Ο ποιητής Λα Μότ (+ 1731) είχε τη δυστυχία να χάσει το φως του, όταν ήταν ακόμη σαράντα ετών. Κάποτε περπατώντας πάτησε κάποιον στο πόδι. Ο άλλος έχασε την υπομονή του και, γυρνώντας απότομα, του έδωσε ένα δυνατό σκαμπίλι. Και ο καλός ποιητής απάντησε ήρεμα:
- Δυστυχισμένε! Πόσο θα στενοχωρηθείτε για αυτό που κάνατε, όταν θα αντιληφθείτε πως είμαι τυφλός!
«Ο θυμωμένος ανοίγει το στόμα και κλείνει τα μάτια του»
(Κένσορ)
«Ο θυμός δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια παράλογη ορμή. Και με τον παραλογισμό δεν μπορεί κανείς να επιτύχει τίποτα το λογικό… Γιατί ο θυμός εμποδίζει τον άνθρωπο να δει καθαρά, αλλά όπως ακριβώς σε νυχτερινή μάχη, αφού τα δέσει όλα και μάτια και αυτιά, έτσι μας οδηγεί όπου το πάθος του θυμού θέλει»
(Ιωάννης Χρυσόστομος ΕΠΕ 15,492)
«Αυτός που δεν προσπαθεί να συγκρατήσει το θυμό του, μοιάζει με το άγριο αχαλίνωτο άλογο»
(Κίμτερ)
«Όπως οι άνεμοι αναταράσσουν τον βυθό της θάλασσας, έτσι και ο θυμός ταράζει περισσότερο από όλα το νου»
(Κλίμαξ Ιωάννου Σιναϊτου ΕΠΕ σελ 471)
«Διηγήθηκε ο γέροντας Πορφύριος: «Ήμουν στη σκήτη μας στο Άγιο Όρος. Εκεί μια μέρ,α οι υποτακτικοί μου βρίσκονταν σε εκνευρισμό, διότι ένας μάνταλος σφηνώθηκε στην πόρτα και δεν μπορούσαν να τον απελευθερώσουν. Προσπαθούσαν, τον χτυπούσαν, τον τραβούσαν, θύμωναν, τίποτα, ο μάνταλος εκεί, σφηνωμένος. Τότε σηκώθηκα και τους είπα να τον αφήσουν σε μένα. Τον πρόσεξα καλά, έκανα μια απλή κίνηση και τον απελευθέρωσα. Οι μοναχοί με κοίταζαν με θαυμασμό. Τους λέω:
-Τι με κοιτάτε έτσι, βρε ευλογημένοι; Δεν έκαμα τίποτα σπουδαίο. Μια κίνηση έκανα αλλά την έκανα με προσευχή και ηρεμία. Εσείς, έτσι που είχατε νευριάσει, δεν θα ελευθερώνατε τον μάνταλο ούτε μέχρι αύριο.
Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δεν βλέπει καθαρά. Μόνον όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος»
(Ανθολόγιο Συμβουλών σελ. 213)