Εγκυμοσύνη και θηλασμός

Η ανατροφή του παιδιού αρχίζει από την εγκυμοσύνη.
Αν η μητέρα που κυοφορεί συγχύζεται και στενοχωριέται, το έμβρυο μέσα στην κοιλιά της ταράζεται.
Ενώ, όταν η μάνα προσεύχεται και ζη πνευματικά, το παιδάκι στην κοιλιά της μάνας αγιάζεται.
Γι’ αυτό η γυναίκα, όταν είναι έγκυος, πρέπει να λέη την ευχή, να μελετάη λίγο από το Ευαγγέλιο,
να ψάλλη, να μην έχη άγχος, αλλά και οι άλλοι να προσέχουν να μην την στενοχωρούν.
Τότε το παιδί που θα γεννηθή θα είναι αγιασμένο και οι γονείς δεν θα έχουν πρόβλημα μαζί του,
ούτε όταν είναι μικρό, ούτε όταν μεγαλώση.
Ύστερα, όταν γεννηθή το παιδί, πρέπει να το θηλάση, όσο πιο πολύ μπορεί.
Το μητρικό γάλα δίνει υγεία στα παιδιά. Με τον θηλασμό τα παιδιά δεν θηλάζουν μόνο γάλα,
θηλάζουν και αγάπη, στοργή, παρηγοριά, ασφάλεια, και αποκτούν έτσι δυνατό χαρακτήρα.
Αλλά και την ίδια την μητέρα την βοηθάει ο θηλασμός.
Όταν οι μητέρες δεν θηλάζουν τα παιδιά, δημιουργούνται ανωμαλίες στον οργανισμό τους που μπορεί να οδηγήσουν σε μαστεκτομές.
Παλιά μια μητέρα μπορεί να θήλαζε και το παιδί της γειτόνισσας, αν δεν είχε γάλα.
Τώρα πολλές μητέρες βαριούνται να θηλάσουν ακόμη και τα δικά τους παιδιά.
Η μάνα που τεμπελιάζει και δεν θηλάζει το παιδί, μεταδίδει τεμπελιά και στο παιδί.
Παλιά τα κουτιά με το συμπυκνωμένο γάλα είχαν απ’ έξω μια μάνα που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα παιδάκι.
Τώρα έχουν μια μάνα που κρατάει κάτι λουλούδια!
Δεν θηλάζουν οι μάνες τα παιδιά, οπότε τα παιδιά μεγαλώνουν απαρηγόρητα. Ποιός θα τους δώση στοργή και αγάπη;
Το κουτί με το γάλα της αγελάδας; Θηλάζουν από το «παγωμένο» μπουκάλι και παγώνει η καρδιά τους.
Ύστερα, όταν μεγαλώσουν, ζητούν παρηγοριά στο μπουκάλι, στις ταβέρνες.
Πίνουν, για να ξεχάσουν το άγχος, και γίνονται αλκοολικοί.
Αν δεν πάρουν στοργή τα παιδιά, δεν θα έχουν να δώσουν στοργή, και πάει σχοινί-κορδόνι.
Έρχονται μετά οι μανάδες: «Κάνε προσευχή, Πάτερ! Χάνω το παιδί μου».

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 84-85)

"Τα φάρμακα, ο Χριστός, οι γιατροί"

Τα φάρμακα δεν τα απέρριπτε, αλλά και δεν απέδιδε σ' αυτά απόλυτη αξία ως προς τον θεραπευτικό τους ρόλο.
Με ρώτησε μία μέρα: "Τί είναι φάρμακο;" Του απάντησα: Χημικό παρασκεύασμα, που το παίρνουμε,
για να θεραπευθούμε από τις αρρώστιες.
Δεν ικανοποιήθηκε από την απάντησή μου και επανήλθε: "Πες μου τί σημαίνει φάρμακο. Δεν σου λέει τίποτα η λέξη;"
Βρέθηκα σε αμηχανία και σιωπούσα, κοιτάζοντάς τον. Και ο Γέροντας συνέχισε: "Φάρμακο μωρέ, σημαίνει φαρμάκι.
Μη νομίζεις ότι τα φάρμακα κάνουν μόνο καλό στον οργανισμό του ανθρώπου. Κάνουν και κακό. Γιατί παίρνουμε τα φάρμακα;
Επειδή αρρωσταίνουμε. Και γιατί αρρωσταίνουμε; Επειδή στεναχωριόμαστε. Και γιατί στεναχωριόμαστε;
Επειδή αμαρτάνουμε. Αν όμως αφήσουμε τον Χριστό να κατοικήσει σ' ολόκληρη την ψυχή μας, τότε φεύγει η αμαρτία,
φεύγει η στενοχώρια, φεύγει η αρρώστια και πετάμε και τα φάρμακα.
Η ανάλυση αυτή του Γέροντα μου φάνηκε απολαυστική στην απλότητα της.
Ο Γέροντας, σαν πνευματικό γεωτρύπανο, προχωρούσε από την επιφάνεια στο έσχατο βάθος,
για την διαδοχική αιτιολόγηση σοβαροτάτων γεγονότων:της λήψης φαρμάκων, της αρρώστιας, της στενοχώριας, της αμαρτίας,
της απουσίας του Χριστού από την ψυχή μας. Με την ανάλυση αυτή καταλάβαινα καλύτερα και την διαπίστωση του Αποστόλου Παύλου,
για όσους άφησαν τον Χριστό να κατοικήσει σ' ολόκληρη την ψυχή τους: "Εν παντί θλιβόμενοι, αλλ' ου στενοχωρούμενοι".
Σε μία άλλη συνάντησή μας, μου είπε: "Όταν αρρωσταίνουμε, για να μην κάνουμε λάθη,
πρέπει να ακολουθούμε και τις οδηγίες της ιατρικής και της λογικής.
Πάνω απ' όλα όμως ν' ακολουθούμε το θέλημα του Θεού και να έχουμε εμπιστοσύνη στην αγάπη Του".
Ο Γέροντας ήξερε πάντα να εναρμονίζει και να εξισορροπεί τον υψηλό πνευματικό προορισμό του ανθρώπου με τις υλικές ανάγκες του.
[Γ 182π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.86-87)

Η λέξη ‘κύριος’ σχετίζεται με το ρήμα ‘ κυριεύω’ που σημαίνει γίνομαι κυρίαρχος, έχω δύναμη και εξουσία πάνω σε κάποιον. Στην περίπτωση του Χριστού και σε αντίθεση με άλλους ορατούς ή αοράτους κυρίαρχους της ζωής μας, μας ρωτάει αν θέλουμε να ασκήσει πάνω μας τη δυναμική Του. Αν το θελήσουμε όμως καμία απειλή και κανένας εχθρός δεν θα έχουν πια καμία δύναμη και καμία επιρροή πάνω μας. Δεχόμαστε όμως να κάνουμε το Χριστό κύριο της ζωής μας; Η ψυχή μας τότε θα περνά μέσα από τις συμπληγάδες αυτής της ζωής ατάραχη, αλώβητη και ειρηνική έχοντας αταλάντευτη την εμπιστοσύνη της στον Αναστημένο Χριστό! Αν όμως δεν επιλέξουμε το Χριστό για κύριο μας τότε η ψυχή μας θα υποφέρει και θα κατακλύζεται από φόβο, αγωνία και πανικό κάθε φορά που θα νιώθει να απειλείται και κανείς και τίποτα δε θα μπορεί να την παρηγορήσει.
Ποιον λοιπόν θα θέλαμε για κύριο μας; Γιατί μη νομίζουμε ότι χωρίς Θεό είμαστε ανεξάρτητοι και ελεύθεροι. Αγόμαστε και φερόμαστε από τα πάθη και τις αδυναμίες μας, κομπάζουμε ότι δε φοβόμαστε τίποτα και δεν έχουμε ανάγκη κανέναν αλλά μόλις έρθουν τα δύσκολα ‘ Παναγία μου’ και ‘Χριστέ μου’ φωνάζουμε! Αλίμονο αν εμπιστευθούμε τη ζωή μας στον εαυτό μας! ‘ Εγώ είμαι κύριος του εαυτού μου’ λέει κάποιος με καμάρι αλλά πόσο εγωισμό και υπερηφάνεια κρύβει αυτό ! Και τί μπορούμε να κάνουμε εμείς καλό χωρίς το Θεό; Ένας άνθρωπος εμπαθής χειραγωγείται εύκολα από τον άρχοντα του κόσμου τούτου! Νομίζει ότι ενεργεί αυτόνομα αλλά κάνει τα θελήματα του διαβόλου! Ο Χριστός όμως μας το είπε ‘ θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμο’ δηλαδή ‘ έχετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο και εξασφάλισα για σας τον θρίαμβο και τη δόξα’ [ Ιω. 16,33]
Ό,τι και να συμβαίνει ο Χριστός είναι πιο μεγάλος, πάνω και πέρα από τον κόσμο! Εμείς με ποιον θα πάμε; Με το Νικητή ή με το χαμένο; Με τη Ζωή ή με το θάνατο; Με την Αλήθεια ή με το ψέμα; Ας αναλογιστούμε λίγο αυτές τις μέρες το ανάστημα και την ποιότητα της πίστης μας και ας παρακαλέσουμε το Θεό να μας απαλλάξει από κάθε άλλη κυριαρχία πάνω μας για να γίνει μόνο Εκείνος ο Μέγας Κύριος της ζωής μας! Και τότε θα διαπιστώσουμε πως μπορούμε να βιώσουμε και από τώρα τον παράδεισο ακόμη κι αν γύρω μας υπάρχει η κόλαση! (Α.Κ.Β)

106. Όπου και αν στραφώ και κυττάξω με τα μάτια της ψυχής, βρίσκω αιτίες για να ευχαριστώ και να αινώ τον Κύριο. Αυτό συμβαίνει πιο πολύ όταν κυττάζω μέσα μου. Η στήριξης της καρδιάς μου, το πνευματικό μου φως, προέρχονται από τον Θεό. Η σωματική μου δύναμις, ό,τι διατηρεί την υλική μου ζωή, προέρχεται από τον Θεό. Όπου και αν κυττάξω, βλέπω τη δόξα του Θεού μου. Τίποτε δεν έχω που να είναι πράγματι δικό μου. "Δόξα σοι, Κύριε, πάντων ένεκεν!». Δόξα σε σένα, που εργάζεσαι μέσω εμού και μ’ εμένα! Αφού δεν έχω τίποτε δικό μου και έχω το παν από τον Θεό, ας παραδεχθώ, ότι χωρίς τον Θεό δεν είμαι τίποτε ή μάλλον είμαι κάτι χειρότερο: όλος αμαρτία. Πρέπει λοιπόν οπωσδήποτε να προστρέχω στον Θεό με την προσευχή για το κάθε τι. Ιδιαίτερα έχω μεγάλους λόγους να τον ευχαριστώ για τα ζωοποιά του Μυστήρια, το Σώμα του και το Αίμα του. Αυτά είναι το παν για μένα. Αινώ και δοξάζω τον Κύριο και Θεό μου για την απερίγραπτο αγάπη του σ’ εμάς τα θνητά όντα, που αποκαλύπτεται μες από τη Θεία Ευχαριστία.

107. Τι απροσμέτρητα μεγάλη τιμή να ανοίγουμε τα χείλη μας ενώπιον του Θεού! Να μιλούμε μαζί του, να μπορούμε να του αναφέρουμε τις ανάγκες μας! Να τον ευχαριστούμε για τις ευεργεσίες του, να αινούμε τη μεγαλωσύνη του, να είμαστε βέβαιοι ότι δέχεται τις ευχαριστίες μας και τους αίνους μας! Και ότι το υψηλότερο πνευματικό μας αίτημα, η σωτηρία της ψυχής μας, δεν μένει απ’ Αυτόν αναπάντητο! Σε ποιο άλλο ον της υλικής κτίσεως δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 63)

104. Ω πόσο φθηνές είναι οι σκέψεις μας, πόσο μάταιοι οι λογισμοί μας, ενώ έχουμε κληθή να ενωθούμε με τον Θεό, που μας υποσχέθηκε κληρονομία αφθάρτων αγαθών! Πόσο σκοτεινιασμένη η διάνοιά μας μπροστά στην εκλογή ανάμεσα στο φθαρτό και το άφθαρτο! Τι άσοφοι είμαστε όταν εκτιμάμε τα ασήμαντα ως σπουδαία και παραθεωρούμε τα άφθαρτα χαρίσματα! Όταν δεν μας ελκύουν και δεν μας αιχμαλωτίζουν η αθάνατος ψυχή, η ειρήνη της καρδιάς, η αγιότης, η υπακοή, όλες δηλαδή οι ιδιότητες του αληθινού χριστιανού! Ας στραφούμε με δίψα προς τα αιώνια αγαθά. Ας περιφρονήσουμε τα γήινα αγαθά σαν φθαρτά και ανάξια της αγάπης μας.

105. Δεν υπάρχει τίποτε ποθητότερο για μένα στον κόσμο από τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Πατέρα του και το Άγιο Πνεύμα. Η Αγία Τριάς είναι η χαρά μου. Και μετά τον Θεό, τίποτε το προσφιλέστερο στον κόσμο για μένα από την ανθρώπινη ψυχή. Η αξία της υπερβαίνει όλη την υλική κτίσι. Ο άνθρωπος είναι πολυτιμότατο ον. Ο ίδιος ο Θεός κατέβηκε από τους ουρανούς στη γη για την απερίγραπτο αυτή αξία. Για να μη τη χάση, έχυσε το Πανάγιο Αίμα του πάνω στον Σταυρό. Ας μιμηθούμε τον Κύριο. Ας κάμουμε δική μας την αγάπη του. Ας είμαστε δηλαδή και εμείς γεμάτοι αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο, «οικτίρμονες, καθώς και ο Πάτερ ημών οικτίρμων εστίν» (Λουκ. στ’ 36).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 62)

«Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά να ‘χετε θάρρος, τον έχω νικήσει εγώ τον κόσμο»
Ιωάννης 16:33

Η ιστορία της ανθρωπότητας
    Ζήτησαν κάποτε από ένα σοφό να περιγράψει σε γενικές γραμμές την ιστορία της ανθρωπότητας. Εκείνος, αφού σκέφτηκε για λίγο, απάντησε: «Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια από τις πιο σύντομες ιστορίες. Αποτελείται από ανθρώπους που γεννιούνται, υποφέρουν και πεθαίνουν!» Ναι, αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου, με μία διαφορά. Ότι δεν τελειώνει με το θάνατό του. Μετά το θάνατό του συνεχίζεται η μεγαλύτερη θλίψη του ή η τέλεια απαλλαγή του από κάθε θλίψη και πόνο. Αυτό εξαρτάται από τη θέση που παίρνει ο κάθε άνθρωπος ενόσω ζει πάνω στη γη. Αν γνωρίσει και πιστέψει στο μεγάλο Νικητή του κόσμου, η ζωή του συνεχίζεται σ’ Εκείνου την αιώνια παρουσία στον ουρανό. Αν δεν Τον γνωρίσει και δεν Τον κάνει Σωτήρα του, τότε η ζωή του συνεχίζεται σ’ έναν τόπο ατέλειωτης τιμωρίας, που ο Λόγος του Θεού τον ονομάζει Κόλαση.
    Έλα στον Ιησού Χριστό το Σωτήρα σήμερα, ζήτησέ Του με πίστη να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου, και θα το κάνει και θα σου χαρίσει ζωή αιώνια.
Σ.Α.Ι.

«Μη γελιέστε, ο Θεός δεν εμπαίζεται, γιατί ό,τι σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει»
Γαλάτες 6:7

Σπορά και θερισμός
    Κάποιος πήγε να επισκεφτεί κάποιους φυλακισμένους. Περνώντας από το προαύλιο είδε ένα φυλακισμένο να μπαλώνει μια παλιά φόρμα της δουλειάς και θέλοντας να ανοίξει συζήτηση μαζί του, είπε: «Καλημέρα, φίλε. Βλέπω ότι ράβεις». «Όχι, κύριε», απάντησε εκείνος, μ’ ένα μελαγχολικό ύφος, «θερίζω».
    Πράγματι, ο άνθρωπος που ζει μέσα στην αμαρτία και δεν ακολουθεί τη νουθεσία του Λόγου του Θεού, και που συνεχώς απορρίπτει την πρόσκληση του Χριστού για μετάνοια και συγχώρηση και σωτηρία, θα έρθει μέρα που θα θερίσει τους καρπούς της σποράς του, της επιμονής και παραμονής του στην αμαρτία. Γι’ αυτό, και ο Λόγος του Θεού προσκαλεί με τόση σαφήνεια: «Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας» (Εβρ. 3:7-8).
Σ.Α.Ι.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

και τα όργανά του αγρυπνούν
Ας συγκρίνουμε τη νύχτα του Παύλου με τις νύχτες, όπου συμβαίνουν γλέντια, μεθύσια, ασέλγειες. Σ’ αυτές παρατηρείται ύπνος, που δεν διαφέρει από το θάνατο. Οι αγρυπνίες τους είναι φοβερότερες απ’ τον ύπνο. Διότι εκείνοι μεν κοιμούνται χωρίς να γίνωνται αντιληπτοί, ενώ αυτοί ξαγρυπνούν κατά τρόπο ελεεινό και άθλιο. Ξαγρυπνούν μηχανευόμενοι πονηρίες και ραδιουργίες. Φροντίζουν για χρήματα, πως ν’ αντιμετωπίσουν όσους τους αδικούν. Μελετούν εχθρότητες και ανταλλάσσουν καθημερινά λόγια υβριστικά. Μ’ αυτό τον τρόπο υποδαυλίζουν τη φωτιά της οργής, διαπράττοντας πράγματα ανυπόφορα.
Ε.Π.Ε. 16α,360
εμείς του δίνουμε ευρυχωρία
Ασφαλώς δεν προξενεί όλα τα κακά ο διάβολος. Πολλά συμβαίνουν και από τη δική μας ραθυμία. Αν κάπου ο διάβολος είναι αίτιος του κακού, αυτό γίνεται διότι εμείς του το επιτρέπουμε. Πες μου, σε παρακαλώ, πότε ο διάβολος υπερίσχυσε πάνω στον Ιούδα; Λέει ο ευαγγελιστής, ότι μπήκε μέσα του ο Σατανάς. Αλλ’ άκουσε την αιτία: «Ήταν κλέφτης και αφαιρούσε όσα έβαζαν στο ταμείο». Ο Ιούδας άφησε να μπη μέσα του με όλη την άνεσί του ο διάβολος. Επομένως δεν κάνει ο διάβολος την αρχή, αλλ’ εμείς τον δεχόμαστε και τον καλούμε.
Ε.Π.Ε. 16β,268
εχθρός για ν’ αφυπνιζώμαστε
Ας μη ξεγελάμε τους εαυτούς μας. Δεν είναι ο διάβολος αίτιος της βλάβης μας, αν εμείς είμαστε προσεκτικοί. Άλλωστε ο διάβολος μας ξυπνάει. Μας ξεσηκώνει.
Ε.Π.Ε.16β,270
όφις
Αν δούμε στο κρεβάτι μας φίδι να φωλιάζη, προσπαθούμε οπωσδήποτε να το σκοτώσουμε. Τώρα όμως που φωλιάζει στις ψυχές μας ο διάβολος, δεν λαμβάνουμε μέτρα, αλλά μένουμε αδιάφοροι.
Ε.Π.Ε. 17,40

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 31-32)

1164.ΔΥΟ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ.  Ο αυτοκράτωρ Κάρολος Ε΄ έδειξε στο βασιλιά της Γαλλίας Φραγκίσκο Α΄ ένα γράμμα με την υπογραφή:  «Κάρολος Ε’, αυτοκράτωρ των Ρωμαίων, βασιλιάς της Ισπανίας, δεσπότης της Καστέλλης και κυρίαρχος της Νταπόλεως». Ο Φραγκίσκος του απάντησε υπογράφοντας: «Φραγκίσκος, κύριος των παθών του». 
1165.Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΜΙΑΟΥΛΗ.  Ο Μιαούλης, όταν ήταν νέος, ήταν φοβερά μέθυσος.  Περνούσε τις μέρες του στα καφενεία με φιλονικίες και κρασί.  Μόλις όμως ακούσθηκε η σάλπιγγα της Επαναστάσεως, που από τον Δούναβη ως το Ταίναρο έκαλεσε τους υποδούλους στον αγώνα, ο Λάζαρος Κουντουριώτης πλησίασε τον Μιαούλη και με λόγια εμπνευσμένα έθιξε την ευαίσθητο χορδή της καρδιάς του.
- Ανδρέα, του είπε, είναι καιρός πια να αρνηθείς τον εαυτό σου.  Η πατρίδα ζητά την λεβεντιά σου.  Άφησε την μέθη και μέθυσε με το λαϊκό κρασί, που λέγεται αγάπη για την Πατρίδα.
Ο Ανδρέας Μιαούλης από την στιγμή εκείνη έγινε άλλος άνθρωπος.  Αρνήθηκε τα πάντα.  Δεν ξαναπήγε στα καπηλειά.  Ένας έρως φλόγισε τα στήθη του:  να δει ελεύθερη την Πατρίδα του, και ο έρως αυτός τον ανέδειξε μια από τις πιο ηρωικές φυσιογνωμίες του ιερού αγώνος του ’21.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 528-529)

11. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

Για να διδάξει κανείς τον άλλον, πρέπει ο ίδιος να είναι υγιής ψυχικά και απαθής, λέει ο Αββάς Ποιμήν. Δεν είναι ανάγκη να οικοδομείς το σπίτι του άλλου, καταστρέφοντας το δικό σου. Εκείνος που διδάσκει τους άλλους, χωρίς να εφαρμόζει τίποτε από εκείνα που διδάσκει, λέει πάλι ο ίδιος Πατήρ, μοιάζει με πηγή που ποτίζει και ξεπλένει τα γύρω της, ενώ είναι γεμάτη από κάθε λογής ακαθαρσία.

ΑΛΗΘΙΝΑ σοφός, έλεγε ο Αββάς Υπερέχιος, είναι εκείνος που διδάσκει, όχι με λόγια, αλλά με έργα.

ΑΛΛΟΣ σοφός Πατήρ παρομοιάζει εκείνον που διδάσκει μόνο με λόγια, χωρίς να κάνει έργα, με δέντρο που έχει φύλλα, αλλά δεν κάνει καρπούς.

ΈΝΑΣ από τους μεγάλους Πατέρες της ερήμου έλεγε σε κάποιον Γέροντα, γείτονά του, που δεχόταν συχνά επισκέπτες και τους δίδασκε:  - Πρόσεχε, αδελφέ, γιατί το λυχνάρι φωτίζει πολλούς, αλλά συνήθως καίει το στόμα του.

Η ΟΣΙΑ Θεοδώρα δίνει την ακόλουθη σοφή συμβουλή στους Πνευματικούς Πατέρες και Διδασκάλους: Ο Προεστώς και Διδάσκαλος πρέπει πρώτα απ’ όλα ν’ απομακρύνει τελείως από τον εαυτό του την φιλαργυρία, την υπερηφάνεια και την κενοδοξία. Να μην παρασύρεται από κολακείες. Να μην τον θαμπώνουν τα δώρα. Να διώχνει μακριά τον θυμό με την μακροθυμία. Να τον χαρακτηρίζει η επιείκεια, η ανεκτικότητα, η φιλοστοργία και η φιλαδελφία. Μα πιο πολύ από κάθε τι άλλο, ν’ αποκτήσει βαθιά ταπείνωση.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 83 )

34. «Όρος αρεταίς κατάσκιον» (Δ, 6).
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ονομάζει την Θεοτόκο «ψηλό βουνό κατάσκιο από πυκνό δάσος» (Δ,7), εμπνεόμενος από τα σχετικά μεσσιακά χωρία: Ο Θεός από Θαιμάν ήξει και ο άγιος εξ όρους κατασκίου δασέος (Αμβ. γ' 3) και «όρος του Θεού όρος πίον» (Ψαλμ. 67,15) κλπ. Στις προφητικές αυτές εικόνες η ορθόδοξη ευσέβεια βρήκε δύο προτυπώσεις της Θεοτόκου: την αγιότητα και την παρθενία της.
Το προφητικό βουνό ήταν κατάσκιο από το πυκνό δάσος που το σκέπαζε. Η Θεοτόκος ήταν καλυμμένη απ’ τις αρετές. Κανένα σημείο της αγίας μορφής της δεν ήταν ηθικά και πνευματικά ακάλυπτο. Το Άγιον Πνεύμα την είχε απόλυτα καλύψει με το πέπλο της αγιότητος. Κάτω από τη σκέπη της Μαρίας είχαν συγκεντρωθή όλες οι αρετές που μπορεί ο άνθρωπος να επιτύχη, με την πνοή και τη χάρι του Αγίου Πνεύματος. Γι΄ αυτό και η Εκκλησία την ωνόμασε «Παναγία». Η Θεοτόκος «αντιπροσωπεύει την κορωνίδα της αγιότητος, την οποίαν ηδυνήθη ποτέ να φθάση προ Χριστού, υπό τας συνθήκας της Π. Διαθήκης, απόγονος του Αδάμ. Ήτο άνευ αμαρτίας υπό συνθήκας καθολικής επικρατήσεως της αμαρτίας, καθαρά πάσης διαφθοράς... Εν τω προσώπω της Θεομήτορος βλέπομεν την κορυφήν της αγιότητος της Π. Διαθήκης» (Λ, 199) . Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν «το υψηλόν όρος του προορισμού όπου δεν εσκέπασεν ο κατακλυσμός της αμαρτίας» (Η. Μηνιάτης εν X, 13).
Λόγω του πυκνού δάσους, το ψηλό βουνό του Προφήτου ήταν ακόμη άβατο και παρθένο. Η Θεοτόκος, καλυμμένη απόλυτα από τις αρετές επέτυχε το άβατο της υπάρξεως. Μη έχοντας κανένα κενό στην ύπαρξί της, το κακό, υπό την οποιαδήποτε μορφή του –σκέψι, φαντασία, πράξι– δεν μπόρεσε να εισδήση μέσα της. Έτσι η Θεοτόκος αναδείχθηκε η μόνη ουσιαστικά και πραγματικά Παρθένος. Υπήρξε και παραμένει το πανέμορφο και παρθενικό δάσος που στολίζει τον ανθρώπινο χώρο.
Η ηθική καθαρότης της υπάρξεως δεν είναι μια κατάστασις που την επιτυγχάνει ο άνθρωπος αυτοτελώς. Είναι συνέπεια της ασκήσεως των χριστιανικών αρετών. Τα δενδρύλλια των αρετών, καθώς μεγαλώνουν γίνονται «δέντρα μεγάλα» (Λουκ. ιγ' 19), εξασφαλίζοντας στον χριστιανό την ηθική καθαρότητα, την παρθενική ομορφιά του άβατου δάσους.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 58-59)