«Αυτός που θέλει να έλθει με τη βοήθεια του Θεού σε τέτοια κατάσταση, δεν πρέπει να λέει: «μεγάλες είναι οι αρετές και δεν μπορώ να τις φθάσω». Διότι αυτό είναι γνώρισμα ανθρώπου που ή δεν ελπίζει στη βοήθεια του Θεού ή διστάζει να επιχειρήσει κάτι αγαθό. Ας εξετάσουμε όποια αρετή θέλετε, και θα δείτε ότι στο χέρι μας είναι να την πετύχουμε αν θέλουμε. Παραδείγματος χάριν λέει: «θα αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου».
Μην παρατηρήσεις πόσο απέχεις από την αρετή και αρχίσεις να δειλιάζεις και να λες, «πώς μπορώ να αγαπήσω τον πλησίον σαν τον εαυτό μου; Πώς μπορώ να μεριμνώ για τις θλίψεις του σαν τις δικές, και μάλιστα τις κρυμμένες στην καρδιά του, τις οποίες ούτε βλέπω ούτε γνωρίζω σαν τις δικές μου;».
Μην απασχοληθείς με τέτοιες σκέψεις και μη νομίσεις ότι η αρετή είναι απρόσιτη και δυσκατόρθωτη, αλλά με πίστη στο Θεό κάνε κάποια εκκίνηση. Δείξε του την προαίρεση και το ζήλο σου και θα δεις την βοήθεια που σου παρέχει για να την επιτύχεις.
Αναφέρω ένα παράδειγμα.Υπόθεσε, παρακαλώ, ότι υπάρχουν δύο σκάλες, η μία που ανυψώνει προς τον ουρανό, η άλλη που κατεβάζει στον άδη, και ότι εσύ στέκεσαι στη γη ανάμεσα στις δύο σκάλες. Μην αφήσεις να σκεφτείς και να πεις, «πώς μπορώ να πετάξω από τη γη και να βρεθώ μεμιάς πάνω στην κορυφή της σκάλας;». Αυτό ούτε δυνατό είναι ούτε σου το ζητά ο Θεός.
Αλλά προφυλάξου τουλάχιστον να μην κατεβείς κάτω, να μην κάνεις κακό στον πλησίον, να μην πληγώσεις, να μην καταλαλήσεις, να μην λοιδορήσεις, να μην εξουδενώσεις. Και έπειτα θα αρχίσεις και να ευεργετείς λίγο με την εξυπηρέτηση προς τον αδελφό σου, με την συμπάθεια προς αυτόν και με την προσφορά σε αυτόν, εάν χρειαστεί κάτι, και έτσι ανεβαίνοντας ένα ένα τα σκαλιά θα φθάσεις συν Θεώ και στην κορυφή της σκάλας.
Διότι με το να βοηθάς λίγο λίγο τον πλησίον, έρχεσαι και στο να θέλεις το συμφέρον του και την ωφέλειά του σαν τη δική σου. Και αυτό είναι το «θα αγαπησεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου».
(αββάς Δωρόθεος, ΕΠΕ (12) σελ. 549-551)