«Σταθείτε όλα τα σύμπαντα, όλοι οι υπάρχοντες κόσμοι, και όλα τα όντα! Κάτω όλες οι καρδιές, όλοι οι νόες, όλες οι ζωές, όλες οι αθανασίες, όλες οι αιωνιότητες! Διότι, όλα αυτά χωρίς το Χριστό είναι για μένα κόλαση. Η μία κόλαση δίπλα στην άλλη κόλαση. Όλα είναι αναρίθμητες και ατελεύτητες κολάσεις και στο ύψος και στο βάθος και στο πλάτος.
Η ζωή χωρίς το Χριστό, ο θάνατος χωρίς το Χριστό, η αλήθεια χωρίς το Χριστό, ο ήλιος χωρίς το Χριστό και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, όλα είναι τρομερή ανοησία, ανυπόφορο μαρτύριο, σισύφειο βάσανο, κόλαση! Δεν θέλω ούτε τη ζωή, ούτε το θάνατο χωρίς Εσένα, γλυκύτατε Κύριε! Δεν θέλω ούτε την αλήθεια, ούτε τη δικαιοσύνη, ούτε τον Παράδεισο, ούτε την αιωνιότητα. Όχι, όχι! Εσένα μόνο θέλω, Εσύ μόνο να είσαι σε όλα, σε όλους και υπεράνω όλων!...
Η αλήθεια, εάν δεν είναι ο Χριστός, δε μου χρειάζεται, είναι μόνο μία κόλαση. Το ίδιο είναι κόλαση και η δικαιοσύνη, και η αγάπη, και το αγαθό, και η ευτυχία. Και αυτός ο Θεός, εάν δεν είναι ο Χριστός, είναι κόλαση.
Δεν θέλω ούτε την αλήθεια χωρίς το Χριστό, ούτε τη δικαιοσύνη χωρίς το Χριστό, ούτε την αγάπη χωρίς το Χριστό, ούτε το Θεό χωρίς το Χριστό. Δεν τα θέλω όλα αυτά κατ' ουδένα τρόπο!
Θα δεχτώ κάθε είδους θάνατο. Ας με θανατώσετε με όποιον τρόπο θέλετε, αλλά χωρίς το Χριστό δεν θέλω τίποτα. Ούτε τον εαυτό μου, ούτε και αυτόν τον ίδιο το Θεό, ούτε κάτι άλλο μεταξύ των δύο τούτων.
Δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλω!».

(άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, σελ.183-184)

«Ας δούμε ποιο είναι το μυστήριο της Ανάστασης του Χριστού και Θεού μας, που συντελείται μυστικώς σε όσους το ποθούμε. Πώς δηλαδή θάπτεται ο Χριστός μέσα μας σαν σε μνήμα και πώς ενώνεται με τις ψυχές μας και ανασταίνεται συνανασταίνοντας μαζί του και μας...

Όταν εμείς εξερχόμαστε από τον κόσμο και μπαίνουμε με την εξομοίωση των παθημάτων του Κυρίου στον τάφο της μετανοίας και της ταπεινώσεως, αυτός ο ίδιος κατεβαίνει από τους ουρανούς, μπαίνει στο σώμα μας σαν σε τάφο, ενώνεται με τις ψυχές μας και τις ανασταίνει, ενώ αυτές ήταν όντως νεκρές.
Έτσι παρέχει τη δυνατότητα σε εκείνον που αναστήθηκε μαζί του να βλέπει τη δόξα της μυστικής του Ανάστασης...
Η ανάσταση λοιπόν της ψυχής είναι η ένωσή της με τη ζωή. Όπως ακριβώς το νεκρό σώμα δεν μπορεί να ζει, αν δεν δεχτεί μέσα του τη ζωντανή ψυχή και δεν σμίξει άμικτα με αυτήν, έτσι και η ψυχή δεν μπορεί να ζήσει μόνη της, αν δεν ενωθεί ανέκφραστα και ασύγχυτα με το Θεό, που είναι η όντως αιώνια ζωή...
Η Ανάσταση του Χριστού συντελείται μέσα στον κάθε πιστό, κι όχι μόνο μία φορά, αλλά κάθε ώρα θα λέγαμε, αφού αυτός ο ίδιος ο Δεσπότης Χριστός ανασταίνεται μέσα μας και λαμπροφορεί και απαστράπτει τις αστραπές της αφθαρσίας και της Θεότητας»

(όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος)

«Α! κοιμόντουσαν, λέτε, οι φύλακες!
Αλλά όταν μιλάτε έτσι, μήπως κοιμάται το λογικό σας περισσότερο από όσο οι φύλακες;
Εάν κοιμόντουσαν, τι είδαν; Και εάν δεν είδαν τίποτα, ποιού πράγματος είναι μάρτυρες;
Τι είδους μάρτυρες είναι αυτοί που κοιμούνται;
Σε τι περιλαμβάνεται η μαρτυρία τους;
Να. Είναι σαν να έλεγαν: Μαρτυρούμε, ότι οι μαθητές του Ιησού έκλεψαν το σώμα του, και η μαρτυρία μας είναι απολύτως αδιαμφισβήτητη, διότι, όταν το σώμα κλάπηκε,
κοιμόμασταν ύπνο τόσο βαθύ,
ώστε ούτε ακούσαμε, ούτε είδαμε τίποτα!!!»

(ιερός Αυγουστίνος)

- Γέροντα, τι διέκρινε μερικούς Αγίους, παλαιούς και νέους, και ήξεραν πότε θα πεθάνουν...;
- Το πολύ φιλότιμο, η μεγάλη απλότητα, η ταπείνωση και η πίστη. Δεν έβαζαν στη ζωή τους τη λογική που κλονίζει την πίστη. Μεγάλο πράγμα η πίστη!...
Σας έχω πει για τον πατέρα Χαράλαμπο που ζούσε πριν από λίγα χρόνια στη μονή Κουτλουμουσίου; Ήταν πολύ απλός, εργατικός και πνευματικός μοναχός.
Όταν γέρασε, μια βαρειά γρίππη τον έριξε στο κρεββάτι και ο γιατρός είπε στους Πατέρες να μην απομακρυνθούν από κοντά του, γιατί σε λίγη ώρα θα τελειώσει η ζωή του.
Ο πατήρ Χαράλαμπος, όταν το άκουσε κάτω από τις κουβέρτες, απάντησε: «Τι λες; Εγώ δεν πεθαίνω, εάν δεν έρθει το Πάσχα να πω το «Χριστός ανέστη».
Πράγματι, πέρασαν δύο μήνες σχεδόν, ήρθε το Πάσχα, είπε το «Χριστός ανέστη», κοινώνησε και μετά αναπαύτηκε...

(Παϊσίου γέροντος, Πνευματική αφύπνιση σελ 265)

...Τούτους τους δύο μήνες, αδερφέ μου, βρήκα μέσα μου έναν άλλο άνθρωπο, λες και αναστήθηκε εντός μου ένας καινούργιος άνθρωπος! Τον είχα πάντοτε μέσα μου μα ποτέ δε θα παρουσιαζόταν μπροστά μου αν δε με χτύπαγε αυτό τ' αστροπελέκι.
Είναι τρομερό! Τι με νοιάζει που θα σκάβω είκοσι χρόνια μέσα στα ορυχεία; - αυτό καθόλου δεν το φοβάμαι, άλλο είναι που μου φαίνεται τώρα τρομερό: Μην τύχει και μ' εγκαταλείψει ο άνθρωπος που αναστήθηκε εντός μου! (Φ. Ντοστογιέβσκη Αδελφοί Καραμαζοβ)

Ετικέτες: ανάσταση, θλίψεις, μετάνοια

«Οι περισσότεροι από τους αδελφούς μας, γράφει ο Διονύσιος επίσκοπος Αλεξανδρείας, από υπερβολική αγάπη και φιλαδελφία παραθεωρούσαν τον εαυτό τους και φρόντιζαν ο ένας για τον άλλον, επισκέπτονταν χωρίς προφυλάξεις τους ασθενείς, τους υπηρετούσαν προθυμότατα, τους περιποιούνταν εν Χριστώ, για να πεθάνουν μετά από λίγο μαζί με εκείνους πολύ ευχάριστα, αφού προηγουμένως έπαιρναν από τους άλλους την αρρώστια πάνω τους και με τη θέλησή τους υπέφεραν τους πόνους. Και πολλοί, αφού νοσοκόμησαν και οδήγησαν άλλους στην ανάρρωση, αυτοί πέθαναν, σαν να πήραν το θάνατο από εκείνους πάνω τους... Έτσι οι άριστοι από τους αδελφούς μας με αυτόν τον τρόπο έφυγαν από αυτήν τη ζωή, μεταξύ των οποίων ιερείς και διάκονοι και από τους λαϊκούς οι πιο ονομαστοί, έτσι ώστε και το είδος αυτό του θανάτου, που οφείλεται σε πολλή ευσέβεια και πίστη ισχυρή, να θεωρείται διόλου κατώτερο του μαρτυρίου. Και τα σώματα των αγίων, αφού τα έπαιρναν οι χριστιανοί, τους έκλειναν τα μάτια και το στόμα, σταύρωναν τα χέρια, τα έλουζαν, τα τύλιγαν και τα στόλιζαν, για να περιμένουν μετά από λίγο και αυτοί τη σειρά τους. Οι ειδωλολάτρες όμως έκαναν εντελώς αντίθετα. Όταν άρχιζε κανείς να αρρωσταίνει, τον έδιωχναν και τους αγαπημένους τους απέφευγαν και τους έριχναν μισοπεθαμένους στους δρόμους, και τους νεκρούς έριχναν άταφους στα σκουπίδια, φοβούμενοι την προσέγγιση του θανάτου, την οποία όμως ό,τι και αν μηχανευόσουν δεν ήταν εύκολο να αποφύγεις». (Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία 7,22)

Η υπόθεση των τυχαίων συμπτώσεων δεν είναι σημερινή. Αποτελεί αρχαία θεωρία, την οποία κατά την προχριστιανική εποχή υποστήριξαν οι Δημόκριτος, Επίκουρος και Λουκρήτιος. Θαυμασιότατα κατειρωνεύτηκε αυτήν ο Βολταίρος με τα επόμενα λόγια του, τα οποία μολονότι εμφανίζονται ως ευφυής αστειότητα, αντιγράφουν επακριβώς και πιστώς την πραγματικότητα. «Πάρτε σάκο γεμάτο με σκόνη, έγραφε ο Βολταίρος. Αδειάστε τον μέσα σε βυτίο. Κουνήστε το κατόπιν καλά και για πολλή ώρα. Θα δείτε ότι θα προέλθουν κατά τη διάρκεια της κίνησης αυτής φυτά, ζώα και εικόνες....

«Ο αιώνας μας είναι αιώνας των γνωριμιών και όχι των φιλιών...Ο κόσμος μας, παρόλα τα θαυμαστά του, είναι ένας άφιλος κόσμος» (Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος)
«Μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν κανείς δεν έχει, ώστε κάποιος να θυσιάσει τη ζωή του για τους φίλους του. Εσείς είστε φίλοι μου...» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο)

Ηρώα και τρόπαια στήσαμε παντού,
πώς να ψηλώνει μάθαμε το στάχυ,
κουρσέψαμε τα μυστικά του Νου,
μα της ψυχής τη χάσαμε τη μάχη.
(Μαρκίνας)

«Ο σύγχρονος άνθρωπος, παρά τις επιστημονικές και τεχνολογικές επιτυχίες του, από την άποψη της ηθικής έμεινε στο επίπεδο των ανθρώπων που ζούσαν στις σπηλιές» (Μπέρτραντ Ράσσελ)