Θέλοντας να δείξει ο Γέροντας ότι η υπακοή δεν είναι κάποια τυπική διαδικασία, αλλά ουσιαστικά συνώνυμη της αγάπης, διηγείτο την εξής ιστορία: «Ένας γέροντας συνήθιζε να δέχεται τους λογισμούς του υποτακτικού του μετά το Απόδειπνο. Έπειτα έδινε την ευλογία του στον υποτακτικό και πήγαιναν να ξεκουραστούν. Κάποτε, ενώ έλεγε τους λογισμούς του ο μοναχός, ο γέροντας κουρασμένος από τις εργασίες της ημέρας αποκοιμήθηκε. Ο μοναχός με σεβασμό σιώπησε και περίμενε να ξυπνήσει ο γέροντας, να του δώσει την ευχή του και να πάει και ο ίδιος για ξεκούραση. Οι ώρες όμως περνούσαν, ο ίδιος αισθανόταν όλο και περισσότερο την κούρασή…