«Σταθείτε όλα τα σύμπαντα, όλοι οι υπάρχοντες κόσμοι, και όλα τα όντα! Κάτω όλες οι καρδιές, όλοι οι νόες, όλες οι ζωές, όλες οι αθανασίες, όλες οι αιωνιότητες! Διότι, όλα αυτά χωρίς το Χριστό είναι για μένα κόλαση. Η μία κόλαση δίπλα στην άλλη κόλαση. Όλα είναι αναρίθμητες και ατελεύτητες κολάσεις και στο ύψος και στο βάθος και στο πλάτος.
Η ζωή χωρίς το Χριστό, ο θάνατος χωρίς το Χριστό, η αλήθεια χωρίς το Χριστό, ο ήλιος χωρίς το Χριστό και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, όλα είναι τρομερή ανοησία, ανυπόφορο μαρτύριο, σισύφειο βάσανο, κόλαση! Δεν θέλω ούτε τη ζωή, ούτε το θάνατο χωρίς Εσένα, γλυκύτατε Κύριε! Δεν θέλω ούτε την αλήθεια, ούτε τη δικαιοσύνη, ούτε τον Παράδεισο, ούτε την αιωνιότητα. Όχι, όχι! Εσένα μόνο θέλω, Εσύ μόνο να είσαι σε όλα, σε όλους και υπεράνω όλων!...
Η αλήθεια, εάν δεν είναι ο Χριστός, δε μου χρειάζεται, είναι μόνο μία κόλαση. Το ίδιο είναι κόλαση και η δικαιοσύνη, και η αγάπη, και το αγαθό, και η ευτυχία. Και αυτός ο Θεός, εάν δεν είναι ο Χριστός, είναι κόλαση.
Δεν θέλω ούτε την αλήθεια χωρίς το Χριστό, ούτε τη δικαιοσύνη χωρίς το Χριστό, ούτε την αγάπη χωρίς το Χριστό, ούτε το Θεό χωρίς το Χριστό. Δεν τα θέλω όλα αυτά κατ' ουδένα τρόπο!
Θα δεχτώ κάθε είδους θάνατο. Ας με θανατώσετε με όποιον τρόπο θέλετε, αλλά χωρίς το Χριστό δεν θέλω τίποτα. Ούτε τον εαυτό μου, ούτε και αυτόν τον ίδιο το Θεό, ούτε κάτι άλλο μεταξύ των δύο τούτων.
Δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλω!».
(άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, σελ.183-184)