Προλήψεις και δεισιδαιμονίες.

    Μετά το γάμο, αν γεννηθή παιδί, θα δούμε και δω την ίδια μωρία και πολλά σύμβολα που είναι γεμάτα από γελιότητες. Και πράγματι˙ όταν πρόκειται να δώσουν όνομα στο παιδί, δεν το ονομάζουν με το όνομα των αγίων, όπως συνήθιζαν πρώτα οι παλιοί, αλλά, αφού ανάψουν λύχνους και τους δώσουν ονόματα, δίνουν στο παιδί το όνομα του λύχνου εκείνου που διήρκησε περισσότερο νομίζοντας ότι αυτό θα ζήση πολύ χρόνο. Κατόπιν, αν συμβή να πεθάνη αυτό σε μικρή ηλικία, και πολλές φορές συμβαίνει, πολύ θα γελάση ο διάβολος, διότι τους εξαπάτησε σαν ανόητα παιδιά.
    Τι να πη κανείς για τα φυλαχτά και τα κουδούνια, που κρεμούν από το χέρι και την κόκκινη κλωστή και τα άλλα που είναι γεμάτα με πολλή ανοησία, ενώ δεν πρέπει να τοποθετούν τίποτε άλλο γύρω από το παιδί, παρά μόνο τον σταυρό για να το προστατεύη το παιδί; Τώρα, όμως, περιφρονείται αυτός που πέτυχε την επιστροφή ολόκληρης της οικουμένης και κατάφερε αποφασιστικό πλήγμα κατά του διαβόλου και κατάστρεψε όλη τη δύναμί του, ενώ εμπιστεύονται την ασφάλεια του παιδιού σε κλωστές και νήματα και σε άλλα παρόμοια φυλακτά. Να πω τι μπορεί να βρεθή άλλο πιο γελοίο από αυτό;
    Οι γυναίκες κατόπιν, παραμάνες και υπηρέτριες, παίρνουν βούρκο από το λουτρό και με το δάκτυλό τους χρίουν και κάνουν σημάδι στο μέτωπο του παιδιού. Και αν κάποιος ρωτήση τι χρειάζεται ο βούρκος και ο πηλός, θα του απαντήσουν ότι απομακρύνει το πονηρό μάτι, τη βασκανία και το φθόνο. Πω! πω! η δύναμις του βούρκου και η δύναμις του πηλού, πόση μεγάλη ισχύ έχουν! απομακρύνει ολόκληρη την παράταξι του διαβόλου!
    Πες μου, δε θα ντραπήτε, δε θα καταλάβετε ποτέ τέλος πάντων τις παγίδες του διαβόλου, πως από την πρώτη ηλικία σιγά – σιγά ο διάβολος εισάγει τις πονηριές του; Και αν ο βούρκος πετυχαίνη αυτό, γιατί δεν το κάνεις και στο μέτωπό σου, αφού μάλιστα είσαι άνδρας και έχεις συνηθίσει και σε φθονούν περισσότεροι από όσο το παιδί; γιατί δεν καλύπτεις με βούρκο όλο το σώμα σου; Διότι, εάν έχη τόση δύναμι ο βούρκος στο μέτωπο, γιατί δεν χρίεις με βούρκο ολόκληρο το σώμα σου; Αυτά είναι γέλιο και σατανική κωμωδία, που όχι μόνο αξίζει χλευασμό, αλλά και οδηγεί στην κόλασι αυτούς που απατώνται.

Και το να τα κάνουν αυτά οι ειδωλολάτρες δεν είναι καθόλου παράξενο˙ το να κάνουν όμως αυτή την ασχήμια εκείνοι που προσκυνούν το σταυρό και κοινωνούν τα απόρρητα μυστήρια και φιλοσοφούν για τόσο υψηλά θέματα, αυτό είναι άξιο για πολλούς θρήνους.
    Ο Θεός σε τίμησε με μύρο πνευματικό και συ μολύνεις το παιδί με βόρβορο; ο Θεός σε τίμησε και συ ατιμάζεις τον εαυτό σου; και ενώ έπρεπε να σχηματίζης στο μέτωπο το σταυρό, που χαρίζει ακατανίκητη ασφάλεια, εσύ τα εγκατέλειψες αυτά και καταντάς στη σατανική ανοησία; Εάν όμως μερικοί τα νομίζουν αυτά σαν ασήμαντα, ας μάθουν ότι είναι αίτια μεγάλων κακών και ότι ούτε ο Παύλος έκρινε σκόπιμο να αδιαφορή για τα μικρά.
    Πες μου, λοιπόν, πως το οδηγείς στα χέρια του ιερέως; πως έχεις την αξίωσι να σφραγισθή με το σημείο του σταυρού στο μέτωπο, από το χέρι του ιερέως, όπου προηγουμένως επέχρισες το βόρβορο;
    Μη, μη κάμνετε αυτά αδελφοί, αλλά από την πρώτη ηλικία να περιφρουρήτε τα παιδιά με όπλα πνευματικά και να τα εκπαιδεύετε να κάμνουν με το χέρι τους στο μέτωπο το σημείο του σταυρού˙ και πριν μπορέσουν να κάνουν αυτό με το χέρι τους, να κάμνετε σεις οι ίδιοι σ’  αυτά το σημείο του σταυρού.
(Α’ Κορινθίους, ΙΒ’ ΕΠΕ 18,348-352. PG 61,106)