Αδελφοί μου, ας μεριμνήσουμε με άγρυπνη φροντίδα για τις ψυχές μας.
Ποιος θα μας ξαναδώσει αυτό το χρόνο, αν τον χάσουμε; Πραγματικά θα ’ρθει ώρα που θ’ αναζητήσουμε αυτές τις ημέρες και δεν θα τις βρίσκουμε.
Ο αββάς Αρσένιος έλεγε πάντοτε στον εαυτόν του: «Αρσένιε, για ποιο λόγο άφησες τον κόσμο;»
Εμείς όμως ζούμε με τόση αμέλεια που ούτε ξέρουμε γιατί αφήσαμε τον κόσμο, ούτε ξέρουμε τι σημαίνει αυτό που θελήσαμε. Γι’ αυτό, όχι μόνο δεν προκόβουμε, αλλά και πάντοτε είμαστε γεμάτοι θλίψη. Και αυτό μας συμβαίνει επειδή δεν παρακολουθούμε άγρυπνα την καρδιά μας.
Πραγματικά, αν θέλαμε λίγο ν’ αγωνιστούμε δεν θα στενοχωριόμαστε και δεν θα κουραζόμαστε για πολύ.
Γιατί και αν ακόμα στην αρχή βιάζει κανείς τον εαυτό του, όμως με τον αγώνα σιγά σιγά προοδεύει, και στη συνέχεια τα κάνει όλα ξεκούραστα, γιατί ο Θεός βλέπει ότι πιέζει τον εαυτόν του και τον βοηθάει.
Κι εμείς λοιπόν ας βιάσουμε τους εαυτούς μας, ας βάλουμε αρχή, ας επιθυμήσουμε με όλη μας την ψυχή το καλό. Γιατί και αν ακόμα δεν βρισκόμαστε στην τελειότητα, όμως και μόνο το να θέλουμε είναι η αρχή της σωτηρίας μας.
Γιατί από τη θέληση προχωράμε, με τη βοήθεια του Θεού, στον αγώνα και από τον αγώνα βοηθιόμαστε ν’ αποκτήσουμε τις αρετές. Γι’ αυτό και ένας από τους Πατέρες έλεγε: «Δώσε αίμα και πάρε πνεύμα». Αυτό σημαίνει το «αγωνίσου και η αρετή θα ταυτιστεί με το είναι σου».
Αββάς Δωρόθεος, Ασκητικά, Ι΄ Ομιλία