«Ιδού τι θα απαντούσα σ΄εκείνον που ρωτά: «Τι έκανε ο Θεός πριν δημιουργήσει τον ουρανό και τη γη;». Δεν θα απαντήσω σαν κι εκείνον ο οποίος, για να παρακάμψει το δύσκολο αυτό ερώτημα, είπε αστειευόμενος: «Ο Θεός προετοίμαζε μεγάλα δεινά για αυτούς που χώνουν τη μύτη τους παντού». Άλλο πράγμα είναι να βλέπεις καθαρά κι άλλο να αστειεύεσαι. Όχι, εγώ δεν θα δώσω τέτοια απάντηση. Όταν αγνοώ κάτι, προτιμώ χίλιες φορές να ομολογήσω την άγνοιά μου παρά να κοροϊδέψω αυτούς που θέτουν τέτοια ερωτήματα ή να επικρίνω μια λανθασμένη απάντηση.
Εγώ λέω τούτο μόνο: εσύ είσαι ο Θεός μας, ο δημιουργός κάθε δημιουργήματος, και αν με τις λέξεις ουρανός και γη εννοούμε κάθε κτίσμα υπαρκτό, λέω κατηγορηματικά για να το ακούσουν όλοι: πριν δημιουργήσει ο Θεός τον ουρανό και τη γη, δεν έκανε τίποτα. Αν έκανε κάτι, αυτό δεν θα μπορούσε να είναι παρά μόνο κάποιο έργο του».
(Αγίου Αυγουστίνου, Εξομολογήσεις τομ. Β σελ.163-164 εκδ. Πατάκη)
«Ο Γρηγόρης τον έμαθε να διαβάζει κι όταν έγινε δώδεκα χρονών άρχισε να του κάνει θρησκευτικά. Μα τα μαθήματα διακόπηκαν αμέσως σχεδόν. Μια φορά, στο δεύτερο μόλις ή στο τρίτο μάθημα, ο μικρός ξαφνικά χασκογέλασε.
- Τι έπαθες; ρώτησε ο Γρηγόρης και τον κοίταξε θυμωμένα κάτω απ’ τα γυαλιά του.
- Μπα τίποτα. Τον κόσμο τον έπλασε ο Κύριος ο Θεός μας την πρώτη μέρα και τον ήλιο, το φεγγάρι και τ’ άστρα την τέταρτη μέρα. Από πού λοιπόν φωτιζόταν ο κόσμος την πρώτη μέρα; Ο Γρηγόρης κοκάλωσε. Το παιδί κοίταξε ειρωνικά το δάσκαλο. Το βλέμμα του μάλιστα είχε κάτι υπεροπτικό.
Ο Γρηγόρης δε βάσταξε. «Να από πού!» φώναξε κι έδωσε ένα γερό χαστούκι στο μαθητή. Το παιδί κατάπιε τον μπάτσο, δεν έβγαλε λέξη, μα κουλουριάστηκε και πάλι στη γωνιά του για κάμποσες μέρες. Συνέβη τότε να του ρθει, ύστερα από μια βδομάδα, η πρώτη προσβολή της επιληψίας που του μεινε σ’ όλη του τη ζωή…»
(Ντοστογιέβσκη, Αδελφοί Καραμαζωφ τομ.Α σελ. 246-247)
«Οφείλουμε να φονεύσουμε την διάνοια και να επιδοθούμε στην πνευματική γέννηση.
Οφείλεις να ξεριζώσεις πλήρως και να απορρίψεις την διάνοια (αντικαθιστώντας αυτήν) με την πίστη»
(Μαρτίνος Λούθηρος)
«Μήπως ο Θεός μας έδωσε μάταια, χωρίς λόγο την λογική μας; Μήπως άσκοπα και τυχαία πήραμε την κριτική ικανότητα του νου; Πρέπει λοιπόν και με το λογικό να ερευνούμε την πίστη και η θρησκεία μας να μην είναι χωρίς μελέτη και εξέταση»
(άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στο Η χριστιανική πίστη στον αιώνα της Επιστήμης, σελ. 64, Νικολάου Βασιλειάδη)
«Ούτε το Αγιο Πνεύμα ενεργεί στους αγίους τις γνώσεις των μυστηρίων, χωρίς τη δύναμη που από τη φύση της αναζητά και ερευνά τη γνώση» (άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
«Δε νιώθω υποχρεωμένος να πιστέψω ότι ο ίδιος ο Θεός, που μας προίκισε με αισθήσεις, λογική και νοημοσύνη, έχει σκοπό να αποφύγουμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Δε θα μας ζητούσε να απαρνηθούμε την αίσθηση και τη λογική»
(Γαλιλαίος, στο Ιδεοδρόμιο τομ Α σελ. 401, Μακαριου Πελέκη)
«Θεωρώ ως δικαίωμα, μάλιστε δε ως καθήκον να ερευνώ κατά τρόπο προσεκτικό τους αριθμούς, τις μάζες, τα βάρη και τον κανόνα, κατά τον οποίο ο πάνσοφος Δημιουργός δημιούργησε τα πάντα. Διότι τα μυστικά του σχεδίου του δεν είναι τέτοια, ώστε να είναι απαγορευμένη η έρευνά τους, αλλά πολύ περισσότερο μας παρουσιάζονται σαν ένα κάτοπτρο προ των οφθαλμών μας έτσι ώστε με την εξέτασή τους να διαβλέπουμε κάπως την καλοσύνη και την σοφία του Δημιουργού»
(Κέπλερ Ιωάννης 1571-1630, στο Η χριστιανική πίστη στον αιώνα της Επιστήμης, σελ. 65-66, Νικολάου Βασιλειάδη)
«Δεν φοβάμαι μήπως θορυβηθώ από τις αναζητήσεις σας. Θα τις προκαλώ αδιάκοπα (…). Δεν θα φοβηθώ μήπως (…) τα γεγονότα και τα δεδομένα, που μαζεύετε, μπορούν να είναι αντίθετα με την Αγία Γραφή (…). Είμαι βυθισμένος στην μελέτη της ανθρώπινης επιστήμης και ιδιαιτέρως εκείνης, που λέγεται θετική επιστήμη, και αναγνωρίζω ολοένα και περισσότερο την αλήθεια των λόγων του Βάκωνος· ότι αν λίγη φιλοσοφία μας κάνει απίστους, πολλή φιλοσοφία μας οδηγεί να γίνουμε Χριστιανοί. Είδα ότι όλες οι επιθέσεις εναντίον της αλήθειας, την οποία αποκάλυψε ο Θεός, έδωσαν νέες αποδείξεις υπέρ αυτής»
(Α.Λ Κωσύ, μεγάλος μαθηματικός του ΙΘ αιώνα, στο Η χριστιανική πίστη στον αιώνα της Επιστήμης, σελ. 230, Νικολάου Βασιλειάδη)
«Από το καθαρτήριο των αμφιβολιών αναπήδησε το δικό μου ωσαννά» (Ντοστογιέβσκη)
«Ενας νέος φοιτητής της Ιατρικής ακονίζει το ξίφος των ερωτημάτων στον όχι και τόσο ηλικιωμένο γέροντα του μοναστηριού του Μεγάλου Μετεώρου. Η ησυχία και η μαγεία της νύχτας, οι υπέροχες τοιχογραφίες του καθολικού, η παρουσία του φωτισμένου γέροντα και η ειλικρινής ανησυχία του νεαρού κάνουν τη συζήτηση να μοιάζει με συμβόλαιο ζωής.
- Μέχρι πού να κυνηγά κανείς τη γνώση γέροντα;
- Μέχρι το έσχατο όριό της, μέχρι την αποκάλυψη όλης της αλήθειας.
- Κι αν αυτή κολλήσει το Θεό στον τοίχο;… κι αν αποκαλύψει πως ο Θεός είναι ανύπαρκτος;
- Αν ο Θεός είναι υπαρκτός, τότε δε φοβάται την έρευνα, αν όμως δεν υπάρχει, τότε καλό είναι να το μάθουμε.
(Στυλιανός Ε. Αντωναράκης, στο Η Γλώσσα του Θεού, Francis S. Collins σελ. 14)