Είπε ο αββάς Δωρόθεος: Εγώ, σε ό,τι μου συμβεί, ευχαρίστως δέχομαι να συμβεί κατά τη γνώμη του πλησίον, και να εξοκείλω μαζί με τη γνώμη του, αν χρειαστεί, παρά να ακολουθήσω τη δική μου γνώμη και να πετύχω… Εκείνος που δεν έχει δικό του θέλημα, πράττει πάντοτε το θέλημά του. Διότι από τη στιγμή που δεν έχει δικό του, ό,τι και να γίνει, τον αναπαύει, και βρίσκεται πάντοτε να κάνει το δικό του. Διότι δεν θέλει τα πράγματα να γίνονται όπως θέλει, αλλά τα θέλει όπως γίνονται»
(αββάς Δωρόθεος ΕΠΕ σελ. 647)

«Ο ταπεινός ανέχεται να νικάται»
(Γρηγόριος Θεολόγος ΕΠΕ 9,329)

«Υπάρχει καιρός και για την ήττα κάποτε, όπως υπάρχει καιρός και για κάθε πράγμα. Και καλύτερα είναι να ηττάται κανείς όταν πρέπει, παρά να νικά με τρόπο αθέμιτο και επικίνδυνο… Ας νικηθούμε για να νικήσουμε. Παρατηρήστε τους κανόνες των αγώνων και τα αγωνίσματα των παλαιστών, οι οποίοι πολλές φορές με το να πέσουν κάτω νικούν εκείνους που βρίσκονται από πάνω τους…»
(Γρηγόριος Θεολόγος ΕΠΕ 1,198 και 1, 356)

«Εάν λοιπόν συνηθίσεις να φρονείς ότι είσαι ο τελευταίος από όλους, πότε θα αγανακτήσεις γιατί βρίστηκες χωρίς να το αξίζεις; Όταν ένα μικρό παιδί σε βρίσει, θεωρείς τις βρισιές ως αφορμή για γέλια. Και όταν κάποιος που πάσχει από τρέλλα ξεστομίζει λόγια ατιμωτικά, τον θεωρείς περισσότερο αξιολύπητο παρά άξιο μίσους. Δεν είναι λοιπόν τα λόγια η φυσική αιτία που προκαλεί τη λύπη, αλλά η υπεροψία απέναντι σε αυτόν που μας έβρισε και η φανταστική ιδέα που έχει ο καθένας μας για τον εαυτό του»
(Μέγας Βασίλειος, ΕΠΕ 6,182-184)

«Ενώ καθόταν κάποτε μπροστά από την εκκλησία, τριγύρισαν οι αδελφοί τον αββά Ιωάννη τον Κολοβό και του εξέθεταν τους λογισμούς τους. Βλέποντάς το αυτό ένας από τους γέροντες και κινημένος σε φθόνο, του λέει: «Το κανάτι σου Ιωάννη, είναι γεμάτο από φαρμάκι». Του λέει ο αββάς Ιωάννης: «Έτσι είναι, αββά. Και αυτό το είπες, βλέποντας μόνο τα έξω. Αν έβλεπες και τα μέσα, τι θα έλεγες;».
(Γεροντικόν, Ιωάννης ο Κολοβός η΄)    

«Είπαν στον Διογένη: «Διογένη, σε κοροϊδεύουν». Ο φιλόσοφος απάντησε: «Παράξενο! Εγώ δεν νιώθω καμία κοροϊδία!».
(Αρχαία Ελληνικά Ανέκδοτα, Σωκράτη Γκίκα σελ 27).

«Μη λες, ότι έπαθα αυτά κι αυτά, άκουσα αυτά και αυτά, γιατί όλων αυτών κύριος είσαι εσύ. Όπως ακριβώς δηλαδή, το να σβήσεις και να ανάψεις μία σπίθα, έτσι και το να ανάψεις και να συγκρατήσεις το θυμό εξαρτάται πάλι από σένα. Όταν δεις εχθρό, ή και έρθουν στη σκέψη σου όσα δυσάρεστα άκουσες και έπαθες από αυτόν, όλα αυτά ξέχασέ τα. Αν τα θυμάσαι, αυτά να τα καταλογίζεις στο Σατανά»
(Ιωάννης Χρυσόστομος ΕΠΕ 7, 682)