Δύο φράσεις πρόχειρες πρέπει να έχει στα χείλη ο μοναχός. «Να ‘ναι ευλογημένο», όταν πρέπει να υπακούσει, και «ευλόγησον», όταν πρέπει να ζητήσει συγγνώμη. Και τον νου στην ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» Και αν η σκέψη και η καρδιά πάει στους γονείς και φίλους, πρέπει να ξέρει ότι φεύγοντας ο Θεός έστειλε άγγελο στο πόδι του.
Έτσι, προσπαθώντας να ενθαρρύνει στην αποταγή του κόσμου τους αρχάριους μοναχούς, συνήθιζε να λέει: «Ζούσε ένα γεροντάκι στο Άγιον Όρος και δέχτηκε κοντά του έναν νέο που επιθυμούσε να γίνει μοναχός. Τον συμβούλευε να μη σκέπτεται τον κόσμο, την οικογένειά του (είχε μια μητέρα και δύο ανύπαντρες αδελφές), και να αφήνει τη μέριμνα και την επιστασία τους στον Θεό. Του έδωσε μία εντολή: Εάν επισκεφθεί την καλύβη τους κάποιος λαϊκός, να αποφύγει να ρωτάει τι συμβαίνει στον κόσμο.
» Μετά από καιρό όμως πέρασε κάποιος επαίτης και ο μοναχός λησμονήσας την εντολή του γέροντα τον ρώτησε από πού ήταν. Κι όταν έμαθε ότι ήταν απ’ τον τόπο του, κάμφθηκε και ρώτησε για την οικογένειά του. Έμαθε ότι οι δικοί του περνούν δύσκολα, καθότι η μητέρα του ήταν χήρα και οι αδελφές του αναγκάζονταν να εργάζονται σε διάφορες εργασίες, κινδυνεύοντας καθώς ήταν απροστάτευτες. ‘‘Είχαν έναν αδελφό’’, είπε ο επαίτης, ‘‘ο οποίος όμως τους εγκατέλειψε και ήρθε εδώ στο Άγιον Όρος να μονάσει’’.
» Οι λογισμοί έπνιξαν τον νέο μοναχό. Ο γέροντας τον είδε στεναχωρημένο και ρώτησε την αιτία. Και όταν έμαθε, κουνούσε το κεφάλι του λέγοντας: ‘‘Δεν έπρεπε να με παρακούσεις, παιδί μου’’. Ο μοναχός δεν άντεξε στην πίεση των λογισμών, εγκατέλειψε τον γέροντά του και πήρε τον δρόμο για τον τόπο του. Κουρασμένος απ’ την οδοιπορία κάποια στιγμή κάθησε σε μία σκιά να ξεκουραστεί. Εκεί τον πήρε για λίγο ο ύπνος, και αμέσως παρουσιάστηκε μπροστά του ένας φωτεινός άγγελος και του είπε: ‘‘Ο Θεός, από τη στιγμή που ξεκίνησες για το Άγιον Όρος με σκοπό να αφιερωθείς σ’ Αυτόν, έστειλε εμένα στη θέση σου, για να προστατεύω τη μητέρα σου και τις αδελφές σου. Τώρα που πηγαίνεις εσύ να τις προστατεύσεις, εγώ δεν χρειάζομαι πια και φεύγω’’. Ξύπνησε ο μοναχός ταραγμένος και μετανοημένος για το εγχείρημά του∙ επέστρεψε αμέσως στον γέροντά του στο Άγιον Όρος. ‘‘Παιδί μου’’, του είπε εκείνος, ‘‘επέστρεψες; Διαρκώς προσευχόμουν, όσο έλειπες, να σε φωτίσει ο Θεός, να ξεφύγεις την παγίδα του εχθρού’’. Έτσι συνέχισαν ειρηνικά την ασκητική τους ζωή.
» Πέρασαν πάλι μερικά χρόνια κι ένας ευλαβής προσκυνητής τους επισκέφτηκε χάριν ωφελείας. Ο νέος μοναχός σιωπηλός του προσέφερε νερό, λουκούμι, καφέ. Ενώ ο γέροντας συζητούσε μαζί του, αντιλήφθηκε ότι ο επισκέπτης είναι συντοπίτης του υποτακτικού του. Διακριτικά ρώτησε για την κατάσταση της οικογενείας του. Κι άκουσε το θαύμα του Θεού, ότι κάποιος ξενιτεμένος συγχωριανός τους επέστρεψε έχοντας μία καλή περιουσία, είδε τη μεγάλη κόρη και τη ζήτησε σε γάμο. Προίκισε τη μικρή και αποκατέστησε και αυτήν. Έτσι, η ευλογία του Θεού ήρθε στο σπίτι τους. Φώναξε τον υποτακτικό και πασιχαρής του διηγήθηκε την ευλογία που έφερε ο άγγελος στο σπίτι του».

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, εκδ. "Το Περιβόλι της Παναγίας", Θεσσαλονίκη 2000

3. Πρέπει, να υποφέρουμε αρκετά στην καρδιά μας, μέχρι να μάθουμε την ταπεινοφροσύνη. O Κύριος στέκει διαρκώς στο πλάι μας, επιτρέποντας να νιώσουμε πόνο αριστερά στο στήθος μας, έτσι ώστε να φύγει από μέσα μας όλη η δυσωδία. Κι εμείς αυτό που λέμε συνέχεια είναι, «Εκείνο και το άλλο μου είπε... Με προσέβαλε όσο δεν παίρνει... Ε, αυτό είναι ασυγχώρητο!». Πώς είναι δυνατόν να μη συγχωρούμε, τη στιγμή που είμαστε ίδιοι με τους άλλους; Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε κι εμείς προσβάλλει τους πλησίον μας; Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να διατηρούμε τη γαλήνη μας. Δεν μπορείς να μάθεις την ταπείνωση, αν δεν έχεις φτάσει να υποφέρεις πολλά στην καρδιά σου.

Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι αν δεν ταπεινώσουμε τον εαυτό μας, ο Κύριος δεν θα σταματήσει να μας ταπεινώνει. Θα χρησιμοποιήσει κάποιον προκειμένου να μας ταπεινώσει. Κάποιος θα προκαλέσει την οργή μας και θα το κάνει μέχρι να μάθουμε να παραμένουμε ήρεμοι και γαλήνιοι κάθε φορά που προκαλούμαστε. Όταν μπορούμε να παραμένουμε ήρεμοι κάθε φορά που κάποιος μας επιτίθεται απ’ όλες τις πλευρές, όταν μπορούμε να διατηρούμε την εσώτερή μας γαλήνη παρά την σκαιότητα του προσώπου αυτού, τότε η ψυχή μας θα γίνει μειλίχια και ταπεινή, και θα πορευτούμε στη ζωή αυτή έχοντας πλήρη επίγνωσή της. Και οι πλησίον μας θα λένε: «Άλλαξες· είχες θυελλώδη ιδιοσυγκρασία, αλλά τώρα έχεις με κάποιο τρόπο γίνει ήρεμος και ψύχραιμος». Αλλά δεν θα είμαστε εμείς που έχουμε γίνει ψύχραιμοι. Θα είναι μάλλον η νίκη καταπάνω στο κακό που φανερώνει κατ’ αυτό τον τρόπο τον εαυτό της.

(από το βιβλίο «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας - Βίος και διδαχές του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα», σ. 108)

Ο αββάς Αντώνιος κάποια φορά βυθίζοντας βαθιά τη σκέψη του, ζήτησε να μάθει τα κρίματα του Θεού:

– "Κύριε, είπε, πώς μερικοί ζουν λίγα χρόνια και πεθαίνουν, ενώ άλλοι φτάνουν στα βαθιά γεράματα;
Γιατί κάποιοι ζουν μέσα στη φτώχεια και άλλοι πλουτίζουν; Και πώς συμβαίνει άδικοι να πλουτίζουν και δίκαιοι άνθρωποι να 'ναι φτωχοί;".

Άκουσε τότε μια φωνή να του λέει:
– "Αντώνιε, τον εαυτό σου πρόσεχε. Αυτά είναι κρίματα Θεού και δεν σε συμφέρει να τα μάθεις".

Μέγας Αντώνιος

Ο Όσιος Γρηγόριος κοιμήθηκε σε ηλικία πενήντα μόλις χρόνων και η μνήμη του τιμάται στις 2 Απριλίου.

("Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των Ζώων", Σίμωνος Μοναχού, σσ. 384-386)

Δεν έχουμε να παλέψουμε με ένα και μόνο εχθρό, τον εαυτό μας. Πολλοί εχθροί και ποικιλώνυμοι επιβουλεύονται τη σωτηρία μας. Και επιδιώκουν με κάθε μέσο να μας παρασύρουν προς την αμαρτία και την απώλεια. Κάθε ένας από τους εχθρούς αυτούς έχει το δικό του μέτωπο, το δικό του ζωτικό χώρο, το δικό του σύστημα πολεμικής. Μα όλοι μαζί συμφωνούν σ’ ένα σκοπό, που είναι η ματαίωση του έργου της λυτρώσεώς μας, αυτής που Κύριος με τη θυσία Του προσφέρει σε όσους την επιθυμούν. Ο Κύριος έγινε ο «αίτιος σωτηρίας αιωνίου» (Εβρ. 5, 9) για όλους μας, και οι εχθροί αυτοί επιδιώκουν την παραμονή μας στην κατάσταση της φθοράς και του θανάτου.
Εάν θα θέλαμε να κάνουμε μια κάποια αναγνώριση του εδάφους και να επισημάνουμε τους ψυχικούς μας εχθρούς, εκτός βέβαια από τον κακό μας εαυτό, θα έπρεπε να αναφέρουμε βασικά τον κόσμο και τον διάβολο. Ο κόσμος που μας περιβάλλει με το δικό του φρόνημα και τις δικές του αντιλήψεις γίνεται τις πιο πολλές φορές εμπόδιο στον πνευματικό μας αγώνα. Πολλές φορές η γνώμη των άλλων ανθρώπων, το «τι θα πει ο κόσμος» γίνεται αρνητικό στοιχείο και παράγοντας ανασχετικός για την πνευματική μας πρόοδο. Και τούτο γιατί οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν δεν έχουν όλοι τις δικές μας πεποιθήσεις. Εκείνοι με άλλο τρόπο έχουν συλλάβει το νόημα της ζωής. Δεν πολυ-ενδιαφέρονται για τα πνευματικά ζητήματα. Το θέλημα του Θεού δεν τους απασχολεί. Έχουν τη δική τους κοσμοθεωρία. Αγνοούν τη βουλή του Θεού. Έτσι οι σκέψεις και οι πράξεις τους δεν συμπορεύονται με τη διδασκαλία της πίστεώς μας. Είναι σκέψεις και πράξεις εγωιστικές, υλιστικές, χοϊκές.
Είναι λοιπόν φυσικό οι άνθρωποι του κόσμου να μη συμφωνούν με τους ανθρώπους του Θεού. Πόσο χαρακτηριστικά διατυπώνει την αλήθεια αυτή ο Θείος Ιάκωβος: «Ος αν ουν βουληθή φίλος είναι του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιάκ. 4, 4). Δεν υπάρχει μέση λύση. Ή θα πρέπει να είμαστε με το μέρος του κόσμου ή με το μέρος του Θεού. Είναι ασυμβίβαστα και τα δύο μαζί. Για τούτο και ο απ. Παύλος τόνιζε ότι «ει ανθρώποις ηρεσκόν, Χριστού δούλος ουκ αν ήμην» (Γαλ. 1, 10). Αν ήθελα να αρέσω δηλ. στους ανθρώπους δεν θα ήμουν δούλος Χριστού, γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν, λένε και πράττουν τελείως διαφορετικά απ’ όσα σχετικά εντέλλεται ο Θεός.
Βασικός, λοιπόν, εχθρός της πνευματικής μας πορείας είναι ο κόσμος και οι επιθυμίες του. Και χρειάζεται να προσέχουμε πολύ στις επιθέσεις του για να προφυλάξουμε τον εαυτό μας από πτώσεις.
Εκτός από τον κόσμο υπάρχει, όπως είπαμε, και άλλος εχθρός. Είναι ο διάβολος. Εχθρός ισχυρός, δυνατός, πονηρός και πανούργος. Αυτός ο εχθρός πρόκειται να μας απασχολήσει διεξοδικώτερα στη συνέχεια. Όσο δυνατός, μεθοδικός και άγρυπνος είναι εκείνος, άλλο τόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε εμείς. Για να είμαστε όμως προσεκτικοί, δεν αρκεί να γνωρίζουμε απλώς τον εχθρό. Χρειάζεται να τον σπουδάσουμε, να μελετήσουμε τη δύναμη και τα όπλα του, και κυρίως να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο δρα, κινείται και μάχεται, ώστε ανάλογη να είναι και η εκ μέρους μας αντιμετώπισή του.

Πόλεμος κατά του σατανά, Χριστοδούλου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος,
Εκδόσεις Χρυσοπηγή

Τα γεννήματα της αμαρτίας

Ο φόβος, η σύγχυση, η αδυναμία, η ασθένεια και ο σκοτισμός του νου γεννώνται από την αμαρτία.

Με την αμαρτία ο άνθρωπος προκαλεί άλλους εναντίον του, προξενεί σύγχυση στη συνείδηση του, έλκει επάνω του τους δαίμονες και τους δίνει όπλα να στραφούν εναντίον του.

Με την αμαρτία ο άνθρωπος διαχωρίζει τον εαυτό του από τον Θεό, υψώνει τείχος ανάμεσα σ’ αυτόν και την πηγή κάθε καλού, αποξενώνεται απ’ τον φύλακα άγγελό του.

Η διάπραξη της αμαρτίας σηματοδοτεί μια κήρυξη πολέμου εναντίον του Θεού και όλων των θεϊκών δυνάμεων. Αυτό είναι πιο παράλογο και απ’ το αν ένα ξεραμένο φθινοπωρινό φύλλο κήρυττε πόλεμο εναντίον του ανέμου!

Πράγματι, εδώ συμβαίνει το πιο παράλογο απ’ όλα: ένας άνθρωπος κηρύσσει πόλεμο στο Θεό! Η κίνηση αυτή από μόνη της εγγυάται την καταστροφή και τη διάλυση του ανθρώπου, εάν αυτός δεν συνέλθει γρήγορα κι αν δεν μετανοήσει εγκαίρως και δεν προστρέξει στο Θεό για βοήθεια.

Ο μέγας προφητάναξ Δαβίδ είχε πλήρη επίγνωση της δεινής καταστάσεως του αμαρτωλού ανθρώπου. Άλλωστε και ο ίδιος είχε προσωπική εμπειρία. Ένιωθε απερίγραπτο φόβο, σύγχυση, αδυναμία και μοναξιά. Αισθανόταν τα βέλη των ανθρώπων αλλά και τα βέλη των δαιμόνων.

Μολαταύτα, συνειδητοποιώντας την οικτρή κατάστασή του, ομολόγησε την αμαρτία του και συντετριμμένος έβαλε μετάνοια ενώπιον του Θεού, πότισε τη γη με δάκρυα μετανοίας και λόγους βαθιάς οδύνης που έκαιγαν σαν φωτιά· και προσευχήθηκε στον ελεήμονα Θεό να τον συγχωρήσει. Όταν όλες οι αμαρτίες του είχαν συγχωρεθεί, ένιωσε να τον κατακλύζει άρρητη ευλογία.

Τη μακαριότητα της ψυχής που έχει συγχωρηθεί αδυνατούσε ο Δαβίδ να την εκφράσει με λόγια. Μπορούσε μόνο να μας δηλώσει και να μας βεβαιώσει, από τη μία πλευρά, για την κατάσταση αμαρτωλότητας και, από την άλλη, για την κατάσταση της συγχώρησης από τον Θεό, βασισμένος στην άμεση εμπειρία του και των δύο καταστάσεων. Είπε: Μακάριοι, ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι (Ψαλμοί 31,1). Ποια είναι αυτή η ευλογία που μακαρίζει ο Δαβίδ;

Ελευθερία, ανδρεία, χαρά απερίγραπτη, δύναμη, θάρρος, διαύγεια σκέψεως, ειρήνη της συνειδήσεως, ελπίδα στον Θεό, υμνωδία στον Θεό, αγάπη για τους πλησίον και νόημα στη ζωή του ανθρώπου! Με άλλα λόγια: φως, χαρά και δύναμη – αυτή είναι η ευλογία.

Αυτή είναι η μακαριότητα που αισθάνεται εδώ στη γη κάποιος του οποίου οι αμαρτίες έχουν συγχωρηθεί. Αν εδώ είναι έτσι, τότε ποια ευλογία τον αναμένει εκεί στους ουρανούς;

Κύριε και Θεέ, συγχώρησε τις ανομίες μας με το άπειρο έλεός Σου και κάλυψε τις αμαρτίες μας.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος»-Οκτώβριος, εκδ. Άθως)

Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Τα παιδιά είναι άγραφες κασέτες·

ή θα γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ή βυζαντινή μουσική. Το έργο του δασκάλου είναι ιερό.

Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξει, μπορεί να πάρει μεγάλο μισθό από το Θεό.

Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για το Θεό

και για την πατρίδα.

Ας σπείρουν αυτοί το σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνει.

Τίποτε δεν πάει χαμένο· κάποια στιγμή θα πιάσει τόπο.

(γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Α΄, "Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο")

Είναι ανάγκη;
Ίσως μερικοί διατυπώσουν το ερώτημα· αφού ο Χριστός σταυρώθηκε και έχυσε το αίμα Του για την σωτηρία μας, δεν αρκεί αυτό; Χρειάζεται και ο δικός μας αγώνας; Η αναγκαιότητα αυτού του αγώνα γίνεται εύκολα αντιληπτή, αν σκεφθούμε ότι ναι μεν ο Κύριος έχυσε πάνω στο Σταυρό το τίμιο αίμα Του και προσέφερε θεληματικά τον Εαυτό του υπέρ ημών θυσία, όμως όλα αυτά άνοιξαν απλώς το δρόμο της σωτηρίας μας, παραμέρισαν τα ανυπέρβλητα εμπόδια και μας έδειξαν τη θύρα της Βασιλείας. Τώρα χρειάζεται ο καθένας μας να βαδίσει αυτό το δρόμο, δηλαδή να προσφέρει τον προσωπικό του στοιχείο στην μεγάλη υπόθεση της λυτρώσεώς του, να οικειοποιηθεί και να κάνει δική του τη θυσία του Σωτήρος. Το προσωπικό αυτό στοιχείο της συμμετοχής μας στο απολυτρωτικό έργο του Κυρίου μας ενσαρκώνεται και εκδηλώνεται στον ατομικό μας αγώνα για την απαλλαγή μας από την αμαρτία.
Όπως γνωρίζουμε, εξαιτίας της παρακοής των πρωτοπλάστων ο άνθρωπος εξέπεσε από το ύψος της χάριτος και έχασε τα πολύτιμα δώρα, με τα οποία τον είχε προικίσει ο Δημιουργός και Πλάστης και Θεός του. Έτσι η όμορφη ψυχική εικόνα του πρώτου ανθρώπου με μιας έχασε την πραότητά της, σκούριασε, πάλιωσε, μαύρισε και αχρειώθηκε. Τότε ένας άλλος άνθρωπος γεννήθηκε και εγκαταστάθηκε μέσα του, άνθρωπος «παλαιός» και κακός που τον σύρει προς την αμαρτία και την αυτοκαταστροφή. Την ύπαρξη μέσα μας αυτού του παλαιού ανθρώπου την αισθανόμαστε πικρά.
Ο απόστολος Παύλος έγραφε προς τους Ρωμαίους αυτά τα τόσο χαρακτηριστικά λόγια, που ζωγραφίζουν έντονα αυτή την αλήθεια: «Βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου...» (Ρωμ. 7, 23). Πράγματι! Πόσες φορές δεν αισθανόμαστε κάποιον άλλο εαυτό μας -τον κακό μας εαυτό όπως λέμε- να μας εμποδίζει από το δρόμο του Θεού! Πόσες φορές δεν νιώθουμε να προέρχεται από μέσα μας μια σκληρή και αδυσώπητη αντίδραση για το καλό! Πολλές φορές ο παλαιός άνθρωπος επιχειρεί να ματαιώσει τα καλά μας σχέδια, προδίδει την παρουσία του και γίνεται εμπόδιο στο δρόμο της σωτηρίας μας.
Αλλά τότε, προσλαμβάνει μία ιδιαίτερη σημασία η συμμετοχή μας στον αγώνα και η επιμονή μας μέχρι την τελική νίκη. Εάν δεν είχε μεσολαβήσει η πτώση και η αμαρτία, δεν θα χρειαζόταν κανένας αγώνας εκ μέρους μας. Τώρα όμως που και από τον ίδιο τον εαυτό μας προέρχεται η αντίδραση και η πολεμική, χρειάζεται να αγωνισθούμε εναντίον των εχθρών μας και να κερδίσουμε ως έπαθλο τη νίκη πάνω στα πάθη μας που ως άλλα μικρόβια υποσκάπτουν την ψυχική μας υγεία.

Πόλεμος κατά του Σατανά, Χριστοδούλου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος,
Εκδόσεις Χρυσοπηγή

Εγώ πατήρ,
εγώ αδελφός,
εγώ Νυμφίος,
εγώ οικία,
εγώ τροφεύς,
εγώ ιμάτιον,
εγώ ρίζα,
εγώ θεμέλιος,
Παν όπερ αν θέλης εγώ.
Μηδενός εν χρεία καταστής.
Εγώ δουλεύσω.
Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι.
Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή και αδελφός και μήτηρ.
Πάντα εγώ.
Εγώ πένης δια σε,
και αλήτης δια σε,
επί του Σταυρού δια σε,
επί του τάφου δια σε,
άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί,
κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα
παρά του Πατρός.
Πάντα μοι συ και αδελφός
και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.
Τι πλέον θέλεις;

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Απόσπασμα από την 76η (οστ΄) Ομιλία (ΕΠΕ τόμος 12)

"Όταν λέμε, στο όνομα του Χριστού, με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζουμε ποιοι είμαστε, ποιανού είμαστε και από ποιον είμαστε απεσταλμένοι».

Ο καθένας σ’ αυτόν τον κόσμο παρουσιάζεται στο όνομα κάποιου, πιο μεγάλου και πιο γνωστού. Έτσι και εμείς οι χριστιανοί παρουσιαζόμαστε στο όνομα του Χριστού.

Όταν λέμε, στο όνομα του Χριστού, με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζουμε ποιοι είμαστε, ποιανού είμαστε και από ποιον είμαστε απεσταλμένοι. Παρουσιάζουμε με αυτό τον τρόπο σε ποιον επιστρέφουμε και από ποιον περιμένουμε ανταμοιβή….

Στο όνομα ποιανού πράττετε όσα πράττετε, ρώτησαν οι σατανικοί αρχηγοί των Ιεροσολύμων τους αποστόλους του Χριστού. Στο όνομα ποιανού μιλάτε; Στο όνομα ποιανού βαπτίζετε; Στο όνομα ποιανού θεραπεύετε τους άρρωστους; Στο όνομα ποιανού κάνετε θαύματα;

Η απάντηση από τον Πέτρο, από τον Ιωάννη, από το Φίλιππο, από το Θωμά υπήρξε μία και μοναδική: Στο όνομα του Χριστού, του Υιού του Θεού, του Δικαίου, τον οποίο εσείς σκοτώσατε.

Οι διπλωμάτες, όταν πηγαίνουν σε μία ξένη χώρα, πηγαίνουν στο όνομα του βασιλιά, οι δικαστές πηγαίνουν στο όνομα του κυβερνήτη, οι αστυνόμοι συλλαμβάνουν εγκληματίες στο όνομα του νόμου, ο βοηθός του μάστορα παρουσιάζεται στο όνομα του μάστορα, ο γιος έρχεται στο όνομα του πατέρα, η κόρη στο όνομα της μάνας, ο μαθητής στο όνομα του δασκάλου, ο πιο νέος στο όνομα του μεγαλύτερου. Όλος ο αέρας βουίζει κάθε μέρα: Εγώ μιλάω στο όνομα… του τάδε και τάδε, ή εγώ έρχομαι στο όνομα του τάδε και τάδε, ή εγώ σου δίνω ή εγώ σου παίρνω ή εγώ σε δικάζω, ή εγώ σε συγχωρώ στο όνομα του τάδε και τάδε. Αυτή είναι η κοσμική ιεραρχία, ο καθένας να παρουσιάζεται στο όνομα κάποιου που είναι πιο ασήμαντος από εκείνον στο όνομα του οποίου παρουσιάζεται.

Ο σοφός απόστολος Παύλος διατάζει όλους τους βαπτισμένους με τον εξής τρόπο: «Καθετί που λέτε ή κάνετε ας γίνεται στο όνομα του Κύριου Ιησού, κι έτσι να ευχαριστείτε δια του Χριστού το Θεό Πατέρα» (Κολοσ. 3, 17). Ποιος υπάκουσε σ’ αυτή τη φράση του απόστολου Παύλου; Υπάκουσε σ’ αυτή ο λαός μας. Υπάκουσαν όλοι οι βασιλιάδες μας, οι αυτοκράτορες, οι ηγεμόνες, οι δεσποτάδες, οι αρχηγοί μας, οι οποίοι άρχιζαν τα χρυσόβουλα με τον εξής τρόπο: Εις το όνομα του Κυρίου, του Σωτήρα, του Ιησού Χριστού. Υπάκουσαν στα λόγια του αποστόλου Παύλου οι πατριάρχες μας, οι επίσκοποί μας, οι ιερείς μας, που δίδασκαν το λαό μας να ζει στα χρόνια της ειρήνης στο όνομα του Κυρίου. Στα χρόνια της σκλαβιάς δίδασκαν το λαό μας να υπομένει τις δυσκολίες, να πεθαίνει στο όνομα του Κύριου Ιησού Χριστού.

Υπάκουσε ολόκληρος ο λαός μας, ο οποίος οτιδήποτε και αν έκανε, το έκανε κάνοντας το σταυρό του, στο όνομα του Ιησού Χριστού. Και όταν βαπτιζόταν, βαπτιζόταν εις το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, και όταν νυμφευόταν, νυμφευόταν εις το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, και όταν γινόταν κουμπάρος και όταν έκανε όρκο, ορκιζόταν εις το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Όταν ήταν αναγκασμένος να πολεμήσει, πολεμούσε εις το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, όταν έχτιζε, έχτιζε εις το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, το ίδιο και όταν όργωνε, φύτευε, θέριζε…

Αδελφοί μου, ο Ιησούς Χριστός, είναι ο Θεός του λαού μας. Όλα όσα έκανε ο λαός μας τα έκανε στο όνομά Του. Όλα, εκτός από το έγκλημα και την κακία. Όλα τα μεγάλα, τα έξοχα, τα θεϊκά, τα λαμπερά, που ο λαός μας έχει πράξει, όλα έγιναν στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Γι’ αυτό το λόγο, αδελφοί μου, ας μην ακούσουμε εκείνους που μας φωνάζουν να ενεργούμε στο όνομα του πολιτισμού, στο όνομα της επιστήμης, στο όνομα της προόδου. Ας ζήσουμε όπως οι άγιοι πατέρες μας, που έζησαν στο όνομα του Ιησού Χριστού. Έτσι έζησαν αυτοί, έτσι ας ζήσουμε και εμείς τώρα: Εις το όνομα, του Κυρίου Ιησού Χριστού, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν".

(απόσπασμα από το βιβλίου του αγίου Νικολάου Αχρίδος "ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ, Μηνύματα στον Λαό")