«…Είπε ο αββάς Ζωσιμάς: «Όταν ήμουν κάποια φορά μαζί με την μακαρία Διονυσία (πλούσια κυρία που διέθετε πολλά χρήματα σε αγαθοεργίες), της ζήτησε ένας αδελφός να του δώσει κάποια οικονομική βοήθεια κι εκείνη του έδωσε όσο έπρεπε για την περίπτωση. Επειδή όμως δεν του δόθηκε όση ζητούσε, άρχισε να την κακολογεί λέγοντας άπρεπα λόγια για αυτήν και για μένα. Όταν τ’ άκουσε εκείνη, λυπήθηκε για αυτό και γύρευε ευκαιρία να του κάνει κακό. Το έμαθα λοιπόν εγώ και της είπα: «Τί κάνεις; Μηχανεύεσαι κακό για τον εαυτό σου. Διώχνεις κάθε αρετή από την ψυχή σου. Τί αντάξιο υπομένεις, για όσα ο Χριστός υπέμεινε για σένα; Γνωρίζω καλά, κυρία, ότι σκόρπισες χρήματα άφθονα σαν να ταν κοπριά. Εάν όμως δεν αποκτήσεις την πραότητα, θα μοιάζεις με τον σιδηρουργό, που χτυπάει ένα κομμάτι σίδερο, αλλά σκεύος δεν φτιάχνει. Της είπα ακόμη ότι ο θεοφόρος άγιος Ιγνάτιος λέει: «Έχω ανάγκη από πραότητα που με αυτή διαλύεται όλη η δύναμη του άρχοντα του αιώνα αυτού». Σημάδι ότι έχεις καταφρονήσει τον κόσμο, είναι το να μην ταράζεσαι…»
(Το Μέγα Γεροντικόν τόμ. Α σελ. 181)
«Ο πολύφροντις άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει πράος και ήρεμος, διότι οι αναγκαίες αιτίες των πραγμάτων, με τις οποίες ταλαιπωρείται, τον υποχρεώνουν να κινείται σε αυτές και να ασχολείται με αυτά, ακόμη και χωρίς να το θέλει καθόλου, και διασκορπίζουν την γαλήνη και ησυχία του»
(Ισαάκ ο Σύρος ΕΠΕ 8Α σελ. 239)
«Όπως όταν φανεί το φως υποχωρεί το σκοτάδι, έτσι και από τη μυρωδιά της ταπεινώσεως εξαφανίζεται κάθε πικρία και θυμός… Τίποτε άλλο δεν είναι τόσο ακατάλληλο σε εκείνους που μετανοούν, όσο το τάραγμα από το θυμό, καθόσον η επιστροφή έχει ανάγκη από πολλή ταπείνωση, ενώ ο θυμός είναι απόδειξη της κάθε είδους υπερηφάνειας… Οι αιτίες που με γεννούν (εμένα το Θυμό) είναι πολλές, και ο πατέρας μου δεν είναι ένας. Οι μητέρες μου είναι η κενοδοξία, η φιλαργυρία, η γαστριμαργία, και μερικές φορές και η πορνεία. Εκείνος που με έχει γεννήσει ονομάζεται έπαρση. Οι θυγατέρες μου πάλι είναι η μνησικακία, η έχθρα, η δικαιολογία και το μίσος. Οι αντίδικοί μου, από τους οποίους τώρα κρατιέμαι δεμένος, είναι οι αντίπαλοι των θυγατέρων μου, η αοργησία και η πραότητα. Τέλος εκείνη που με επιβουλεύεται ονομάζεται ταπεινοφροσύνη».
(Κλίμαξ Ιωάννου Σιναϊτου ΕΠΕ σελ. 217,219,229)