Ως γνωστον οι Παπικοί στηρίζουν το πρωτείο του Πάπα στα λόγια του Χριστού: "Εσύ είσαι Πέτρος και σε αυτην την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου. Ο άγιος Ισίδωρος, μαζί με άλλους Πατέρες, λέει ότι η πέτρα της Εκκλησίας δεν είναι ο Πέτρος (και οι διάδοχοί του πάπες) αλλά η ομολογία που έκανε.Επιστολή 235.- ΣΤΟΝ ΣΕΡΗΝΟ. Σχετικά με την ερώτηση του Κυρίου: «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;».Ο Χριστός, που γνωρίζει τις καρδιές, δεν ρωτούσε τους μαθητές του, «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι», επειδή τάχα δεν γνώριζε την ποικιλία των απόψεων των ανθρώπων, αλλά επειδή ήθελε να διδάξει σε…

(Βλασίου Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία τόμος Β, σελ.603-626).  Η ενωτική σύνοδος Φερράρας Φλωρεντίας (1438-1439) Κανονικά κριτήρια συγκλήσεως και συγκροτήσεως της συνόδουΗ σημαντικότερη ενωτική προσπάθεια έγινε με τη επίσημη συμμετοχή των Ορθοδόξων στη σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439). Μέχρι τη σύγκληση της ενωτικής αυτής συνόδου οι ποικίλες ενωτικές πρωτοβουλίες είχαν αποδείξει, ότι δύο ήσαν οι μόνοι αποδεκτοί και από την Εκκλησία της Ανατολής τρόποι για την κίνηση της διαδικασίας προς αποκατάσταση της ενότητας της Εκκλησίας. Ο πρώτος τρόπος συνδεόταν με την ενεργοποίηση των καθιερωμένων διαδικασιών για την ορθή λειτουργία του εκκλησιαστικού θεσμού της Πενταρχίας των πατριαρχών, στον οποίο ο πάπας ήταν ο "πρώτος μεταξύ…

(Φειδά Βλασίου Εκκλησιαστική Ιστορία τόμος Γ΄σελ. 753-763)1) Σύγκληση, συγκρότηση και λειτουργία της ΣυνόδουΗ αιφνιδιαστική ανακοίνωση από τον πάπα Ιωάννη ΚΓ’ (1958-63) της αποφάσεώς του να συγκαλέση μια «Γενική σύνοδο για την Οικουμενική Εκκλησία» (25 Ιαν. 1959), τρεις μήνες μετά την εκλογή του, δεν ήταν βεβαίως αναμενομένη, αφού η Α' Βατικανή σύνοδος (1870) είχε ήδη επιβάλλει την απόλυτη αυθεντία του πάπα να αποφαίνεται αλαθήτως (ex sese) για όλα τα ζητήματα πίστεως, τα οποία ανήκαν στην κανονική αρμοδιότητα των «Γενικών συνόδων» της Δύσεως. Ωστόσο, η Α’ Βατικανή σύνοδος δεν είχε ολοκληρώσει το έργο της για τη ρύθμιση του ζητήματος της σχέσεως του…

(Φειδά Βλασίου, Εκκλησιαστική Ιστορία τόμος Γ΄σελ. 749-753).  α'. Η Α’ Βατικανή σύνοδος (1869-1870).  Είναι ευνόητο ότι οι μετά τη Μεταρρύθμιση προστάτες του παπικού θρόνου ρωμαιοκαθολικοί μονάρχες αποφάσιζαν ipso jure όχι μόνο για τις σχέσεις τους με τις Εκκλησίες των κρατών τους, αλλά και για την εσωτερική λειτουργία τους, γι’ αυτό δεν ήταν πλέον αναγκαία ή επιθυμητή η σύγκληση μιας «Γενικής» συνόδου της Δύσεως, ιδιαίτερα μετά την αναγνώριση της ανεξέλεγκτης αυθεντίας των μοναρχών και ηγεμόνων να αποφασίζουν ακόμη και για την πίστη των υπηκόων τους (cuius regio, eius religio). Η άμεση όμως απήχηση των επαχθών για την Εκκλησία «νέων ιδεών» των…

(Στεφανίδου Εκκλησιαστική Ιστορία, εκδ. Παπαδημητρίου σελ. 652-653)Κατά τα τέλη του Μεσαιώνος η επί των καθολικών επιρροή του πάπα είχε κλονισθεί, αλλά κατά τους νεωτέρους χρόνους αύτη βαθμηδόν ηύξησε. Τα αίτια είναι κυρίως δύο. Πρώτον, οι καθολικοί όλων των χωρών, ένεκα του αγώνος κατά των Διαμαρτυρομένων, έγιναν φανατικώτεροι και περισσότερον αφωσιωμένοι εις τον πάπαν. Δεύτερον, μετά την Διαφώτισιν της ιη' εκατονταετηρίδος και τας παρεκτροπάς της μεγάλης γαλλικής επαναστάσεως (1789), οι άνθρωποι κατελήφθησαν υπό κόρου δια τας νεωτεριζούσας ιδέας και ενοστάλγησαν τον Μεσαιώνα εν όλαις ταις σχέσεσιν αυτού. Εζήτουν να επανέλθωσιν εις αυτόν, επομένως και εις την Εκκλησίαν αυτού και τον πάπαν.…

(τόμος Β σελ.  97-175).  2. Η εκλογή του ι. Φωτίου και η σύγκρουση Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως α'. Η εκλογή του ι. Φωτίου και η αντίδραση των "ιγνατιανών"     Οι παρεκκλίσεις της Δύσεως έγιναν αντικείμενο οξύτερης διαμάχης μεταξύ Ανατολής και Δύσεως με αφορμή το ζήτημα, το οποίο δημιουργήθηκε περί την κανονικότητα της διαδοχής του Ιγνατίου από τον πατριάρχη Φώτιο στον θρόνο Κπόλεως. Η εσωτερική διάσπαση της εκκλησίας της Κπόλεως από το γεγονός αυτό έδωσε την ευκαιρία στον αυταρχικό και φιλόδοξο πάπα Ρώμης Νικόλαο Α' (858-867) να εγείρη τις παλαιές διεκδικήσεις του παπικού θρόνου στο Α. Ιλλυρικό με την προβολή του…

(Durant Will, Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού, τόμος Δ, σελ. 706-711) VII. Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ: 1202−4.    Η Τρίτη Σταυροφορία ηλευθέρωσε την ‘Ακρην, άφησε όμως την Ιερουσαλήμ εις χείρας των απίστων. Το αποτέλεσμα ήτο αποθαρρυντικόν δια την εκστρατείαν εκείνην, εις την οποίαν έλαβαν μέρος οι μεγαλύτεροι βασιλείς της Ευρώπης. Ο πνιγμός του Βαρβαρόσσα, η φυγή του Φιλίππου - Αυγούστου, η αποτυχία του Ριχάρδου, αι ραδιουργίαι των χριστιανών Ιπποτών εις την Ιεράν Γήν, αι έριδες μεταξύ Ναϊτών και Ιωαννιτών και η ανανέωσις του πολέμου μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, συνέτριψαν την υπερηφάνειαν της Ευρώπης και εξησθένησαν την εμπιστοσύνην του χριστιανικού κόσμου εις την…

(Durant Will, Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού, τόμος Δ, σελ. 703-706). VI. Η ΤΡΙΤΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ: 1189-92    Οι Χριστιανοι κατείχαν ακόμη την Τύρον, την Αντιόχειαν και την Τρίπολιν και διατηρούσαν δια τουτο τας ελπίδας των. Οι Ιταλικοί στόλοι κυριαρχούσαν ακόμη εις την Μεσόγειον και ήσαν πάντοτε έτοιμοι να μετα¬φέρουν νέους Σταυροφόρους, έναντι, βεβαίως, αμοιβής. Ο Γουλλιέλμος, Αρχιεπίσκοπος Τύρου, επανήλθε εις την Ευρώπην και διηγήθη εις συνε¬λεύσεις εις την Ιταλίαν, την Γαλλίαν και την Γερμανίαν, την πτώσιν της Ιερουσαλήμ. Εις την Μαγεντίαν, η έκκλησίς του συνεκίνησε τον Φρειδερί¬κον τον Βαρβαρόσσαν και ο μέγας αυτοκράτωρ, ηλικίας τότε εξήντα επτά ετών, εξεκίνησε αμέσως με…

(Durant Will, Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού, τόμος Δ, σελ. 697-702).  IV. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ: 1146-8 μ.Χ.   Ο άγιος Βερνάρδος εκάλεσε τον πάπαν Ευγένιον τον Γ' να απευθύνη νέαν έκκλησιν προς κατάταξιν υπό τα όπλα. Ο Ευγένιος, που είχεν εμπλακή εις διαμάχην με τους απίστους της Ρώμης, παρεκάλεσε τον Βερνάρδον να αναλάβη ο ίδιος το έργον αυτό. Η σκέψις ήτο σοφή, διότι ο άγιος ήτο μεγαλύτερος άνθρωπος από εκείνον τον οποίον είχε βοηθήσει να αναγορευθή πάπας. Όταν εγκατέλειψε το κελλί του εις το Κλερβώ, δια να κηρύξη την Σταυροφορίαν εις τους Γάλλους, ο σκεπτικισμός που εκρύπτετο εις την καρδιάν κάθε πιστού…

(Durant Will, Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού, τόμος Δ, σελ. 690-697 ) II. Η ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ: 1095 - 99 μ.Χ.Τα εξαιρετικά πλεονεκτήματα που προσεφέρθησαν, προσήλκυσαν πλήθη κόσμου υπό τας σημαίας. Πλήρης άφεσις αμαρτιών που θα τους απήλλασσε από όλα τα αμαρτήματά των παρεχωρείτο εις εκείνους που θα έπιπταν εις την μάχην. Οι δουλοπάροικοι ήσαν ελεύθεροι να εγκαταλείψουν την γην με την οποίαν ήσαν δεμένοι, οι πολίται εξηρούντο από τους φόρους, οι χρεώσται απηλλάσσοντο από τους τόκους, οι φυλακισμένοι ελάμβαναν χάριν και οι κατάδικοι εις θάνατον μπορούσαν να μετατρέψουν την ποινήν εις εφ’ όρου ζωής στρατιωτικήν υπηρεσίαν εις την Παλαιστίνην.    …