Με δεδομένα όλα αυτά και το γεγονός ότι οι σημερινοί γονείς βρίσκονται κάτω από έντονη πίεση, ενώπιον μεγάλης πρόκλησης και με περιορισμένες αντοχές και αποθέματα πίστεως και εσωτερικής δυνάμεως, ή Εκκλησία θα μπορούσε να ακολουθεί τα εξής βήματα στη διαποίμανση των πιστών.
α) Να καταστήσει εμφανή και έμπρακτη την κατανόηση και αγάπη της. Ό λόγος της να είναι μεστός πνεύματος και αληθείας άλλα και συμπαθής και φιλάνθρωπος.
β) Να εκφράσει την τεράστια σημασία πού σε όλα αυτά έχει ή ανάγκη να διατηρηθεί ή ιερότητα του γάμου, να υπάρχει δηλαδή χώρος για την ενέργεια της χάριτος του Θεού. Συνήθως οι δοκιμασίες και οι στερήσεις αποτελούν μοναδικές ευκαιρίες επιβεβαιώσεως της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας.
γ) Να γίνεται ενημέρωση του τί ακριβώς περιλαμβάνουν οι εν λόγω μέθοδοι και να εντοπίζονται τα σημεία πού καταδεικνύουν τα ηθικά και πνευματικά προβλήματα πού συνήθως δημιουργούν.
δ) Να καθίσταται σαφές ότι κατόπιν όλων αυτών (μη φυσιολογική, ά-σεξουαλική σύλληψη, πλεονάζοντα έμβρυα, δυνατότητες παρεκτροπών, δυνατότητες προεμφυτευτικής γενετικής παρέμβασης και τροποποίησης κ.λπ.), ή Εκκλησία δυσκολεύεται να επευλογήσει αυτή την πρακτική και να υιοθετήσει οδούς ξέ¬νες προς το πνεύμα της.
ε) Για περιπτώσεις πού ή τεκνοποίηση διασαλεύει τη φυσιολογική οικογενειακή τάξη (άγαμες μητέρες, γονιμοποίηση με σπέρμα αποθανόντος συζύγου, τεκνοποίηση υπερήλικων μητέρων, ετερόλογη γονιμοποίηση, δανεισμός μήτρας κ.λπ.) να γίνει πλέον σαφές ότι κάτι τέτοιο δεν βρίσκει σύμφωνη την Εκκλησία.
στ) Εάν πρόκειται για γονείς πού για ποικίλους και ειδικούς λόγους αδυνατούν να συμμορφωθούν, ας προτείνεται ενθέρμως ή ιδέα της υιοθεσίας ή, αν και αυτό δεν είναι εφικτό, ας γίνεται δεκτό κατ' οικονομίαν ή γονιμοποίηση να επιτυγχάνεται με τεχνικές, οι όποιες όμως δεν δημιουργούν πλεονάζοντα έμβρυα, ούτε περιλαμβάνουν οιασδήποτε μορφής δανεισμούς ή αφήνουν περιθώρια για καταστροφή εμβρύων. Έτσι επί παραδείγματι ή Εκκλησία θα μπορούσε να δεχθεί κατ' οίκονομίαν την ομόλογη σπερματέγχυση, του ζευγαριού θεωρούμενου ως ενιαίας μονάδος πού νοσεί και με το δεδομένο ότι αμφότεροι οι σύζυγοι συμφωνούν, ή όλη δε διαδικασία είναι ενταγμένη στο πνεύμα των όσων προαναφέρθηκαν. Θα μπορούσε επίσης να δεχθεί την υποβοήθηση στην αναπαραγωγή με γαμέτες μόνο των γονέων, εμφύτευση στη μήτρα της μητέρας και γονιμοποίηση τόσων εμβρύων όσα και θα εμφυτευθούν.

Οι πνευματικοί θα πρέπει να διαδώσουν με ταπείνωση και πίστη την ανάγκη οι πιστοί να επιστρέψουν προς περισσότερο φυσικούς και πνευματικούς τρόπους ζωής. Είναι πλέον δεδομένο ότι ό τρόπος ζωής, ή ένταση και το άγχος, ό κλονισμός της εμπιστοσύνης των ανθρώπων και συναφείς παράγοντες θεωρούνται υπεύθυνοι για το ότι η υπογονιμότητα έχει ανέλθει σε επικίνδυνα υψηλά επίπεδα.
Ή Εκκλησία προτείνει μια μη εκκοσμικευμένη αντίληψη ζωής, τέτοια πού εγγυάται την απλότητα, την ειρήνη, την ολιγάρκεια, την αμοιβαία εμπιστοσύνη των συζύγων, την προσφυγή στην ιατρική βοήθεια άλλα και την ταυτόχρονη παράδοση της ζωής μας στα χέρια του Θεού.

Ή λειτουργική και προσωπική προσευχή, ή ενεργός και υγιής συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας, ή καλλιέργεια της αγάπης, ή προσφυγή στη μεσι¬τεία των αγίων, τα υγιή τάματα, τα ταπεινά προσκυνήματα κ.λπ., αποτελούν τα επιβεβαιωμένα από την εμπειρία μέσα της Εκκλησίας, τα όποια χρειάζεται να επιστρέψουν στη ζωή των πιστών.

Όταν ή Εκκλησία ζητεί από τα ζευγάρια να αποφεύγουν κάποιες τεχνικές πού αυξάνουν τις ελπίδες για παιδοποιία θα πρέπει ταυτόχρονα να εμπνέει και την εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού και να εισάγει τους πιστούς στη λογική και την εμπειρία της προσευχής και του «σημείου».

Ή Εκκλησία υποδεικνύει μεν την οδό της ακριβείας, άλλα θεραπεύει ποιμαντικά και τις πτώσεις των τέκνων της, όταν για διάφορους λόγους, αφ ενός μεν αδυνατούν να εφαρμόσουν τη διδασκαλία της, αφ ετέρου δε μετανοούν ειλικρινά.
Επί πλέον, ή Εκκλησία αντικρίζει το όλο θέμα της ανθρώπινης αναπαραγωγής μέσα από μια πιο ευρεία οπτική. Έτσι, αν και ή απόκτηση τέκνων από μόνη της αποτελεί δώρο Θεού και ευλογία, εν τούτοις το ενδιαφέρον των γονέων πρέπει να εστιασθεί σε ένα σημαντικότερο γεγονός• παράλληλα με τη δική τους κατά Χριστόν τελείωση, στην καλή ανατροφή και την κατά Χριστόν προκοπή και ανάπτυξη των παιδιών τους, ώστε να μπορούν να πουν κάποια μέρα «ιδού εγώ και τα παιδία α μοι εδωκεν ό Θεός». (Έβρ. β' 13).

Συμπερασματικό απόσπασμα από τα Επίσημα Κείμενα Βιοηθικής της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας- Επιτροπής Βιοηθικής

Για ολόκληρο το αρχειο πατήστε εδώ.