Ο πόθος της λυτρώσεως
Ένας Ινδός, που ήθελε να βρή τον δρόμο της λυτρώσεως, ρώτησε τον Βούδδα να του τον δείξη. Ο Βούδδας τον ωδήγησε τότε σ’ ένα ποτάμι. Μπήκαν στο νερό και προχώρησαν βαθειά. Ξαφνικά, ο Βούδδας άρπαξε τον άνθρωπο εκείνον και τον βύθισε ολόκληρο μέσα στο νερό, κρατώντας τον έτσι για αρκετές στιγμές. Όταν τον άφησε, ο άνθρωπος σηκώθηκε αμέσως.
— Τι πεθύμησες περισσότερο, όταν ήσουν μέσα στο νερό; τον ρώτησε ο Βούδδας.
— Τον αέρα! απάντησε εκείνος.
Τότε ο Βούδδας του είπε:
— Αν με την ίδια λαχτάρα ποθής και τη λύτρωσή σου, θα την βρής.
Αυτή τη λύτρωση μας προσφέρει ο επί το εκούσιον Πάθος βαδίσας Κύριος.
(Ψιχία από της τραπέζης, Συλλογή Κ. Κούρκουλα, Αθήνα 1973, Νο786)
Τα δάκρυα του ασκητού
Ένας παλαιός ασκητής, που είχε ζήσει και γεράσει στην έρημο, κατέβηκε μια μέρα στην Αλεξάνδρεια, όπου τον είχε καλέσει ο Μέγας Αθανάσιος. Σ’ ένα δρόμο, λοιπόν, αντίκρυσε μια ηθοποιό και μόλις την είδε δάκρυσε.
— Γιατί δάκρυσες; τον ρώτησαν.
— Για δύο λόγους, αποκρίθηκε εκείνος. Πρώτα-πρώτα για την αμαρτωλότητα της γυναικός. Κι υστέρα, γιατί έκανα τη σκέψη ότι εγώ τόσον καιρό στην έρημο δεν κοπίασα τόσο για ν’ αρέσω στον Θεό, όσο αυτή για να αρέση στους ανθρώπους.
(Ψιχία από της τραπέζης, Συλλογή Κ. Κούρκουλα, Αθήνα 1973, Νο740)