Ο ιδεώδης άνθρωπος
Ανέκαθεν το ανθρώπινο πνεύμα ζήτησε εναγώνια τον ιδεώδη τύπο του ανθρώπου, το κλασσικό πρότυπο, που θάπρεπε ν’ αντιγράψη στη ζωή.
Κι’ έτσι η Αρχαιότης εδόξασε τον Ήρωα. Ο Μεσαίων τραγούδησε τον Ιππότη. Η Χθες εθεοποίησε την Υπεράνθρωπο. Η Σήμερον αναζητεί μέσα στους καπνούς και τα χαλάσματα τον ιδεώδη τύπο του ανθρώπου.
Τον ιδεώδη όμως τύπο του ανθρώπου δεν θα τον βρούμε ούτε στη δάφνη της Ολυμπίας, μήτε στους ρεμβασμούς υποθετικών μυθιστορημάτων, ούτε στις παρακρούσεις του Νίτσε. Θα τον βρούμε στο πραιτώριο του υποδίκου, που τον έφερε η άρνησίς μας. Εκεί θα δούμε τον πράο και ανεξίκακο Ιησού προπηλακιζόμενον και θ’ ακούσουμε τη φωνή της Ιστορίας να κραυγάζη: «Ίδε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ».
Από το βιβλίο «Κογχύλια από την Τιβεριάδα»
(Ψιχία από της τραπέζης, Συλλογή Κ. Κούρκουλα, Αθήνα 1973, Νο708)
Παραδόξων έργων ποιητής»
«Είδε... καταρτίζοντας τα δίκτυα και εκάλεσεν αυτούς». (Ματθ. δ’ 21)
Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος, ονομάζει στην «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία του» τον Κύριον «παραδόξων έργων ποιητήν». Δεν είχε και άδικο. Θαυμαστή και παράδοξη ήταν άκόμη και η κλήσις που έκανε στους μοιθητάς του.
Παράδοξος ο τόπος. Όχι στα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα, αλλά στα φτωχικά ακρογιάλια της Τιβεριάδος ανεζήτησε ο Ιησούς τους επιτελείς του. Παράδοξος ο τρόπος. Δεν τους αναπτύσσει μεγαλεπήβολα προγράμματα. Θα σας κάμω, τους λέγει, ψαράδες ανθρώπων. Τι παράδοξα λόγια! Εν τούτοις και εδώ φαίνεται το θείον του Χριστού μεγαλείον. Θαυμαστό υπήρξε και το αποτέλεσμα της προσκλήσεως. Η φωνή Του έγινε η πύρινη ρομφαία, που λύτρωσε τις ψυχές τους από της γης τον Γόρδιο δεσμό και τους έκανε θείους.
(Ψιχία από της τραπέζης, Συλλογή Κ. Κούρκουλα, Αθήνα 1973, Νο215)