε κοινωνία και σε μετουσία· και τρίτον, εφ΄ όσον αυτοί αγιάσθηκαν κατά Πνεύμα δι’ αυτής ο καθένας μέσα του μπορεί να συλλαμβάνει ομοίως τον Θεό των όλων, όπως κι εκείνη είχε αυτόν μέσα της. Διότι, παρ’ όλο που τον γέννησε σωματικώς, όλον αυτόν τον είχε μέσα της πάντοτε και πνευματικώς και ομοίως τον έχει αχώριστο τώρα και πάντοτε» (τ. 19Β, σελ. 185-7).

«Πρώτη η Θεοτόκος Μαρία ευαγγελίζεται από τον άγγελο κι αφού της αναγγέλθηκε η βουλή του Κυρίου πιστεύει, πείθεται και λέγει «να, η δούλη Κυρίου, ας γίνει σε μένα κατά τον λόγο σου». Κι έτσι πρώτη εδέχθηκε ουσιωδώς μέσα της τον Λόγο του Θεού, ο οποίος λύτρωσε την ψυχή της από τον αιώνιο εκείνο θάνατο» (τ. 19Β, σ. 291).

«Ο Θεός Λόγος έλαβε σάρκα από την αγνή Θεοτόκο και αντ’ αυτής έδωσε όχι σάρκα, αλλ’ ουσιωδώς άγιο Πνεύμα. Και αρχικώς ζωοποίησε μ’ αυτό την τίμια και υπεράμωμη ψυχή της, και την ανέστησε από τον θάνατο» (τ. 19Β, σ. 295).

(ΕΠΕ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου)

(Η συλλογή των κειμένων έγινε από τον π. Νικόλαο Πουλάδα)

σύλλογος θεοσεβών
Αλλοίμονο, αν άνθρωποι, που ζητούν την ευτυχία τους στα υλικά και ζουν σαν άλογα και γαϊδούρια, βρίσκωνται ανάμεσά μας, σε ένα χώρο, που είναι πνευματικό θέατρο και θεοσεβής σύλλογος.
Ε.Π.Ε. 34,554
οίκος δεσποτικός
Η Εκκλησία είναι οίκος του Κυρίου. Σκεύη τίμια είναι οι πιστοί. Όταν, λοιπόν, δης κάποιον απ’ έξω να θέλη να κλέψη κάποιο σκεύος, έστω και αν εσύ δεν κινδυνεύης αφού προσωπικά δεν προσβάλλεσαι, όμως αν αδιαφορήσης και δεν προσπαθήσης δια των υπευθύνων να σώσης την ψυχή που κινδυνεύει, έγινες ένοχος του χαμού της ψυχής. Βλέπεις τον κλέφτη ν’ αρπάζη ψυχή και συ δεν τον εμποδίζεις, με δική σου ή άλλου ενέργεια.
Ε.Π.Ε. 34,578
και Πνεύμα Άγιο
Η χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι παρούσα και περιίπταται πάνω σε όλους και ετοιμάζει τη μυστική εκείνη θυσία. Αν και άνθρωπος βρίσκεται εκεί (στην αγία τράπεζα), όμως ο Θεός είναι εκείνος που ενεργεί δια του ανθρώπου. Μη προσέχης, λοιπόν, τον άνθρωπο που βλέπεις, αλλά προσπάθησε να νοήσης την αόρατη χάρι του Θεού. Τίποτε δεν είναι ανθρώπινο από όσα τελούνται στο ιερό βήμα. Αν δεν ήταν παρόν το Άγιο Πνεύμα, δεν θα είχε συγκροτηθή η Εκκλησία. Αφού όμως υπάρχει η Εκκλησία, είναι ολοφάνερο ότι είναι παρόν το Άγιο Πνεύμα.
Ε.Π.Ε. 36,312
κιβωτός
Πολλοί ήρθαν στην Εκκλησία, την κοινή μητέρα και απήλαυσαν τις δωρεές της, και όμως έφυγαν και δεν καταδέχτηκαν να ξαναεπιστρέψουν. Μιμήθηκαν όχι το περιστέρι της κιβωτού του Νώε, αλλά το κοράκι.
Ε.Π.Ε. 37,36
ποτίζεται απ’ το αίμα των μαρτύρων
Τα φυτά, όταν ποτίζωνται, αυξάνονται. Έτσι και η πίστις η δική μας. Όταν πολεμήται, τότε μάλλον ανθίζει. Οι κήποι δεν γίνονται τόσο ευθαλείς με το πότισμα, όπως γίνεται η εκκλησία όμορφη, ποτιζομένη με το αίμα των μαρτύρων.
Ε.Π.Ε. 37,68
χειμώνας άγριος
Η τρικυμία, που χτυπά το σκάφος της Εκκλησίας, είναι άγρια. Η νύχτα είναι σκοτεινή κι ασέληνη. Καθημερινά κορυφώνεται το κακό. Προκαλούνται ναυάγια πικρά. Αυξάνεται η πανωλεθρία της οικουμένης.
Ε.Π.Ε. 37,364
λύκοι, όχι ποιμένες
Όταν η Εκκλησία έχη αντί για ποιμένες, λύκους, αντί για κυβερνήτη, πειρατή, αντί για γιατρό, δήμιο, να πονάς βέβαια (διότι δεν πρέπει να υπομένης αυτά τα φοβερά χωρίς πόνο), αλλά να πονάς, Oλυμπιάδα, θέτοντας μέτρο στη λύπη.
Ε.Π.Ε. 37,386
κυβερνώνται από το διάβολο
Υπάρχουν άνθρωποι της Εκκλησίας, που έχουν υποστή ευτελισμό και κυβερνώνται ολοτελώς από το διάβολο.
Ε.Π.Ε. 37,416
φόβος οι δεσποτάδες
Τίποτε δεν φοβήθηκα, όσο τους επισκόπους, πλην ολίγων.
Ε.Π.Ε. 37,442
σκάφος
Να μένετε στο σκάφος της Εκκλησίας, μιμούμενοι τους καλούς καπετάνιους, που τότε κυρίως αγρυπνούν, όταν δουν τα κύματα να θεριεύουν, τη θάλασσα πολύ ταραγμένη, τα νερά να κάνουν μεγάλο θόρυβο, και να είναι σκοτεινή νύχτα η ημέρα.
Ε.Π.Ε. 38,34
αποκατάστασις γαλήνης
Και οι εκκλησίες απολαμβάνουν ειρήνη και ωραία γαλήνη. Όλα ρέουν κανονικά και οι νόμοι, που είχαν καταφρονηθή αποκαταστάθηκαν, καθώς και οι κανόνες των πατέρων που είχαν αθετηθή.
Ε.Π.Ε. 38,36

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 138-140)

ίσχυσε με ένδεκα ανθρώπους
Υπερίσχυσε ο Χριστός και λευτέρωσε το γένος των ανθρώπων, όχι μόνο τους Ρωμαίους, αλλά και τους Πέρσες και όλα γενικώς τα έθνη του κόσμου. Και όλα αυτά τα κατώρθωσε, όχι χρησιμοποιώντας όπλα, όχι με χρηματικές δαπάνες, όχι με στρατούς, όχι ξεσηκώνοντας πολέμους, αλλά πώς; Με έντεκα απλούς ανθρώπους, που ήσαν άσημοι κατά κόσμο, ευτελείς για τους ανθρώπους, αγράμματοι, απλοϊκοί, ακτήμονες, άοπλοι, ξυπόλυτοι, μονοχίτωνες.
Ε.Π.Ε. 34,14
ψυχών οικοδομή
Οικοδομούσαν οι απόστολοι σε όλα τα μέρη την Εκκλησία, και μάλιστα ενώ τους κακοποιούσαν, τους φυλάκιζαν, τους δίωκαν, τους εξώριζαν, τους λήστευαν, τους μαστίγωναν, τους έσφαζαν, τους έκαιγαν, τους καταπόντιζαν στη θάλασσα μαζί με τους μαθητές τους. Και τι οικοδομούσαν; Την Εκκλησία, όχι με πέτρες, αλλά με ψυχές και ελεύθερες υπάρξεις, κάτι που είναι πολύ δυσκολώτερο από του να χτίζη κανείς με πέτρες.
Ε.Π.Ε. 34,78
ισχύς των Αποστόλων
Νίκησαν οι απόστολοι, καίτοι ήσαν ξιπόλυτοι, γύριζαν όλη την οικουμένη με ένα ρούχο. Νίκησαν, διότι είχαν σύμμαχο και βοηθό την ακαταμάχητη δύναμι του Χριστού, που είπε: «Πάνω στην πέτρα αυτή θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου και οι δυνάμεις όλες του άδη δεν θα μπορέσουν να την γκρεμίσουν».
Ε.Π.Ε. 34,78
όλοι την πολέμησαν
Όλοι οι βασιλιάδες, μέχρι του αγίου Κωνσταντίνου, άλλοι λιγώτερο, άλλοι σφοδρότερα, πολεμούσαν την Εκκλησία. Όλες όμως εκείνες οι επιθέσεις διαλύθηκαν ευκολώτερα από τον ιστό της αράχνης, διαλύθηκαν ευκολώτερα από τον καπνό. Πέρασαν γρηγορότερα από τη σκόνη. Με όλη την πολεμική τους, δημιούργησαν πλήθος μαρτύρων και άφησαν τους θησαυρούς της Εκκλησίας, τους αποστόλους, αυτούς τους στύλους και πύργους, όχι μόνο όσο ζούσαν, αλλά και τώρα που έχουν τελευτήσει, να γίνουν αφορμή μεγάλης ωφελείας.
Ε.Π.Ε. 34,78-80
το στρατόπεδο του Χριστού
Η Εκκλησία είναι το στρατόπεδο του Χριστού. Οφείλετε με προσοχή πολλή να διερευνάτε και να ψάχνετε τους γύρω σας, μήπως εισχώρησε στις τάξεις μας κάποιος αλλόφυλος (αιρετικός ή ασεβής). Και να τον φανερώνετε αμέσως. Όχι φυσικά για να τον φονεύσουμε ή να τον τιμωρήσουμε, αλλά για να τον απαλλάξουμε από την πλάνη και την ασέβεια και να τον καταστήσουμε εξ ολοκλήρου δικό μας. Διότι όποιος ξέρει αυτόν που κάνει το κακό και τον ανέχεται και τον αποκρύπτει, είναι σαν να του δίνη την άδεια να διαπράττη με μεγαλύτερη θρασύτητα το κακό.
Ε.Π.Ε. 34,118
μητέρα όλων
Δεν προτιμάς, λοιπόν, τη συμφωνία του χρόνου της Εκκλησίας και προτιμάς, προκειμένου να φανής ότι προσέχεις ωρισμένες μέρες, να προσβάλλης την κοινή μας μητέρα και να διαστέλλεσαι από την αγία Σύνοδο; Και πώς περιμένεις συγγνώμη από τον Θεό, όταν δημιουργής προβλήματα για ασήμαντα πράγματα; Ας μη φιλονικούμε, λοιπόν, ούτε και να λέμε: «Τόσα χρόνια νήστευα έτσι, τώρα θα αλλάξω;». Ακριβώς και γι’ αυτό μόνο να αλλάξης, επειδή τόσο χρόνο είχες αποκοπή από την Εκκλησία. Γύρισε πίσω στη μητέρα μας.
Ε.Π.Ε. 34,182-184
και χρονολάτρες
Να μη περιφρονούμε τα σοβαρά. Να μη ξαναγυρίζουμε στην παρατήρησι ημερών και καιρών και χρόνων. Σε όλα ν’ ακολουθούμε με ακρίβεια την Εκκλησία, δίνοντας προτεραιότητα στην ειρήνη και στην αγάπη.
Ε.Π.Ε. 34,180
έγκλημα το σχίσμα
Και αν ακόμα σε κάποιο θέμα θα έκανε λάθος, δεν μπορεί να συγκριθή ο αγώνας για την ακρίβεια γύρω από ημερομηνίες, με το έγκλημα, που λέγεται διαίρεσις και σχίσμα στην Εκκλησία.
Ε.Π.Ε. 34,188
ασυγχώρητο το σχίσμα
Το να διαφωνούμε στο χρόνο της νηστείας και να λέμε, τώρα ή υστέρα νηστεύουμε, δεν είναι έγκλημα. Το να προκαλέσουμε όμως σχίσμα στην Εκκλησία και να έχουμε διάθεσι φιλονικίας και να προκαλούμε διχοστασίες και να αποκόπτουμε τον εαυτό μας από τη σύνοδο, είναι και ασυγχώρητο και άξιο κατηγορίας, και επιφέρει μεγάλη τιμωρία.
Ε.Π.Ε. 34,190
πολεμήθηκε
Πόσοι πόλεμοι κατά της Εκκλησίας ξεσηκώθηκαν; Πολλά στρατόπεδα ετοιμάστηκαν και πολλά όπλα ακονίστηκαν και ανακαλύφτηκε κάθε είδος φρικτής τιμωρίας, και τήγανα και επιθέσεις με αιχμηρά βέλη και πυρακτωμένα καζάνια και καμίνια αναμμένα και λάκκοι και γκρεμοί και δόντια πεινασμένων θηρίων και πελάγη και δημεύσεις περιουσιών και μύρια τόσα βασανιστήρια, που ούτε με λόγια περιγράφονται ούτε μπορεί κάποιος να τα υποφέρη. Και όχι μόνο από τους εξωτερικούς εχθρούς, αλλά και από τους οικείους... Και όμως τίποτε από όλα αυτά δεν κατώρθωσε να καταστρέψη την Εκκλησία, τίποτε δεν την έκανε πιο αδύνατη.
Ε.Π.Ε. 34,234
ως νεόφυτος πολεμήθηκε
Ακόμα δεν είχε καλά καλά ανάψει η σπίθα της πίστεως και ξεχύθηκαν εναντίον της ποτάμια και άβυσσοι. Και ξέρετε καλά, ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα το να ξερριζώση κανείς το φυτό που είναι βαθειά ριζωμένο πολλά χρόνια και το ίδιο εκείνο που μόλις έχει φυτευθή. Και ενώ τα πράγματα είχαν έτσι, το πέλαγος των εχθρών κατέκλυζε τη σπίθα της πίστεως, μικρή ακόμα. Και εκείνη όχι μόνο δεν έσβησε, αλλ’ έγινε μεγαλύτερη και λαμπρότερη και φώτισε γρήγορα τα πάντα. Κατελύθηκαν τα των εχθρών, ενώ τα δικά μας εξυψώνονταν και ανέβαιναν σε ύψη απερίγραπτα. Και τι ήσαν οι άνδρες, που υπηρέτησαν τη σπίθα; Απλοϊκοί και άσημοι (οι Απόστολοι). Αίτια; Δεν ήταν η διδασκαλία των ψαράδων και τα θαύματά τους, όσο η δύναμις του Χριστού, που ενεργούσε δι’ αυτών.
Ε.Π.Ε. 34,428

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 134-139)

131. «είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού» (Ματθ. β' 11).

Η Θεοτόκος έζησε την μοναδική εμπειρία της επισκέψεως των Μάγων. Ήταν ένα νέο μήνυμα του Θεού για το Παιδί της, τον Ιησού.
Η άφιξις των Μάγων απετέλεσε μεγάλο κοσμικό γεγονός, επροκάλεσε σάλο και θόρυβο και ο αντίκτυπος της έφθασε μέχρι τα Ανάκτορα του Ηρώδη (στ. 3 - 8). Κι’ ύστερα απ’ όλα αυτά, η εντυπωσιακή αυτή ομάς των ξένων να ξεπεζεύη μπροστά στο φτωχικό σπιτάκι της Βηθλεέμ, όπου έμεινε προσωρινά η Αγία Οικογένεια... Τί εντύπωσι θα έκανε το γεγονός στους απλούς χωρικούς της Βηθλεέμ, αλλά και στην Θεοτόκο και τον Ιωσήφ!
Τρία ειδικώτερα σημεία θα έκαναν εκπληκτική εντύπωσι στη Θεομήτορα. Πρώτον, το ότι οι Μάγοι διεπίστωσαν με το δικό τους τρόπο τη γέννησι του «Βασιλέως των Ιουδαίων», όπως έλεγαν. Δεύτερον, ότι ήλθαν από την μακρινή τους πατρίδα να τον προσκυνήσουν και τρίτον, ότι πείθονται τελικά πως το πρόσωπο που ζητούσαν ήταν ο Ιησούς, τον οποίον προσκύνησαν σαν Βασιλέα, προσφέροντας του μαζί και τα πολύτιμα δώρα τους.
Μετά το μήνυμα του Συμεών, η Θεοτόκος δέχεται τώρα την τιμητική επίσκεψι των Μάγων. Το τραγικό στοιχείο συμπλέκεται με το στοιχείο της χαράς. Ο χιτώνας της ζωής του Ιησού και της δικής της ζωής θα υφαινόταν με φωτεινές και σκοτεινές αποχρώσεις. Αυτό ήταν το συμπέρασμα της Θεοτόκου, υστέρα από την επίσκεψι των Μάγων.
Ο Θεός εξισορροπεί τα στοιχεία της ζωής μας. «Ο δερμάτινος χιτών» (Γεν. γ' 21), με τον όποιο μας έντυσε να περάσωμε τον χειμώνα της 7ης μέρας της πτώσεως και εξορίας μας είναι καμωμένος με σκοτεινά, αλλά και φωτεινά χρώματα. Η συμφωνία της ζωής μας περιλαμβάνει Ελεγεία, αλλά και Παιάνες. Είναι θρήνος και ύμνος χαράς μαζί. Η σάρκα μας είναι ζυμωμένη με δάκρυα και γέλια. Η προσωπογραφία μας είναι ένα παιγνίδι φωτοσκιάσεων.
Όταν δέχεσαι τα μηνύματα του Συμεών, περίμενε και την επίσκεψι των Μάγων. Και μετά την επίσκεψι των Μάγων, ετοιμάσου να φύγης για την Αίγυπτο (όπως θα δούμε πιο κάτω)... Ο ύμνος της ζωής μας οφείλει την αρμονία του στην συχνή αυτή εναλλαγή των μουσικών τόνων...

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 160)