Ο Αββάς Ιωάννης και ο οδηγός
Κάποια άλλη φορά, ο ίδιος αββάς Ιωάννης οδοιπορούσε με μερικούς αδελφούς μέσα στην έρημο.
Νύχτωσε όμως και ο οδηγός τους έχασε τον δρόμο. Το κατάλαβαν οι αδελφοί και λένε στον αββά Ιωάννη:
-Τί να κάνουμε, γέροντα; Ο οδηγός έχασε τον δρόμο και κινδυνεύουμε να πεθάνουμε περιπλανώμεvoι στην έρημο.
Εκείνος τους απήντησε:
-Ας μην του πούμε τίποτε, γιατί θα στενοχωρηθεί.
Να τί θα κάνουμε: Εγώ θα πω ότι δεν μπορώ από ασθένεια να προχωρήσω, αλλά θα μείνω εδώ μέχρι να φέξει,
οπότε θα ξαναβρούμε τον δρόμο.
Έτσι και έγινε. Σταμάτησαν στο μέρος εκείνο μέχρι το πρωί και δεν ελύπησαν τον αδελφό.
(Γεροντικόν)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος πρώτος, σελ.26)

Οι μετάνοιες είναι εκούσια θυσία
Συνιστούσε της γονυκλισίας κατά δύναμη, στην προσευχή.
Έλεγε:” Να κάνετε όσες μπορείτε μετάνοιες στην προσευχή.
Έστω και αν αυτό σας κουράζει.
Όταν η προσευχή συνοδεύεται από εκούσια θυσία, γίνεται πιο ευάρεστη στο Θεό και πιο αποτελεσματική”.
[ Γ 64 ]
Σελ.256

Αντί μετανοιών
Είπε ο Γέροντας0Εδώ και λίγο καιρό μου έφεραν ένα ποδήλατο για να ασκούμαι μέσα στο κελί μου.
Ρώτησα και τον καρδιολόγο. Μου είπε, είναι καλό για την καρδιά μου, να ασκούμαι με ρέγουλα.
Το πρωί ξυπνώ από τις δύο, τις τρεις η ώρα. Έχει διαβεί ο νους μου και προσεύχομαι.
Ύστερα, αντί μετανοιών ασκούμαι στο ποδήλατο και λέγω συνέχεια την ευχή”.
[ Ά 54π. ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.256 -257)

637.Ερώτηση: Άλλος φιλόχριστος, που ασθενούσε, ερώτησε τον ίδιο γέροντα Ιωάννη αν πρόκειται να ζήσει ή να πεθάνει, και του απάντησε τα έξης.
Απόκριση: Αν σου πώ ότι θα πεθάνεις, η σωτηρία σου θα γίνει σαν βεβιασμένη, διότι, βλέποντας τον εαυτό σου στο στόμα του θανάτου, θα συμπεριφερθείς σαν από ανάγκη• αν όμως περιμένεις να ζήσεις ακόμα πολύν καιρό και σου έρθει λογισμός να σωθείς και τάξης έτσι τον λογισμό σου στο αγαθό, κι αν πεθάνεις αμέσως, η σωτηρία σου κατορθώνεται με την προαίρεσή σου και όχι βεβιασμένα.
Απόκριση: Η κατ’ ανάγκη δεν είναι όμοια με την κατά προαίρεση σωτηρία, αλλ’ όμως είναι καλύτερη από το να μη κάνει κανείς τίποτε. Διότι είναι απώλεια για την ψυχή, το να μη κάνομε ούτε τότε, όταν δεν πρόκειται να είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Επειδή λοιπόν γνωρίζεις και τα δύο, ενέργησε σαν φρόνιμος και όχι όπως οι μωρές παρθένες που αποκλείστηκαν από τον νυμφώνα εξαιτίας του ότι δεν είχαν καρπό ελεημοσύνης και αγαθοεργίας.
641.Ερώτηση: Εάν κάποιος, που έζησε αμελώς, πρόκειται να πεθάνει και προσφύγει στον Θεό και του ζητήσει πώς, αν θα ζήσει, θα φροντίσει να του γίνει αρεστός, άραγε θα του χαρισθεί περισσότερη ζωή;
Απόκριση:Ο Θεός είναι καρδιογνώστης και προσέχει στην ευθύτητα της καρδιάς. Αν λοιπόν δει ότι πρόκειται να μετανοήσει ειλικρινά και με όλη την ψυχή του, του δίνει παράταση ζωής• διότι λέγει η Γραφή, «είθε ο Κύριος να σου δώσει σύμφωνα με την καρδιά σου». Πράγματι το θέλημα του Θεού είναι η σωτηρία των ανθρώπων, όπως αυτός είπε• «βεβαιώνω εγώ, ότι δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, παρά να επιστρέψει, και θα ζήσει». Ας κατευθύνομε λοιπόν την καρδιά μας πρός αυτόν και ας συγκεντρώσομε όλη τη μεριμνά μας πάνω σ’ αυτόν, και αυτός θα κατευοδώσει αυτά που συμφέρουν για τη σωτηρία μας.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Γ, σελ.231-233,235

    Στη γειτονιά που μεγάλωσα ζούσε ένας ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος που έκανε συνέχεια φασαρίες και εγώ φοβόμουν να περνάω μπροστά από το σπίτι του με αποτέλεσμα να πηγαίνω γύρω από το τετράγωνο για να φτάσω στον προορισμό μου. Στο σχολείο απέφευγα να πλησιάζω κάποια αγόρια που προκαλούσαν συνέχεια αναστάτωση και ενοχλούσαν κάποιους συμμαθητές μου και ένας φόβος με κυρίευε κάθε φορά που χρειαζόταν να περάσω από μπροστά τους. Συχνά στο σχόλασμα περίμενα να φύγουν πρώτα αυτοί για να βγω από την τάξη. Μερικά χρόνια αργότερα έπιασα δουλειά σε μια εταιρία και τότε θυμάμαι κοιμόμουν και ξυπνούσα με τρελό άγχος μην αργήσω γιατί με έστω και με μια ολιγόλεπτη αργοπορία ο προϊστάμενος ήταν ικανός να σε έχει μπροστά σε όλο το προσωπικό και να σε εξευτελίζει για μισή ώρα! Ο φόβος είχε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου! Μα η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν γνώρισα ένα συνεργάτη της εταιρίας… αυτή η γνωριμία αποδείχτηκε η πιο οδυνηρή εμπειρία της ζωής μου μέχρι τότε! Η ζήλια του και ο οξύθυμος χαρακτήρας του έκαναν τη ζωή μου αβίωτη σε βαθμό που φοβόμουν να κάνω το οτιδήποτε χωρίς πρώτα να του εξηγήσω! Ο φόβος με είχε ακινητοποιήσει, με είχε μπλοκάρει, με είχε υποδουλώσει!
Είχα φτάσει στο σημείο μηδέν! Κάτι έπρεπε να κάνω… η ψυχή μου ασφυκτιούσε! Όλη μου τη ζωή τη διαπερνούσε κάποιος φόβος… κουράστηκα πια να φοβάμαι! Θέλω να ελευθερωθώ! Μια μέρα μέσα στην απελπισία μου άνοιξα την Καινή Διαθήκη… και αρχίζω και διαβάζω και η ψυχή μου νιώθει πιο ήρεμη και χαρούμενη και νιώθω την ελπίδα να φυτρώνει ξανά μέσα στην καρδιά μου και φτάνω και στην επιστολή του Απόστολου Παύλου και διαβάζω ‘ Ελευθερωθέντες δε από της αμαρτίας, εδουλώθητε τη δικαιοσύνη’. Δηλαδή, ‘ Αφού ελευθερωθήκατε από την αμαρτία, γίνατε δούλοι της αρετής.’ [ Προς Ρωμαίους στ,18]. Διότι η Θεία Χάρη μας καθιστά ικανούς να πολεμήσουμε την αμαρτία και τα πάθη μας και να γίνουμε ικανοί για έργα θεάρεστα μέσα από την υπακοή στη χριστιανική διδασκαλία!
Και κατάλαβα πως τόσα χρόνια ήμουν δούλη των ανθρώπων γιατί όποιος φοβάται τους άλλους γίνεται τελικά δούλος τους! Όχι πια! Δούλη του Θεού θέλω να είμαι! Ο Κύριος μας δημιούργησε ελεύθερους, δε ζητάει οπαδούς ή τυφλούς ακολούθους αλλά ανθρώπους που με ελεύθερη βούληση Τον ακολουθούν σε μια σταυροαναστάσιμη πορεία προς τον Ουρανό! Στο Χριστιανισμό η λέξη ‘δούλος’ είναι τίτλος τιμής και όχι απαξίας! Έτσι λοιπόν θέλω να πορεύομαι από δω και πέρα… με ανάλαφρη ψυχή και πνεύμα απαλλαγμένο από κάθε σκοτασμό με το Χριστό οδηγό, συνοδοιπόρο και Μέγα Ελευθερωτή μου!!! (Α.Κ.Β.)

303- Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΓΡΑΦΗ.
Τα μέλη ενός θρησκευτικού σωματείου «Η Απολύτρωσις», για να δώσουν και στους άλλους να εννοήσουν για ποιον έχυσε το αίμα του ο Χριστός, κατασκεύασαν πολλά καθρεφτάκια και τα μοίραζαν στους διαφόρους. Στο πίσω μέρος έβαζαν την επιγραφή: «Ξέρεις για ποιον πέθανε ο Χριστός; Γύρισε από το άλλο μέρος και θα δής».
Κι όταν γύριζε κανείς έβλεπε τον εαυτό του.

308- Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ.
Μια κυρία στο Εδιμβούργο της Σκωτίας ρώτησε κάποτε το διασημότερο χειρούργο του 19ου αιώνα Ιάκωβο Σίμπσον, «ποια ήταν η σπουδαιότερη ανακάλυψι που έκανε στη ζωή του».
Ο διάσημος χειρούργος, αφού συλλογίστηκε λίγο, είπε:
-Η σπουδαιότερη ανακάλυψι, την οποία έκανα σ’ όλη μου τη ζωή ήταν, ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας μου.

319- Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν έμαθε πως σε μια πόλι της Ασίας βρισκόταν ένας δεσμός (κόμπος) τόσο πολύπλοκος που κανείς δεν κατώρθωνε να τον λύση και ότι όποιος θα το κατώρθωνε θα γινόταν κυρίαρχος ολόκληρης της Ασίας, απεφάσισε να πάη να τον δη.
Μόλις έφθασε κοντά του, τράβηξε αποφασιστικά το σπαθί του και με ένα δυνατό κτύπημα τον έκοψε στη μέση.
Η καλύτερη τακτική για να διώχνουμε τις αφορμές είναι να τις χτυπούμε απότομα.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως)

8. «Η άπειρος Σοφία του Θεού ωκοδόμησε τον οίκον εαυτής αγνής εξ απειράνδρου Μητρός» (Μ Δ).
Ο Τριαδικός Θεός όχι μόνον είχε περιλάβει τη Θεοτόκο Μαρία στο προαιώνιο Σχέδιό του, αλλά και προετοίμασε τις ανθρώπινες συνθήκες για την εμφάνισί της στην ιστορία. Αυτήν ακριβώς την μακρόχρονη προετοιμασία της ανθρωπότητος διείδε η Εκκλησία στο εξαίσιο στίχο των Παροιμιών: «η Σοφία ωκοδόμησεν εαυτή οίκον» (θ' 1) . Ο «οίκος» της θείας Σοφίας, δηλαδή του Υιού του Θεού, δεν είναι άλλος από την Θεοτόκο. «Η σοφία του Θεού... δια μέσου των γενεών των δικαίων της Π. Διαθήκης οικοδομεί τον οίκον της, δηλαδή την υπέραγνον φύσιν της Παναγίας Παρθένου» (Λ, 196) , για να κατοικήση μέσα στον άγιο αυτόν οίκο, στην αγία Παρθένο «όταν έλθη το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ. δ' 4) η ίδια η Σοφία του Θεού! Ο Υιός του Θεού!
Ένας στρατηγός ετοιμάζει τα σχέδιά του και αναθέτει σε άλλους την εφαρμογή τους. Πόσο διαφορετικά ενεργεί ο Θεός μας! Συλλαμβάνει το θείο Σχέδιο της σωτηρίας μας και εργάζεται ο Ίδιος και επί αιώνες για να προετοιμάση τις συνθήκες εφαρμογής του. Πόσο καρτερικός και υπομονητικός είναι ο Θεός μας! Δεν βιάζεται, δεν ανυπομονεί, δεν πιέζει. Γνωρίζοντας πολύ καλά την κατάστασι του πεπτωκότος ανθρώπου, εργάζεται ο Ίδιος και βοηθεί τον άνθρωπο για να πραγματοποίηση το θέλημά Του. Διότι ξέρει, ότι η σωτηρία του ανθρώπου βρίσκεται πέρα από τα όρια της ικανότητας και δυνάμεώς του· ότι ο άνθρωπος δεν θα μπόρεση να ξαναβρή τον Θεό, αν Εκείνος δεν διανοίξη τους δρόμους μέσα από τα βουνά και φαράγγια της ιστορίας (Ησ. μ' 4) και δεν οικοδομήση με τα ίδια του τα χέρια τον «οίκον του» πάνω στη γη...

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 29-30 )

Ο ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ κάποιου μεγάλου Γέροντα πολεμήθηκε επίσης από σαρκική επιθυμία κι αγωνιζόταν σκληρά, χωρίς να λυπάται το σώμα του. Βλέποντάς τον ο Γέροντάς του να βασανίζεται ανελέητα, τον λυπήθηκε.
- Θέλεις να παρακαλέσω τον Θεό, παιδί μου, να σε απαλλάξει απ’ αυτό το μαρτύριο; τον ρώτησε μια μέρα που τον είδε εξαιρετικά θλιμμένο.
- Όχι, Αββά, του αποκρίθηκε ο γενναίος αγωνιστής. Γιατί, αν και κοπιάζω σκληρά, βλέπω μεγάλη ωφέλεια στην ψυχή μου απ’ αυτόν τον αγώνα. Κάνε μόνο προσευχή να μου δίνει ο Θεός δύναμη να υποφέρω.
- Αληθινά πρόκοψες, παιδί μου, του είπε τότε με θαυμασμό ο Γέροντάς του, και με ξεπέρασες.

ΚΟΝΤΕΥΕΙ να με θανατώσει ο ακάθαρτος λογισμός, Αββά, εξομολογήθηκε σε κάποιο Γέροντα ένας αδελφός.
- Ξέρεις τί κάνουν οι μητέρες όταν θέλουν ν' αποκόψουν τα μωρά τους; Βάζουν πικρίδα στον μαστό τους. Βάλε κι εσύ στον νου σου, αντί πικρίδας, την μνήμη του θανάτου και της αιωνίου κολάσεως κι αμέσως θ' αποκόψεις τον ακάθαρτο λογισμό, τον συμβούλεψε ο σοφός Γέροντας.

ΚΑΠΟΙΟΣ νέος μοναχός, που αγωνιζόταν σκληρά να διατηρήσει την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος, όταν συνέβαινε να πειραχθεί από σαρκική επιθυμία, έλεγε με οργή στο πονηρό πνεύμα:
- Πήγαινε, διάβολε, στο σκότος το εξώτερο. Δεν ξέρεις τάχα πώς αν και ανάξιος βαστάζω μέλη Χρίστου;
Μ’ αυτά τα λόγια έδιωχνε τον πειρασμό, όπως φυσά κανείς το αναμμένο λυχνάρι και αμέσως σβήνει.

ΑΝΕΒΗΚΕ κάποτε, με πολύ κόπο, στην σκήτη μια πολύ ηλικιωμένη γυναίκα να δει τον γιό της, που ήταν πολλά χρόνια Ερημίτης. Όταν έφευγε, την συνόδεψε αρκετό δρόμο εκείνος. Έφτασαν κοντά στο ποτάμι κι επειδή η γριούλα δεν μπορούσε να περάσει, ο Ερημίτης τύλιξε με τον μανδύα του τα χέρια του, την σήκωσε και την πέρασε στην άλλη όχθη.
- Γιατί τύλιξες τα χέρια σου, παιδί μου; ρώτησε εκείνη. Τί φοβάσαι από μένα, που είμαι μανα σου και πολύ γριά πια;
- Φέρνω ακόμη σάρκα, μητέρα, της αποκρίθηκε ο συνετός μοναχός και για να μην δώσω ευκαιρία στον διάβολο να με πολεμά, καλό είναι να παίρνω πάντοτε κατάλληλες προφυλάξεις.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 31-32 )

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ζωή μας μοιάζει με τη θάλασσα… άλλοτε κάλμα, άλλοτε φουρτουνιασμένη, άλλοτε φωτεινή και άλλοτε σκοτεινιασμένη. Πότε ταξιδεύουμε αμέριμνοι απολαμβάνοντας το ταξίδι και πότε γεμάτοι ανησυχία και αγωνία για το αν θα καταφέρουμε να υπερπηδήσουμε τα κύματα που ορμούν με δριμύτητα καταπάνω μας! Κι αν η ζωή μας είναι μια θάλασσα πού αλήθεια μας ταξιδεύει αυτή η θάλασσα; Εμείς οι χριστιανοί γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι ο προορισμός του ταξιδιού μας… η Βασιλεία των Ουρανών! Μα πώς θα καταφέρουμε όμως μέσα από τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες του βίου μας, τους πειρασμούς, τις καταιγίδες και τις φουρτούνες μας να φτάσουμε ως εκεί; Θα έπρεπε να υπάρχει μια κιβωτός να μπούμε μέσα για να μας περάσει ασφαλείς στην απέναντι όχθη… μόνοι μας δε θα τα καταφέρουμε!
Μα υπάρχει αυτή η κιβωτός! Είναι η Εκκλησία του Χριστού! Αυτή θα μας ταξιδέψει το μεγάλο ταξίδι προς την αιωνιότητα… θα οχυρώσει και θα προετοιμάσει την ψυχή μας για τη μεγάλη συνάντηση με το Δημιουργό της! Μέσα εκεί, όσες βροντές και αστραπές να χτυπήσουν, παραμένουμε ήρεμοι και ειρηνικοί γιατί καπετάνιος αυτής της κιβωτού είναι ο Χριστός! Έξω από αυτή η ψυχή μας κινδυνεύει να πνιγεί και να καταποντιστεί, μέσα όμως καθίσταται ικανή και μάχιμη απέναντι στον κάθε λογής αντίπαλο που θέλει να ανακόψει την πορεία της προς το δικό της όρος Αραράτ. Και ενώ ο Νώε είχε πάρει εντολή από το Θεό να βάλει στην κιβωτό του μόνο την οικογένεια του που ήταν ενάρετη σε αυτή έχουν πρόσβαση όλοι οι άνθρωποι… όλοι οι αμαρτωλοί άνθρωποι!
Καλούμαστε λοιπόν όλοι μας να μπούμε μέσα για να γιατρέψουμε τις πληγές μας, να αγωνιστούμε στο στάδιο των αρετών και κυρίως για να βιώσουμε την Αγάπη και το Έλεος του Χριστού που όλους μας θέλει στην κιβωτό Του για να μας οδηγήσει στη Βασιλεία Του και να μας κάνει συγκληρονόμους Του! Τί προσκλητήριο! Οποία τιμή! Και κάθε Κυριακή πρωί ετοιμάζει ένα ξεχωριστό τραπέζι για όλους εμάς και όλους μας περιμένει… έναν έναν ξεχωριστά! Μας καλεί στη Θεία Λειτουργία να φάμε το Σώμα και να πιούμε το Αίμα Του! Το διανοείσαι; Τόσο πολύ μας αγαπάει που μέσω της Θείας Κοινωνίας μας προσφέρει την ένωση μαζί Του!
Λοιπόν, ας μην μείνει κανείς έξω από αυτή την κιβωτό … κανένα άλλο ταξίδι δεν είναι τόσο συναρπαστικό όσο το ταξίδι αυτής της κιβωτού και κανένας άλλος προορισμός δε θα μας κάνει τόσο ευτυχισμένους όσο ο δικός της προορισμός!!! (Α.Κ.Β.)

633.Ερώτηση. Εάν όμως καταλάβω ότι αφαίρεσε κάτι απ’ αυτά, τι οφείλω να κάνω, να τον ελέγξω και να τα πάρω πίσω ή όχι;
Απόκριση: Αν διαπιστώσεις με βεβαιότητα, ότι αφαίρεσε κάτι, εξέτασε, αν δέχεται ο λογισμός του να ελεγχθεί, και τότε πες του το πράγμα με πραότητα και νουθεσία που είναι σύμφωνη με τον Θεό, παίρνοντας πίσω από αυτόν τα αφαιρεθέντα. Αν όμως δεν δέχεται τον έλεγχο, μη βλάψεις τη συνείδηση του, μήπως από ντροπή φθάσει σε κάτι χειρότερο, αλλ’ άφησε τον να έχει ό,τι πήρε. Ο Θεός γνωρίζει καλύτερα αν τα πήρε επειδή τα χρειαζόταν, και γνωρίζει πώς να κρίνει τη συμπεριφορά του.
Απόκριση: Αν μάθεις ότι και άλλοτε το έκανε αυτό και φροντίζει να παραβλάπτει το πράγμα, να μη του εμπιστευθείς ποτέ στο εξής. Αν όμως, ενώ πάντα ήταν χρηστός, τώρα τα πήρε, διότι κυριεύθηκε από τον διάβολο, ή επειδή τα χρειαζόταν, δεν είναι άτοπο να τον εμπιστευθείς πάλι, διότι οπωσδήποτε θα διορθωθεί. Μόνο να μη τον σκανδαλίσεις.
Απόκριση Ιωάννου.:Κράτα προς το παρόν τον δούλο, γυμνάζοντας αυτόν και τον εαυτό σου δι’ αυτού, και αν διορθωθεί, καλώς, αν όμως παραμείνει στα ίδια και τον κρατάς για τον Θεό, και αυτό καλώς, διότι παίρνεις τον μισθό της υπομονής. Εάν όμως δεις ότι δεν βαστάζεις, αλλ’ έρχεσαι σε βλάβη δι’ αυτού, πες του να φύγει, ενθυμούμενος κάποιον από τους αγίους που λέγει: ‘εάν δεις κάποιον να καταποντίζεται στο ποτάμι, να μη του δώσεις το χέρι σου, για να μη σε τραβήξει, αλλά δός του το ραβδί σου. Και αν μπορέσεις να τον σώσεις με το ραβδί σου, έχει καλώς, διαφορετικά άφησε το ραβδί, για να μη χαθείς και σύ μαζί μ’ αυτόν’.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Γ, σελ.227.253)

Κάποτε ένας υποτακτικός μου, διηγείται ο αββάς Ζωσιμάς, με πλησίασε και μου είπε:
- Γέροντά μου, σ’αγαπώ πολύ!
- Μέχρι τώρα, του απάντησα, δεν βρέθηκε άνθρωπος που να με αγάπά, όπως τον
αγαπώ εγώ. Να, τώρα που λες ότι με αγαπάς το πιστεύω. Αν όμως κάνω κάτι που δεν θα σου αρέσει, δεν θα μείνεις ο ίδιος. Ενώ εγώ ό,τι κι αν μου κάνεις δεν θα πάψω να σ’αγαπώ.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και δεν ξέρω τί του συνέβει. Άρχισε να με βρίζει και να με συκοφαντεί. Τα μάθαινα όλα και έλεγα μέσα μου «Ο αδελφός είναι καυτήρας του Θεού. Τον έστειλε για να θεραπεύσει την κενόδοξη ψυχή μου. Αυτός θα με ωφελήσει! Ενώ εκείνοι που μ’ επαινούν, με ζημιώνουν. Είναι συνεπώς ευεργέτης μου».
Τον μνημόνευα λοιπόν σα γιατρό και ευεργέτη. Έλεγα μάλιστα σε όσους μου μετέφεραν τις συκοφαντίες του:
-Τα λέει αυτά γνωρίζοντας μόνο τις φανερές μου αμαρτίες. Και αυτές όχι όλες. Πού να γνώριζε και τις κρυφές, που είναι αναρίθμητες ...

Μετά από αρκετό καιρό, με συναντά στην Καισάρεια. Όπως συνήθιζε, έρχεται, με αγκαλίζει και με ασπάζεται, σα να μην συνέβαινε τίποτα. Έτσι έκανε όποτε με συναντούσε και εγώ δεν του έδειχνα καμία επιφυλακτικότητα ή πικρία, αν και τα μάθαινα όλα όσα έλεγε εναντίον μου.
Αυτή τη φορά όμως πέφτει στα πόδια μου και κράζοντας μου λέει :
- Γέροντα, συγχώρεσέ με για το όνομα του Κυρίου. Έχω πει πολλά και φοβερά εναντίον σου.
Εγώ τον σηκώνω, τον ασπάζομαι και του λέω χαριεντιζόμενος :
- Θυμάται η οσιότητά σου, πως όταν κάποτε μου είπες πόσο με αγαπάς, σου απάντησα ότι κανείς δεν με αγαπά, όσο εγώ τον αγαπώ; Και πως ό,τι και άν πάθω από εσένα, δεν θα πάψω να σε αγαπώ! Κανείς δεν μ’έπεισε να πω το παραμικρό εναντίον σου. Σε δικαιολογούσα σε όλους. Δεν παρέλειπα να σε μνημονεύω στις προσευχές μου. Αλλά ούτε και μέσα μου σε υποτιμούσα!...Και για να πειστείς γι’ αυτό, άκουσε τί μου συνέβει: Κάποτε πόνεσε πολύ το μάτι μου. Τότε σε θυμήθηκα και σταυρώνοντάς του είπα : «Κύριε Ιησού Χριστέ, με τις ευχές του αδελφού, θεράπευσέ με». Και αμέσως γιατρεύτηκα! Αμφιβάλεις λοιπόν για τη δική μου αγάπη;

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος γ, σελ. 22-23)