Το άγαλμα τον Λυσίππου.
Στην πύλη μιας αρχαίας Ελληνικής πόλεως υπήρχε άγαλμα που παρίστανε την ευκαιρία.
Το άγαλμα είχε την εξής επιγραφή, που είναι αλληγορικός διάλογος αγάλματος και διαβάτου:
— Πώς ονομάζεσαι, ω άγαλμα;
— Ευκαιρία.
— Ποιός σε κατεσκεύασε;
— Ο Λύσιππος.
— Γιατί έχεις πτερά και στέκεσαι σηκωμένη στα δάκτυλα των ποδιών σου;
— Για να δείξω ότι δεν μένω παρά λίγες στιγμές...
— Γιατί τα μαλλιά σου είναι μπροστά μακριά;
— Για να μπορούν οι άνθρωποι να με πιάνουν όταν περνώ δίπλα των.
— Γιατί πίσω έχεις φαλάκρα;
— Διότι αφού περάσω μια φορά, δεν συλλαμβάνομαι πλέον! Ευκαιρίες, που δεν επανέρχονται, είναι και οι Θεόσδοτοι πόθοι των καλών αποφάσεων.
Εάν, φίλε αναγνώστα, έχης τον πόθο μιας καλής αποφάσεως, μην αναβάλης να την εκτελέσης τώρα. Η αναβολή σημαίνει ματαίωση της ευκαιρίας, και η ευκαιρία δεν επανέρχεται ποτέ...
(Ψιχία από της τραπέζης, Συλλογή Κ. Κούρκουλα, Αθήνα 1973, Νο176)