Αυξομείωση μεγέθους γραμμάτων.
Κείμενα (blog) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης
Ισοδύναμες αμαρτίεςΟι Δάδες ( το σημερινό Κίτιο) ήταν εμπορικός σταθμός της Κύπρου. Εκεί κοντά βρισκόταν η μονή του Φιλοξένου. Στο μοναστήρι αυτό ζούσε τον 6ο αιώνα ένας μοναχός, ο γέροντας Ισίδωρος, που έκλαιγε ακατάπαυστα με λυγμούς. Σ’ όποιον τον πλησίαζε και τον παρηγορούσε, ώστε να χαλαρώσει λίγο το πένθος, έλεγε:‘‘ Είμαι πολύ αμαρτωλός. Δεν υπήρξε άλλος σαν εμένα απ’ τον Αδάμ μέχρι σήμερα. Και μη νομίζετε πως υπερβάλλω. Δεν βρήκα πουθενά σε άνθρωπο αμαρτία σαν αυτή που έκανα εγώ’’.Κι ύστερα διηγόταν την ιστορία του:‘‘ Όταν ήμουνα στον κόσμο, είχα γυναίκα χριστιανή και θεοφοβούμενη, ενώ εγώ ανήκα στην αίρεση του Σεβήρου.…
" Έκλαιε απελπισμένη όλο το βράδυ "Αντιμετώπιζε η Θ.Σ. μιά φορά ένα σοβαρό πρόβλημα, για το οποίο συνεχώς και για καιρό μιλούσε με το Γέροντα Πορφύριο. Εκείνος πάντοτε την καθησύχαζε και την διαβεβαίωνε ότι, τελικά, το πρόβλημά της θα είχε αίσια λύση - αυτή, που επιθυμούσε η ίδια - ενώ τα γεγονότα έδειχναν, ακριβώς το αντίθετο.Η Θ.Σ., όμως έβλεπε ότι, όσο περνούσε ο καιρός, τα πράγματα χειροτέρευαν, αντί να βελτιώνονται. Κι ένα βράδυ, όταν πλέον πληροφορήθηκε ότι τις επόμενες ημέρες θα συνέβαινε αυτό ακριβώς που φοβόταν, ενώ ο Γέρων Πορφύριος δε σταματούσε να τη διαβεβαιώνει ότι δε θα συνέβαινε, ένιωσε…
Ο Θείος πόθος Θα ήθελα το Μνήμα Σου, Δέσποτα, να το μουσκέψω με τα δάκρυα της μετανοίας και πάντα με τα δάκρυά μου να δείχνω την ευγνωμοσύνη μου! Στερημένος από το μύρο των καλών έργων δεν έχω κάτι το πολύτιμο τώρα παρά να λούζω την ύπαρξί μου με τα δάκρυα και τους στεναγμούς μου μόνο! Διότι εξώδεψα την κληρονομιά μου που μου άφησες από την γέννησί μου, και μόνο το κλάμμα τώρα μου απέμεινε και η αδιάκοπη ευσπλαχνία Σου! Βοήθησέ με, Κύριε, το γρηγορώτερο να ιδώ έκπληρωμένη την επιθυμία μου, ν' αντιγράψω και ’γω τα ίχνη Σου στην ταλαίπωρη ύπαρξί…
Σ’ αναζητώ… Σ’ αναζητώ Χριστέ μου,στα χρώματα, στ’ αρώματατης θάλασσας και τ’ ουρανού.Στη μουσική της πλάσης Σου,σε κάθε δάκρυ και χαρά.Σ’ αναζητώ σ’ όλες εκείνες τις ψυχέςπου είναι ολόγυρά μου.Στις αγιασμένες τις μορφέςπου ζήσανε για σένα…Σ’ αναζητώ εντός μου… Κύριε, φώτισε το νου,το σκότος της καρδιάς μου.Μάθε με πώς να σ’ αγαπώκαι πώς να προχωρώμέχρι του τέλους…Αξίωσέ με να ποθώ το ουράνιο κοίταγμά Σου.Η αγάπη μόνο να κινεί όλα τα βήματά μου. Δώσε μου εκείνη τη χαρά,εκείνη την ειρήνηπου ‘βαλες μέσα στις καρδιέςστ’ αγαπημένα Σου παιδιά.Τα δάκρυα μόνο να κυλούνγια τη δική Σου αγάπη.Δώσε μου πίστη δυνατήπου φόβο δε γνωρίζει,να…
Το χάρισμα της προσευχήςΟ Στάρετς Σαμψών (1979) παρακινούσε τα πνευματικά του παιδιά να παρακαλούν επίμονα το Θεό για την απόκτηση του χαρίσματος της προσευχής λέγοντας: ‘‘ Δίδαξε με, Κύριε, να προσεύχομαι. Δεν ξέρω να προσεύχομαι.’’‘‘Μερικές φορές’’, συμπλήρωνε ο στάρετς, ‘‘το μυστικό αυτό μάς αποκαλύπτεται στη θεία λειτουργία όταν κοινωνάμε.’’Γνώρισα έναν ιερέα που δεν μπορούσε να μάθει να προσεύχεται. Κάποτε λοιπόν, την ώρα που κοινωνούσε, πήρε το Σώμα του Χριστού με το αριστερό του χέρι, το έβαλε πάνω στο δεξί και άρχισε να διαβάζει, όπως συνήθως, την ευχή: «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ…». Όταν τελείωσε, και ενώ από τα μάτια του έτρεχαν…
ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ εγκρατευτές σ’ αυτήν την έρημο, έλεγε ένας από τους Πατέρες, που εβδομήντα ολόκληρα χρόνια δεν έβαλαν στο στόμα τους τίποτε άλλο εκτός από αγριοβότανα και καρπούς φοινίκων. ΚΑΠΟΙΟΣ πολύ γέρος Ερημίτης αρρώστησε και βασανιζόταν μόνος του, γιατί δεν βρισκόταν σ’ εκείνη την ερημιά άνθρωπος να τον φροντίσει.Βλέποντας την υπομονή του ο Θεός, φώτισε ένα νέο μοναχό να πάει ως την καλύβα του. Κι όπως τον βρήκε βαριά άρρωστο, στάθηκε με αγάπη στο πλευρό του να τον ανακουφίσει. Τον έπλυνε, του έφτιαξε ένα αχυρένιο στρώμα και του μαγείρεψε λίγο φαγητό.- Πίστεψέ με, αδελφέ, του είπε μ’ ευγνωμοσύνη ο Γέροντας, πως…
Η αγία τράπεζα στις φλόγεςΤον περασμένο αιώνα στη Μικρασία έζησε ένας άγιος αλλ’ αφανής λευίτης, ο π. Ιωάννης. Ήταν έγγαμος, οικογενειάρχης, από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας. Τις καθημερινές εργαζόταν στα χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία. Στη θεία λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσπούσε σε δάκρυα και αναστεναγμούς. Την ώρα μάλιστα του καθαγιασμού η κατάνυξη του κορυφωνόταν. Οι ψάλτες έψαλλαν το « Σε υμνούμεν…» όσο πιο αργά μπορούσαν, αλλά εκείνος καθυστερούσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά ή και περισσότερο. Έτσι κι εκείνοι επαναλάμβαναν τον ύμνο μέχρι πέντε ή έξι φορές. Τελικά, πλησίασαν κάποτε τους επιτρόπους και τους είπαν το…
ΑΝ ΣΟΥ πει ο λογισμός σου, λέει κάποιος Πατήρ, πως σήμερα είναι γιορτή, γι’ αυτό φάε καλύτερα, μην τον ακούσεις, αδελφέ, γιατί έτσι εορτάζεις Ιουδαϊκώς και όχι χριστιανικώς. Οι Εβραίοι ετοίμαζαν πολλών ειδών φαγητά για να γιορτάσουν. Η καλοφαγία του μοναχού ας είναι το πένθος και τα δάκρυα. Ο ΑΒΒΑΣ Ελλάδιος έτρωγε σ’ όλη του την ζωή μόνο ψωμί κι αλάτι, όπως όλοι οι σκητιώτες. Όταν έφτανε το Πάσχα, έλεγε στον εαυτό του;- Σήμερα, χάριν της μεγάλης γιορτής, πρέπει να κοπιάσω περισσότερο.Ενώ λοιπόν τις άλλες μέρες έτρωγε καθιστός, την ημέρα του Πάσχα συνήθιζε να τρώει όρθιος. ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΑΣΙΜΕΣ ημέρες έλεγε…
Κασσιανή μοναχή και Μαρία Μαγδαληνή: Ποιες πραγματικά ήταν; Τη βραδιά της Μ. Τρίτης, τρεις είναι οι σχετικές διαστρεβλώσεις. Η μία: Το πρόσωπο της Κασσιανής. Είναι γνωστό πως το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης ψάλλεται το τροπάριο της Κασσιανής. Είναι το περίφημο δοξαστικό των Αποστίχων «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι, προ του ενταφιασμού κομίζει…» (Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, επειδή κατάλαβε ότι είσαι Θεός, αναλαμβάνει έργο μυροφόρας και με θρήνους σου φέρνει μύρα για να σε αλείψει πριν ακόμα ενταφιασθείς). Πρόκειται για ποιητικό αριστούργημα.Επιπόλαιοι και ανιστόρητοι άνθρωποι…
ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ιστορία την διηγείται στους μαθητές του ο Αββάς Ζωσιμάς.Κοντά σ’ ένα Κοινόβιο είχε στήσει την καλύβη του ένας Γέροντας, που όλοι γύρω οι αδελφοί τον υπεραγαπούσαν. Εκεί κοντά έμενε και κάποιος άλλος Ερημίτης.Κάποτε ο Γέροντας έλειψε για λίγες μέρες κι ο γείτονάς του, που βρήκε ευκαιρία, μπήκε στην καλύβη του και πήρε τα βιβλία του και τ’ αλλά μικροπράγματα που είχε. Όταν γύρισε εκείνος και βρήκε την καλύβη του ανοιχτή και άδεια, πήγε να πει στον γείτονά του τι του συνέβαινε. Προβάλλοντας όμως στην πόρτα του είδε τα πράγματά του στην μέση του κελλιού του γείτονα. Δεν είχε…