Θέλοντας να δείξει ο Γέροντας ότι η υπακοή δεν είναι κάποια τυπική διαδικασία, αλλά ουσιαστικά συνώνυμη της αγάπης, διηγείτο την εξής ιστορία: «Ένας γέροντας συνήθιζε να δέχεται τους λογισμούς του υποτακτικού του μετά το Απόδειπνο. Έπειτα έδινε την ευλογία του στον υποτακτικό και πήγαιναν να ξεκουραστούν. Κάποτε, ενώ έλεγε τους λογισμούς του ο μοναχός, ο γέροντας κουρασμένος από τις εργασίες της ημέρας αποκοιμήθηκε. Ο μοναχός με σεβασμό σιώπησε και περίμενε να ξυπνήσει ο γέροντας, να του δώσει την ευχή του και να πάει και ο ίδιος για ξεκούραση. Οι ώρες όμως περνούσαν, ο ίδιος αισθανόταν όλο και περισσότερο την κούρασή του, αλλά ο γέροντας δεν ξυπνούσε. Στις ώρες που πέρασαν, εφτά φορές ο μοναχός πιέσθηκε από τους λογισμούς του να ξυπνήσει τον γέροντα, να πάρει την ευχή του και να πάει για ύπνο. Αλλά η αγάπη του τον εμπόδισε και τον έπειθε να περιμένει ακόμη λίγο.
Τελικά ο γέροντας ξύπνησε και του έδωσε την ευλογία του. Την άλλη μέρα τον κάλεσε κι άρχισε να εξετάζει τους λογισμούς που είχε την προηγούμενη νύχτα. Ο μοναχός του εξήγησε την αδημονία του και την προσπάθεια που κατέβαλε να μην τον ενοχλήσει. Τότε ο γέροντας του είπε ότι, όταν κοιμήθηκε για δεύτερη φορά, είδε ένα όραμα. Είδε έναν θρόνο και πάνω στον θρόνο εφτά στεφάνια. Κι άκουσε φωνή: Ο θρόνος αυτός ανήκει στον υποτακτικό σου και τα εφτά στεφάνια τα κέρδισε αυτήν τη νύχτα».
----------------
Πλησίον των Δανιηλαίων, σ’ ένα μικρό σπιτάκι, ζούσε ο γερο-Διονύσιος με τους υποτακτικούς του, Αρσένιο και Αθανάσιο. Κάποτε ο Αθανάσιος άρχισε να μην υπακούει στον γέροντά του και να πηγαίνει ‘‘τήδε κακείσε’’. Συνέπεσε η εορτή του Ευαγγελισμού και γιόρταζε η γειτονική καλύβη. Ο γερο-Διονύσιος μαζί με τους υποτακτικούς του πήγε στην αγρυπνία. Όταν όμως έφτασαν στην καλύβη που γιόρταζε, ο μοναχός Αθανάσιος τους εγκατέλειψε, για να κάνει αλλού τη γιορτή. «Παιδί μου, έλα μαζί μας στη γιορτή», του είπε ο γέροντάς του. Όμως εκείνος δεν πειθόταν. Και ο γέροντας του υπενθύμισε: «Σε παρήκοους υποτακτικούς ο Θεός στέλνει ανελεήμονας αγγέλους» (Παροιμ. 17,11). «Να έρθουν, να έρθουν», είπε εκνευρισμένος ο μοναχός Αθανάσιος κι έφυγε.
Την άλλη μέρα το πρωί οι πατέρες τον είδαν με αλλοιωμένο το πρόσωπο, άρρωστο. Αμέσως τον συμβούλευσαν να επισκεφθεί τον γιατρό στην Αγία Άννα. Ο γιατρός, όταν τον είδε, τα έχασε. Δεν ήξερε τι να του κάνει∙ τόσο άσχημα ήταν. Τελικά, η κατάστασή του επιδεινώθηκε ραγδαία και σε λίγες ώρες πέθανε βογγώντας και χτυπώντας με τις γροθιές του το στήθος. Τον μετέφεραν νεκρό από την Αγία Άννα στη Μικρή Αγία Άννα και από ‘κει στα Κατουνάκια, στο σπίτι του. Ο γέροντάς του, νεκρό πλέον, τον συγχώρεσε. Ο παπα-Εφραίμ, θαυμάζοντας την τιμωρία του παρήκοου μοναχού, διηγείτο ότι περνώντας τον δρόμο που πέρασε και ο νεκρός από τη Μικρή Αγία Άννα ως τα Κατουνάκια, αισθανόταν ταραχή.
--------------------
Εκείνον τον πρώτο καιρό (1975-1976) τον επισκέφθηκε ένας μοναχός ο οποίος ταρασσόταν από τους λογισμούς του. Ο γέροντας του είχε κάποιες κακές συνήθειες και ο μοναχός προσπαθώντας να τις αποφύγει τον εγκατέλειψε. Αλλά αισθανόταν μπερδεμένος, δεν μπορούσε να κάνει τα πνευματικά του. Βάσει των μοναχικών κανόνων τυπικά είχε δίκιο που έφυγε. Όμως ο Γέροντας ήταν ‘‘σπαθί’’, όταν άκουσε την υπόθεση: «Να γυρίσεις στον γέροντά σου! Τίποτε! Να γυρίσεις και να προσέχεις!»
Και το αποτέλεσμα: Πολύ σύντομα το γεροντάκι αρρώστησε, ο μοναχός τον υπηρέτησε με όλη του την καρδιά και δεν άργησε να του κλείσει εν ειρήνη τα μάτια. Και ο γέροντας κοιμήθηκε ειρηνικός, και ο μοναχός συνέχισε χαρούμενος και πληροφορημένος τη ζωή του.
-----------------
Ένας υποτακτικός του τον πλησίασε και του είπε τον λογισμό του. Διέκρινε στον Γέροντα λάθη, παραλήψεις, ελαττώματα. «Παιδί μου», του είπε εκείνος, «όταν βλέπεις ελαττώματα στους άλλους, και ιδίως στον γέροντα, να ξέρεις ότι η πνευματική σου κατάσταση υποβιβάστηκε». Ο μοναχός συνέχισε ζητώντας τη γνώμη του Γέροντα για τις περιπτώσεις εκείνες που οι άνθρωποι είναι όντως δύστροποι και πονηροί, και μας φέρονται με κακό τρόπο. Και είπε ο Γέροντας: «Παιδί μου, ο καρπός της ησυχίας είναι να βλέπεις τους άλλους σαν αγγέλους».
Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, εκδ. "Το Περιβόλι της Παναγίας", Θεσσαλονίκη 2000