106. Όπου και αν στραφώ και κυττάξω με τα μάτια της ψυχής, βρίσκω αιτίες για να ευχαριστώ και να αινώ τον Κύριο. Αυτό συμβαίνει πιο πολύ όταν κυττάζω μέσα μου. Η στήριξης της καρδιάς μου, το πνευματικό μου φως, προέρχονται από τον Θεό. Η σωματική μου δύναμις, ό,τι διατηρεί την υλική μου ζωή, προέρχεται από τον Θεό. Όπου και αν κυττάξω, βλέπω τη δόξα του Θεού μου. Τίποτε δεν έχω που να είναι πράγματι δικό μου. "Δόξα σοι, Κύριε, πάντων ένεκεν!». Δόξα σε σένα, που εργάζεσαι μέσω εμού και μ’ εμένα! Αφού δεν έχω τίποτε δικό μου και έχω το παν από τον Θεό, ας παραδεχθώ, ότι χωρίς τον Θεό δεν είμαι τίποτε ή μάλλον είμαι κάτι χειρότερο: όλος αμαρτία. Πρέπει λοιπόν οπωσδήποτε να προστρέχω στον Θεό με την προσευχή για το κάθε τι. Ιδιαίτερα έχω μεγάλους λόγους να τον ευχαριστώ για τα ζωοποιά του Μυστήρια, το Σώμα του και το Αίμα του. Αυτά είναι το παν για μένα. Αινώ και δοξάζω τον Κύριο και Θεό μου για την απερίγραπτο αγάπη του σ’ εμάς τα θνητά όντα, που αποκαλύπτεται μες από τη Θεία Ευχαριστία.
107. Τι απροσμέτρητα μεγάλη τιμή να ανοίγουμε τα χείλη μας ενώπιον του Θεού! Να μιλούμε μαζί του, να μπορούμε να του αναφέρουμε τις ανάγκες μας! Να τον ευχαριστούμε για τις ευεργεσίες του, να αινούμε τη μεγαλωσύνη του, να είμαστε βέβαιοι ότι δέχεται τις ευχαριστίες μας και τους αίνους μας! Και ότι το υψηλότερο πνευματικό μας αίτημα, η σωτηρία της ψυχής μας, δεν μένει απ’ Αυτόν αναπάντητο! Σε ποιο άλλο ον της υλικής κτίσεως δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 63)