Η καυχησιολογία

-    Γέροντα, όποιος έχει υπερηφάνεια πάντοτε λέει το καλό που κάνει;
-     Και να το πη και να μην το πή, τόχει μέσα του κρυφό καμάρι! Νά, αυτές τις μέρες ήρθε κάποιος να με δή. Μου μιλούσε συνέχεια για τον εαυτό του και κάθε τόσο πρόσθετε: «Εις δόξαν Θεού τα λέω». Έλεγε-έλεγε... «Εις δόξαν Θεού τα λέω». Με τρόπο του είπα: «Μήπως μπαίνει λίγο και η δόξα η δική σου;». «Ά, όχι, μου λέει, όλα εις δόξαν Θεού...». Και τελικά δεν είχε έρθει να μου πη κάτι που τον απασχολούσε, αλλά να μου διηγηθή τα κατορθώματά του «εις δόξαν Θεού...», ενώ στην πραγματικότητα όλα τα έλεγε για την δόξα την δική του.
Πάντως, όταν ο άνθρωπος κάνη γνωστό το καλό που κάνει και υπερηφανεύεται, πάντοτε το χάνει. Τότε και κουράζεται άσκοπα και κολάζεται. Κάποιος που επρόκειτο να γίνη ιερέας πήγε σε ένα απομονωμένο μοναστήρι να καθήση σαράντα μέρες πριν από την χειροτονία του. Στις τριάντα οκτώ όμως μέρες παρουσιάσθηκε κάποια ανάγκη και χρειάσθηκε να κατεβή στον κόσμο. Μετά έκανε το πάν να επιστρέψη, για να μείνη ακόμη δυο μέρες, γιατί πώς θα έλεγε ότι κάθησε στην έρημο σαράντα μέρες πριν από την χειροτονία του; Βλέπεις, και ο Μωυσής σαράντα μέρες κάθησε στο Σινά, πριν πάρη τις δέκα εντολές!... Έλεγε μετά παντού: «Εγώ πριν από την χειροτονία μου κάθησα στην ησυχία σαράντα μέρες». Έτσι έρχεται η Χάρις; Χίλιες φορές να καθόταν είκοσι μέρες ή δεκαπέντε ή να μην καθόταν ούτε μια μέρα, για να μη καυχιέται ότι κάθησε σαράντα μέρες. Τότε περισσότερη Χάρη θα είχε.
-     Γέροντα, ο Απόστολος Παύλος λέει: «Ο κανχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω». Αυτή η καύχηση μπορεί να έχη υπερηφάνεια;
-    Όχι, πώς να έχη υπερηφάνεια; Αυτό έχει μια δοξολογία, μια ευχαριστία στον Θεό. Αν θεωρούμε μεγάλη τιμή και ευεργεσία που οικονόμησε ο Καλός Θεός να είμαστε Χριστιανοί, αυτή η καύχηση δεν έχει υπερηφάνεια. Όταν κάποιος, ας υποθέσουμε, θεωρή ευλογία και χαίρεται που ο Θεός οικονόμησε να έχη καλούς, ευλαβείς, γονείς, αυτό δεν σημαίνει ότι καμαρώνει κοσμικά, αλλά ότι έχει ευγνωμοσύνη προς τον Θεό.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 71-72)

ΜΙΑ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ μέρα, που το κρύο ήταν τσουχτερό, ο Αββάς Νισθερώ έβαλε πάνω από το συνηθισμένο του ένδυμα έναν χοντρό σακκο, για να πάει στην εκκλησία. Ένας άλλος Ερημίτης, που τον συνάντησε στον δρόμο, τον ρώτησε πειραχτικά:
- Αν έρθει τώρα ένας φτωχός, Αββά, και σου ζητήσει ένα ρούχο, ποιό από τα δύο θα του δώσεις;
- Το πιο ζεστό, αποκρίθηκε ο Γέροντας.
Κι αν πιο πέρα σε δει και δεύτερος και σου ζητήσει;
- Θα του δώσω ευχαρίστως και το άλλο και θα γυρίσω πίσω στο κελλί μου, έως ότου στείλει ο Κύριός μου να με σκεπάσει, είπε γεμάτος εμπιστοσύνη στον Θεό ο άγιος Γέροντας.

Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 101)

στο όνομα, θηρίο στην πράξι
Ως προς το όνομα λεγόμαστε αδελφοί, στην πράξι όμως συμπεριφερόμαστε ως εχθροί.
Κι ενώ ονομαζόμαστε μέλη του ίδιου σώματος, τσακωνόμαστε ως θηρία μεταξύ μας.
Ε.Π.Ε. 20,76

από δούλος
Έχασες (Φιλήμονα) για λίγο ένα δούλο (τον Ονήσιμο).
Θα τον βρής και θα τον έχης αδελφό για πάντα.
Όχι μόνο δικό σου, αλλά και δικό μου αδελφό.
Ε.Π.Ε. 24,170

συγκληρονόμοι του Χριστού!
Ο Κύριος του Παύλου δεν ντρέπεται να ονομάζη τους δούλους μας δικούς του αδελφούς
και φίλους και συγκληρονόμους.
Πόσο κατεβαίνει και συγκαταβαίνει ο Χριστός!
Ε.Π.Ε. 24,170

ο Χριστός έγινε αδελφός μας!
Αυτός, που είναι ο χαρακτήρ της υποστάσεως του Πατρός,
Αυτός, που δημιούργησε τον κόσμο,
Αυτός, που κάθεται στα δεξιά του Πατρός,
Αυτός θέλησε και φρόντισε να γίνη σ’ όλα αδελφός μας.
Και γι’ αυτό άφησε τους αγγέλους και τις ουράνιες δυνάμεις και κατέβηκε σε μας και ήρθε να μας βοηθήση.
Ε.Π.Ε. 24,324

ο κινδυνεύων
Βλέπεις τον αδελφό σου να σύρεται στο βάραθρο της απώλειας όχι από δήμιο, αλλά από το διάβολο,
τελείως άδικα και βρώμικα, και δεν προβαίνεις ούτε σε μια συμβουλή;
Ε.Π.Ε. 34,116

όλα υπέρ αυτού
Τι λες; Είσαι άνθρωπος, κοινωνός της ίδιας φύσεως, έχεις την ίδια, τη μια κεφαλή,
το Χριστό, και τολμάς να λες, ότι δεν έχεις τίποτε το κοινό προς τους αδελφούς σου,
που ‘ναι δικά σου μέλη;
Ε.Π.Ε. 34,140

Αδελφότητα
όλοι οι πιστοί
Τι είναι αυτό που κάνει την αδελφότητα;
Το βάπτισμα της αναγεννήσεως και αυτό που κάνει τον άνθρωπο να ονομάζη Πατέρα τον Θεό.
Ε.Π.Ε. 25,188

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 96-97)

Η εργαζόμενη μητέρα

-Γέροντα, είναι σωστό να εργάζεται η γυναίκα;
-Ο άνδρας της τί λέει;
-Ό,τι αναπαύει την γυναίκα.
-Μια κοπέλα που σπούδασε και άρχισε να εργάζεται πριν από τον γάμο της, δύσκολα αφήνει την δουλειά της,
όταν γίνη μάνα, για να αφοσιωθή στα παιδιά της. Ενώ μια άλλη που δεν σπούδασε και έχει μια απλή δουλειά,
πιο εύκολα μπορεί να την αφήση.
-Αν δεν έχη παιδιά, Γέροντα, νομίζω ότι την βοηθάει η δουλειά.
-Δηλαδή, αν δεν έχη παιδιά, πρέπει οπωσδήποτε να εργάζεται επαγγελματικά; Υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που μπορεί να κάνη.
Φυσικά, αν έχη παιδιά, το καλύτερο είναι να μείνη στο σπίτι. Γιατί τα παιδιά πώς θα βοηθηθούν;
-Γέροντα, πολλές γυναίκες λένε ότι δεν τα βγάζουν πέρα, γι’ αυτό αναγκάζονται να δουλεύουν.
-Δεν τα βγάζουν πέρα, γιατί θέλουν να έχουν τηλεόραση, βίντεο, αυτοκίνητο προσωπικό κ.λπ., οπότε πρέπει να εργασθούν,
με αποτέλεσμα να παραμελούν και να χάνουν τα παιδιά τους.
Αν εργάζεται μόνον ο πατέρας και αρκούνται στα λίγα, τότε δεν θα υπάρχη πρόβλημα.
Με το να εργάζωνται και οι δύο, δήθεν γιατί δεν τους φθάνουν τα χρήματα,
η οικογένεια σκορπίζεται και χάνει το πραγματικό της νόημα. Τί να κάνουν και τα παιδιά;
Αν ζούσαν πιο απλά, θα ήταν ξεκούραστες και αυτές, θα χαίρονταν και τα παιδιά.
Κάποιος ήξερε επτά γλώσσες και η γυναίκα του ζοριζόταν να μάθη τέσσερις, παρέδιδε και μαθήματα και έπαιρνε φάρμακα,
για να τα βγάλη πέρα. Τα παιδιά τους γεννήθηκαν καλά και μεγάλωσαν βλαμμένα. Έπειτα ψυχαναλύσεις...
Γι’ αυτό λέω στις μητέρες να απλοποιήσουν την ζωή τους, για να μπορέσουν να ασχοληθούν περισσότερο με τα παιδιά τους που τις έχουν ανάγκη. Αλλο είναι να έχουν και κάποια άλλη απασχόληση στο σπίτι και να καταπιάνωνται με αυτήν, όταν κουράζωνται με τα παιδιά. Όταν η μητέρα είναι μέσα στο σπίτι, μπορεί και παρακολουθεί τα παιδιά, ρυθμίζει τα πράγματα και αποφεύγονται πολλές στενοχώριες.
Σήμερα τα παιδιά δεν χορταίνουν την μητρική αγάπη, αλλά ούτε την μητρική τους γλώσσα μαθαίνουν,
γιατί η μάνα λείπει όλη την ημέρα στην δουλειά και αφήνει τα παιδιά με ξένες γυναίκες.
Χίλιες φορές καλύτερα περνούν τα παιδιά του βρεφοκομείου, όπου βρίσκεται και κάποια αφιερωμένη νοσοκόμα
που τους δείχνει λίγη στοργή, παρά τα παιδιά, που τα εγκαταλείπουν οι γονείς τους και πληρώνουν μια γυναίκα,
για να τα φροντίζη. Και ύστερα τί γίνεται; Όποιος δεν έχει μια μάνα, έχει ένα σωρό παραμάνες!

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 85-87)

"Η ζήλια και ο καρκίνος"

Σε μία αδελφή έλεγε ο Παππούλης: "Οι γυναίκες που ζηλεύουν τους άνδρες τους παθαίνουν πολλές φορές καρκίνο.
Αυτό συμβαίνει ακόμα και με τις παπαδιές: Όλες οι αρρώστιες προέρχονται από τις στεναχώριες.
Ακόμα και η πέτρα στα νεφρά".
[Τζ 164]

"Η αμαρτία διαταράσσει τις οργανικές λειτουργίες"

Γέροντα, παίρνω συχνά φάρμακα, και ελέγχομαι που εσείς ούτε καφέ πίνετε.
- Σου έχω πει κι άλλη φορά. Όταν ο χριστιανός παραδώσει τον εαυτό του με εμπιστοσύνη στον Κύριο,
εκείνος ειρηνεύει τον εσωτερικό οργανισμό, με αποτέλεσμα την κανονική λειτουργία των οργάνων και των αδένων,
και πάλι έχουμε ως επακόλουθο υγεία, απαλλαγμένη από ενοχλήματα.
Διότι η αμαρτία, η ταραχή, ο εγωισμός, φέρνουν πότε αύξηση, πότε ελάττωση της κανονικής λειτουργίας, με επακόλουθο την ασθένεια.
Ξέρει ο οργανισμός το κανονικό, τη μέση οδό, και εκκρίνει εν γαλήνη και ηρεμία.
Π.χ. όταν είχα το έλκος, μου έδωσε ο γιατρός αυτό το φάρμακο. Μου το έδειξε, ήταν το zantac.
Μόλις το πήρα, αμέσως πέρασαν οι πόνοι. Α ! λέω. Δεν είναι καλό αυτό. Κάποια άλλη ζημιά θα κάνει στον οργανισμό.
Και δεν ξαναπήρα. Προτίμησα να υποφέρω τον πόνο.
Με ρωτούσε για κάποιον αδελφό που τον ήξερε. -Γέροντα, του λέω, δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ
και αναγκάζεται να παίρνει πότε stedon, πότε tranxen, για να κοιμηθεί.
- Πες του να έλθει να με συναντήσει εδώ ή να με πάρει τηλέφωνο.
[Ά 76]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.88-89)

…Η σχέση αυτή Σαρακοστής και βαπτίσματος δικαιώνεται και ιστορικά. Στην πρώτη Εκκλησία κατά την περίοδο αυτή προετοιμάζονταν όσοι επρόκειτο να βαπτιστούν. Λέγει σε συγκεκριμένο έργο για τη Μ. Σαρακοστή ο γνωστός μακαριστός θεολόγος π. Αλέξανδρος Σμέμαν:

“Στην αρχαία Εκκλησία ο βασικός σκοπός της Σαρακοστής ήταν να προετοιμαστούν οι “κατηχούμενοι”, δηλαδή οι νέοι υποψήφιοι χριστιανοί, για το βάπτισμα που, εκείνον τον καιρό, γίνονταν στη διάρκεια της αναστάσιμης θείας Λειτουργίας”. Και συνεχίζει: «Αλλά ακόμη και τώρα που η Εκκλησία δεν βαπτίζει πια τους χριστιανούς σε μεγάλη ηλικία και ο θεσμός της κατήχησης δεν υπάρχει πια, το βασικό νόημα της Σαρακοστής παραμένει το ίδιο. Γιατί, αν και είμαστε βαπτισμένοι, εκείνο που συνεχώς χάνουμε και προδίδουμε είναι ακριβώς αυτό που λάβαμε στο βάπτισμα. Έτσι το Πάσχα για μας είναι η επιστροφή που κάθε χρόνο κάνουμε στο βάπτισμά μας και επομένως η Σαρακοστή είναι η προετοιμασία μας γι’ αυτήν την επιστροφή - η αργή αλλά και επίμονη προσπάθεια να πραγματοποιήσουμε τελικά τη δική μας “διάβαση”, το “Πάσχα” μας στη νέα εν Χριστώ ζωή. Το ότι οι ακολουθίες στη σαρακοστιανή λατρεία διατηρούν ακόμα και σήμερα τον κατηχητικό και βαπτιστικό χαρακτήρα, δεν είναι γιατί διατηρούνται “αρχαιολογικά” απομεινάρια, αλλά είναι κάτι το ζωντανό και ουσιαστικό για μας.

Γι’ αυτό κάθε χρόνο η Μεγάλη Σαρακοστή και το Πάσχα είναι, μία ακόμη φορά, η ανακάλυψη και η συνειδητοποίηση του τι γίναμε με τον "δια βαπτίσματός” μας θάνατο και την ανάσταση.
Έτσι η περίοδος της Μ. Σαρακοστής είναι ένα σχολείο μετάνοιας στο οποίο κάθε χριστιανός οφείλει να μπαίνει κάθε χρόνο για να καταφέρει να εμβαθύνει στην πίστη του, να την επανεκτιμήσει και, αν είναι δυνατόν, ν’ αλλάξει τη ζωή του. Είναι μία υπέροχη προσκυνηματική πορεία προς τις πηγές της ορθόδοξης πίστης, είναι μία εκ νέου ανακάλυψη του ορθόδοξου τρόπου ζωής”.

("Του Πάθους και της Ανάστασης", π. Γ. Δορμπαράκη,απόσπασμα, σ. 20-21)

"Είδε την Παναγιά μας η κυρά Στεφανία" 

…Μας διηγήθηκε, λοιπόν, ένα θαύμα των Χαιρετισμών που βίωσε η ίδια πριν έξι περίπου χρόνια λίγο μετά τις 15 Φεβρουαρίου 2011.
Η 84χρονη μητέρα της Στεφανία είχε διαγνωστεί με καρκίνο και είχε εισαχθεί στο ΚΑΤ. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε και η γερόντισσα έπεσε σε κώμα. Δε μιλούσε. Δε δεχόταν τροφή. Δεν επικοινωνούσε με κανέναν.
Οι γιατροί έκριναν ότι δεν συνέτρεχε λόγος να μεταφερθεί στην Εντατική και προετοίμασαν τις κόρες της, λέγοντάς τους ότι πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμες για το μοιραίο.
Ήταν η σειρά της κας Διονυσίας να καθίσει εκείνη τη νύχτα του Φλεβάρη με τη μητέρα της.
Είχε το ίδιο απόγευμα επικοινωνήσει με μία γνωστή της Γερόντισσα για να την ενημερώσει για την επιδείνωση της κατάστασης της υγείας της μητέρας της και να ζητήσει τις προσευχές της για τη μητέρα της.
Η καλή μοναχή της πρότεινε να διαβάσει εκείνο το βράδυ τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας, εικοσιτέσσερις φορές, όσες είναι και οι Οίκοι των Χαιρετισμών, ώστε η Παναγία μας να είναι βοηθός και παραστάτης στην ετοιμοθάνατη μητέρα της.
Μετά τα μεσάνυχτα, όταν πια στο θάλαμο είχαν όλοι οι νοσηλευόμενοι αποκοιμηθεί, πήρε το βιβλιαράκι των Χαιρετισμών, κάθισε στα πόδια του κρεβατιού εκεί που έπεφτε λίγο φως από το διάδρομο και άρχισε να διαβάζει τους Χαιρετισμούς.
Λίγο πριν τις έξι το πρωί, είχε ολοκληρώσει και την εικοστή τέταρτη ανάγνωση, και πήγαινε να βάλει το βιβλιαράκι στην τσάντα της, όταν αισθάνθηκε ότι η μητέρα της, η οποία ήταν για μέρες σε κώμα, ξύπνησε!
Πριν προλάβει να την πλησιάσει η κυρία Στεφανία, ανασηκώθηκε, σταυροκοπήθηκε και είπε στην έκπληκτη Διονυσία!!
“Γονάτισε, κάνε το Σταυρό σου, δεν βλέπεις... η Παναγία μας ήρθε, είναι εδώ!!!!”
Η Διονυσία στην κυριολεξία ενεή πρόλαβε να ψελλίσει...
“Μα που, μητέρα μου, είναι η Παναγία;;;"
"Εδώ είναι, μα καλά δεν την βλέπεις;;;” απάντησε η μητέρα της, που για μέρες όχι απλά δεν μίλαγε, αλλά ούτε καν επαφή με το περιβάλλον της δεν είχε!
“Έλα σήκω... πάμε κάτω στο Ναό να ανάψουμε κερί!!!” την προέτρεψε η μητέρα της
“Κάτσε μάνα μου, θα πάω εγώ!” ανταπάντησε η Διονυσία.
“Όχι μαζί θα πάμε να ανάψουμε κερί στην Παναγία” και έκανε να βγάλει τους ορούς και να κατεβεί από το κρεβάτι.
Η κόρη της την καθησύχασε ότι θα πάει αμέσως η ίδια να ανάψει κερί και ότι δεν ήταν σωστό να κατέβει η ίδια.
Με τα πολλά την έβαλε ξανά να ξαπλώσει και έτσι η κυρά Στεφανία ηρέμησε.
25 Φεβρουαρίου 2011 μετά από μία περίπου εβδομάδα από την εμφάνιση της Παναγίας μας στο δωμάτιο του ΚΑΤ, η κυρά Στεφανία εκοιμήθη εν Κυρίω…
Σημεία έδειξαν ότι βρήκε ανάπαυση μέσα στο ανέσπερο Φώς του Χριστού μας, στις Ουράνιες Μονές…

("Τα θαύματα των Χαιρετισμών …σήμερα", Αριστομένης Φλουράκης, απόσπασμα: σ. 131-133)

Η διάβασις του Ιορδάνου 

Η οσία Μαρία η Αιγυπτία διηγήθηκε κάποτε τη ζωή της στον όσιο Ζωσιμά και τέλος τον παρακάλεσε:
- Αββά Ζωσιμά, ό,τι σου είπα να μην το πης πουθενά, μέχρι να πεθάνω. Πήγαινε τώρα και του χρόνου μην περάσης τον Ιορδάνη, καθώς έχετε συνήθεια. Μείνε στο μοναστήρι σου, γιατί κι αν θελήσης να φύγης, δεν θα μπορέσης. Όταν έρθη όμως η Μ. Πέμπτη, πάρε τα Άγια Μυστήρια, έλα στον Ιορδάνη και περίμενε με εκεί, γιατί αφ’ ότου ήρθα εδώ δεν έχω μεταλάβει.
Αυτά είπε η οσία και έφυγε προς την έρημο. Ο όσιος θαύμασε το προορατικό της χάρισμα της αγίας. Ύστερα γονάτισε, φίλησε τον τόπο που είχε εκείνη σταθή, και γύρισε στο μοναστήρι.
Τον επόμενο χρόνο θέλησε ο όσιος Ζωσιμάς να βγη πάλι στην έρημο, αλλά τον εμπόδισε κάποια αρρώστια. Θυμήθηκε τότε τα λόγια της αγίας. Τη Μ. Πέμπτη πήρε τη θ. Κοινωνία, μερικά σύκα, λίγους χουρμάδες και βρεγμένη φακή, και πλησίασε στο ποτάμι.
Η ώρα περνούσε, αλλά η αγία δεν φαινόταν. «Πώς όμως θα περάση το ποτάμι», απορούσε ο αββάς, «αφού δεν υπάρχει κανένα σκάφος;» Ενώ συλλογιζόταν αυτό, την βλέπει ξαφνικά να έρχεται! Ήταν νύχτα, αλλά το φως της σελήνης ήταν πολύ λαμπρό. Έκανε τότε η οσία τον σταυρό της και βρέθηκε αμέσως στο άλλο μέρος του ποταμού! Ο αββάς Ζωσιμάς τάχασε. Έσκυψε να την προσκυνήση.
- Αββά Ζωσιμά, είπε η αγία, τι κάνεις εκεί; Κρατάς τα Άχραντα Μυστήρια, και θέλεις να βάλης μετάνοια; Εσύ ευλόγησε με.
Ύστερα τον παρακάλεσε να πη το «Πάτερ ημών» και το «Πιστεύω», και μετέλαβε. Μετά προσευχήθηκε:
- «Νυν απολύεις την δούλην σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριον σου».
Εν συνεχεία στράφηκε προς τον όσιο και τον παρακάλεσε:
- Αν είναι ευλογημένο, αββά, πήγαινε τώρα στο μοναστήρι σου και του χρόνου έλα να με συναντήσης εκεί που με είδες την πρώτη φορά.
- Δούλη του Θεού, είπε ο όσιος, μακάρι να ήμουν άξιος να σε ακολουθήσω. Πάρε τουλάχιστον από τα φαγητά που σου έφερα.
Άπλωσε τότε η αγία το χέρι και πήρε τρία μόνο σπειριά φακή, έκανε τον σταυρό της και πέρασε τον Ιορδάνη όπως και πριν! Ο αββάς Ζωσιμάς έκπληκτος ξεκίνησε κι αυτός για το μοναστήρι του.

(Συναξαριστής Δ΄)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τ. Β, σ. 131-133)

Μπερδεμένα παιδιά μπερδεμένων γονέων
Μιλούσε για παιδιά " μπερδεμένα ".
Είναι τα παιδιά, που έχουν ψυχολογικά προβλήματα, λόγω του ότι οι γονείς τους,
εξαιτίας των δικών τους κακών σχέσεων, δε δημιουργούν καλή ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι.
Μιλούσε για " μπερδεμένα " παιδιά " μπερδεμένων " γονέων.
Μάλιστα για διάφορα παιδιά, που είχαν προβλήματα και που έτυχε και εγώ ο ίδιος να του πάω τους γονείς τους,
έλεγε ότι ήδη από την κοιλιά της μητέρας τους είχαν αυτό το πρόβλημα, αυτό το " μπέρδεμα ",
διότι, όταν η μητέρα ήταν έγκυος, δε φρόντιζε να είναι τακτοποιημένη ζωή της,
να έχει ηρεμία, γαλήνη, να προσεύχεται, να συμμετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας.
Μία φορά, ενθυμούμαι, συμβούλευσε μια μητέρα πέντε παιδιών να απομακρυνθεί επί ένα μήνα από το σπίτι της,
διότι η συμπεριφορά της ήταν τέτοια, που καθημερινά τα παιδιά τσακώνονταν μεταξύ τους.
Επειδή δεν μπορούσαν να τα βάλουν μαζί της, ξεσπούσαν το ένα πάνω στο άλλο.
Λόγω της μεγάλης διακρίσεως που είχε, χειριζόταν πάντοτε την κάθε περίπτωση αναλόγως.
Δεν ήταν ομοιόμορφες οι αντιμετωπίσεις των ανθρώπων εκ μέρους του Γέροντος, ο οποίος γνώριζε ποια συμβουλή μπορούσε ο κάθε άνθρωπος ν' αντέξει.
Μπορούσε να τον ρωτήσουν δέκα άνθρωποι για το ίδιο θέμα και να δώσει δέκα διαφορετικές απαντήσεις. Αυτή λέγεται εξατομίκευση της ποιμαντικής.
[Ί 189π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.298-299)

Μιά εκμυστήρευσις
Ο γέρων Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης (1959) προώθησε σημαντικά την νηπτική ζωή στο Άγιο Όρος.
Η ασκητική του αυταπάρνησις ήταν παροιμιώδης.
Συνδυασμένη μάλιστα με την γλυκύτητα της αγάπης προσήλκυσε κοντά του πνευματικούς αετούς.
Εδώ αναφέρουμε ένα επεισόδιο εκδηλώσεως του διορατικού του χαρίσματος, όπως ο ίδιος το περιέγραψε στον ομώνυμο υποτακτικό του γέροντα Ιωσήφ τον Νεοσκητιώτη:
« Καθόμουν εδώ στο παράθυρο μου γονατιστός στα κουρέλια μου και έλεγα την ευχή.
Σε μια στιγμή, όπως κρατούσα τον νου στην ενέργεια της ευχής, αυξήθηκε περισσότερο το φως και ο νους μου άρχισε να πλατύνεται και να περισσεύη τόσο που όλα μου έγιναν φωτεινά πλέον και έβλεπα όλη την πλευρά του τόπου μας ( ήταν στην Μικρά Αγία Άννα), από τα Κατουνάκια ως τα μοναστήρια κάτω, μέχρι την Δάφνη, καθώς και πίσω μου, και τίποτε δεν μου ήταν αφανές ή άγνωστο.
Το δε φως δεν ήταν τόσο, όπως τούτο το φυσικό που δίνει ο ήλιος ή το τεχνητό που κάνουν οι άνθρωποι αλλά ήταν φως εξαίσιο, λευκό, άϋλο που δεν είναι μόνον απ’ έξω καθώς τούτο το φυσικό που επιτρέπει στους έχοντας όρασι να βλέπουν εξωτερικά.
Το φως εκείνο είναι και μέσα στον άνθρωπο και το αισθάνεται σαν δική του πνοή και τον γεμίζει σαν τροφή και αναπνοή και τον ελαφρύνει από το φυσικό του βάρος και τον μεταμορφώνει έτσι που να μην ξέρη αν έχει σώμα και βάρος ή κάποιον περιορισμό.
Τότε είδα τον αδελφό Αθανάσιο να έρχεται προς εμάς από την στράτα του Αγίου Παύλου φορτωμένος με τον μεγάλο ντορβά του και έμεινα να τον παρακολουθώ εώς ότου ήρθε μέχρις εδώ. Τον έβλεπα σε όλες του τις κινήσεις.
Τον έβλεπα εκεί που καθόταν να ξεκουρασθή ή ν’ ακουμπήση το φορτίο του.
Τον έβλεπα στην πηγή της Αγίας Άννης στον μύλο όπου σταμάτησε και ήπιε νερό και μέχρι που έφθασε στην πόρτα μας και πήρε το κλειδί και άνοιξε και μπήκε μέσα και ήρθε μπροστά μου και έβαλε μετάνοια.
Όταν ο νους του ανθρώπου καθαρίση, χώρια που έχει και δικό του φωτισμό, δέχεται επιπροσθέτως και τον φωτισμό της Θείας Χάριτος». (Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.98-99)