Ι
Η αγάπη που προκαλείται από εξωτερικά πράγματα μοιάζει σαν τη φλογίτσα που τρέφεται με λάδι, και που το λάδι την κρατάει αναμμένη. Ή σαν το χείμαρρο που σχηματίζεται από τη βροχή, και που, αν λείψει η βροχή, η ύλη που τον αποτελεί, τότε η ροή του παύει. Η αγάπη όμως που προέρχεται από το Θεό είναι σαν την πηγή που αναβρύζει χωρίς ποτέ να στερεύει. Γιατί Αυτός μόνος είναι της αγάπης πηγή και ύλη της αστείρευτη. Ισαάκ Σύρος
II
Όταν αρχίσει κανείς να αισθάνεται πλούσια μέσα του την αγάπη του Θεού, τότε αρχίζει να αγαπά και τον πλησίον με αίσθηση πνευματική. Αυτή ακριβώς είναι η αγάπη για την οποία μιλάνε όλες οι άγιες Γραφές. Η σαρκική* αγάπη διαλύεται πολύ εύκολα, αν βρεθεί μια μικρή αιτία, γιατί δεν τη δένει η πνευματική αίσθηση. Όμως στην ψυχή όπου ενεργεί ο Θεός, κι αν ακόμα την πληγώσουν, δεν λύνεται μέσα της ο δεσμός της αγάπης. Η ψυχή αυτή θερμαίνεται μόνη της με τη θέρμη της αγάπης του Θεού και πολύ γρήγορα ξαναβρίσκει τον δρόμο προς το καλό. Και, με πολλή χαρά, ξαναγεμίζει με την αγάπη του πλησίον, ακόμα κι αν έχει προσβληθεί ή ζημιωθεί σοβαρά. Γιατί η πίκρα της έχθρας σβήνει μέσα στη γλυκύτητα του Θεού.
Διάδοχος Επίσκοπος Φωτικής
«Χωρίς την Αγάπη τι απομένει πια στους ανθρώπους; Τους απομένει αυτό που ήταν πάντα δικό τους: το σύθαμπο μέσα στο οποίο αγωνίζονται χωρισμένοι από τον Χριστό, ένα σύθαμπο φτιαγμένο από λίγη αγάπη, λίγο μίσος και μπόλικη αδιαφορία, ένα σύθαμπο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι είναι ξένοι μεταξύ τους, όπου οι σχέσεις τους είναι εύθραυστες, στεριωμένες σε επαφές που συνεχώς σπάζουν και σε δεσμούς που χαλαρώνουν και διαλύονται».
Αρχιεπ. Άντονι Μπλουμ
*σαρκική αγάπη = έχει την έννοια όχι της σωματικής αλλά αυτής που αποκλείει την πνευματική αγάπη. Αφορά λοιπόν στο είδος εκείνο της σχέσης που εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί τον άλλον άνθρωπο.
(Ελένη Κονδύλη, Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς, εκδ. Ατέρμονον, σελ. 24-25)