Με τόσο ψυχολογικές γνώσεις, και… έχασαν το παιδί τους!
Για τους γονείς ενός παραστρατημένου παιδιού, μου έλεγε με λύπη :
" Οι γονείς του, με με τόση μόρφωση, με τόσες ψυχολογικές γνώσεις,
με τόση επιστημονική κατάρτιση, έχασαν το παιδί τους μέσα από τα χέρια τους.
Τί να σου κάνει η μόρφωση ; Μόνο η χάρη του Θεού, μόνο η αληθινή αγάπη μας,
που θυσιάζεται μυστικά για τους άλλους, μπορεί να σώσει και τους άλλους και εμάς ".
[Γ 287π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, 295-296)

" Τραυματίζεις τον άλλον και χωρίς να του μιλάς ! "
Σ' ένα πνευματικό του τέκνου είπε ο Γέροντας Πορφύριος τα εξής επεξηγηματικά και θαυμαστά λόγια :
"Όταν οι άνθρωποι αγανακτούν και θυμώνουν, εκπέμπεται μία κακή δύναμη από το κακό που έχουν μέσα στον εαυτό τους και επηρεάζουν τον άλλο, έστω και αν δεν του λένε τίποτα. Μ' έναν τέτοιο τρόπο σήμερα επηρεάζουν οι γονείς τα παιδιά τους, τα βλέπουν που κανένα αταξίες, σφίγγονται, αγανακτούν. Λένε : "ας μην του μιλήσω τώρα και τον τραυματίσω". Και που να ξέρουν ότι αυτή η βαρυγκομιά είναι θανάσιμο τραυμάτισμα ! Τ' ακούς, παιδί μου ; Θανάσιμο αμάρτημα ! Τραυματίζεις τον άλλο και χωρίς να μιλάς καθόλου. Γιατί η ψυχή μας είναι πνευματική και ανάλογα ενεργούν διάφορες δυνάμεις, πότε το καλό και πότε το κακό ".
Ιδού και μια άλλη θαυμαστή επεξήγηση στο προηγούμενο θέμα, όπως την περιγράφει άλλο πνευματικό τέκνο του Γέροντα σε ανάλογη ερώτηση δυσκολιών κατά την επαγγελματική συνεργασία :
- Να σκέφτεστε καλά για τον άλλον. Με την προσευχή σας, μέσω του Χριστού, επηρεάζετε ευνοϊκά τον άλλο. Να μην σκέφτεστε άσχημα για κάποιον, διότι τότε επηρεάζετε κι αυτόν άσχημα. [Περιοδ. Πολύτεκνη Οικογένεια, αρ. φ. 57 (1993), σ. 25]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι,σελ.291-292)

« Εκείνος που αγαπά τον πατέρα του ή την μητέρα του παραπάνω από εμένα, και αρνείται εμένα για να μη χωρισθεί από τους γονείς του, δεν αξίζει για μένα. Και εκείνος που αγαπά τον υιό του ή τη θυγατέρα του παραπάνω από εμένα, δεν μου είναι άξιος». ( Ματθ.ι,37) Φοβερός λόγος και φοβερή πρόκληση για τον άνθρωπο που είναι μαθημένος να δένεται με τους ανθρώπους…. Η μάνα με το παιδί, το παιδί με τη μάνα, η γυναίκα με τον άντρα της και ο άντρας με τη γυναίκα του, οι φίλοι, οι συγγενείς… όλοι αυτοί δημιουργούν στενές σχέσεις αγάπης αλλά και εξάρτησης πολλές φορές μεταξύ τους. Οι άλλοι άνθρωποι γίνονται όλος μας ο κόσμος. Οι άλλοι άνθρωποι είναι ‘ υποχρεωμένοι’ να μας κάνουν ευτυχισμένους. Οι άλλοι άνθρωποι θα κουβαλήσουν τις προσδοκίες που τους φορτώσαμε εμείς! Οι άλλοι άνθρωποι θα υλοποιήσουν τα όνειρα μας. Πρέπει να το κάνουν!
Έχουμε επενδύσει τη ζωή μας όλη πάνω σε ανθρώπους! Παρακάμπτοντας αλλά και απορρίπτοντας το Λόγο του Θεού οδηγούμαστε νομοτελειακά στη ματαίωση, στην προδοσία, στην ανασφάλεια και στη δυστυχία. Γιατί δε γίνεται να στηρίξουμε τη ζωή μας πάνω σε άλλο άνθρωπο! Μόνο στο Χριστό! Γι’ αυτό και μας καλεί να αγαπήσουμε Εκείνον πάνω από τους ανθρώπους… γιατί μόνο Εκείνος μπορεί να γίνει ο ρυθμιστής και ο εγγυητής της ζωής μας και μάλιστα της αιώνιας, της αληθινής Ζωής! Εκείνος μας ξέρει καλύτερα από τον καθένα, μας αγαπάει περισσότερο από τον καθένα, μας ποθεί πιο πολύ από τον καθένα… Εκείνος θα μας οδηγήσει στον Παράδεισο!
Ποιος άλλος μπορεί να το κάνει αυτό για μας; Όμως κι εμείς για να γίνουμε άξιοι της Αγάπης Του πρέπει να Του δώσουμε την πρωτοκαθεδρία στην καρδιά μας και στη ζωή μας γιατί μόνο Αυτός την αξίζει αυτή τη θέση πραγματικά! (Α.Κ.Β)

Από μικρή κιόλας ηλικία, ήδη από το νηπιαγωγείο ξεκινάμε να κάνουμε τις πρώτες μας σχέσεις με τα άλλα παιδάκια. Θυμάμαι τον απλό και αθώο τρόπο προσέγγισης με την ερώτηση ‘ θες να γίνουμε φίλοι;’ Η ανάγκη σύναψης σχέσεων εξακολουθεί φυσικά και στην εφηβεία, μια περίοδο κατεξοχήν επικοινωνιακή και συμμετοχική. Κατά την ενηλικίωση, είτε στο χώρο εργασίας είτε σε κάποια άλλη δραστηριότητα όλο και κάποιος καινούριος φίλος προκύπτει. Ξεχωριστά από τις αυτονόητες – όχι πάντα βέβαια –οικογενειακές σχέσεις, τις ερωτικές, τις επαγγελματικές και τις φιλικές οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κάνουμε σχέση ακόμα και με τα ζώα, με κάποιο άθλημα, με τη μουσική και με άλλες τέχνες και είναι αρκετές οι φορές που ακούμε κάποιον να λέει ότι είναι ερωτευμένος με τη δουλειά του.
Και με το Χριστό; Γιατί δεν κάνουμε σχέση με το Χριστό; Κάνουμε σχέση με το καναρίνι μας αλλά όχι με το Χριστό! Γιατί ενώ μας προσκαλεί κοντά Του εμείς Τον αγνοούμε και δεν Του ανοίγουμε την πόρτα της καρδιάς μας και της ζωής μας; Και ύστερα παραπονιόμαστε ότι είμαστε δυστυχισμένοι, κενοί και απογοητευμένοι. Μα πώς να μην είμαστε αφού αποκλείσαμε από τη ζωή μας την Πηγή της Χαράς, της Ειρήνης, του Ελέους και της Αγάπης; Αποκλείσαμε την ίδια τη Ζωή… το Χριστό! Η σχέση μαζί Του μας φαίνεται άπιαστο όνειρο, κάτι μακρινό, απόκοσμο, ουτοπία ή ψευδαίσθηση. Κι όμως είναι ρεαλιστική! Αρκεί να μπούμε στο δρόμο της πνευματικής ζωής, αρκεί να Τον καλέσουμε επιτέλους να μπει μέσα, αρκεί να Του πούμε ‘ Έλα’.
Αυτή η σχέση είναι ένα θείο δώρο! Σκέψου το! Μας δίνει ο Κύριος το δικαίωμα να Τον έχουμε φίλο και βοηθό και σύμμαχο και αδελφό και ό,τι θελήσουμε. Εμείς οι άνθρωποι να έχουμε φίλο κι αδερφό το Θεό! Και ναι, αυτό είναι δικό μας δώρο… γιατί το κοιτάμε από μακριά και δεν το ανοίγουμε; Τί περιμένουμε; Γιατί στερούμε από τον εαυτό μας το δώρο που Εκείνος μας δίνει κι εμείς το περιφρονούμε; Γιατί καταδικάζουμε τον εαυτό μας στην κόλαση όταν μπορούμε να έχουμε τον Παράδεισο;
Ας πλησιάσουμε λοιπόν επιτέλους κοντά Του και ας Τον ρωτήσουμε ‘ Θες να γίνουμε φίλοι;’ Τί λέτε να μας απαντήσει;(Α.Κ.Β)

Μια Κυριακή που ο όσιος Μακάριος ήρθε στη Σκήτη για να λειτουργηθή, είδε έξω από το κελλί ενός αδελφού ένα μεγάλο πλήθος από δαίμονες. Άλλοι ήταν μετασχηματισμένοι σε γυναίκες που μιλούσαν αναίσχυντα, άλλοι σε νεαρούς που έβριζαν αδιάκοπα, και άλλοι σε διάφορες άλλες μορφές. Ο όσιος που ήταν διορατικός, στέναξε λέγοντας:
-Οπωσδήποτε, ο αδελφός που μένει σε τούτο το κελλί, πρέπει να ζη πολύ απρόσεκτα, για να είναι μαζεμένα και να περικυκλώνουν το κελλί του, ασχημονώντας, τόσα πονηρά πνεύματα!
Μετά την ακολουθία πήγε στο κελλί εκείνου του αδελφού και του είπε:
-Είμαι πολύ στενοχωρημένος, αδελφέ, γιατί ζω με πολλή αμέλεια. Μα έχω εμπιστοσύνη σε σένα, και γνωρίζω καλά, πως αν εσύ προσευχηθής για μένα, οπωσδήποτε ο Θεός θα με ανακουφίση από τους πονηρούς λογισμούς.
Ο μοναχός τού έβαλε μετάνοια και τού αποκρίθηκε:
-Γέροντα, εγώ δεν είμαι άξιος να προσευχηθώ για σένα.
Όμως ο όσιος επέμενε, παρακαλώντας τον και λέγοντας του:
-Δεν φεύγω από δω, αν δεν μου δώσης τον λόγο σου, πως κάθε νύχτα θα κάνης προσευχή για μένα.
Ο αδελφός υπάκουσε στην εντολή του. Κι αυτή την εντολή βέβαια, την έδωσε ο όσιος σαν αφορμή για ν’ αρχίση να προσεύχεται τις νύχτες.
Σηκώθηκε λοιπόν ο μοναχός τη νύχτα και έκανε την προσευχή για τον άγιο. Κι όταν την τελείωσε, ένιωσε τέτοια κατάνυξη, που συλλογίστηκε μέσα του:
-Δυστυχισμένη μου ψυχή! Για έναν τόσο άγιο γέροντα προσευχήθηκες και για σένα την ίδια δεν προσεύχεσαι;
Έτσι έκανε και για τον εαυτό του μια μεγάλη προσευχή. Και μ’ αυτό τον τρόπο πέρασε μια βδομάδα. Δηλαδή κάθε βράδυ έκανε μια προσευχή για τον όσιο και μια για τον εαυτό του.
Την Κυριακή, πηγαίνοντας πάλι προς την εκκλησία ο αββάς Μακάριος, ξαναβλέπει τους δαίμονες έξω από το κελλί του μοναχού να στέκουν πολύ στενοχωρημένοι! Ικανοποιήθηκε, γνωρίζοντας πως οι δαίμονες στενοχωρήθηκαν εξαιτίας της προσευχής του αδελφού. Πήγε χαρούμενος στο κελλί του και του είπε:
-Κάνε μου τη χάρη, αδελφέ, και πρόσθεσε άλλη μια προσευχή τη νύχτα για μένα.
Τη νύχτα, όταν έκανε τις δύο προσευχές για τον άγιο, πάλι ένιωσε μεγάλο κύμα κατανύξεως μέσα του, και λέει με τον νου του:
-Αχ, ταλαίπωρη ψυχή μου! Δεν προσθέτεις και για τον εαυτό σου άλλη μια προσευχή, που τόσο έχεις ανάγκη;
Και μ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή με τέσσερις προσευχές κάθε νύχτα, πέρασε άλλη μια βδομάδα.
Την Κυριακή ο όσιος Μακάριος, περνώντας πάλι, είδε τους δαίμονες στενοχωρημένους και σιωπηλούς! Ευχαρίστησε τον Θεό. Πήγε στο κελλί του μοναχού και τον παρακάλεσε να προσθέση άλλη μια προσευχή για κείνον κάθε νύχτα. Και ο αδελφός πρόσθεσε και άλλη μια προσευχή για τον εαυτό του, κι έτσι τις έκανε έξι τις προσευχές κάθε νύχτα.
Όταν πια την άλλη Κυριακή ξανάρθε ο όσιος να δη τον μοναχό, οι δαίμονες θύμωσαν πολύ μαζί του κι άρχισαν να τον βρίζουν, γιατί έβλεπαν στενοχωρημένοι τη σωτηρία του μοναχού. Ο όσιος δόξασε τον Θεό για την προκοπή του αδελφού, κι αφού τον παρακάλεσε να μην αμελή, μα να προσεύχεται χωρίς διακοπή, τον άφησε κι έφυγε.
Τότε και οι δαίμονες, βλέποντας την προθυμία και την προσοχή που έβαλε ο νέος μοναχός στην προσευχή του, έφυγαν εντελώς από το κελλί του.

( Έαρ της ερήμου)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.219-221)

Να είσαι μέσα στην μάχη, και να πολεμάς σωστά

Γέροντα, μου λέει ο λογισμός ότι, αν αλλάξω διακόνημα και σταματήσω να ψάλλω και να αγιογραφώ, θα σταματήσω να υπερηφανεύωμαι και να πέφτω συνέχεια σε πειρασμούς.
-    Και να φύγης από την ψαλτική ή την αγιογραφία, εάν δεν σιχαθής την κενοδοξία, θα κάνης περισσότερες γκάφες. Αλλά και η φυγή αυτή πάλι έχει μέσα υπερηφάνεια, και μάλιστα περισσότερη, γιατί στην πραγματικότητα θέλεις να φύγης από τα διακονήματα αυτά, για να μη θίγεται ο εγωισμός σου.
-    Όταν, Γέροντα, κάνω μια δουλειά και δώ ότι υπερηφανεύομαι, μήπως είναι καλύτερα να μην την κάνω;
Αν σού πούν να πάς να κάνης μια δουλειά, να πάς, αλλά να προσέχης να μην πέσης· και αν γλιστρήσης και πέσης, να σηκωθής. Να καταλάβης ότι γλίστρησες, επειδή δεν πρόσεξες, και άλλη φορά, αν σού πούν να ξαναπάς, να προσέχης να μην ξαναγλιστρήσης. Όχι να μην ξαναπάς, επειδή την προηγούμενη φορά έπεσες! Αλλο αν σού πούν: «Μήν πηγαίνης, αφού την προηγούμενη φορά έπεσες». Τότε δεν θα ξαναπάς. Κατάλαβες; Αμα σού λένε να κάνης μια δουλειά, να την κάνης, αλλά να προσπαθής να την κάνης σωστά και ταπεινά. Το να μην κάνης τίποτε, για να μην υπερηφανευθής, αυτό είναι χειρότερο. Είναι σαν να μένης έξω από την μάχη, να μην πολεμάς, για να μην πληγωθής. Σκοπός είναι να είσαι μέσα στην μάχη, αλλά να προσέχης να πολεμάς σωστά· διαφορετικά θα είσαι ένα άχρηστο πράγμα.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 87-88)

Η ΑΚΟΛΟΥΘΗ διήγηση είναι παρμένη από την ζωή του Οσίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου. Όταν πρωτοϊδρύθηκε το Κοινόβιο του Οσίου Θεοδοσίου στην Παλαιστίνη, ήταν τόσο φτωχό που συχνά δεν υπήρχαν ούτε τα απολύτως αναγκαία για την συντήρηση των μοναχών.
Ήταν Μέγα Σάββατο απόγευμα. Περίμεναν να εορτάσουν το Άγιο Πάσχα. Οι αδελφοί έψαχναν απελπισμένοι ολόκληρο το μοναστήρι. Δεν ζητούσαν μεγάλα πράγματα. Για τίποτε φαγώσιμο ούτε συζήτηση πια δεν γινόταν. Ένα μικρό πρόσφορο κοίταζαν να βρουν, ξεχασμένο από άλλη φορά, για να μην στερηθούν την Θεία Κοινωνία. Αδύνατον ν’ ανακαλύψουν. Κι εδώ στέρηση, συλλογίζονταν. Το είπαν στον Γέροντά τους, τον Όσιο Θεοδόσιο. Τους άκουσε με απόλυτη ηρεμία σαν να συνέβαιναν όλα αυτά σε ξένη περιοχή. Δεν φαινόταν να συμμερίζεται την ανησυχία τους ο ουράνιος εκείνος άνθρωπος. Και έδωσε διαταγή να είναι έτοιμο για την νυχτερινή Λειτουργία το Άγιο Βήμα, ακόμη και η τράπεζα για το πασχαλινό γευμα.
- Μάταιη παρηγοριά, ψιθύρισαν μερικοί.
Ο Όσιος έκανε πως δεν άκουσε.
- Μήπως έγινε ασθενέστερος στην δύναμη ή ατονώτερος στο να χορηγεί και σήμερα Εκείνος που έθρεψε με το μάννα ολόκληρο λαό στην έρημο και χόρτασε τόσο πλήθος με πέντε ψωμιά;
Θαύμασαν οι μοναχοί την πεποίθηση του Ηγουμένου τους, μα δεν κατόρθωσαν να την συμμεριστούν.
Βασίλευε ο ήλιος όταν χτύπησε την πόρτα του μοναστηριού κάποιος άγνωστος. Μαζί του έφερνε δυο καμήλες φορτωμένες.
- Πήγαινα μια μικρή δωρεά σε κάποια σκήτη λίγο πιο πέρα από το μοναστήρι σας, εξήγησε στους αδελφούς. Μα μόλις έφτασα εδώ, τα ζώα μου σταμάτησαν και με κανένα τρόπο δεν μπορούσα να τα κάνω να προχωρήσουν βήμα. Λέω, μήπως θέλει ο Θεός ν’ αφήσω σε σας
αυτά τα λίγα τρόφιμα;
Λίγα τρόφιμα! Αυτά έφταναν ως την Πεντηκοστή και παραπέρα ακόμη. Ούτε πρόσφορα έλειπαν για την Θεία Λειτουργία από την ανέλπιστη δωρεά.
- Πολύ μεγάλη η ελπίδα! έλεγαν μεταξύ τους οι καλόγεροι του Οσίου Θεοδοσίου κι ευλαβούνταν τον Άγιο Γέροντά τους που τον στόλιζε κι αυτή η αρετή.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.115-116)

«Μα επειδή είσαι χλιαρός, και δεν είσαι ούτε ζεστός ούτε κρύος, θα σε ξεράσω από το στόμα μου» (Αποκάλυψη 3:16)

Εκκλησίες και πιτσαρίες!

    Στην Ευρώπη οι χριστιανικοί ναοί αλλάζουν… χρήση για να σωθούν τα κτίρια! Έτσι, ένα παρεκκλήσι Μεθοδιστών στην Αγγλία μετατρέπεται σε μουσουλμανικό ναό. Ταιριαστό, θα πει κανείς… Εκτός από τα τζαμιά, όμως, πολλοί χριστιανικοί ναοί γίνονται καφετέριες, αίθουσες συναυλιών, αποθήκες, μοντέρνα διαμερίσματα. Ένας πρώην ναός στο Μπρίστολ της Αγγλίας χρησιμοποιείται για σχολή κλόουν του τσίρκου. Στο Άμστερνταμ μια παλιά εκκλησία έγινε κλαμπ για συναυλίες ροκ. Οι γλεντζέδες της Ρώμης μπορούν ν’ απολαύσουν καλό φαγητό σ’ ένα εστιατόριο που παλιά ήταν μεσαιωνική εκκλησία.
    Όταν οι πρώτοι χριστιανοί διάβαζαν στην Αποκάλυψη του Ιωάννη ότι ο Θεός θα τους κάνει εμετό, επειδή ήταν χλιαροί, ίσως να μην καταλάβαιναν το μέγεθος της τραγωδίας. Το καταλαβαίνουμε, όμως σήμερα. Κι όλα αυτά γιατί… βαρεθήκαμε να λατρεύουμε τον αληθινό Θεό και στραφήκαμε στους δικούς μας μικρούς θεούς: στα δόγματά μας, στα υπάρχοντά μας, στις δραστηριότητές μας ακόμη και για τον Κύριο. Πάψαμε όμως να λατρεύουμε τον αληθινό Θεό. Και γίναμε πιτσαρίες…
(Χ.Ι.ΝΤ.)

Αποστάγματα σοφίας

- Πολλοί άνθρωποι δεν εκκλησιάζονται, όχι γιατί ζουν μακριά από την εκκλησία, αλλά γιατί ζουν μακριά από το Θεό.
- Ο Θεός δεν υπόσχεται εύκολη αλλά ασφαλή πορεία.
- Την ασφάλεια δεν την προσφέρει η απουσία κινδύνων, αλλά η παρουσία του Θεού.
- Αν κατορθώσεις να κυριαρχείς στον εσωτερικό σου κόσμο, εύκολα θα μπορείς να νικάς τις εξωτερικές επιθέσεις. Τότε θα μπορείς να αποφεύγεις τα καταχθόνια και να προσκολληθείς στα αιώνια.
- Ο σκοπός της προσευχής δεν είναι να πληροφορήσουμε το Θεό για τις ανάγκες μας (αυτές τις ξέρει), αλλά να Τον προσκαλέσουμε να κυβερνήσει τη ζωή μας.
- Η πραγματική προσευχή είναι τρόπος ζωής, όχι απλά ένα μέσο αντιμετώπισης δύσκολων καταστάσεων.
- Η έλλειψη γνώσεων είναι πρόβλημα μικρότερο από την έλλειψη αισθημάτων.
- Αν δεν μπορείς να είσαι ευγνώμων για όσα σου συνέβησαν, να είσαι ευγνώμων για όσα δε σου συνέβησαν.
- Ανάμεσα στην ταπεινή και συντετριμμένη καρδιά και στο μεγαλείο του ουρανού δεν υπάρχουν φράγματα. Το μόνο που χρειάζεται είναι η προσευχή.
- Ο καλός λόγος μπορεί να είναι σύντομος και εύκολος να ειπωθεί, αλλά η ηχώ του είναι πραγματικά ατέλειωτη.
- Είναι δυνατόν να είναι κανείς τόσο απασχολημένος με το έργο του Θεού, ώστε να μην του μένει καιρός να Τον αγαπά.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

147. Η Θεία Λειτουργία είναι η πανδαισία, το στρωμένο τραπέζι της αγάπης του Θεού. Γύρω από το άγιο δισκάριο, όπου βρίσκεται ο Αμνός του θεού, είναι συναγμένοι όλοι την ίδια ώρα: οι ζώντες και οι μεταστάντες, οι Άγιοι και οι αμαρτωλοί, η θριαμβεύουσα (ουράνιος) Εκκλησία και η στρατευομένη (επί της γης ακόμη αγωνιζομένη) Εκκλησία.

148. Η Εκκλησία, κατέχοντας τον Χριστό, είναι η αιωνία αλήθεια. Κινείται και ενισχύεται από το Πνεύμα της αληθείας: «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας. τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη’ 20). «Τοῦ σώματος αυτού, ὁ ἐστιν ἡ ἐκκλησία» (Κολ.α’ 24), λέγει ο Απόστολος.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 80)

145. Αν έχης τον Χριστό μέσα σου, με τη συχνή θεία κοινωνία, είναι επόμενο να του μοιάζης σε όλα. Θα είσαι ταπεινός, πράος, μακρόθυμος, πλημμυρισμένος από αγάπη, ελεύθερος από τα γήϊνα θέλγητρα, με την καρδιά στραμμένη προς τα άνω, υπάκουος, συνετός. Το Πνεύμα του θα σε ηνιοχή. Θα είσαι μακριά από την υπερηφάνεια, την αδημονία, τη φιλαργυρία, την υλοφροσύνη.

146. Κατά την προσευχή, πρέπει να είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι κάθε τι που λέμε ή σκεπτόμαστε θα εκπληρωθή. Είναι τόσο εύκολο στον Κύριο να πραγματοποιήση τα αιτήματά μας, να κάμη το κάθε τι σύμφωνα με τα λόγια μας. Αυτή η πεποίθησις είναι κάτι το ομαλό και το αβίαστο για τον αληθινό πιστό, όπως και η ίδια του η αναπνοή, η ίδια του η όρασις, η ίδια του η ακοή. Άπειρες φορές το έχει διαπιστώσει αυτό από την πείρα του. Έχει διαπιστώσει, ότι, συχνά, δεν μεσολαβεί χρονικό διάστημα ανάμεσα στα ρήματα του ψαλμικού στίχου: «Φωνή μου προς Κύριον εκέκραξα και επήκουσέ μου» (Ψαλμ. γ’ 5). Δέξου αυτή τη βεβαιότητα με την ίδια ευκολία που αναπνέεις.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 79-80)