551. Όσοι προσεύχεσθε! «Μὴ μικρὸν ὑμῖν ἀγῶνα παρέχειν ἀνθρώποις; καὶ πῶς Κυρίῳ παρέχετε ἀγῶνα;» (Ησ. ζ’ 13). Δεν έχετε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Δεν αρκεί αυτό, αλλά δεν έχετε εμπιστοσύνη και στον Θεό; Γιατί να μένη στα βάθη σας ο λογισμός ότι ο Θεός δεν μπορεί να πραγματοποιήση το αίτημά σας; Πολλά είναι δύσκολα και πολλά εντελώς ακατόρθωτα για τους ανθρώπους. Αλλά τι μπορεί να είναι δύσκολο και ακατόρθωτο για τον Θεό; Όλα, γι’ Αυτόν, είναι εύκολα και κατορθωτά. «Πάντα δυνατά εστί παρά τω Θεώ» (Μαρκ. ι’ 27).

522. Χριστιανέ, προορισμός σου είναι να μοιάσης των Αγγέλων. Μιμήσου τους λοιπόν. Μη δίνεις σημασία στα γήινα πράγματα. Αγάπα ό,τι είναι ουράνιο, αιώνιο, πνευματικό. Μην υπόκεισαι στα πάθη, σύντριβε τα διαβήματα του δαίμονος. Γίνε αιθέριος στη συμπεριφορά, ειρηνικός σαν Άγγελος, αγνός σαν Άγγελος, απλός και άγιος σαν Άγγελος.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 229)

549. Μην ξεχνάς, ότι κατά την προσευχή ο Κυριος ανταποκρίνεται τελείως σ’ εμάς, σαν το προσωπικό μας Πρωτότυπο, και απαντά στην κάθε λέξι μας, στο κάθε σκίρτημα της καρδιάς μας.

550. Τιμώντας τις άγιες εικόνες, πρώτον τιμώ τον Θεό σ’ αυτές, τον προ των αιώνων γεννήτορα του Υιού, της ζώσης εικόνος του, που έδωσε υλική υπόστασι στις βουλές του Θεού και Πατρός, δημιουργώντας τους κόσμους και όλα τα όντα, σαν κορωνίδα δε της ορατής κτίσεως τον άνθρωπο, «κατ᾿ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν» του Θεού. Δεύτερον, τιμώ σ’ αυτές την εικόνα του σαρκωθέντος Θεού. Τρίτον, τιμώ σ’ αυτές τον ίδιο τον εαυτό μου, την ίδια την εικόνα του θεοεικέλλου ανθρώπου, που έχω κληθή να γίνω κοινωνός της θείας φύσεως, να είμαι ναός του Αγίου Πνεύματος. Επίσης την τιμή των αγίων εικόνων μου την εμπνέει το γεγονός ότι σ’ αυτές φανερώνεται η δύναμις του Θεού, σώζοντας τον πιστό και τιμωρώντας τον άπιστο. Την ίδια δύναμι βλέπω και στο σημείο του Σταυρού του Κυρίου, που λέγεται ζωοποιός γιατί είναι σημείο θαυμαστής δυνάμεως.
Εξ άλλου, οι μορφές των Αγίων στις εικόνες μας δηλώνουν ότι οι Άγιοι του Θεού είναι κοντά μας εν Αγίω Πνεύματι, όταν με ζέουσα πίστι προσευχώμαστε σ’ αυτούς. Το Πνεύμα το Άγιο, πράγματι, είναι «φιλάνθρωπον, βέβαιον, ασφαλές, αμέριμνον, παντοδύναμον, πανεπίσκοπον, και δια πάντων χωρύν πνευμάτων νοερών, καθαρών, λεπτοτάτων» (Σοφ. Σολ ζ’ 23). «χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού έπί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ιε’ 10). Αυτό σημαίνει ότι προαίρεσις της ψυχής είναι ανοικτή όχι μόνον ενώπιον του Θεού, αλλά και ενώπιον των Αγγέλων. «Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων σου, πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος; ἐὰν γὰρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τὸν νυμφῶνα, ὁ χιτών με ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου, καὶ δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων» (τροπάριο από την Ακολουθία της Θ. Μεταλήψεως).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 228-229)

Επαίτες
τι μηχανεύονται;
Ο φτωχός δικαιούται να ελεήται, αφού έφτασε σε τόσο μεγάλη ανάγκη. Εμείς όμως είμαστε άξιοι μυρίων τιμωριών, διότι εξαναγκάζουμε τους φτωχούς να πάσχουν. Αν, δηλαδή, εύκολα τον φτωχό τον σπλαχνιζόμασταν, ποτέ εκείνος δεν θα προτιμούσε να υποφέρη τα πάνδεινα. Και δεν αναφέρω απλώς, ότι αναγκάζονται να γυρίζουν γυμνοί και φοβισμένοι. Θα αναφέρω κάτι πολύ φρικώδες. Μερικοί έφτασαν να τυφλώσουν τα παιδιά τους, όσο βρίσκονταν σε μικρή ηλικία, για να συγκινήσουν τη δική μας αναισθησία... Επειδή δεν μάθατε να σπλαχνίζεστε τη φτώχεια, αλλά και ηδονίζεστε με τις συμφορές των φτωχών, εκείνοι ικανοποιούν την αρρωστημένη επιθυμία σας, ανάβοντας έτσι φοβερότερη τη φλόγα της κολάσεως και για τον εαυτό τους και για σας.
Ε.Π.Ε. 18,610-612
έξω από το ναό
Τι πιο ευτελές από τους ζητιάνους; Και όμως και αυτοί καλύπτουν μεγάλη ανάγκη της Εκκλησίας, όταν στέκουν στις πόρτες του ναού και δίνουν ωραίο στολισμό. Χωρίς αυτούς δεν θα ήταν ολοκληρωμένο το πλήρωμα της Εκκλησίας.
Ε.Π.Ε. 18α,292
χριστέμποροι
Αν οι χριστιανοί σκανδαλίζωνται, πολύ περισσότερο οι έξω της Εκκλησίας. Βρίσκουν πολλές κατηγορίες και αφορμές, σαν βλέπουν άνθρωπο, που είναι υγιής, να ζητιανεύη και να έχη την ανάγκη των άλλων για να ζήση. Γι’ αυτό μας αποκαλούν και χριστεμπόρους.
Ε.Π.Ε. 25,236
αναγκάζονται να ζητιανεύουν
Όταν αναγκάζεται απ’ τη φτώχεια του να ζητιανεύη, και βρίζεται επειδή ζητιανεύει, σκέψου πόση η τιμωρία αυτών που βρίζουν. «Εκείνος που ευτελίζει φτωχό, παροργίζει εκείνον, που τον δημιούργησε» (Παροιμ. ιδ' 21).
Ε.Π.Ε. 23,98
αναιδείς
Δεν μιλάω για τους αισχρούς ζητιάνους. Μιλάω για τους πιστούς, που στερούνται τα αναγκαία και αναγκάζονται να ζητιανεύουν.
Ε.Π.Ε. 23,98
Επανάληψις
των αυτών
Είναι ασφάλεια το να ακούτε το ίδιο πράγμα, και τα ίδια λόγια για το ίδιο πράγμα. Ας μη δυσανασχετή κανείς, ούτε να ενοχλήται, αν συμβαίνη να λέμε για το ίδιο θέμα τα ίδια και πάλι. Και αν ακόμα πίστευα, ότι ακούγοντάς τα μια φορά, θα αποβάλατε την αρρώστια της ψυχής, και τότε δεν θα έπρεπε να σταματήσω, αλλά θα έπρεπε να σας μιλήσω επανειλημμένα για το ίδιο θεμα, ώστε να καταστήσω μόνιμη και σταθερή την πευματική σας υγεία, και σας τους ίδιους να σας κάνω δυσκολοκατάβλητους, ώστε να μη ξαναπέσετε στα ίδια. Πολύ περισσότερο τώρα, που υποψιάζομαι, ότι μερικοί ακροατές έχουν ακόμα λείψανα του κακού. Είναι αναγκαία και δικαιολογημένη η επανάληψις των αυτών.
Ε.Π.Ε. 34,582
Επαφρόδιτος
συστρατιώτης του Παύλου
Το να ονομάση τον Επαφρόδιτο αδελφό και συνεργάτη, και να μη περιοριστή μόνο σ’ αυτό, αλλά να προσθέση και συστρατιώτη, φανερώνει τη μεγάλη συμμετοχή του στους κινδύνους. Αποδίδει και σ’ εκείνον όσα ακριβώς και στον εαυτό του.
Ε.Π.Ε. 21,594
«Επείνασα...»
μικρά ζητάει ο θεός, μεγάλα δίνει
Σκέψου, ότι για μικρά πράγματα θα βρεθούμε στην κόλασι: Για μια στέγασι, για λίγα ρούχα, για μερικά ψωμιά, για λίγο δροσερό νερό, για μια επίσκεψι.
Ε.Π.Ε. 12,212
πώς ο Χριστός πεινάει και διψάει!
Ο Πατέρας δεν λυπήθηκε για σένα τον Υιό Του, τον γνήσιο και μοναδικό. Και συ περιφρονείς αυτό τον Υιό, αν και λειώνη από την πείνα, ενώ τόσα σπάταλας από τα λεγόμενα δικά σου για τον εαυτό σου;... Λέει ο Χριστός: Νήστεψα για σένα, και πάλι πεινάω για σένα. Δίψασα κρεμασμένος πάνω στο Σταυρό, διψάω για τους φτωχούς, ώστε με όλα να σε προσελκύσω κοντά μου, να σε κάνω φιλάθρωπο για τη δική σου σωτηρία.
Ε.Π.Ε. 17,266
φυλακισμένος, μας απελευθέρωσε
Και όταν βρεθώ στη φυλακή, δεν σε αναγκάζω να με απελευθερώσης. Ένα μόνο ζητώ, να έρθης να με δης, που είμαι για σένα δεμένος... Μολονότι εγώ σε λευτέρωσα από φοβερά δεσμά. Σε μένα όμως αρκεί, αν θελήσης, να με επισκεφτής στη φυλακή.
E.Π.E. 17,268

H εις Άδου κάθοδος του Κυρίου († Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους)

Όπως λένε οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ο Κύριος κατά το διάλειμμα της τριημέρου Ταφής Του, την οποία σήμερα εορτάζουμε, έπρεπε να ολοκληρώσει το έργο Του. Έπρεπε να ευαγγελισθεί την σωτηρία και να ελευθερώσει από τα δεσμά του διαβόλου και αυτούς που είναι στον Άδη.

Και γι’ αυτό κατήλθε η παναγία Του ψυχή στον Άδη και «τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν» (Α’ Πετρ. 3:19), κατά τον άγιο Απόστολο Πέτρο. Και εκεί τον ανέμεναν. Όπως τον ανέμεναν οι ζωντανοί άνθρωποι να τους ελευθερώσει από τον διάβολο και από τον θάνατο, έτσι τον ανέμεναν εκεί και οι πεθαμένοι απ’ αιώνων άνθρωποι, να τους ελευθερώσει και αυτούς.

Και γι’ αυτό ο Κύριος με πολλή φιλανθρωπία, από αγάπη, κατέβηκε προς τον σκοτεινό Άδη και εκεί έλαμψε το φως του Προσώπου Του και φώτισε και παρηγόρησε και αυτούς τους ανθρώπους, που ήσαν αδίκως κρατούμενοι υπό του διαβόλου.

***

Βλέπουμε λοιπόν πάλι την μεγάλη αγάπη του Υιού του Θεού και Θεού μας, ο οποίος κανένα δεν άφησε που να μην ευεργετήσει με τον σταυρικό Του Θάνατο και με την αγία Του Ανάσταση. Αλλά βλέπουμε και την άκρα ταπείνωσή Του, διότι καταδέχθηκε, ενώ ήταν Θεός προαιώνιος, όχι μόνο να γίνει άνθρωπος, όχι μόνο να πάθει τα φρικτά Πάθη, τα οποία ζήσαμε αυτές τις άγιες ημέρες, και να υπομείνει τον σταυρικό Θάνατο σαν να ήταν ο τελευταίος κακούργος, αλλά και αυτή την ταπείνωση δέχθηκε, να μπει νεκρός στον Τάφο.

Είναι αλήθεια ότι αυτή η τριήμερος Ταφή του Κυρίου, κατά την οποία το Σώμα Του τοποθετήθηκε στον τάφο όπως ενός οποιουδήποτε κοινού ανθρώπου, δείχνει με πόση ταπείνωση μας παραδόθηκε ο Θεός.

Ήξερε ότι εμείς θα τον κακοποιούσαμε, αλλά επειδή μας αγαπούσε, δέχθηκε και να τον κακοποιήσουμε, δέχθηκε και να τον θανατώσουμε, δέχθηκε και να τον βάλουμε στον τάφο. Νομίζω, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταπείνωση που μπορούσε ο Θεός να δεχθεί από αυτήν που σήμερα εορτάζουμε· την τριήμερο ολόσωμο Ταφή Του.

Είναι μεγαλύτερη ταπείνωση και από τον σταυρικό Θάνατό Του, διότι στον σταυρικό θάνατο είχε τις αισθήσεις Του, ήλεγχε την κατάσταση, αλλά εκεί πλέον στον τάφο νεκρός παρεδόθη ο Κύριος και ετάφη και τον κάλυψε η πλάκα του τάφου.

***

Έτσι με την μεγάλη αυτή ταπείνωση, που δεν υπάρχει μεγαλύτερη απ’ αυτήν, διόρθωσε τον μεγάλο εγωισμό τον δικό μας. Διότι εκείνο που χώρισε τον άνθρωπο από τον Θεό και τον άνθρωπο από τον άνθρωπο ήταν ο εγωισμός.

Ο Κύριος, για να θεραπεύσει τον μεγάλο εγωισμό τον δικό μας, που έφθασε τόσο ψηλά, ώστε και τον ίδιο τον Θεό, τον Πατέρα τον Ουράνιο, να προδώσει ο άνθρωπος, έπρεπε σαν αντίβαρο να φθάσει στο άλλο άκρο, στην μεγαλύτερη ταπείνωση που μπορούσε να φθάσει ο άνθρωπος. Και σ’ αυτήν την ταπείνωση έφθασε ο Θεάνθρωπος Κύριός μας.

Και έτσι με την μεγαλύτερη ταπείνωση, με την ύψιστη ταπείνωση την δική Του, που έδειξε ο Κύριος, διόρθωσε τον δικό μας ύψιστο εγωισμό και βοηθάει και εμάς τώρα να γίνουμε όχι άνθρωποι του εγωισμού αλλά άνθρωποι της ταπεινοφροσύνης.

Πρέπει λοιπόν, αδελφοί μου, εάν θέλουμε να αναστηθούμε σε μία νέα ζωή σαν Χριστιανοί, ζωή πίστεως, αγάπης, προσευχής, πρέπει να μπούμε και εμείς σ’ ένα μνήμα. Αυτό το μνήμα είναι το μνήμα της ταπεινοφροσύνης. Εκεί να θάψουμε τον εγωισμό μας, για να αναστηθούμε μαζί με τον Χριστό σε μία νέα ζωή.

Μακάρι η σημερινή ημέρα να είναι και για μας μία ημέρα που θα πάρουμε απόφαση να αγαπήσουμε τον Χριστό, να αγωνισθούμε κατά του εγωισμού μας και των παθών μας και να ζητήσουμε από τον Κύριο να μας δώσει, και με τον δικό μας καθημερινό αγώνα, αυτή την νέα ζωή που δίνει σε όλους τους δικούς Του αφοσιωμένους και ταπεινούς υιούς Του.

(Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, “Ομιλίες σε Εορτές του Τριωδίου και περί αρετών (των ετών 1981-1991)” Γ’. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2017, σ. 192)

Του εν αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου,
Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως
ο Κατηχητικὸς εἰς τὸ ἅγιον Πάσχα

Εἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.
Εἴ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.
Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.
Εἴ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.
Εἴ τις μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἑορτασάτω.
Εἴ τις μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω˙ καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται.
Εἴ τις ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων.
Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα˙
φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον˙
ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης˙
καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται˙
καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται˙ καί τήν πρᾶξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν
ἐπαινεῖ. Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν˙
καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες
μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε˙ ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε˙
νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον. Ἡ τράπεζα γέμει,
τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε
τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως˙ πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος.
Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα˙
συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙
ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος.
Ἐσκύλευσε τόν ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν ἅδην. Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός
αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβών Ἠσαϊας ἐβόησεν˙ ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη,
συναντήσας σοι κάτω.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ κατηργήθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐδεσμεύθη.
Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.
Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.
Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.
Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;
Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;
Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.
Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.
Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.
Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.
Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.
Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.
Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

(Ελληνική Πατρολογία J.-P.Migne,Τ.59, σελ.721-724)

-Γέροντα, όταν προγραμματίζω να αγρυπνήσω στο κελλί και
παρουσιάζεται κάποιο εμπόδιο, τί φταίει;
-Για να επιτρέψει ό Θεός εμπόδιο, κάτι καλύτερο θα βγει.
-Και όταν, Γέροντα, αυτό γίνεται συνέχεια;
-Τότε θα υπάρχει υπερηφάνεια.
-Δεν καταλαβαίνω, Γέροντα, να υπάρχει υπερηφάνεια.
-Κοίταξε, εξαρτάται και από το πώς τοποθετείς τα πράγματα.
Αν βάζεις πρώτα τις δουλειές και ύστερα την προσευχή,
δίνεις δικαίωμα στον πειρασμό και σου φέρνει εμπόδια.
Αλλά, όταν κάποιος δίνει μεγαλύτερη άξια στις δουλειές
απ’ ό,τι στα πνευματικά, αυτό δεν έχει μέσα υπερηφάνεια;
Και υπερηφάνεια έχει και ανευλάβεια.
-Γέροντα, τί κάνει ο πειρασμός για να εμποδίσει κάποιον να προσευχηθεί;
-Τί κάνει; Βρίσκει χίλιους δύο τρόπους. Μόλις αρχίσει ο άνθρωπος
την προσευχή, μπορεί να του φέρει μετεωρισμό η προσπαθεί
να διασκορπίσει τον νου του με φαντασίες, θορύβους κ.λπ.
Να δεις τί γινόταν, όταν ήμουν στην Μονή Στομίου!
Ένα βράδυ είχα πάει να προσευχηθώ μέσα στον ναό. Η πύλη του μοναστηριού
ήταν κλειστή και στην πόρτα του ναού είχα βάλει το μάνταλο.
Κατά τα μεσάνυχτα άρχισε το ταγκαλάκι να χτυπάει το μάνταλο συνέχεια
«κρίκι-κρίκι» και δεν σταματούσε, για να με κάνει να πάω να δω τί συμβαίνει.
Μπήκα στο Ιερό, για να μην ακούω, και εκεί, πίσω από την Αγία Τράπεζα,
κοντά στον Εσταυρωμένο, έμεινα μέχρι το πρωί.
Ο Σταυρός του Χριστού έχει μεγάλη δύναμη. Όταν ήμουν δόκιμος μοναχός,
με πολεμούσαν πολύ τα ταγκαλάκια. Το βράδυ, που ήμουν στο κελλί,
μου χτυπούσαν συνεχώς την πόρτα και, έλεγαν: «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων».
Άνοιγα την πόρτα και, παρόλο που δεν έβλεπα κανέναν, με έπιανε φόβος μετά,
δεν με χωρούσε ο τόπος μου ήταν αδύνατον να μείνω μέσα στο κελλί.
Υπέφερα, έκλαιγα, έκανα προσευχή, τίποτε. Έβγαινα έξω ένα βράδυ,
μετά το Απόδειπνο, με βλέπει έξω ένας Προϊστάμενος της Μονής
«Παιδί μου, μου λέει, γιατί δεν πάς στο κελλάκι σου; Βλέπεις κανέναν Πατέρα
να γυρνάει έξω; Οι Πατέρες κάνουν προσευχή στα κελλιά τους».
Άρχισα να κλαίω και του είπα τί συμβαίνει. Μου φέρνει τότε λίγο Τίμιο Ξύλο
σε ένα κεράκι και μου λέει: «Πήγαινε, παιδί μου, ήσυχος τώρα στο κελλί σου».
Μόλις έκλεισα την πόρτα, άκουσα αμέσως δυνατά: «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων».
«Αμήν», είπα. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας Αστυνομικός με πλήρη στολή.
Τα γαλόνια τα φορούσε λοξά στο μανίκι, όπως παλιά οι αστυνομικοί, και,
άρχισε να φωνάζει: «Έ, παλιοκαλόγερε, εσύ αδιάβαστος,
τί το έχεις αυτό το ξύλο;». Και άρχισε να γελάει με το... «γλυκό» του γέλιο.
Φώναξε, αλλά δεν μπορούσε να πλησιάσει, γιατί είχα το Τίμιο Ξύλο.
«Κύριε Ιησού Χριστέ», φώναξα, και έγινε καπνός.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.61-63)

547. Τιμώντας τους Αγγέλους και του Αγίους, ενισχύουμε την πίστι μας στη μέλλουσα ζωή. Συνειδητοποιούμε το οτι μας περιμένει εκεί η αντάμειψις για τις αρετές ή η τιμωρία για τις παραβάσεις του θείου νόμου. Η τιμητική προσκύνησις των Αγγέλων και των Αγίων δεν είναι λατρεία τους. Μόνο ο Θεός λατρεύεται. Είναι υψηλή υπόληψις και ταπεινή αναγνώρισις του πνευματικού μεγαλείου τους. Ωφελεί δε την ψυχή, εμπνέοντας της τη μίμησι.

548. Η παρουσία ενός Φύλακα Αγγέλου πλησίον κάθε αληθινού χριστιανού είναι απαραίτητος. Γιατί τα σώματα των χριστιανών, κατά τη μαρτυρία της Αγίας Γραφής, είναι ναοί του Αγίου Πνεύματος και οι ίδιοι οι χριστιανοί είναι μέλη του Σώματος του Χριστού, αναγεννημένοι χάρις στο λυτρωτικό του έργο. Ιδιαίτερα, γιατί μετέχουν στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, κοινωνώντας το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Η αξία του χριστιανού, ως μέλους του Χριστού και ναού του Αγίου Πνεύματος, απαιτεί οπωσδήποτε την παρουσία, δίπλα του, ενός Φύλακος Αγγέλου, σαν μεγαλύτερου αδελφού και φίλου, που τον οδηγεί στη βασιλεία του κοινού τους Κυρίου. Αν «χαρά έσται έν τω ούρανω έπί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι.. χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού» (Λουκ. ιε’ 7, 10), μπορούμε απ’ αυτό να καταλάβουμε τι σπουδαίο μέρος παίρνουν οι Άγγελοι του Θεού στη σωτηρία μας.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 227-228)