Και στους τρεις Συνοπτικούς ευαγγελιστές το θαύμα αυτό* τοποθετείται στα ίδια τοπικά και χρονικά πλαίσια: συνδέεται τοπικά με την Ιεριχώ και χρονικά με την περίοδο της ανάβασης στην Ιερουσαλήμ για το πάθος.
Ενώ όμως ο Λουκάς τοποθετεί το γεγονός “εν τω εγγίζειν αυτόν (ενν. Ιησούν) εις Ιεριχώ”, οι Μάρκος και Ματθαίος το αφηγούνται μετά την έξοδο του Ιησού και των μαθητών Του από την Ιεριχώ. Επιπλέον, ο Ματθαίος ομιλεί για θεραπεία δύο τυφλών. Εύκολα λοιπόν γεννιέται το ερώτημα, εαν οι τρεις ευαγγελιστές διηγούνται το ίδιο γεγονός ή καθένας τους διαφορετικό γεγονός. Στο ερώτημα αυτό δόθηκαν από τους πρώτους αιώνες μέχρι σήμερα οι ακόλουθες απαντήσεις:
α) Σε πολλούς από τους αρχαιότερους ερμηνευτές επικρατεί η άποψη ότι ο Ματθαίος, που αναφέρει δύο τυφλούς, ανταποκρίνεται περισσότερο στα ιστορικά δεδομένα ως αυτόπτυς μάρτυς του γεγονότος. Από τους δύο αυτούς τυφλούς οι ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς μνημονεύουν μόνο τον ένα, αυτόν που ήταν πιο γνωστός στην περιοχή (“εμνήσθησαν του επιφανεστέρου”) ή πιο γνωστός εξαιτίας της χριστιανικής ιδιότητος που απέκτησε μετά τη θεραπεία του (Βίκτωρ Αντιοχεύς, Θεοφύλακτος κ.α.).
β) Την άποψη αυτή απορρίπτει ο Ζιγαβηνός, ο οποίος εκθέτει κατόπιν τη δική του: “Εγώ δε στοχαζόμενος, έτερον είναι λέγω παρά τους δύο τούτους (ενν. του Ματθαίου) τον του Μάρκου, και έτερον πάλιν, παρά τον του Μάρκου, τον του Λουκά. Και γαρ ο μεν του Μάρκου και το ιμάτιον έρριψεν υπό της άγαν σπουδής και χωρίς επαφής την ίασιν έλαβεν, ο δε του Λουκά, ερχόμενου μάλλον εις Ιεριχώ του Χριστού και ουκ εκπορευομένου, της ιάσεως έτυχεν”. Επικαλείται μάλιστα ο Ζιγαβηνός ως συμφωνούντα προς την γνώμην του και τον Χρυσόστομο. Η άποψη αυτή περί τριών διαφόρων περιπτώσεων θεραπείας και περι τεσσάρων συνολικά τυφλών βρίσκεται ήδη στον Ωριγένη, ο οποίος τοποθετεί τα γεγονότα κατά την εξής σειρά: “Δύναται ουν το μεν κατά τον Λουκάν εγγίσας τη Ιεριχώ πεποιηκέναι, το δε κατά τον Μάρκον ελθών εις Ιεριχώ, το δε κατά Ματθαίον εκπορευθείς απ'αυτών”. Ο Ωριγένης δίνει αυτή την ερμηνεία για τους ενδιαφερομένους απλώς για την “ψιλήν” ιστορία και την εναρμόνιση των ευαγγελικών διηγήσεων. Γι' αυτούς που αναζητούν όμως το βάθος αυτών των διηγήσεων τονίζει ότι “εν και το αυτό πράγμα διαφόροις λέξεσι παρίσταται”, και εκθέτει κατόπιν την αλληγορική του ερμηνεία, κατά την οποία Ιεριχώ (σύμφωνα και προς την αλληγορική εξήγηση της παραβολής του καλού Σαμαρείτη) είναι ο κόσμος, έξοδος απ'αυτήν η απομάκρυνση εκ του κοσμικού φρονήματος, δύο τυφλοί τα βασίλεια του Ισραήλ και του Ιούδα, ένας τυφλός (κατά την διήγηση του Μάρκου και Λουκά) όλος ο λαός τους, που κάθεται “παρά την οδόν”, δηλ. παρά τον Νόμον και τους προφήτες, και ζητεί την ίαση της τυφλότητάς του από τον διερχόμενον Ιησούν ο οποίος και την παρέχει.
γ) Η άποψη του Αμβροσίου, κατά την οποία οι τυφλοί παρουσιάσθηκαν στον Ιησού κατά την είσοδο Του στην Ιεριχώ και ζήτησαν την θεραπεία των, αλλά την έλαβαν κατά την έξοδο Του από την πόλη, παραβιάζει όχι την μια μόνον από τις διηγήσεις των Συνοπτικών αλλά και τις τρεις.
δ) Κατά τον ι. Αυγουστίνο, δύο πράγματι τυφλοί θεραπεύτηκαν όπως διηγείται ο Ματθαίος, αλλά ο ένας θεραπεύτηκε κατά την είσοδο του Ιησού στην Ιεριχώ κι άλλος κατά την έξοδο από την πόλη.
ε) Το πρόβλημα λύνεται, κατ'άλλους, εάν λάβουμε υπόψη μας την πληροφορία του Ιωσήπου, ότι υπήρχαν δύο πόλεις με το όνομα Ιεριχώ, η παλαιά και η νέα πόλη. Το θαύμα έγινε κατά την έξοδο από την μία πόλη και την είσοδο στην άλλη, από τους ευαγγελιστές οι Ματθαίος και Μάρκος αναφέρονται στην παλαιά πόλη, ο Λουκάς στη νέα.
στ) Εαν λάβουμε, τέλος, υπόψη τις νεώτερες έρευνες για τη Μορφοϊστορία των ευαγγελίων και για την φιλολογική σχέση μεταξύ των διηγήσεών τους, δεν θα δυσκολευτούμε να αναγνωρίσουμε ότι ένα και το αυτό γεγονός, που μαρτυρεί τη μεσσιανική εξουσία του Ιησού και που έλαβε χώρα λίγο πριν από το πάθος, παρατίθεται με κάποιες παραλλαγές από τους τρεις Συνοπτικούς ανάλογα βέβαια με την παράδοση που είχε στη διάθεση του έκαστος εξ αυτών.
Την τελευταία αυτή άποψη στηρίζουν οι ακόλουθες σκέψεις. Και οι τρεις ευαγγελιστές θέλουν να υπογραμμίσουν με την διήγηση αυτή ότι ο Ιησούς, που δεν γίνεται κατανοητός από τον όχλο και τους μαθητές Του, αναγνωρίζεται ως Μεσσίας (“υιός Δαυίδ”) από τους τυφλούς, χαρακτηριστικό παράδειγμα των οποίων είναι και αυτό που παραδίδεται από τους ευαγγελιστές κατά την επίσκεψη τους στην Ιεριχώ προ του πάθους.
Τούτο βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Ιησούς ένα μόνο τυφλό θεράπευσε. Απεναντίας σε πολλούς τυφλούς έδωκεν “ανάβλεψιν”. Οι ευαγγελιστές μάλιστα μιλούν αλλού για ομαδικές θεραπείες τυφλών (π.χ. Μθ 12, 22 ε.15, 30-31. 21, 14 κ.α.), δεν αποσκοπούν όμως με τα ευαγγέλια τους να μας δώσουν ένα ακριβές ημερολόγιο των κινήσεων του Ιησού και των θεραπειών του με τη διαδοχική τους σειρά. Από τις πολλές θεραπείες, που επιτέλεσε ο Ιησούς, εκλέγουν μερικές αντιπροσωπευτικές, για να τονίσουν μ'αυτές τη μεσσιανική εξουσία Του με την οποία πραγματοποιεί τις προφητείες της Π. Διαθήκης.
Όσο για την περίπτωση της διήγησής μας, παρατηρούμε ότι παρόλον που η παράδοση αποκρυσταλλώθηκε διαφορετικά σε μερικές πλευρές της διήγησης του θαύματος (θεραπεία δύο τυφλών κατά την έξοδο του Ιησού από την Ιεριχώ – θεραπεία ενός τυφλού κατα την έξοδο – θεραπεία ενός τυφλού πριν από την είσοδο του Ιησού στην Ιεριχώ), ένα πλήθος κοινών σημείων στις τρεις διηγήσεις οδηγεί στη διαπίστωση ότι πρόκειται για το ίδιο γεγονός: τη θεραπεία τυφλού που μαρτυρεί τη μεσσιανική εξουσία του Ιησού.
*V. K. Robbins, “The Healing of the Blind Bartimaeus in the Markan Theology”, JBL 92(1973),224-243. Kertelge, Die Wunder Jesu...179-182.
(Ιωάννου Καραβιδόπουλου,Το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο,εκδ. Πουρναρα,1988, σελ. 355-358)