Ροήν μου των δακρύων...
Τα δάκρυα! Από την εποχή του Αδάμ και της Εύας τρέχουν και δεν έχουν στερέψει από τα μάτια των ανθρώπων τα δάκρυα…Δάκρυα αποτυχίας, απογοητεύσεως, πικρίας, εγκαταλείψεως, συκοφαντίας, αδικίας, εκμεταλλεύσεως, εξορίας, φτώχειας, πόνου, θανάτου… Η υδρόγειος σφαίρα είναι μία φιάλη γεμάτη από τα αλμυρά, ανθρώπινα δάκρυα….
Η πηγή των δακρύων ξεχειλίζει κάθε τόσο στη ζωή του ανθρώπου και κανείς δεν θα μπορέσει να την κλείσει οριστικά μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. Το μόνο θετικό στην περίπτωση των δακρύων είναι ότι υπάρχει ο τρόπος αξιοποιήσεώς των: τουλάχιστον, να μη πάνε χαμένα και τα δάκρυα της λύπης να μετασχηματίζονται σε δάκρυα χαράς…
…Όταν τα δάκρυα μας πέφτουν στην αγκαλιά της Παναγίας, Εκείνη τα μετασχηματίζει σε μαργαριτάρια και διαμάντια χαράς! Διότι τα δάκρυα του ανθρώπου, ιδίως όταν αυτά είναι δάκρυα μετανοίας, έχουν τεράστια αξία και αποκτούν εξαίσια ομορφιά μπροστά στα μάτια του Θεού!
Η πηγή της φθαρτής και θνητής υπάρξεώς μας δεν θα παύσει να βγάζει δάκρυα, για πολλούς και ποικίλους λόγους. Ας φροντίζουμε τουλάχιστον τα δάκρυα αυτά να μην πηγαίνουν χαμένα, να μην χάνονται απλώς στον ωκεανό της ανθρώπινης δυστυχίας.
Ας προσφέρουμε τα δάκρυά μας θυσία στον Θεό των οικτιρμών.
Η Παναγία είναι πάντα στο πλευρό μας, για να σφογγίσει από τα μάτια μας τα δάκρυα και να τα προσφέρει στον Κύριο. Στα ιερά προσκυνήματα υπάρχει συνήθεια να σφογγίζουν την εικόνα της Παναγίας και κατόπιν να μοιράζουν το αρωματισμένο βαμβάκι για ευλογία των πιστών. Κι’ όμως, στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίστροφο: η Παναγία σφογγίζει τα δάκρυά μας με το βαμβάκι της πρεσβευτικής αγάπης και παρουσίας της και τα προσφέρει σαν ‘θυμίαμα εύοσμον’ στον Θεό.
("Η ΠΡΩΤΗ", μητρ. Ευθυμίου Στύλιου, σελ. 283-284, εκδόσεις Γρηγόρη)