Τις προάλλες που είχα πάει στο χωριό μου και κάνοντας μια βόλτα έφτασα κοντά σε ένα ρυάκι που διέσχιζε την περιοχή. Έκατσα και παρατηρούσα τη φύση και άκουγα τους υπέροχους ήχους και τα ακούσματα της εξοχής και κάποια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε σε αυτό το ρυάκι. Παρατηρούσα το νερό πώς περνούσε πάνω από πέτρες μικρές και μεγαλύτερες, υπερπηδούσε κλαδιά και συνέχιζε ανεμπόδιστο την πορεία του μέχρι να ξεχυθεί στη θάλασσα. Και ένιωσα πως ο Θεός μου δίνει ένα μάθημα εκείνη την ώρα… ότι δηλαδή κι εμείς οι χριστιανοί έτσι πρέπει να γίνουμε… σαν το ρυάκι! Πόσα διδάγματα μας δίνει η φύση αν την παρατηρήσουμε!
Εμείς σκουντουφλάμε σε προβλήματα, μικρά και μεγαλύτερα, σε αναποδιές, δυσκολίες, στενοχώριες, απογοητεύσεις και ακινητοποιούμαστε! Αν βάλουμε απλότητα στη σκέψη και στη ζωή μας και γίνουμε ταπεινοί θα μπορούμε να αποδεχόμαστε τις πτώσεις και τις αδυναμίες μας και με προσευχή στον Κύριο θα μπορούμε να διαχειριζόμαστε και να ξεπερνάμε εύκολα τις δοκιμασίες. Αυτό το μικρό ποταμάκι κάνει αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε.. . έτσι κι εμείς αν αποδεχτούμε τη δική μας ασθενική φύση και το δικό μας προορισμό θα πάψουμε να καθόμαστε πάνω στα συντρίμμια της ζωής μας κινδυνεύοντας να χάσουμε τις ομορφιές της υπόλοιπης διαδρομής! Και όπως το ρυάκι χύνεται στη θάλασσα έτσι κι εμείς μια μέρα θα χυθούμε στην αγκαλιά του Χριστού μας!
Όμως χρειάζεται και κάτι ακόμα… αυτό το ρυάκι είχε ορμή. Έτσι κι εμείς χρειαζόμαστε φόρα, αποφασιστικότητα και θάρρος. Η χαρά της Αναστάσεως του Χριστού είναι η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη, η σπουδαιότερη ωθητική δύναμη! Αμβλύνοντας λοιπόν τα πάθη μας με τον πνευματικό αγώνα θα γίνουμε λείοι, χωρίς αγκυλώσεις και γωνίες, θα περνάμε μέσα από τις δυσκολίες και θα βγαίνουμε αλώβητοι και με πιο ισχυρή πίστη γιατί θα βλέπουμε τη δύναμη της Θείας Χάριτος! Μα ακόμα και ο ήχος του νερού καθώς κυλούσε και αυτός με δίδαξε ότι έτσι ευχάριστοι, διακριτικοί και αναπαυτικοί πρέπει να είμαστε κι εμείς για τους άλλους! Μια μελωδία στη ζωή τους τα λόγια μας να δίνουν χαρά και παρηγοριά!
Εδώ δεν ήρθαμε για μόνιμα… περαστικοί είμαστε όπως το ρυάκι που παρατηρούσα περνούσε από κει και έφευγε! Ας μην ξεχνάμε ότι κι εμείς ήρθαμε για να φύγουμε και γι’αυτό ας μην αγκυλωνόμαστε σε προσωρινά και μάταια πράγματα. Ας θυμόμαστε ότι όπως το ρυάκι επιτελεί το έργο του έτσι κι εμείς οφείλουμε να επιτελέσουμε το δικό μας που είναι να πορευόμαστε απερίσπαστοι στο δρόμο που θα μας βγάλει στη δική μας θάλασσα… τη θάλασσα της Αγάπης του Χριστού… εκεί στη Βασιλεία των Ουρανών!  (Α.Κ.Β)