Ένας νέος πόθησε ν’ αφιερώσει την ζωή του στον Θεό, ακολουθώντας τον ερημικό βίο. Η μητέρα του όμως δεν τον άφηνε κι έκανε ό,τι μπορούσε να τον εμποδίσει. -Αμαρτάνεις στον Θεό, της έλεγε συχνά εκείνος, βάζοντας στον δρόμο μου τόσα προσκόμματα. Θέλω να φύγω, να σώσω την ψυχή μου. Τέλος, με τα πολλά κατάφερε να την πείσει. Έφυγε αμέσως στην έρημο, βρήκε μια καλύβα κι έμεινε εκεί ν’ ασκητεύει μόνος.'Ύστερα από λίγο καιρό πέθανε κι η μητέρα του, που δεν ήταν καθόλου καλή Χριστιανή. Στην αρχή ο νέος Ερημίτης πήγαινε καλά, αγωνιζόταν. Με τον καιρό όμως άρχισε να χάνει τον…

Κατέβηκε μια μέρα στην πόλη να πουλήσει τα πανέρια του ένας γέρος Αββάς. Κατάκοπος από την οδοιπορία, πήγε και κάθησε στο σκαλοπάτι ενός μεγάλου σπιτιού που βρέθηκε στον δρόμο του. Την στιγμή εκείνη ψυχορραγούσε ο πλούσιος νοικοκύρης του σπιτιού. Ενώ ο Αββάς ξεκουραζόταν, ανίδεος για ό,τι γινόταν μέσα, είδε ξαφνικά να έρχονται καλπάζοντας πλήθος μαύροι καβαλάρηδες, άγριοι στην όψη. Στην εξώθυρα κατέβηκαν από τα κατάμαυρα επίσης άλογά τους κι όρμησαν στο σπίτι. Ο Γέροντας κατάλαβε και τους ακολούθησε ως επάνω στο δωμάτιο του ετοιμοθάνατου. Όταν τους αντίκρισε εκείνος, έβγαλε σπαρακτικέες κραυγές: -Θεέ μου, σώσε με. Εκείνοι τον ειρωνεύτηκαν σκληρά: -Τώρα…

Είναι συγκινητικά όσα διαβάζουμε για το μακάριο τέλος των άγιων ψυχών, που σαν φωτεινά μετέωρα πέρασαν από τον γήινο κόσμο» για ν αφήσουν σ’ αυτόν την λάμψη του είναι τους και να πέσουν ύστερα όρμητικά στην απεραντοσύνη της αιωνιότητος. Όταν έμαθαν οι πολυάριθμοι άσκητες, στο βουνό του Μεγάλου Αντωνίου, πώς ο Αββάς Σισώης ήταν στα τελευταία του, μαζεύτηκαν στην καλύβα του να πάρουν την ευχή του. Η εκτίμησή τους γι’ αυτόν δεν είχε όρια. Τον έλεγαν «διαμάντι της Ερήμου» και πολύ δίκαια. Όλη του η μακρόχρονη ζωή ήταν ένας αγώνας για την αγιότητα και τώρα στον θάνατό του έλαμψε σ’…

Στα σοβαρά ετοιμάζεσθε ν’ αναχωρήσετε; Δεν το πιστεύω. Θα υποφέρετε νομίζω, λίγο και μετά θα σηκωθήτε υγιής. Θα έλθη φυσικά και για μας η ώρα του θανάτου. Ο θάνατος δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς ν’ αποφύγη. Άλλος χθες, άλλος σήμερα, άλλος αύριο, όλοι αναχωρούμε για την αιώνια ζωή. Σημασία δεν έχει το πότε, αλλά το πώς θα φεύγει κανείς. Ετοιμαστήκατε καθόλου; Αλλοιώς κανείς αντικρύζει τον θάνατο από μακρυά και αλλοιώς από κοντά. Ο υγιής και ακμαίος δυσκολεύεται να νοοήση τον εαυτό του στα πρόθυρα της άλλης ζωής. Ο θάνατος είναι μεγάλο μυστήριο για όλους. Φωτίζεται αρκετά με την πίστη…

ΛΕΝΕ για καποιον Ερημίτη στην Ραϊθώ πώς δεν έβγαινε ποτέ εξω από την καλύβα του. Πολλες φορες τον είχαν δει να σταματά το πλεξιμό του και να κοιτάζει περίλυπος την γη. Κινούσε αργά-αργά, θλιμμένα το κεφάλι, στέναζε βαθιά με πόνο και σιγομουρμούριζε: -Άραγε τί να γίνεται; Έμενε αρκετή ώρα σιωπηλός, σκουπιζε τα δακρυα, που σαν ποτάμι έτρεχαν από τα βαθουλωμένα μάτια του, και πάλι άρχιζε τα ίδια. -Τί συλλογίζεσαι, Αββά, και είσαι τόσο πικραμένος; τον ρωτούσαν συχνά οι αδελφοί, που του πηγαιναν λίγο φαγητό. -Πώς σήμερα είναι η τελευταία ημέρα μου κι αλίμονο. Δεν φρόντισα να ετοιμάσω την εξοδό μου,…

ΔΥΟ ΓΕΡΟΝΤΕΣ κουβέντιαζαν κάτω από την σκιά μιας φοινικιάς.   -Όταν στείλω τον υποτακτικό μου σε δουλειά κι αργήσει να γυρίσει, στενοχωριέμαι, είπε ο πρώτος. Είναι τάχα κακό; αμαρτάνω;   -Εγώ, Αββά, αποκρίθηκε ο άλλος, όταν συμβεί ν’ αργήσει έξω ο μαθητής μου, κάθομαι στο κατώφλι της πόρτας και τον περιμένω. Αν μου πει ο λογισμός μου πως ο αδελφός αργεί, του απαντώ αμέσως: αν προλάβει ο άλλος αδελφός και φθάσει πρώτος, ο Άγγελος της ψυχής σου, να σε οδηγήσει σήμερα στον Κύριό σου, τι γίνεται; Είσαι τάχα έτοιμος να παρουσιαστείς;». Κάνοντας αυτές τις σκέψεις συντρίβεται η ψυχή μου και…

ΈΝΑΣ ΝΕΟΣ, αφοσιωμένος στον Χριστό, άφησε τα εγκόσμια και πήγε στο όρος Σινά ν’ ασκητέψει. Βρήκε μια ερειπωμένη καλύβα, την επιδιόρθωσε κάπως κι αποφάσισε να μείνει εκεί. Πάνω από την παλιά μισοσπασμένη πορτούλα της καλύβας είδε μια μικρή ξύλινη επιγραφή. Θα την είχε χωρίς άλλο αφήσει εκεί ο προκάτοχός του. Ο νέος Ερημίτης διάβασε: «Μωυσής προς τον Θεόδωρον παρουσιάζομαι και μαρτυρώ». Κάθε πρωί, ύστερα από την προσευχή του, τα μάτια του έπεφταν στην επιγραφή και σαν να είχε μπροστά του τον άγνωστο, που του την κληροδότησε, τον εξέταζε: «Που να βρίσκεσαι τάχα τώρα, ανθρωπε, και μου φωνάζεις Είμαι παρών και…

Συμμάζευε καλά τον νού σου, Χριστιανέ, προτρεπει άλλος Πατήρ, και μνημόνευε την ώρα του θανάτου σου. Φέρνε ζωντανά μπροστά σου την εικόνα του άψυχου πια σώματός σου. Προσπάθησε να νιώσεις τον πόνο του χωρισμού της ψυχής. Μελέτα συχνά την ματαιότητα του υλικού κόσμου. Στέλνε την σκέψη σου να περιοδευει στις τιμωρίες του Άδη. Συλλογίσου, σε ποιά κατάσταση να βρίσκονται τάχα οι ψυχες εκεί; Σε τί δεινό στεναγμό, φόβο και τρόμο η πικρή σιγή; Με πόση βαθιά απελπισία περιμένουν τις πιο μεγάλες τιμωρίες, που θα δοθούν ύστερα από την τελική κρίση; Τυπωσε ακόμη καλά στην σκέψη σου την φοβερή ημέρα της…

ΌΤΑΝ ο Μέγας Αρσένιος αρρώστησε και κατάλαβε πως είχε φτάσει πια το τέρμα της επίγειας ζωής του, άρχισε να κλαίει.   -Φοβάσαι, Αββά; τον ρώτησαν με απορία οι μαθητές του.   -Αυτός ο φόβος, παιδιά μου, δεν έλειψε στιγμή από την καρδιά μου από τότε που έγινα μοναχός, αποκρίθηκε ο μεγάλος φίλος του Θεού κι έκλεισε για πάντα τα σοφά χείλη του. Τρία πράγματα δυσκολεύεται πολύ ν’ αποκτήσει ο Χριστιανός γράφει ο Αββάς Ησαΐας ο αναχωρητής: το πένθος, τα δάκρυα και την διαρκή μνήμη του θανάτου. Κι όμως, αυτά συγκροτούν όλες τις άλλες αρετές. Ειδικώτερα για την ενθύμηση του θανάτου…

Ο άνθρωπος που κατορθώνει να έχει διαρκώς μπροστά στα μάτια του τον θάνατο, νικά την ολιγοψυχία, έλεγε ένας Γέροντας στους νεώτερους αδελφούς, που του ζητούσαν λόγο ωφέλιμο.   Και πάλι, καθώς έγνεθε, τους βεβαίωνε: -Όσες στροφές έχει κανει ως τώρα τούτο το αδράχτι, τόσες φορές έχω φέρει στο νου μου τον θάνατο.   Όταν πρόκειται ν’ αρχίσεις ένα οποιοδήποτε έργο, συμβουλεύει κάποιος Γέροντας, κάνε ευσυνείδητα αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου: -Αν αυτή την στιγμή μ’ επισκεφθεί ο Κύριός μου, τι γίνεται; Πρόσεχε ν’ ακούσεις καλά τι θα σου αποκριθεί η συνείδησή σου.   Αν σε αποδοκιμάζει, παράτησε αμέσως εκείνο που είχες…