«Είναι βέβαια φοβερό πράγμα να ταραχθεί ο οφθαλμός της καρδιάς από τον θυμό, σύμφωνα με αυτόν που είπε, «ταράχθηκε από τον θυμό ο οφθαλμός μου (Ψαλμ. 6,8)», φοβερότερο όμως είναι το να δείξει κανείς με τα χείλη την ορμή του θυμού της ψυχής του. Ενώ το να φθάσει να δείξει το θυμό του και με τα χέρια, είναι τελείως εχθρικό και ξένο προς την μοναχική και αγγελική και θεία πολιτεία…
Αρχή της αοργησίας είναι η σιωπή των χειλέων τη στιγμή που η καρδιά βρίσκεται σε ταραχή. Μέση κατάσταση αυτής είναι η σιωπή των λογισμών σε στιγμές που η ψυχή βρίσκεται σε κάποια ταραχή, ενώ τέλος η σταθερή γαλήνη σε στιγμές που πνέουν ακάθαρτοι άνεμοι… Αν αυτό είναι το πέλαγος της οργής, το να γίνεται κανείς σαν θηρίο και ενώ δεν είναι κανένας παρών, τότε το πέλαγος της μακροθυμίας είναι, το να είναι κανείς γαλήνιος και όταν είναι παρών και όταν απουσιάζει εκείνος που τον κατηγορεί…
Η ανάμνηση των παθημάτων του Ιησού θεραπεύει την ψυχή που μνησικακεί, νοιώθοντας μεγάλη ντροπή σκεπτόμενη την ανεξικακία του»
(Κλίμαξ Ιωάννου Σιναϊτου ΕΠΕ σελ.223, 225,535,233)
«Σε καιρό ταραχής από αντίσταση αδελφού εναντίον σου, φύλαξε τη γλώσσα σου να μην προφέρει τίποτα οργισμένα, και μην αφήσεις την καρδιά σου να εξεθισθεί εναντίον του»
(αββάς Δωρόθεος ΕΠΕ 615)
«Άλλοτε, καθώς έγινε συνέδριο στη Σκήτη, θέλοντας οι πατέρες να δοκιμάσουν τον αββά Μωϋσή τον Αιθίοπα, του φέρθηκαν πολύ περιφρονητικά, λέγοντας:
«Τι θέση έχει ανάμεσά μας αυτός ο Αράπης;». Και εκείνος, ακούοντας, σιώπησε. Όταν δε διαλύθηκε η σύναξη, του λένε:
«Αββά, δεν ταράχτηκες;». Και τους λέει:
«Ταράχθηκα, αλλά δεν μίλησα».
(Γεροντικόν, αββας Μωυσής γ΄)
«Όποιος δεν κατορθώνει να συγκρατεί τη γλώσσα του, όταν θυμώνει, έλεγε ο αββάς Υπερέχιος, είναι ανίκανος να συγκρατήσει και όλα τα άλλα πάθη»
(Γεροντικόν, Θεοδώρας Χαμπάκη σελ. 424)
«Πώς θ’ αντέξεις την αδικία;… Μήπως απ’ τη φωτιά ανάψει φωτιά κι από το θυμό θυμός. Είναι ίδιο να αρχίσει κάποιος το κακό με το να συνεργήσει κακά με όποιον το ξεκίνησε. Πρώτα λοιπόν, καταφεύγοντας ευθύς στο Θεό και ζητώντας να διασκορπίσει κακήν κακώς το χαλάζι, να λυπηθεί όμως εμάς που δεν αδικήσαμε καθόλου. Και κάνοντας αμέσως το σημείο του σταυρού, που όλα τον ανατριχιάζουν και τον τρέμουν, και που ξέρω να τον έχω προστάτη μου έναντι όλων»
(Γρηγορίου Θεολόγου ΕΠΕ 9, 329)