Ο ουράνιος μισθός για την αναπηρία
Όταν έχουμε κάποια αναπηρία, αν κάνουμε υπομονή και δεν γκρινιάζουμε,
τότε έχουμε μεγαλύτερο μισθό. Γιατί όλοι οι ανάπηροι αποταμιεύουν.
Ένας κουφός έχει τσέκ στο Ταμιευτήριο του Θεού από το κουφό αυτί,
ένας τυφλός από το τυφλό μάτι, ένας κουτσός από το κουτσό πόδι.
Είναι μεγάλη υπόθεση! Αν κάνουν και λίγο αγώνα κατά των ψυχικών παθών,
θα έχουν να λάβουν και στεφάνια από τον Θεό.
Βλέπεις, οι ανάπηροι πολέμου παίρνουν σύνταξη, παίρνουν και παράσημα.
Όποιος έχει ομορφιά, λεβεντιά, υγεία, και δεν αγωνίζεται
να κόψη τα ελαττώματά του, θα του πη ο Θεός:
«Απήλαυσες στην ζωή σου τα αγαθά σου, την λεβεντιά σου!
Τί σού χρωστώ τώρα; Τίποτε». Ενώ όποιος έχει μια αναπηρία - είτε έτσι γεννήθηκε,
είτε την κληρονόμησε από τους γονείς του, είτε την απέκτησε αργότερα -,
πρέπει να χαίρεται, γιατί έχει να λάβη στην άλλη ζωή.
Όταν μάλιστα δεν έχει φταίξει, θα έχει καθαρό ουράνιο μισθό, χωρίς κρατήσεις.
Δεν είναι μικρό πράγμα μια ολόκληρη ζωή να μην μπορεί κάποιος λ.χ.
να απλώσει το πόδι του, να μην μπορεί να καθήσει,
να μην μπορεί να κάνει μετάνοιες κ.λπ.
Στην άλλη ζωή ο Θεός θα του πή: «Έλα, παιδί μου, κάθησε πια αιώνια άνετα
σ’ αυτήν την πολυθρόνα». Γι’ αυτό λέω, χίλιες φορές να είχα γεννηθή
καθυστερημένος διανοητικά, τυφλός, κουφός, γιατί θα είχα να λάβω τότε από τον Θεό.
Οι ανάπηροι, εάν δεν γογγύζουν, αλλά δοξολογούν ταπεινά τον Θεό
και ζουν κοντά Του, θα έχουν την καλύτερη θέση στον Παράδεισο.
Ο Θεός θα τους κατατάξη με τους Ομολογητές και τους Μάρτυρες,
που έδωσαν για την αγάπη του Χριστού τα χέρια και τα πόδια τους,
και τώρα στον Παράδεισο φιλούν με ευλάβεια συνέχεια τα πόδια και τα χέρια του Χριστού.
-Και όταν, Γέροντα, κάποιος είναι λ.χ. κουφός και γκρινιάρης;
-Και τα μικρά παιδιά γκρινιάζουν. Ο Θεός σε πολλά δεν δίνει σημασία.
Βλέπετε, οι καλοί γονείς αγαπούν όλα τα παιδιά τους εξίσου,
αλλά δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα αδύνατα ή τα ανάπηρα.
Το ίδιο κάνει και ο Θεός, ο Καλός μας Πατέρας, για τα παιδιά Του
που είναι αδύνατα σωματικά ή πνευματικά, αρκεί αυτά να έχουν αγαθή
διάθεση και να Του δίνουν το δικαίωμα να επεμβαίνη στην ζωή τους.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 236-237)

Κάνε το καλό και θάψε το κάτω από την πέτρα, εκείνο από την πέτρα θα φτιάξει γλώσσα για τον εαυτό του και θα αναγγελθεί.

Εάν είσαι στη φυλακή για τη δικαιοσύνη, όλα τ’ αστέρια θα λάμπουν επάνω από τη φυλακή σου και θα δουλεύουν για την ελευθερία σου.

Εάν είσαι στην κρεμάλα για τη δικαιοσύνη, όλοι οι ουρανοί θα κινηθούν και θα δουλέψουν τον θάνατό σου να τον μετατρέψουν σε ζωή.

Να είσαι άνθρωπος, είναι λίγο.
Να είστε θεοί, λέει η Αγία Γραφή.
Να είσαι άνθρωπος, είναι χαμηλός στόχος.
Να είστε θεοί, είναι ο πιο υψηλός στόχος.

Πεινασμένοι, κανένας στόχος δεν θα σας χορτάσει εκτός από τον πιο υψηλό.

Διψασμένοι, κανένας στόχος δεν θα σας ποτίσει εκτός από τον πιο υψηλό.

Εκείνοι, που σάς ψιθυρίζουν στ’ αυτιά: «Να είστε άνθρωποι», στην πραγματικότητα σας λένε: «Να είστε αυτό που είστε λίγο διαφορετικά».

Ενώ ο Θεός, πιστεύοντας σε σας, σας ψιθυρίζει το πιο υψηλό και το πιο στοργικό μυστικό: «Να είστε θεοί»!

Περισσότερο απ’ αυτό τίποτα δεν μπορεί να ειπωθεί. Επάνω απ’ αυτό τα λόγια χάνονται και η σιωπή γίνεται φλύαρη.

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 123-24)

Τώρα θα σας αναφέρω ένα θαύμα που μου διηγήθηκε κάποια γυναίκα.

Το θαύμα αυτό έγινε σε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι. Σημειωτέον ότι αυτό, όταν ήταν δώδεκα ετών, ήταν αρκετά ανεπτυγμένο σωματικά.

Κάποια μέρα λοιπόν πήγαν μαζί με τον πατέρα της σε κάποιο άλλο χωριό, για να βοηθήσουν μια φιλική τους οικογένεια στον θέρο [θερισμό]. Εκεί συναντήθηκαν με κάποιον άλλο, ο οποίος μόλις είδε την κόρη, είπε στον πατέρα της:

– Ε, Χαραλάμπη, είσαι για γαμπρό! Μεγάλωσε η κόρη σου.

Από εκείνη τη στιγμή το κορίτσι αρρώστησε. Ζαλιζόταν, είχε ναυτία και δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της. Επέστρεψαν στο σπίτι, αλλά η υγεία της επιδεινωνόταν σταδιακά, ώσπου έμεινε κατάκοιτη στο κρεβάτι.

Χάθηκε και η φωνή της και έφτασε στα τελευταία της.

Πέρασαν έξι μήνες και στο τέλος οι γείτονες που την επισκέπτονταν περίμεναν πως θα πέθαινε, αφού ούτε έτρωγε ούτε έπινε για μέρες. Το μόνο που έκανε ήταν να τους ακούει σιωπηλή.

Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μία γυναίκα που κάθισε δίπλα της.

Τότε ήταν που η κοπέλα κίνησε για πρώτη φορά τα χέρια και τα πόδια της.

Οι άνθρωποι που ήταν στο σπίτι δεν έβλεπαν τη γυναίκα και νόμιζαν πως η μικρή πεθαίνει.

– Μη φοβάσαι, θα γίνεις καλά. Είμαι η Μαρίνα, της είπε η γυναίκα.

Την σταύρωσε, την χάιδεψε στο κεφάλι και συνέχισε:

– Κάτω από το κρεβάτι σου έχω ένα ζευγάρι παπούτσια. Με αυτό που έχουν μέσα, να περάσεις όλο σου το σώμα, απ’ άκρη σ’ άκρη.

Το κορίτσι άνοιξε τα μάτια, έκανε αυτό που της είπε η Αγία και μετά από δυο-τρεις μέρες άρχισε να συνέρχεται, να τρώει και να μιλάει.

Ο κόσμος δεν καταλάβαινε πώς συνέβη αυτό και το είπαν στον ιερέα. Εκείνος, αφού άκουσε όσα συνέβησαν, τους συμβούλεψε να την πάνε στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, που βρισκόταν στο κοντινό χωριό «Περδικονέρι» και να αλείψουν το σώμα της με το λάδι που έχουν τα δυο καντήλια της Ωραίας Πύλης.

Πράγματι, την ανέβασαν στο γαϊδουράκι και πήγαν.

Όταν έφτασαν στον ναό, οι γονείς της έβαλαν ένα άλλο κοριτσάκι να την αλείψει με το λαδάκι της Αγίας σε όλο το σώμα. Αμέσως μόλις τελείωσε, η κόρη σηκώθηκε όρθια και έφυγε περπατώντας!

Η κυρία που μου διηγήθηκε το θαύμα αυτό, ζει ακόμη και είναι παντρεμένη στην Βυτίνα της Αρκαδίας.

Είθε να έχουμε την ευλογία της Αγίας Μαρίνας και να επικαλούμεθα την Χάρη της για τη θεραπεία της ψυχής και τού σώματος!

(από το βιβλίο του Παρασκευά Λαμπρόπουλου, οι “Εμπειρίες μου κοντά στον Άγιο Πορφύριο”, έκδοση η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2015, πηγή: "πεμπτουσία")

«… λαμβάνοντας από την αγία Θεοτόκο και αειπαρθένο Μαρία σαν ζύμη έμψυχη σάρκα» (τ. 19Β, σ. 123).

«… την Μαρία την υπεράμωμη, την υπέραγνη και αγνή παρθένο, οδήγησε ως νύμφη. Και την λέγω αυτήν υπέραγνη και υπεράμωμη σε σχέση μ’ εμάς και τους τότε ανθρώπους, συγκρίνοντας αυτήν μ’ εκείνους και μ’ εμάς τους δούλους της ως προς τον νυμφίο της όμως και τον Πατέρα εκείνου, είναι άνθρωπος βέβαια, αγία όμως και υπεραγία, καθαρότατη και άχραντη περισσότερο από όλους τους ανθρώπους όλων των γενεών. Αυτήν λοιπόν οδήγησε νύμφη κι έκαμε γάμους για τον Υιό του» (τ. 19Β, σ. 173).

«Συνέλαβε λοιπόν η Παρθένος κι εγέννησε παραδόξως από δύο φύσεις, την θεότητα και την ανθρωπότητα, έναν Υιό, τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, χωρίς να διαφθείρει την παρθενία της και χωρίς να χωρισθεί ο κόλπος από τον πατρικό» (τ. 19Β, σ. 173).

«Έτσι λοιπόν, πιστεύοντας ολόψυχα και μετανοώντας θερμά, συλλαμβάνουμε, όπως ειπώθηκε, στις καρδιές μας τον Λόγο του Θεού, όπως η Παρθένος, με το να διατηρούμε δηλαδή τις ψυχές μας παρθένες και αγνές. Κι όπως εκείνη, επειδή ήταν υπεράμωμη, δεν την έφλεξε το πυρ της θεότητας, έτσι ούτε εμάς μας καταφλέγει, όταν διατηρούμε αγνές και καθαρές τις καρδιές αλλά γίνεται δροσιά από τον ουρανό και πηγή ύδατος και αθάνατης ζωής, που ρέει μέσα μας… Αφού όμως ο Λόγος του Θεού σαρκώθηκε μια φορά από την Παρθένο και γεννήθηκε σωματικώς από αυτήν ανεκφράστως και υπέρ λόγον, δεν μπορεί όμως αυτός να σαρκωθεί ή να γεννηθεί σωματικώς και πάλι από τον καθένα μας, τι κάνει; Από εκείνη την άχραντη σάρκα του, την οποία προσέλαβε από τις αγνές λαγόνες της πανάχραντης και Θεοτόκου Μαρίας, δια της οποίας γεννήθηκε σωματικώς, από αυτήν την σάρκα μας μεταδίδει για βρώση και τρώγοντάς την, έχομε μέσα μας όλον τον σαρκωμένο Θεό και Κύριό μας Ιησού τον Χριστό, αυτόν τον Υιό του Θεού και υιό της παρθένου και πανάμωμης Μαρίας, τον καθισμένο δεξιά του Θεού και Πατρός, ο καθένας από μας τους πιστούς τρώγοντας αυτήν την σάρκα του, τον έχομε μέσα μας, κατά το λεγόμενο από τον ίδιο· «εκείνος που τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου μένει μέσα μου κι εγώ μέσα σ’ αυτόν», χωρίς να προέρχεται ή να γεννάται σωματικώς και να χωρίζεται από εμάς. Πράγματι, δεν γνωρίζεται όντας κατά σάρκα σ’ εμάς ως βρέφος αλλά ευρίσκεται ασωμάτως σε σώμα, αναμιγνυόμενος κατά τρόπο ανέκφραστο με τις ουσίες και φύσεις και θεοποιώντας μας ως συσσώμους του και ως όντες σάρκα από την σάρκα του και οστούν από τα οστά του. Αυτό είναι μέσα μας το θαυμαστό της ανέκφραστης οικονομίας αυτού κι επάνω από λόγο συγκαταβάσεως, αυτό το μυστήριο το γεμάτο από μεγάλη φρίκη, αυτό που ανέβαλλα να το γράψω κι έτρεμα να το επιχειρήσω» (τ. 19Β, σελ. 177-179).

«Όλοι οι άγιοι βέβαια τον συνέλαβαν και τον έχουν κατά χάρη και δωρεά. Από την πανάμωμη μητέρα του δανείσθηκε την παναμώμητη σάρκα του, και αντί αυτής της εδώρησε την θεότητα -τι παράξενη και καινή συναλλαγή!- ενώ από τους αγίους δεν λαμβάνει βέβαια σάρκα, μεταδίδει όμως σ’ αυτούς την θεωμένη σάρκα του. Και πρόσεχε, σε παρακαλώ, το βάθος του μυστηρίου. Η χάρις του Πνεύματος λοιπόν, δηλαδή το πυρ της θεότητας, είναι του Σωτήρος μας και Θεού από την φύση και την ουσία του, το σώμα του όμως δεν είναι από εκεί, αλλά από την πάναγνη και άγια σάρκα της Θεοτόκου και από τα πανάχραντα αίματά της, και από αυτήν την ανέλαβε και την ιδιοποιήθηκε, κατά το ιερό λόγιο, «και ο Λόγος έγινε σάρκα». Αυτήν λοιπόν μεταδίδει στους αγίους ο Υιός του Θεού και της άχραντης Παρθένου από την φύση και την ουσία του συναϊδίου Πατρός του μεταδίδει, όπως λέχθηκε, την χάρη του Πνεύματος, δηλαδή την θεότητα, όπως λέγει δια του προφήτου «και θα συμβεί στις έσχατες ημέρες να διαχύσω από το Πνεύμα μου επάνω σε κάθε σάρκα», που επίστευσε δηλαδή· από την φύση και την ουσία όμως εκείνης που τον εγέννησε κυρίως και αληθώς μεταδίδει την σάρκα την οποία ανέλαβε από αυτήν. Κι όπως ακριβώς όλοι εμείς ελάβαμε από το πλήρωμά του, έτσι όλοι μεταλαμβάνουμε από την αμώμητη σάρκα της παναγίας Μητέρας του, την οποία ανέλαβε από αυτήν· κι όπως ο Χριστός και Θεός μας έγινε Υιός της και Θεός, ενώ διετέλεσε αδελφός μας, έτσι κι εμείς -πω πω ανέκφραστη φιλανθρωπία!- θα γίνομε υιοί της Θεοτόκου μητέρας του και αδελφοί του ίδιου του Χριστού» (τ. 19Β,σ. 183).

«Η Μητέρα του Θεού λοιπόν είναι δέσποινα και βασίλισσα, κυρία και μητέρα όλων των αγίων, ενώ οι άγιοι είναι αφ’ ενός μεν όλοι δούλοι της, επειδή είναι Μητέρα του Θεού, και αφ’ ετέρου υιοί αυτής, εφ΄ όσον μεταλαμβάνουν από την πανάχραντη σάρκα του Υιού της (ο λόγος είναι πιστός· διότι η σάρκα του Κυρίου, είναι σάρκα της Θεοτόκου), και μεταλαμβάνοντας από αυτήν την θεωθείσα σάρκα του Κυρίου, ομολογούμε και πιστεύουμε ότι μεταλαμβάνουμε αιώνια ζωή, εάν βέβαια δεν την τρώμε αναξίως και μάλλον σε κρίμα των εαυτών μας. Συγγενείς πάλι αυτής είναι τριπλώς οι άγιοι· κατά έναν τρόπο εφ΄ όσον προέρχονται από τον ίδιο πηλό και την ίδια πνοή, δηλαδή έχουν ψυχής συγγένεια· δεύτερον, εφ΄ όσον προσέλαβαν από την σάρκα της ευρίσκονται μαζί της σε κοινωνία και σε μετουσία· και τρίτον, εφ΄ όσον αυτοί αγιάσθηκαν κατά Πνεύμα δι’ αυτής ο καθένας μέσα του μπορεί να συλλαμβάνει ομοίως τον Θεό των όλων, όπως κι εκείνη είχε αυτόν μέσα της. Διότι, παρ’ όλο που τον γέννησε σωματικώς, όλον αυτόν τον είχε μέσα της πάντοτε και πνευματικώς και ομοίως τον έχει αχώριστο τώρα και πάντοτε» (τ. 19Β, σελ. 185-7).

«Πρώτη η Θεοτόκος Μαρία ευαγγελίζεται από τον άγγελο κι αφού της αναγγέλθηκε η βουλή του Κυρίου πιστεύει, πείθεται και λέγει «να, η δούλη Κυρίου, ας γίνει σε μένα κατά τον λόγο σου». Κι έτσι πρώτη εδέχθηκε ουσιωδώς μέσα της τον Λόγο του Θεού, ο οποίος λύτρωσε την ψυχή της από τον αιώνιο εκείνο θάνατο» (τ. 19Β, σ. 291).

«Ο Θεός Λόγος έλαβε σάρκα από την αγνή Θεοτόκο και αντ’ αυτής έδωσε όχι σάρκα, αλλ’ ουσιωδώς άγιο Πνεύμα. Και αρχικώς ζωοποίησε μ’ αυτό την τίμια και υπεράμωμη ψυχή της, και την ανέστησε από τον θάνατο» (τ. 19Β, σ. 295).

(ΕΠΕ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου)

(Η συλλογή των κειμένων έγινε από τον π. Νικόλαο Πουλάδα)

σύλλογος θεοσεβών
Αλλοίμονο, αν άνθρωποι, που ζητούν την ευτυχία τους στα υλικά και ζουν σαν άλογα και γαϊδούρια, βρίσκωνται ανάμεσά μας, σε ένα χώρο, που είναι πνευματικό θέατρο και θεοσεβής σύλλογος.
Ε.Π.Ε. 34,554
οίκος δεσποτικός
Η Εκκλησία είναι οίκος του Κυρίου. Σκεύη τίμια είναι οι πιστοί. Όταν, λοιπόν, δης κάποιον απ’ έξω να θέλη να κλέψη κάποιο σκεύος, έστω και αν εσύ δεν κινδυνεύης αφού προσωπικά δεν προσβάλλεσαι, όμως αν αδιαφορήσης και δεν προσπαθήσης δια των υπευθύνων να σώσης την ψυχή που κινδυνεύει, έγινες ένοχος του χαμού της ψυχής. Βλέπεις τον κλέφτη ν’ αρπάζη ψυχή και συ δεν τον εμποδίζεις, με δική σου ή άλλου ενέργεια.
Ε.Π.Ε. 34,578
και Πνεύμα Άγιο
Η χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι παρούσα και περιίπταται πάνω σε όλους και ετοιμάζει τη μυστική εκείνη θυσία. Αν και άνθρωπος βρίσκεται εκεί (στην αγία τράπεζα), όμως ο Θεός είναι εκείνος που ενεργεί δια του ανθρώπου. Μη προσέχης, λοιπόν, τον άνθρωπο που βλέπεις, αλλά προσπάθησε να νοήσης την αόρατη χάρι του Θεού. Τίποτε δεν είναι ανθρώπινο από όσα τελούνται στο ιερό βήμα. Αν δεν ήταν παρόν το Άγιο Πνεύμα, δεν θα είχε συγκροτηθή η Εκκλησία. Αφού όμως υπάρχει η Εκκλησία, είναι ολοφάνερο ότι είναι παρόν το Άγιο Πνεύμα.
Ε.Π.Ε. 36,312
κιβωτός
Πολλοί ήρθαν στην Εκκλησία, την κοινή μητέρα και απήλαυσαν τις δωρεές της, και όμως έφυγαν και δεν καταδέχτηκαν να ξαναεπιστρέψουν. Μιμήθηκαν όχι το περιστέρι της κιβωτού του Νώε, αλλά το κοράκι.
Ε.Π.Ε. 37,36
ποτίζεται απ’ το αίμα των μαρτύρων
Τα φυτά, όταν ποτίζωνται, αυξάνονται. Έτσι και η πίστις η δική μας. Όταν πολεμήται, τότε μάλλον ανθίζει. Οι κήποι δεν γίνονται τόσο ευθαλείς με το πότισμα, όπως γίνεται η εκκλησία όμορφη, ποτιζομένη με το αίμα των μαρτύρων.
Ε.Π.Ε. 37,68
χειμώνας άγριος
Η τρικυμία, που χτυπά το σκάφος της Εκκλησίας, είναι άγρια. Η νύχτα είναι σκοτεινή κι ασέληνη. Καθημερινά κορυφώνεται το κακό. Προκαλούνται ναυάγια πικρά. Αυξάνεται η πανωλεθρία της οικουμένης.
Ε.Π.Ε. 37,364
λύκοι, όχι ποιμένες
Όταν η Εκκλησία έχη αντί για ποιμένες, λύκους, αντί για κυβερνήτη, πειρατή, αντί για γιατρό, δήμιο, να πονάς βέβαια (διότι δεν πρέπει να υπομένης αυτά τα φοβερά χωρίς πόνο), αλλά να πονάς, Oλυμπιάδα, θέτοντας μέτρο στη λύπη.
Ε.Π.Ε. 37,386
κυβερνώνται από το διάβολο
Υπάρχουν άνθρωποι της Εκκλησίας, που έχουν υποστή ευτελισμό και κυβερνώνται ολοτελώς από το διάβολο.
Ε.Π.Ε. 37,416
φόβος οι δεσποτάδες
Τίποτε δεν φοβήθηκα, όσο τους επισκόπους, πλην ολίγων.
Ε.Π.Ε. 37,442
σκάφος
Να μένετε στο σκάφος της Εκκλησίας, μιμούμενοι τους καλούς καπετάνιους, που τότε κυρίως αγρυπνούν, όταν δουν τα κύματα να θεριεύουν, τη θάλασσα πολύ ταραγμένη, τα νερά να κάνουν μεγάλο θόρυβο, και να είναι σκοτεινή νύχτα η ημέρα.
Ε.Π.Ε. 38,34
αποκατάστασις γαλήνης
Και οι εκκλησίες απολαμβάνουν ειρήνη και ωραία γαλήνη. Όλα ρέουν κανονικά και οι νόμοι, που είχαν καταφρονηθή αποκαταστάθηκαν, καθώς και οι κανόνες των πατέρων που είχαν αθετηθή.
Ε.Π.Ε. 38,36

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 138-140)

ίσχυσε με ένδεκα ανθρώπους
Υπερίσχυσε ο Χριστός και λευτέρωσε το γένος των ανθρώπων, όχι μόνο τους Ρωμαίους, αλλά και τους Πέρσες και όλα γενικώς τα έθνη του κόσμου. Και όλα αυτά τα κατώρθωσε, όχι χρησιμοποιώντας όπλα, όχι με χρηματικές δαπάνες, όχι με στρατούς, όχι ξεσηκώνοντας πολέμους, αλλά πώς; Με έντεκα απλούς ανθρώπους, που ήσαν άσημοι κατά κόσμο, ευτελείς για τους ανθρώπους, αγράμματοι, απλοϊκοί, ακτήμονες, άοπλοι, ξυπόλυτοι, μονοχίτωνες.
Ε.Π.Ε. 34,14
ψυχών οικοδομή
Οικοδομούσαν οι απόστολοι σε όλα τα μέρη την Εκκλησία, και μάλιστα ενώ τους κακοποιούσαν, τους φυλάκιζαν, τους δίωκαν, τους εξώριζαν, τους λήστευαν, τους μαστίγωναν, τους έσφαζαν, τους έκαιγαν, τους καταπόντιζαν στη θάλασσα μαζί με τους μαθητές τους. Και τι οικοδομούσαν; Την Εκκλησία, όχι με πέτρες, αλλά με ψυχές και ελεύθερες υπάρξεις, κάτι που είναι πολύ δυσκολώτερο από του να χτίζη κανείς με πέτρες.
Ε.Π.Ε. 34,78
ισχύς των Αποστόλων
Νίκησαν οι απόστολοι, καίτοι ήσαν ξιπόλυτοι, γύριζαν όλη την οικουμένη με ένα ρούχο. Νίκησαν, διότι είχαν σύμμαχο και βοηθό την ακαταμάχητη δύναμι του Χριστού, που είπε: «Πάνω στην πέτρα αυτή θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου και οι δυνάμεις όλες του άδη δεν θα μπορέσουν να την γκρεμίσουν».
Ε.Π.Ε. 34,78
όλοι την πολέμησαν
Όλοι οι βασιλιάδες, μέχρι του αγίου Κωνσταντίνου, άλλοι λιγώτερο, άλλοι σφοδρότερα, πολεμούσαν την Εκκλησία. Όλες όμως εκείνες οι επιθέσεις διαλύθηκαν ευκολώτερα από τον ιστό της αράχνης, διαλύθηκαν ευκολώτερα από τον καπνό. Πέρασαν γρηγορότερα από τη σκόνη. Με όλη την πολεμική τους, δημιούργησαν πλήθος μαρτύρων και άφησαν τους θησαυρούς της Εκκλησίας, τους αποστόλους, αυτούς τους στύλους και πύργους, όχι μόνο όσο ζούσαν, αλλά και τώρα που έχουν τελευτήσει, να γίνουν αφορμή μεγάλης ωφελείας.
Ε.Π.Ε. 34,78-80
το στρατόπεδο του Χριστού
Η Εκκλησία είναι το στρατόπεδο του Χριστού. Οφείλετε με προσοχή πολλή να διερευνάτε και να ψάχνετε τους γύρω σας, μήπως εισχώρησε στις τάξεις μας κάποιος αλλόφυλος (αιρετικός ή ασεβής). Και να τον φανερώνετε αμέσως. Όχι φυσικά για να τον φονεύσουμε ή να τον τιμωρήσουμε, αλλά για να τον απαλλάξουμε από την πλάνη και την ασέβεια και να τον καταστήσουμε εξ ολοκλήρου δικό μας. Διότι όποιος ξέρει αυτόν που κάνει το κακό και τον ανέχεται και τον αποκρύπτει, είναι σαν να του δίνη την άδεια να διαπράττη με μεγαλύτερη θρασύτητα το κακό.
Ε.Π.Ε. 34,118
μητέρα όλων
Δεν προτιμάς, λοιπόν, τη συμφωνία του χρόνου της Εκκλησίας και προτιμάς, προκειμένου να φανής ότι προσέχεις ωρισμένες μέρες, να προσβάλλης την κοινή μας μητέρα και να διαστέλλεσαι από την αγία Σύνοδο; Και πώς περιμένεις συγγνώμη από τον Θεό, όταν δημιουργής προβλήματα για ασήμαντα πράγματα; Ας μη φιλονικούμε, λοιπόν, ούτε και να λέμε: «Τόσα χρόνια νήστευα έτσι, τώρα θα αλλάξω;». Ακριβώς και γι’ αυτό μόνο να αλλάξης, επειδή τόσο χρόνο είχες αποκοπή από την Εκκλησία. Γύρισε πίσω στη μητέρα μας.
Ε.Π.Ε. 34,182-184
και χρονολάτρες
Να μη περιφρονούμε τα σοβαρά. Να μη ξαναγυρίζουμε στην παρατήρησι ημερών και καιρών και χρόνων. Σε όλα ν’ ακολουθούμε με ακρίβεια την Εκκλησία, δίνοντας προτεραιότητα στην ειρήνη και στην αγάπη.
Ε.Π.Ε. 34,180
έγκλημα το σχίσμα
Και αν ακόμα σε κάποιο θέμα θα έκανε λάθος, δεν μπορεί να συγκριθή ο αγώνας για την ακρίβεια γύρω από ημερομηνίες, με το έγκλημα, που λέγεται διαίρεσις και σχίσμα στην Εκκλησία.
Ε.Π.Ε. 34,188
ασυγχώρητο το σχίσμα
Το να διαφωνούμε στο χρόνο της νηστείας και να λέμε, τώρα ή υστέρα νηστεύουμε, δεν είναι έγκλημα. Το να προκαλέσουμε όμως σχίσμα στην Εκκλησία και να έχουμε διάθεσι φιλονικίας και να προκαλούμε διχοστασίες και να αποκόπτουμε τον εαυτό μας από τη σύνοδο, είναι και ασυγχώρητο και άξιο κατηγορίας, και επιφέρει μεγάλη τιμωρία.
Ε.Π.Ε. 34,190
πολεμήθηκε
Πόσοι πόλεμοι κατά της Εκκλησίας ξεσηκώθηκαν; Πολλά στρατόπεδα ετοιμάστηκαν και πολλά όπλα ακονίστηκαν και ανακαλύφτηκε κάθε είδος φρικτής τιμωρίας, και τήγανα και επιθέσεις με αιχμηρά βέλη και πυρακτωμένα καζάνια και καμίνια αναμμένα και λάκκοι και γκρεμοί και δόντια πεινασμένων θηρίων και πελάγη και δημεύσεις περιουσιών και μύρια τόσα βασανιστήρια, που ούτε με λόγια περιγράφονται ούτε μπορεί κάποιος να τα υποφέρη. Και όχι μόνο από τους εξωτερικούς εχθρούς, αλλά και από τους οικείους... Και όμως τίποτε από όλα αυτά δεν κατώρθωσε να καταστρέψη την Εκκλησία, τίποτε δεν την έκανε πιο αδύνατη.
Ε.Π.Ε. 34,234
ως νεόφυτος πολεμήθηκε
Ακόμα δεν είχε καλά καλά ανάψει η σπίθα της πίστεως και ξεχύθηκαν εναντίον της ποτάμια και άβυσσοι. Και ξέρετε καλά, ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα το να ξερριζώση κανείς το φυτό που είναι βαθειά ριζωμένο πολλά χρόνια και το ίδιο εκείνο που μόλις έχει φυτευθή. Και ενώ τα πράγματα είχαν έτσι, το πέλαγος των εχθρών κατέκλυζε τη σπίθα της πίστεως, μικρή ακόμα. Και εκείνη όχι μόνο δεν έσβησε, αλλ’ έγινε μεγαλύτερη και λαμπρότερη και φώτισε γρήγορα τα πάντα. Κατελύθηκαν τα των εχθρών, ενώ τα δικά μας εξυψώνονταν και ανέβαιναν σε ύψη απερίγραπτα. Και τι ήσαν οι άνδρες, που υπηρέτησαν τη σπίθα; Απλοϊκοί και άσημοι (οι Απόστολοι). Αίτια; Δεν ήταν η διδασκαλία των ψαράδων και τα θαύματά τους, όσο η δύναμις του Χριστού, που ενεργούσε δι’ αυτών.
Ε.Π.Ε. 34,428

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 134-139)

131. «είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού» (Ματθ. β' 11).

Η Θεοτόκος έζησε την μοναδική εμπειρία της επισκέψεως των Μάγων. Ήταν ένα νέο μήνυμα του Θεού για το Παιδί της, τον Ιησού.
Η άφιξις των Μάγων απετέλεσε μεγάλο κοσμικό γεγονός, επροκάλεσε σάλο και θόρυβο και ο αντίκτυπος της έφθασε μέχρι τα Ανάκτορα του Ηρώδη (στ. 3 - 8). Κι’ ύστερα απ’ όλα αυτά, η εντυπωσιακή αυτή ομάς των ξένων να ξεπεζεύη μπροστά στο φτωχικό σπιτάκι της Βηθλεέμ, όπου έμεινε προσωρινά η Αγία Οικογένεια... Τί εντύπωσι θα έκανε το γεγονός στους απλούς χωρικούς της Βηθλεέμ, αλλά και στην Θεοτόκο και τον Ιωσήφ!
Τρία ειδικώτερα σημεία θα έκαναν εκπληκτική εντύπωσι στη Θεομήτορα. Πρώτον, το ότι οι Μάγοι διεπίστωσαν με το δικό τους τρόπο τη γέννησι του «Βασιλέως των Ιουδαίων», όπως έλεγαν. Δεύτερον, ότι ήλθαν από την μακρινή τους πατρίδα να τον προσκυνήσουν και τρίτον, ότι πείθονται τελικά πως το πρόσωπο που ζητούσαν ήταν ο Ιησούς, τον οποίον προσκύνησαν σαν Βασιλέα, προσφέροντας του μαζί και τα πολύτιμα δώρα τους.
Μετά το μήνυμα του Συμεών, η Θεοτόκος δέχεται τώρα την τιμητική επίσκεψι των Μάγων. Το τραγικό στοιχείο συμπλέκεται με το στοιχείο της χαράς. Ο χιτώνας της ζωής του Ιησού και της δικής της ζωής θα υφαινόταν με φωτεινές και σκοτεινές αποχρώσεις. Αυτό ήταν το συμπέρασμα της Θεοτόκου, υστέρα από την επίσκεψι των Μάγων.
Ο Θεός εξισορροπεί τα στοιχεία της ζωής μας. «Ο δερμάτινος χιτών» (Γεν. γ' 21), με τον όποιο μας έντυσε να περάσωμε τον χειμώνα της 7ης μέρας της πτώσεως και εξορίας μας είναι καμωμένος με σκοτεινά, αλλά και φωτεινά χρώματα. Η συμφωνία της ζωής μας περιλαμβάνει Ελεγεία, αλλά και Παιάνες. Είναι θρήνος και ύμνος χαράς μαζί. Η σάρκα μας είναι ζυμωμένη με δάκρυα και γέλια. Η προσωπογραφία μας είναι ένα παιγνίδι φωτοσκιάσεων.
Όταν δέχεσαι τα μηνύματα του Συμεών, περίμενε και την επίσκεψι των Μάγων. Και μετά την επίσκεψι των Μάγων, ετοιμάσου να φύγης για την Αίγυπτο (όπως θα δούμε πιο κάτω)... Ο ύμνος της ζωής μας οφείλει την αρμονία του στην συχνή αυτή εναλλαγή των μουσικών τόνων...

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 160)

394. Οι εικόνες και τα σύμβολα είναι μία ανάγκη για την ανθρώπινη φύση, υπό τις υλικές συνθήκες της παρούσης ζωής. Ερμηνεύουν, με την όρασι, πολλά πράγματα που ανήκουν στον πνευματικό κόσμο και γι’ αυτό δεν θα τα γνωρίζαμε χωρίς απεικονίσεις και σύμβολα. Έτσι, ο ίδιος ο Θείος μας Διδάσκαλος, η Σοφία και Λόγος του Πατρός, ο δημιουργός των απάντων, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, συχνά δίδαξε τους ανθρώπους με εικόνες ή παραβολές. Για τον ίδιο λόγο, στους ορθοδόξους ναούς, η απεικόνισις είναι συχνή και πλουσία. Λόγου χάριν, παριστάνονται με εικόνες ο Κύριος, η Παναγία, οι Άγγελοι και οι Άγιοι. Έτσι, ατενίζοντας αυτές τις αγίες εικόνες, καλούμαστε να συμμορφώσουμε τη ζωή μας, όλους μας τους λογισμούς, τα λόγια και τις πράξεις μας, κατ’ εικόνα των λογισμών, λόγων και πράξεων του Κυρίου και των Αγίων του. Το ίδιο συμβαίνει και με το να κάνουμε συχνά το σημείο του Σταυρού, να χχρησιμοποιούμε το θυμίαμα, να ανάβουμε κεριά και λαμπάδες και καντήλια, να λιτανεύουμε μέσα και έξω από τον ναό, να γονυπετούμε, να αγγίζουμε με το μέτωπο το έδαφος (γιατί πέσαμε χαμηλά με την αμαρτωλότητά μας). Όλα αυτά μας θυμίζουν διάφορα πνευματικά πράγματα και πνευματικές συνθήκες.

Η εξεικόνισις επιδρά πολύ στην ανθρώπινη ψυχή, μες από τις σωματικές αισθήσεις. Γι’ αυτό ο λαός λέγει ότι, αν κατά τη διάρκεια της κυοφορίας, μία μέλλουσα μητέρα βλέπη συχνά την εικόνα ή τη φωτογραφία του αγαπημένου της συζύγου, το παιδάκι που θα γεννηθή θα μοιάζη πολύ του πατέρα του. Ή, αν βλέπη συχνά την εικόνα ενός ωραίου παιδιού, θα γεννήση και αυτή ωραίο παιδί. Έτσι και ο χριστιανός. Αν ατενίζη συχνά με αγάπη και σέβας την εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ή της Θεοτόκου ή άλλου Αγίου, θα διαπλάση την ψυχή του σύμμορφα προς τα άγια εκείνα πρότυπα και θα πλουτίση σε αρετές.

Ώ, αν ατενίζουμε συχνότερα τις άγιες εικόνες και ειδικά τους βίους του Κυρίου και των Αγίων του, πώς θα αλλάζαμε και πώς θα προωδεύαμε στην αρετή! Έτσι και το θυμίαμα, που ευωδιάζει την εκκλησία ή το σπίτι μας, μας θυμίζει την ευωδία της αρετής και, κατά αντίθεσι, τη δυσωδία της αμαρτίας. Και μας διδάσκει ότι πρέπει να αποφεύγουμε την αμαρτία και να στολίζουμε την ψυχή μας με κάθε αρετή. Το θυμίαμα μας θυμίζει τα λόγια του Αποστόλου: «Χριστού ευωδία εσμέν των Θεώ εν τοις σωζομένοις και εν τοις απολλυμένοις, οις δε οσμή θανάτου εις θάνατον, οις δε οσμή ζωής εις ζωήν» (Β’ Κορ. β’ 15, 16).

Κατά την ίδια αναλογία, τα καντήλια που ανάβουμε στην εκκλησία και στο σπίτι, μας θυμίζουν το πνευματικό φως και το πνευματικό πυρ. Παραδείγματος χάριν, τα λόγια του Χριστού: «Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα, ινά πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη» (Ιω. ιβ’ 46). Ή: «Πύρ ήλθον βαλείν επί την γην και τι θέλω ει ήδη ανηφθή!» (Λουκ. ιβ’ 49). Ή: «Έστωσαν υμών αι οσφύες περιζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι· και υμείς όμοιοι ανθρώποις προσδεχομένοις τον κύριον εαυτών, πότε αναλύσει εκ των γάμων, ίνα ελθόντος και κρούσαντος ευθέως ανοίξωσιν αυτώ» (Λουκ. ιβ’ 35, 36). Ή: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. ε’ 16). Και τα ίδια τα αντικείμενα μας διδάσκουν σχετικά προς τα πνευματικά αντικείμενα και πράγματα, που αντιστοιχούν στο φως και τη φωτιά. Λόγου χάριν, ότι η καρδιά μας πρέπει να φλέγεται πάντοτε από αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον μας. Ότι πρέπει να αποφύγουμε, με βίο ενάρετο, το πυρ της Γεένης. Και ότι, με το παράδειγμα της ενάρετου ζωής μας, πρέπει να φωτίζουμε τους άλλους.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 169-171)

392. Σ’ ευχαριστώ, χαρά μου, Κύριε της δόξης, που προσέλαβες την εικόνα μου, με τη σάρκωσί σου από τα καθαρώτατα σπλάχνα της Αειπαρθένου Μαρίας, και την τίμησες, την ανέστησες και τη θέωσες. Σ’ ευχαριστώ που με ύψωσες από τη φθορά στην αφθαρσία. Που ξέπλυνες τις ανομίες μου. Που με έγιανες από τις ψυχικές μου ασθένειες. Που μετέστρεψες τη λύπη σε χαρά. Που μου ενέπνευσες τη μετάνοια, με αξίωσες να απαλλαγώ από τον ζόφο των παθών και να βρεθώ μέσα στο φώς σου. Που με έβγαλες από την ταραχή και μου χάρισες την ειρήνη. Που με έβγαλες από τη δειλία και μου έδωσες ανδρείο φρόνημα. Δόξα στο έλεός σου, Κύριε!

393. Ατενίζω τις εικόνες μέσα στον ναό. Την αγία σου εικόνα, Κύριε. Την εικόνα της Πανάγνου Μητρός σου. Τις εικόνες των Ασωμάτων Δυνάμεων. Τις εικόνες των διαφόρων Αγίων, που λάμπουν στο ασήμι και στο χρυσάφι. Και συλλογίζομαι: πόσο τίμησες και στόλισες την ανθρώπινη φύσι!
Οι Άγιοι σου λάμπουν με το δικό σου φως. Έγιναν άγιοι με τη δική σου χάρι. Με τη δική σου στήριξι και πνοή, έκαμαν αγνά σαν το μάλαμα την ψυχή και το σώμα τους, νικώντας και αποδιώχνοντας την αμαρτία. Είναι δοξασμένοι με τη δική σου δόξα. Νίκησαν τη φθορά και εισήλθαν στη δική σου αφθαρσία. Δόξα στο έλεός σου, που τόσο τίμησε, φώτισε και ύψωσε τη φύσι μας!
Εδώ είναι οι Απόστολοι και οι Ιεράρχαι σου, ζωντανές σου εικόνες, Ύψιστε, που πέρασες τους ουρανούς και τους εκάλυψες με την αρετή σου, Άγγελε της μεγάλης βουλής του Πατρός σου, Ποιμήν και Επίσκοπε των ψυχών μας. Η αγαθότης σου, η σοφία σου, η δύναμίς σου, η καλλονή σου, η αγιότης σου λάμπουν μες απ’ αυτούς. Εδώ είναι και οι Άγιοι Μάρτυρές σου, που με τη δύναμί σου κατετρόπωσαν φοβερούς πειρασμούς και υπέμειναν τόσες βασάνους και έπλυναν τον χιτώνα της ψυχής τους στο Αίμα σου. Εδώ είναι και οι Όσιοί σου, που με νηστείες, αγρυπνίες και προσευχή αξιώθηκαν θαυμαστά χαρίσματα. Η χάρις σου τους ενίσχυσε να καταπατήσουν τον δαίμονα και να θριαμβεύσουν πάνω στην αμαρτία. Όλοι αυτοί οι εκλεκτοί σου πραγματοποίσαν το «καθ’ ομοίωσιν» και λάμπουν σαν νοητοί ήλιοι με το δικό σου φώς.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 167-169)

«Κάποτε παρουσιάσθηκαν στον μακαρίτη (όσιο Συμεών) φίλοι του. Επειδή δε ένας από αυτούς χρειαζόταν να φάγη κρέας λόγω σωματικής νόσου, και μάλιστα κρέας από περιστεράκια, παρήγγειλε ο συμπονετικός και μακάριος Συμεών να ψηθούν τα πτηνά και να προσφερθούν στον έχοντα ανάγκη. Καθώς δε έτρωγε ο ασθενής, ο Αρσένιος που καθόταν κι αυτός στην τράπεζα τον κύτταζε σκυθρωπός. Αντιλήφθηκε λοιπόν ο μακάριος την διάθεσί του αυτή και θέλοντας να τον διδάξη να προσέχει μόνο τον εαυτό του και να μη νομίζη ότι υπάρχουν φαγώσιμα που με την μετάληψή τους μιαίνουν (διότι, λέγει, «όλα είναι καθαρά για τους καθαρούς» και «δεν υπάρχει τίποτε από τα εισερχόμενα που μπορεί να μιάνη την ψυχή»), συγχρόνως δε να δείξη στους συνδαιτημόνες και το ύψος της ταπεινώσεώς του, ώστε να μάθουν ότι υπάρχουν ακόμη τέκνα υπακοής στον Θεό και αληθινοί εργάτες της αρετής, λέγει προς αυτόν· «για ποιον λόγο, Αρσένιε, δεν προσέχεις μόνο στον εαυτό σου και δεν τρώγεις σκυμμένος κάτω από τον άρτο σου, αλλά προσέχεις αυτόν που λόγω ασθενείας τρώγει κρέας; Κοπιάζεις με τους λογισμούς και νομίζεις ότι υπερβάλλεις εκείνον σ’ ευσέβεια, επειδή τρώγεις λάχανα και σπέρματα της γης και όχι σαν τους αετούς περιστέρια και πέρδικες; Δεν άκουσες τον Χριστό να λέγη ότι δεν είναι τα εισερχόμενα δια του στόματος που μιαίνουν τον άνθρωπο, αλλά τα εξερχόμενα από αυτόν, δηλαδή οι πορνείες, οι μοιχείες, οι φόνοι, οι φθόνοι, οι πλεονεξίες και τα λοιπά; Γιατί δεν είσαι συνετός; γιατί δεν βλέπεις και δεν σκέπτεσαι με γνώσι, αλλά κατέκρινες κατά διάνοια τόσο ασύνετα τον εσθίοντα, λυπούμενος τάχα την σφαγή των ορνίθων, και λησμόνησες αυτόν που είπε, «ο μη εσθίων να μη κρίνη τον εσθίοντα;». Αλλά φάγε και συ από αυτά και μάθε ότι περισσότερη μίανση υπέστης από τον λογισμό παρά από την βρώσι των πτηνών». Και παίρνοντας ένα από τα πτηνά το έρριψε προς αυτόν ο άγιος παραγγέλλοντας να φάγει. Αυτός δε, καθώς ήκουσε τούτο, φοβούμενος το βάρος του επιτιμίου και γνωρίζοντας ότι η παρακοή της κρεοφαγίας είναι χειρότερη, βάλλοντας μετάνοια και ζητώντας το «ευλόγησε», πήρε το πτηνό και άρχισε να το καταμασά και να το τρώγει με δάκρυα. Όταν δε ο άγιος είδε ότι είχε αρκετά εκλεπτύνει με τα δόντια την τροφή και τώρα επρόκειτο να την καταπιεί, λέγει, «αρκεί, πτύσε το τώρα διότι τώρα που άρχισες να τρώγεις και συ, όπως είσαι γαστρίμαργος, ούτε ολόκληρος ο περιστερώνας δεν μπορεί να σε χορτάση και να σου σταματήση την ορμή προς αυτό». Έτσι με το να μη αρνηθή την δοκιμή ο αοίδιμος μαθητής του μεγάλου τούτου πατρός, τήρησε την υπακοή, την οποία υποσχέθηκε ενώπιον του Θεού να φυλάξει μέχρι θανάτου» (τ. 19Α, σελ. 115-119).

«Εάν ζεις σε κοινόβιο αδελφών, μη θελήσεις ποτέ να στραφείς εναντίον του πατρός σου που σε χειροθέτησε, έστω και αν τον βλέπεις να πορνεύει ή και να μεθά και, κατά τη γνώμη σου, να διαχειρίζεται κακώς τα πράγματα της μονής, έστω και αν τύπτεσαι και ατιμάζεσαι απ’ αυτόν και υποβάλλεσαι σε πολλές άλλες θλίψεις. Μη συγκαθίσεις με όσους τον χλευάζουν, ούτε να συμπορευθείς με όσους μελετούν κακά εναντίον του. Να τον υπομένεις μέχρι τέλους χωρίς να περιεργάζεσαι τα κακά εκείνου. Όσα λοιπόν καλά τον βλέπεις να κάμνει, βάλε τα στην καρδιά σου και βίαζε τον εαυτό σου αυτά μόνο να θυμάται. Όσα όμως απρεπή και κακά τον δεις να κάμνει ή να λέγει, αυτά χρέωνέ τα στον εαυτό σου και λογάριαζέ τα σαν δικά σου αμαρτήματα και να μετανοείς με δάκρυα, θεωρώντας εκείνον ως άγιο και επικαλούμενος την ευχή του» (τ. 18Δ, σ. 177).

(ΕΠΕ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου)

(Η συλλογή των κειμένων έγινε από τον π. Νικόλαο Πουλάδα)